Across the Universe (2007)

Toch wel mooie filmervaring, deze.

Had er heel veel van verwacht, en het heeft deze verwachtingen niet echt helemaal waargemaakt. Het verhaal is te banaal en te slecht uitgewerkt, de acteurs zijn niets meer dan middelmatig(Evan Rachel Wood vond ik zelfs eigenlijk slecht) en soms gingen de nummers van the Beatles verloren omdat de makers de nummers te poppy wouden maken.

Vooral in het begin was dat wat storend. Het allerbegin met Girl is mooi, maar dan komt het feestje, en daar vond ik het nummer toch wel een beetje verkracht.

Voor de rest zitten ze er meestal echt op met hun nummerkeuzes en -uitvoeringen. With a Little Help From my Friends zorgt voor het eerste hoogtepunt, en ook Something en While My Guitar Gently Weeps worden zeer mooi gebracht door de acteurs, die stuk voor stuk goed kunnen zingen.

Het verhaal was, zoals eerder gezegd, echter aan de magere kant. Het liefdesverhaaltje gaat nog, maar het stuk in Vietnam is veel te slecht uitgewerkt en geeft geen meerwaarde aan de film. Daarom had de film voor mij best een halfuur korter gemogen.

Maar natuurlijk blijft de muziek over en die is in het laatste halfuur het mooiste. De medley Across the Universe-Helter Skelter zorgt voor een prachtige scene, Happiness is a Warm Gun is ongelooflijk mooi en ook de instrumentale versie van A Day in the Life is zeer mooi. Na het tegenvallende Blackbird komt dan nog het hele knappe Hey Jude.

Maar deze film wordt vooral een beetje tegenvallend door de slome interactie tussen de twee hoofdacteurs. Ze lijken op geen enkel moment verliefd op elkaar, en dat is wat die andere musical, Moulin Rouge!, wél prachtig maakte.

Maar al bij al was dit een leuke ervaring en een gelukt experiment. Jammer genoeg levert het maar een halfgelukte film op.

3*. Mooiste nummer en scene: Because.

Goed begin, zakt na een anderhalf uur wel iets wat in helaas.

Aah een liedjes en dansfilm, wat leuk zeg. Zo op zijn tijd is dat inderdaad wel zo, geen extreem groot fan van The Beatles maar ze hebben altijd wel leuke meezing liedjes. En dat deed ik dan ook zo nu en dan bij een nummer dat ik kende.

Het is verder een redelijk gewone film, over een jongen die naar Amerika gaat en verliefd wordt op een meisje en dan krijgen ze een paar tegenslagen om uiteindelijk elkaar weer in de armen te sluiten. Erg netjes en leuk gefilmd overigens. Helaas heeft de film daar iets teveel tijd voor nodig en verliest de film wat aan frisheid na iets van anderhalf uur. Vreselijk ook dat The Worst Thing to Happen to Music, Bono. Nu ook al The Worst Thing to Happen to Acting begint te worden, wat een waardeloze dwerg is dat zeg.

Gelukkig blijkt hij in de film ook een idioot en is die redelijk snel weer weg. En bleef er naast deze misser een redelijk leuke film over die het meest doet denken aan Moulin Rouge.

3.5 sterren.

Aparte speciale film. voornamelijk interessant als je een fan bent van The Beatles. (ik wel)De film zit namelijk vol met verwijzingen naar nummers van de groep. 'She came in trough the bathroom window" En de namen Jude, Max,Sadie, Prudence,Lucy en Dr Robert ook.

Jammer wel dat de nummers een beetje te poppy gebracht werden en juist op andere momenten te traag of te hard. Ook van het uber psychedelische gedeelte was ik niet erg onder de indruk. Verder vermakelijk, mooi en fleurig. 4*

Ein-de-lijk een vrolijke film op het AFFF!

Voer voor Beatles-fans, alhoewel zelfs deze waarschijnlijk zullen beamen dat Across the Universe helaas wat aan de lange kant is. Twintig minuten minder, en het was een van de vlotste en leukste musicals van de afgelopen jaren.

3*

Ik vond het idee op zich wel leuk. Gelukkig zat ik naast een doorwinterd Beatles fan dus heb ik de meeste verwijzingen ook wel meegekregen.

Ben zelf absoluut geen fan, voor mij was het dan ook best positief dat de nummers gecovered waren. Verder vond ik de film wel aardig om volgen, al zat het soms niet al te goed tussen de verhaalstukjes en de typische musicalnummers.

Veel toffe ideeën verder, ook erg veel mislukte ideeën, zo kon ik het zogenaamd "geflipte" middenstuk niet echt pruimen (met dat circusgedoe). Op andere momenten pakt het dan wel weer mooi uit (dat onderzoek bij het leger).

