Occitan

Etimologia

D’origina germanica mark (« frontièra », « limita ») eissit de l’indoeuropèu comun *merǵ- (« frontièra », « limita »). Significa tanben « signe per marcar la frontièra » Lo tèrme es parent del neerlandés o de l’anglés mark, de l’alemand Mark, del suèc mark e del latin margo « marga ».

Prononciacion

/mar.ko̞/, /mar.ko̞/
/maʀ.ko̞/, /maʀ.ko̞/

Sillabas

mar | ca (2)

Declinason
Dialècte : lengadocian
Singular	Plural
marca	marcas
[mar.ko̞]	[mar.ko̞s]

Nom comun

marca femenin

Marcha, país que fa talvera
Signe plaçat sus un objècte per lo reconéisser, pel destriar d’un autre.
(nom collectiu) Tropèl d'unes animals (fedas, vacas) que son marcats identics.
(particular) (ellipsi) Marca comerciala (chifra, caractèr, logotipe, eslogan) aplicada suls produchs, o per destriar lo luòc d'origina, o lo fabricant que las faguèt.
Atestacion qu’un produch passèt los procediments per lo far aquitar los drechs.
- La marca de la doana.
(figurat) Traça
- La marca de l’obrier, de l’autor.
Traça que daissa sul còrs una contusion, una nafra, una cremadura o una erupcion sus la pèl.
- Foguèt tabassat, nafrat al front, la marca i es encara.
Traça, impression qu’un còrs daissa sus un autre ont lo toquèt, ont passèt.
- Una veitura acaba de passar, la marca de las ròdas es fresca.
Taca o autre signe qu’una persona o un animal pòrta en naissent.
Signe de dignitat.
- Los faisses e la destral èran la marca dels grands magistrats romans..
Distincion.
Çò que s'utiliza per se sovenir o per far sovenir de quicòm.
- Placèt una marca dins lo libre a la pagina que m'arrestèt.
Indici ; signe, senhal, mòstra ; presagi.
- Quand un enfant es gai, es la marca que se pòrta plan.
- Lo cèl roge de vespre es una marca de bèl temps per deman.
testimoniatge ; pròva.
- Donar a qualqu’un una marca d’amistat.
Far una òsca, un entalh.
(per extension, en espòrt) compte dels punts o autres per situar los concurrents los uns al respècte dels autres pendent o a la fin de la partida.

Traduccions

4. Marca comerciala (chifra, caractèr, logotipe, eslogan) aplicada suls produchs, o per destriar lo luòc d'origina, o lo fabricant que las faguèt
alemand: Marke ^(de) femenin

Forma de vèrb

marca

Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de marcar
Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de marcar

Catalan

Etimologia

D’origina germanica mark (« frontièra », « limita ») eissit de l’indoeuropèu comun *merǵ- (« frontièra », « limita »). Significa tanben « signe per marcar la frontièra » Lo tèrme es parent del neerlandés o de l’anglés mark, de l’alemand Mark, del suèc mark e del latin margo « marga ».

Prononciacion

catalan occidental : \ˈmaɾka\ catalan oriental : \ˈmaɾkə\

Catalonha (Barcelona) : escotar « marca »

Sillabas

mar | ca (2)

Declinason
Singular	Plural
marca	marques

Nom comun

marca femenin

marca.

Espanhòl

Etimologia

D’origina germanica mark (« frontièra », « limita ») eissit de l’indoeuropèu comun *merǵ- (« frontièra », « limita »). Significa tanben « signe per marcar la frontièra » Lo tèrme es parent del neerlandés o de l’anglés mark, de l’alemand Mark, del suèc mark e del latin margo « marga ».

Prononciacion

escotar « marca »

Sillabas

mas | ca (2)

Declinason
Singular	Plural
marca	marcas

Nom comun

marca femenin

marca

Forma de vèrb

marca

Tresena persona del singular del present de l'indicatiu de marcar
Segonda persona del singular de l'imperatiu afirmatiu de marcar

Italian

Etimologia

D’origina germanica mark (« frontièra », « limita ») eissit de l’indoeuropèu comun *merǵ- (« frontièra », « limita »). Significa tanben « signe per marcar la frontièra » Lo tèrme es parent del neerlandés o de l’anglés mark, de l’alemand Mark, del suèc mark e del latin margo « marga ».

Prononciacion

/ˈmaɾka/, /ˈmaɾka/

Sillabas

mar | ca (2)

Declinason
Singular	Plural
marca	marque

Nom comun

marca femenin

marca.

Portugués

Etimologia

D’origina germanica mark (« frontièra », « limita ») eissit de l’indoeuropèu comun *merǵ- (« frontièra », « limita »). Significa tanben « signe per marcar la frontièra » Lo tèrme es parent del neerlandés o de l’anglés mark, de l’alemand Mark, del suèc mark e del latin margo « marga ».