Vond het verder wel vermakelijk, aparte film die redelijk werkt, alleen zijn niet alle ideeën even effectief en wordt het soms een beetje saai.

3.0*

Ja hoor

Eindelijk dan gezien, was er lange tijd erg benieuwd naar, aangezien ik weer opnieuw toe was aan een leuke musical. Word toch te vaak als een truttig genre gezien, terwijl het juist ontzettend fijn en modern kan uitpakken. Want muziek hoefd niet truttig te zijn en musicals zijn de perfecte films om lekker los te gaan met uitbundige visuals. Films als Sound of Music en Grease zijn in mijn ogen vreselijke gedrochten, maar als je goed weet om te gaan krijg je meesterwerken als Moulin Rouge! en Rocky Horror. Ook musicalfilms als Nightmare Before Christmas, Corpse Bride, Labyrinth en Sweeney Todd liggen mij erg aan het hart en als er goed met het genre word omgegaan mag ik toch wel zeggen dat een van mijn favoriete is. Nu was Across the Universe helaas niet een van die perfecte films, daarvoor was er hier en daar toch te veel mis, maar hij behoort absoluut tot de fijne, creatieve en uitbundige musicals die beeld en muziek fijn weet te combineren.

Ik ben geen die-hard Beatles fan, maar vind het absoluut een geweldige band. Maar als je de nummers niet kent zou je het er waarschijnlijk niet vanaf horen dat het allemaal covers zijn. Alle nummers klinken erg fijn en zijn op een orginele manier gecoverd en allemaal varierend in muziekstijl. Eigelijk bijna nooit in de typische musical-opbouw er worden eigelijk meer popsongs van gemaakt.

De manier waarop er met de beelden werd ingespeeld op de nummers is ook enorm creatief en wat daar vooral zo goed aan is is dat het de gehele film lang word volgehouden. Maar helaas gaat zoiets nastuurlijk ook mis, als je dat de volle 131 minuten moet volhouden en daarom zitten er ook een stel vreselijke scenes in. Uiteraard het vreemde bluescreen en uitknip-animatie stuk Being for the Benefit of Mr. Kite. Zoiets past totaal niet in de film en brengt gelijk het niveau sterk naar beneden (met alle respect voor Eddie Izzard hoor!). Daarnaast ging de chemie tussen de karakters ook plots weg, wat aan de ene kant bij de film paste, maar het maakte het allemaal minder geloofwaardig. En wat had die Prudence uiteindelijk een vreemde rol in deze film, ze werd ineens geheel onbelangrijk en het enige wat je van haar weet is dat ze lesbisch is en ineens op een orgeltje kan spelen.

Maar ook al lopen de experimenten hier en daar mis, ik heb toch alle respect dat het tenminste geprobeerd word en hier en daar pakt het schitterend uit, met als favoriet Strawberry Fields Forever. Zowiezo is het fijn eens een vrouwelijke regisseur te zien die visueel lekker over-the-top wil gaan. Wat mij betrefd toch wel een zeker talent, die Julie Taymor, ben benieuwd naar haar andere twee films. De muziek was nog wel het beste aan de hele film, heb eigelijk geen slecht nummer gehoord en heb me nergens hoeven ergeren omdat ze het orgineel zouden hebben verpest. Al met al gewoon een fijne kleurrijke film die wat beter was geweest als er af en toe de rem op was gegaan, maar een project als dit wint zowiezo mijn respect.

3,5 dikke sterren.

Behoorlijke tegenvaller. Ik had deze film al een tijd lang in het vizier, voornamelijk doordat het artwork me wel aansprak en ik Evan Rachel Wood best hoog heb zitten, maar toch viel het tegen.

Ik vind het idee van de film best goed. In een Beatles-musical zit behoorlijk veel potentie. Daar ligt het probleem dan ook niet. Het grootste probleem is meer dat het lijkt alsof ze de Beatles-nummers hadden liggen en daaromheen een verhaaltje hebben verzonnen, dan andersom. De film is verhaaltechnisch dan ook een rommeltje. Opeens, vanuit het niks, zijn Lucy en Jude verliefd op elkaar bijvoorbeeld. Vaak verscheen er een scene, puur zodat het liedje dat hierna kwam zou kloppen. Matig, matig.

Verder beviel het me niet zo dat de vakk prachtige Beatles-nummers vaak in een stripped-down versie ten gehore worden gebracht. Veel te veel focus op de stem, waardoor de melodien en de compostities vaak maar heel zacht op de achtergrond te horen waren. Van mij had er bijvoorbeeld veel meer gitaar in gemogen op veel punten.

De film is dan ook op zijn best als het allemaal wat steviger wordt. Wat dacht van de scene met Joe Cocker of 'Helter Skelter'. Verreweg het beste aan deze film is Dana Fuchs (Sadie). Wat een stem heeft die vrouw zeg, ongelofelijk. Daar hadden wat mij betreft nog wel een paar extra van rond mogen lopen. Nu werd het niet meer dan een, goedbedoeld, rommeltje. 2,5*

The Beatles hebben geen slecht nummer gemaakt.

Het zijn eenvoudige woorden waarmee de enige kracht van Across The Universe omschreven kan worden. De film is een voorbeeld voor kansloze filmmakers. Wat doe je als je absoluut niks interessants te bieden hebt? Je gebruikt gewoon The Beatles in je film en je bent binnen!

Ik ben deze film gaan kijken als Beatle-fan, en dat heeft de film van een druk op de uit-knop gered. Het is me nu duidelijk dat ik veel te veel goede films kijk. Ik stond namelijk werkelijk te kijken van hoe slecht zo'n veelbelovende film als deze nog kan zijn! Het is overweldigend.

Het lijkt erop alsof Julie Taymor en haar team absoluut geen talent hebben voor het vertellen van een verhaal, en al helemaal niet om dat filmisch te doen. De film maakt absoluut geen emotie los, terwijl de setting en de onderlinge relaties daar best wel kans toe geven. Ze snappen het gewoon niet. Een greep: Er is in feite helemaal geen verhaal, de film is een compilatie van loshangende scènes (of misschien liever videoclips?). Personages duiken te pas en te onpas op, schijnen dan opeens (zonder dat daar een reden voor wordt gegeven) een hekel aan elkaar te hebben en leggen het al net zo gemakkelijk weer bij. Als Jude zijn (ondertussen ex-) vriendin in Engeland weerziet blijkt hoe oppervlakkig hun relatie was, en dit spreekt boekdelen over hoe ze als personen zijn. Ligt het aan mij, of doet dat dan volledig af aan de liefde tussen Lucy en Jude? Een liefde overigens die verre van limitless undying love which shines around me like a million suns and calls me on and on across the universe is. En kom op, de hele Vietnam-oorlog is op één set opgenomen?! Het wringt en knelt en hapert aan alle kanten. En dan is het abrupt afgelopen, zonder ook maar iets van climax of afronding. Wat ben je in godsnaam voor regisseur als je een meisje introduceert als lesbisch en daar vervolgens HELEMAAL NIKS mee doet? Ik stond paf.

Daar komt nog eventjes bij dat de film ruimschoots te lang duurt. Twee volle uren geen verhaal is lang, geloof me. Ik denk dat Taymor, iemand die volgens mij niet echt visie of ballen heeft, gewoon maar zoveel mogelijk geschoten materiaal in de film heeft gestopt om niemand teleur te stellen.

Het geheel voelt ook bijna aan als een home-video. Het was vast dolle pret op de set, en ik had er zeer graag bij willen zijn, maar er had wat meer tijd mogen zitten in de voorbereiding. Er is geen frame geschoten dat ik zelf niet had kunnen bedenken. En dat terwijl de film zich overal profileert als een visueel spektakel. Nou, daar is inderdaad wel moeite voor gedaan, maar het is meer vorm om de vorm in plaats van om de inhoud. Logisch ook eigenlijk, want er ís amper inhoud, maargoed. Het visuele aspect is hierdoor vervelend, kinderachtig, inhoudsloos. Wederom: niks wat ik zelf niet had kunnen verzinnen.

Dus als je alle vlakken hebt weggestreept waarop de film niet gescoord heeft, blijft over ... de muziek! Ja, de muziek. Die bezorgde me meer dan eens kippenvel. En wel omdat het volkomen absurd is om je grijsgedraaide, muzikale levensmotto's ineens in zo'n andere interpretatie te horen. Toch zijn de liedjes allemaal opzich wel leuk om te beluisteren. Soms is de geheel andere uitvoering van een liedje ook nog best wel cool (zoals bij I Wanna Hold Your Hand), soms is er werkelijk inventief omgesprongen met het materiaal (zoals bij Across The Universe, als Jai Guru Deva Om niet wordt gezongen maar met elektrische gitaar wordt gespeeld), soms wordt er best een leuke visuele draai gegeven aan een nummer (het "she's so heavy" uit I Want You (She's So Heavy)). Maar vaak ook zijn nét de aspecten die het liedje zo geniaal maakten eruit gelaten.

Ik kende een stuk of twee liedjes die gecovered werden niet, en ik moet zeggen dat die meteen een stuk minder interessant waren. Een Beatle-fan zal hier beduidend minder aan vinden. Ook omdat je zowat de énige echt geslaagde grap in de film niet zult begrijpen: She Came In Through The Bathroom Window!

Maar als je over de schok van het "Hey ik hoor een Beatle-liedje!" heen bent, doorzie je hoe simpel ook de liedjes gebruikt zijn. Ieder liedje is opgenomen om in de plot te passen, en de emotie "komt dan vanzelf wel" moet de gedachte geweest zijn. Het voelt aan alsof er eerst een plot werd bedacht gebaseerd op liedjes, en dat daarna pas de liedjes zijn geselecteerd, waardoor ze vaak toch niet echt lekker in de film passen. Redelijk stom. Als je een Beatle-liedje met je ogen dicht luistert voel je al vanalles en nogwat, en dan hoor je het in een film en in een verhaal en dan doet het je ... niks. Gast, een gospel-Let It Be? Of een beter voorbeeld nog: Hey Jude. Dit had vuurwerk van formaat kunnen zijn! Moeten zijn! Maar het zijn hier drie niet eens zo heel boeiende minuutjes die de plot inderdaad weer opstuwen, maar verder niks. Sommige nummers zijn echt tenenkrommend simplistisch en ééndimensionaal gebruikt. Jammer, jammer, en nog eens jammer.

Maar ... toch heb ik best wel genoten. Alles aan de film is slap, niks heeft meerdere dimensies, amper iets is grappig. Maar toch. Zo af en toe zat er warempel eens een shot in dat mooi was. Sommige vondsten zijn werkelijk bovengemiddeld (het gebruik van de apotheose van A Day In The Life). Het acteerwerk is goed te doen. Max en zijn hele posse is om zijn levendigheid aangenaam om te volgen. En Being For The Benefit Of Mister Kite! is lekker briljant. Die heeft misschien nog wel het minste met de film te maken van alle scènes, en misschien is hij daarom juist zo goed. De acteur die het zingt staat te stomen van inspiratie, kijk ook de extra's! Misschien wel de enige Beatle-cover in deze film die écht de schwünk van The Beatles heeft. Tant pis.

Wat de film vooral tegenzit is zijn lengte. Twee uur is VEEL TE VEEL (in hoofdletters ter benadrukking) voor inhoudsloosheid op grote schaal, zoals hier. Ik kwam achteraf tot de conclusie dat het een 5*-film had kunnen zijn als de film een half uur geduurd zou hebben. Kijk dus vooral ook de trailer, want daar zit ook dat geniale shot van Sadie in als ze Helter Skelter zingt. Sommige dingen vergeef je de film dan ook graag. De oscarnominatie voor Beste Kostuums is bijvoorbeeld terecht, ik dacht aanhoudend "Hey, wat een leuke kleren heeft hij/zij aan!".

Maargoed, als je een film maakt waarin de hoofdpersonages Jude, Lucy, Max, Sadie en Prudence heten, dan rock je best wel hard.

2* - wat ben ik toch ook aardig

Overigens zijn de extra's best grappig: iedereen lijkt er helemaal van overtuigd dat ze een fantastische film hebben gemaakt.

Oh en een musical maken van liedjes van The Beatles en dan NIET Piggies en Here Comes The Sun gebruiken? Tss.

Het verbaast me dat serpico in de eerste woorden van zijn review laat uitschijnen dat het uitgangspunt van ‘Across the Universe’, namelijk een Beatles-musical in elkaar steken, enkel en alleen te wijten zou zijn geweest aan pure ideeën-armoede. Als dat zo was geweest, dan hadden Julie Taymor en gevolg zich heel wat moeite kunnen besparen en gewoon vrolijk de Beatles gaan na-apen.

‘Across the Universe’ is echter een film die net het tegenovergestelde probeert te doen: de bekendere nummers krijgen een prachtige mise-en-scène ('I Am the Walrus', 'Strawberry Fields Forever'), de minder bekende (wat er voor mij toch een heel pak waren) krijgen een verrassend arrangement waardoor je gaat twijfelen of het werkelijk over een authentiek Beatles-nummer gaat. Meer dan gelijk wat vergt een film als deze dus lef; lef om de regels van de conventionele cinema aan je laars te lappen en gewoon een vrolijke ode aan de creativiteit in elkaar flansen.

Julie Taymor deed al mooie dingen in ‘Frida’, maar hier gaat ze echt wel de Michael Gondry-tour op: hoe ambachtelijker, hoe amusanter – dat zou het motto van deze film kunnen zijn. Zoals Norma al aangeeft heeft het verhaal daar echter sterk onder te lijden: het maatschappelijk betrokken kader biedt interessante perspectieven, maar tot psychologische inleving met de personages komt het helaas niet. Tegenover het visuele festijn aan geestige vondsten en heerlijk dramatische regie, staat een gebrek aan fundament dat de hele film af en toe doet wankelen.

Toch houden we aan ‘Across the Universe’ blijde herinneringen over: het is bij mijn weten al lang geleden dat een film nog eens zo eenzijdig opgewekt en lachwekkend mocht zijn. Een beetje Beatles-fan kan hier wel wat mee, mits we niet met een purist te maken hebben.

3,25*

The Beatles vs Idols.

Mamma Mia voor heren. Althans.. Misschien wel High School Musical voor volwassenen. Alhoewel.. Tsja. Dit is vleesch noch visch. Ofwel een allegaartje. De musical is doorspekt met de geniale liedjes van mijn lievelingsband, maar het niveau van de songs haalt helaas amper een voldoende. Dit ligt nog niet eens zo zeer aan de zangkwaliteiten van de acteurs/ actrices maar meer aan het instrumentale gemis van de Fab Four. De "nieuwe "arrangementen zijn soms bijna beledigend voor het origineel, omdat ze amper iets toevoegen. En als ik mag kiezen tussen een synthesizer of de originele baspartij van 's werelds beste linkshandige basgitarist, dan nog altijd het laatste. Slechts drie covers kunnen meedingen naar een troostprijsje: For The Benefit Of Mr. K, Come Together (Cocker) en I Am The Walrus (Bono). En dat was het dan ook wel zo'n beetje.

Het verhaal raakt kant nog wal, en pas na een half uur heb je door dat het zich in de sixties moet afspelen. Men vliegt van de hak op de tak en tracht zoveel mogelijk onderwerpen aan te snijden, maar geen enkele emotie wordt geraakt. Het verhaaltje dient dan ook slechts als kapstok voor de grote hoeveelheid aan liedjes.

Visueel gezien valt er af en toe behoorlijk te snoepen tijdens de clips (bekeek de BluRay rental), maar ook de choreografie is niet van uitmuntend niveau. En de liedjes zijn dus, vaak, niet goed genoeg. Mij verbaast het dan ook niets dat Sir Paul niet zelf kwam opdagen. En ook Dhr. Starsky wilde hier schijnbaar niets mee van doen.

Eigenlijk is het knap dat je een weinig boeiende musical kunt maken met 's werelds beste popliedjes. Oh ja, en dat hele flauwe grapje van titels verwerken in het script. Alsjeblieft nooit meer doen! De gemiddelde Beatle-fan annex cinefiel zit hier echt niet op te wachten. Purist of niet, ik kan me bijna niet voorstellen dat een oprechte liefhebber van de originele muziek niet met kromme tenen e.e.a. heeft moeten doorstaan.

Twee sterren en geen stuiver meer.

Vóór de release van de film heeft studio Columbia TriStar lang lopen zeulen met de print langs andere regisseurs. Of zij niet een alternatieve cut konden leveren. Aan het eindresultaat valt af te zien waarom; Julie Taymor loopt diverse belangrijke Amerikaanse gebeurtenissen uit de jaren '60 af aan de hand van vele Beatles songs, wat niet altijd voor een even rechtlijnig verhaal zorgt.

Het verhaal, waarbij we een rijk scala aan personages volgen langs o.a. de rassenoorlogen in New York, de Vietnam oorlog en de protestacties daartegen en natuurlijk Uncle Sams enlistment of fresh meat, is daarbij logischerwijze een slaaf aan de historie en de liedjes. Ietwat geforceerd, dus, maar wel een treffend portret van deze periode.

Julie Taymor zet hier echter zulke waanzinnige muzikale segmenten tegenover, dat je geneigd bent om haar gebrek aan coherentie te vergeven. De combinatie van feilloze montage op de muziek; surrealistische, psychedelische beelden (vaak zeer inventief, zoals het CGI gebruik in I Want You) en mooie nieuwe versies van de Beatles nummers, waarbij ze af durft te stappen van oorspronkelijke instrumentaties en er een nieuwe draai aan geeft (het anders zo flamboyante I Wanna Hold Your Hand verrast door de breekbare emoties die het plots weet op te roepen), maakt van Across the Universe een audiovisueel feest.

Hoewel het meeleven met de personages door de problemen van het verhaal bemoeilijkt wordt, geeft het toch kippenvel als Hey, Jude tegen het einde wordt ingezet, en wist zelfs All You Need is Love (een nummer dat Robert ten Brink toch echt voor mij verpest heeft) een glimlach op te roepen. Hoogtepunt is echter Strawberry Fields; het bombarderen van Vietnam met aardbeien is absoluut een "wow" moment.

Bekijk Across the Universe met name als portret van een bewogen periode, in een visuele vormgeving met een mooie dosis symboliek en expressionisme. Want wanneer beoordeeld als reguliere film/musical laat hij, met name door de door Taymor gekozen vorm, inderdaad te wensen over. 4*

tweede kijkbeurt, teleurstelling: in zijn geheel een wel interessante film, maar houdt geen midden tussen art house en romcom. ook wordt nergens het niveau vd originele beatles liedjes ook maar benaderd qua niveau. wel dolle pret voor beatles-leken

Hmmm, ik had tamelijk hoge verwachtingen van deze Musical. Spijtig dat die niet werden ingelost.

De eerste 30 minuten deden me echt niets ! Ik voelde niet de minste emotie, vond het niet meeslepend en speelde zelfs met de gedacht om hem af te zetten en een andere film te bekijken.

Maar ik heb al lang geleerd zoiets niet meer te doen, want dan komt het er waarschijnlijk nooit meer van om zo'n film een tweede kans te geven. Doorzetten is dus de boodschap en jawel hoor, het werd best nog een te pruimen filmpje.

Er wordt wat afgezongen (Beatles songs) en gedanst. Allemaal mooi om zien en leuk om naar te luisteren, maar het kwam op mij té fragmentarisch over. Nu weer had je een mooi gezongen liedje met toffe omgevingsbeelden erbij, dan weer een psychedelische videoclip, vervolgens wat oorlogsbeelden en ga zo maar door. Het onderliggende liefdesverhaaltje had, wat mij betreft, beter uitgewerkt mogen worden. De anti-oorlogs boodschap kwam dan weer wél goed over, da's het sterke aan deze film.

De meeste liedjes vond ik écht goed, mooie herbewerkingen van oude klassiekers. Hoed af voor diegenen die de muziek onder handen hebben genomen, a job well done ! Het laatste half uur van deze iets te lang gerokken film vond ik ronduit fantastisch, die maken het écht de moeite waard om deze vreemde filmtrip helemaal uit te zitten !

6,5/10.

Een Romantisch Muzikaal Drama dat absoluut de moeite is om eens gezien te hebben, maar een tweede kijkbeurt zal er voor mij niet in zitten. Er komen geniale stukken in voor, maar als geheel heeft hij te weinig indruk op mij gemaakt.

Filmsite: https://www.sonypictures.com...

Bijzondere musical waarin het tijdsbeeld van de sixties wordt gestuurd door karakters die continu bekende Beatle-songs zingen. De gebeurtenissen van de tijd worden zo gekoppeld aan bekende liedjes als Strawberry Fields, Hey Jude en All You Need is Love. Met bijbehorende psychedelische animaties. Daar gaat het naar mijn gevoel ook een beetje de fout in. Deze videoclip-achtige opzet begint langzaam te domineren boven de ontwikkeling van de karakters. Op een bepaald moment ebt enige interesse in hun dramatisch leed langzaam maar zeker weg. Dan blijft er een visueel schitterende film over die te weinig ziel in zich heeft om te beklijven.

Man, man, man...

Ik heb nog lang getwijfeld om de film te zien, maar als liefhebber van The Beatles gaf ik het toch een kans. Het openingsnummer deed me veel beloven, omdat het niet de voor de hand liggende nummers bleek te nemen. Grote vergissing van mij natuurlijk. Na een tijdje heb je echt zoiets van 'naar waar ben ik aan het kijken?' Totaal geen verhaal en de liedjes volgen elkaar gewoon op. Meer dan 2 uur enkel kijken naar covers van Beatles nummers met af en toe een goeie choreografie is totaal niet boeiend. Dan liever the real stuff. Dan is het idee (niet de film, maar het theaterstuk) van Mamma Mia beter uitgewerkt met een passend melig verhaal rond de nummers. In Across the universe zit helemaal niets.

1 ster voor the Beatles, de fim zelf verdient ze niet.

Gisteren eens bekeken en vond hem goed, maar zeker niet waw. Het begint wel heel erg als Moulin Rouge!, maar Across the Universe is toch een trapje lager.

Het eerste uur vond 'k wel erg goed, maar het tweede uur kon me veel minder boeien. De sfeer en ook de liedjes vond 'k dan veel minder. De finale was dan wel weer beter.

Voor de rest werd er goed geacteerd en natuurlijk ook goed gezongen. 'k had nog gehoopt op The Yellow Submarine, maar deze zat er niet in.

Dus voor mij al bij al een goeie film dankzij het eerste uur, maar vond het ook geen film om te kopen, terwijl 'k dit bij Moulin Rouge! wel had.

Nu ik me wat meer verdiept heb in The Beatles, begrijp ik de film veel beter. Net als The Beatles-muziek krijgt de film ook steeds meer een psychedelisch karakter. De film houd min of meer de chronologie van The Beatles-muziek aan, qua muziek en qua beelden. En de slotscène op het dak is natuurlijk een verwijzing naar het optreden van The Beatles op het dak van het Apple-kantoor. Ik ben een liefhebber van The Beatles, maar ik heb meer met de rock 'n roll-stijl-nummers dan met de psychedelische nummers. Die psychedelische scènes uit de film vond ik dan ook wat minder, maar ik kan wel begrijpen dat het erin zit, om die Beatles-chronologie aan te houden. De muziek is in een moderner jasje gestopt, maar ik kan deze uitvoeringen zeker wel waarderen. Al met al vond ik het een heerlijke film.

Het begin is wat onsamenhangend, maar halverwege worden de verhaallijnen echt duidelijk en vormt er zich een mooi verhaal over de liefdesperikelen van een Brit en een Amerikaanse.
Maar er is meer. De hele sfeer in Amerika wordt onder de loep genomen in dit verhaal. Prudence is lesbisch, jongeren weigeren dienst, jongeren droppen out college, drugs en rock'n-roll, het verzet tegen de Vietnamoorlog groeit. De tegencultuur groeit, maar de vredesbewegingen blijken niet zo vredelievend als iedereen denkt.

Dit verhaal speelt zich af tegen de muziek van The Beatles. Nummers voor de film zijn opnieuw opgenomen en ingezongen door de castleden. Een van de castleden is Dana Fuchs, een vrouw die zowel in de film als in het echte leven aan een muzikale carrière werkt (en wat een strot heeft die vrouw, zeg!).

Naast dat de muziek van The Beatles is, zit de film ook vol Beatle-verwijzingen.
De hoofdpersoon heet Jude (Hey Jude) en een van zijn vrienden heet Max (voluit Maxwell: Maxwell's Silver Hammer). Er is een Prudence (Dear Prudence), een Lucy (Lucy In The Sky With Diamonds) et cetera.
Als Prudence het appartement van Sadie (Sexy Sadie) binnenkomt en er wordt gevraagd waar ze vandaan komt, zegt Jude: "She came in through the bathroom window". Een duidelijke verwijzing naar het gelijknamige lied.
Ik kan nog uren doorgaan. Bottom line: het is leuk om Beatle-references te ontdekken in deze film.

Verder spelen Bono (U2) en Joe Cocker ook een gastrol in deze film. Ik vind hem absoluut het kijken waard.

Als rechtgeaard beatlefan vond ik het echt een hele leuke film. Mij raakte hij 100%, misschien juist omdat ik volkomen verwachtingsloos keek. Let it be was de mooiste cover en I want you de mooiste clip!

Ik ben helemaaaal geen Beatles fan (op wat songs na, zoals 'Come Together':)), maar deze film vind ik best erg leuk. De liedjes passen goed in het verhaal en de zang vond ik natuurlijk, mooi en met emotie uitgevoerd. Ook de choreogafieën zijn geweldig.

De beelden zijn verder fantastisch, kleurig en soms knap gedaan (bv de slowmotion rugby training, terwijl het meisje gewoon op normaal tempo ertussen loopt en zingt.

Een leuke Engelse film dankzij het platte Liverpool accent en met de juiste sfeer van zo'n oude industrie/havenstad. Zo worden ook meer maatschappelijke onderwerpen aangesneden:

Uncle Sam, 'het systeem', Vietnam, soldaten/leger, oorlog en 'stop the war' acties.

Deze heb ik bekeken - hoe kan het ook anders - omdat ik Beatlesfan ben. Misschien was dat niet zo'n goed idee. "Across the Universe" is hét voorbeeld van een slecht geregisseerde film. Onsamenhangende scènes duwen de kijker het zoveelste liefdesverhaal door de strot (wat geraakt Lucy toch snel over haar dode liefje heen!) en proberen ook snel nog even de Vietnam-toestanden te tonen. Musicals zijn niet mijn ding (hoewel ik sommige graag een kans geef), maar wanneer hier een menigte zakenlui spontaan een dansje uitvoert, verberg ik mijn hoofd in mijn handen. De nieuwe uitvoeringen van Beatles-songs doen de originelen amper eer aan. Alleen Bono verdient een vermelding voor zijn versie van "I Am the Walrus", terwijl ook die scène tot het grote kitscherige geheel behoort.
Ik mag hopen dat de gemiddelde filmliefhebber dit als een belediging ziet.

Toch wel leuk.

Ik had in het begin van de film even wat moeite. Musicals zijn al niet mijn ding eigenlijk, en zeker in het eerste half-driekwart-uur is het een beetje gezocht vind ik. Maar vanaf dat Bono verschijnt wordt het wat leuker. Misschien ook wel omdat Dana Fuchs echt helemaal de bom is.

De liedjes zijn best indrukwekkend goed gecoverd. Daar geen klagen over. Maar het verhaal is een beetje moeizaam. Wel goed in de tijdgeest geplaatst. Hoewel ook dat misschien af en toe wel wat gezocht is.

De scene op het dak redt de film wel. Alleen daarvoor een half puntje extra.

Protestfilm die nummers, meestal van de Beatles, en clips aangrijpt om de oorlog in Vietnam te hekelen. De muziek is goed geïntegreerd in het verhaal en sommige Beatle-nummers, zoals "Strawberrie Fields" en "Nothing's gonna change my world" zijn erg passend ingelast. Spijtig dat de stemmen zo onovertuigend zijn.

En, zoals doorgaans, veranderen protesten niets en niet in het minst omdat ze geen alternatieve oplossing brengen. Ook niet door liefde. Precies daarin verzuipt deze film die onbenulliger is dan interessant.

Across the Universe is een ietwat wisselvallige film. Doordat deze film vaak onderbroken wordt door liedjes van The Beatles werd ik helemaal uit het verhaal getrokken. Het leek wel alsof elk liedje een andere film was. De kwaliteit van het songmateriaal zat wel snor, maar 31 liedjes zijn wel wat te veel van het goede. Desondanks waren de uitvoeringen goed, daarbij was de inbreng van Joe Cocker en Bono ook leuk om te zien.

Verder is het verhaal niet heel bijzonder, maar er zaten een paar mooie scenes in die vooral versterkt werden door een paar mooie Beatles-songs.

Hm.

Beetje de voorganger van Mamma Mia maar dan voller, serieuzer en vooral slordiger. Mamma Mia heeft ook een totaal andere omgeving, wat mij betreft de juiste voor dit soort films. Een serieus, soms politiek drama verbinden met een overdaad aan liedjes. Wat mij betreft 1 van de meest dubieuze combinaties.

Taymor maakt er ook regelmatig een behoorlijk potje van. Ze wil zo veel mogelijk nummers van The Beatles in de film stoppen, waardoor de film vol en rommelig aanvoelt. Sommige nummers hadden niet gehoeven, en verschijnen op compleet willekeurige momenten. De film krijgt hierdoor een geforceerd gevoel.

Er worden pogingen gedaan om de karakters uit te diepen, door ze meerdere interesses te geven. Maar Taymor slaagt er niet in om van de karakters iets memorabels te maken. Platte personages, een exacte herhaling van andere personages en koppels eigenlijk. Ik zie niets unieks in de hoofdpersonages.

Visueel wordt er na 50 minuten op los geëxperimenteerd, waardoor de film naar een hoger niveau springt. Sommige experimenten pakken extreem slecht uit, sommige zijn dan weer heel mooi. Op een gegeven moment geeft Taymor de film over aan de artistieke beelden en vanaf dat moment gaat de film een eigen smoel krijgen.

Zodra de protesten ook beginnen in te breken begint de film beter te worden, maar in zijn algemeenheid heeft de film te veel personages. Dat kan Taymor niet aan, want er worden er heel veel verwaarloosd. Sommige krijgen zelfs enkel een liedje, een intro en een plek waar ze mogen staan en dan mogen ze weer thuis aan het bier zitten.

De liedjes zelf zijn ook niet zo indrukwekkend. De timing is bijna waardeloos, de teksten zijn al eerder geschreven want ja, The Beatles, en ze zijn vaak hetzelfde qua uitvoering. Subtiele, rustige nummers. Niks luchtigs of vrolijks eigenlijk. Het gaat op den duur wat vervelen. Ik tel maar 2 nummers die iets anders waren dan de rest. Revolution en It Won't be Long

Met dank aan goede acteurs en soms geslaagde experimenten werkt de film zichzelf naar een hoger niveau, maar ontkomt niet aan de rommel waar de film zichzelf vanaf het begin in liet vallen. Hierdoor is het als geheel matig. Ik verwachtte trouwens vooraf een tijdreisverhaal, geen idee waarom.

Zeer teleurstellend.

De film: het leek er op alsof de songs leidend waren, dat er zo veel mogelijk songs in de film gepropt moesten worden en dat het verhaal was gebaseerd op de volgorde van de songs. M.a.w. Niet het verhaal was leidend met de songs als ondersteuning, maar het verhaal was bij de songs gefantaseerd en dat leidde tot een slap, vervelend, traag, ongeïnspireerd en vaak onlogisch filmpje.

Dan de muziek: ik ben een groot liefhebber van de songs van The Beatles, maar vond de uitwerkingen in deze film toch ver onder de maat; slap, krachteloos en inspiratieloos. Dieptepunt wat mij betreft was "Revolution" dat klonk alsof het op een maandagmorgen na een nacht diep doorzakken was opgenomen en dat elke vinnigheid miste. Hoezo revolutie? Slaap verder!

Nu hou ik toch al niet van musicals, maar dit was er een die ik met grote moeite heb uitgekeken, telkens hopend op een positieve ommekeer die echter nooit kwam.