Het verhaal speelt zich af op een middelbare school in een klein stadje, waar een groep scholieren ontdekt dat hun leraren worden overgenomen door buitenaardse parasieten.
Ik vond The Faculty een prima sciencefiction-horrorfilm die me positief verraste. De zelfbewuste en satirische aanpak sprak me wel aan. Het was duidelijk dat de film zichzelf niet al te serieus neemt.
Wat direct opviel, was de sterke cast met enkele grote namen. Dat was ook terug te zien in het acteerwerk: de groepsdynamiek tussen de hoofdpersonages voelde overtuigend. De film heeft bovendien een solide opbouw, een lekker tempo en wist op momenten zelfs aardig spannend te worden. Visueel was er ook niets op aan te merken.
Een minpunt was de CGI. Voor zijn tijd was het waarschijnlijk oké, maar vanuit het perspectief van 2024 is het duidelijk verouderd. Ook is het verhaal vrij voorspelbaar, wat af en toe ten koste gaat van de spanning.
Al met al heb ik me echter prima vermaakt. Het is begrijpelijk waarom deze film een cultklassieker is geworden. Ik had hem eigenlijk veel eerder moeten kijken!
Deze film speelt zich af in een post-apocalyptische wereld waar de aarde wordt geteisterd door dodelijke wezens, de "Reapers". Deze wezens vallen alleen aan als je onder de 2400 meter komt. Het verhaal volgt Will, een weduwnaar en alleenstaande vader, die samen met wetenschapper Nina en de jonge Katie op een gevaarlijke missie gaat om levensreddende medicijnen te halen voor Wills zoon.
Elevation is geen hoogvlieger, maar kijkt wel lekker weg. Het verhaal is simpel en vrij voorspelbaar, maar de sterke acteerprestaties van Anthony Mackie en Morena Baccarin houden de film overeind. Ook de indrukwekkende beelden van het post-apocalyptische landschap zijn een groot pluspunt.
Toch had de film wat meer spanning en actie kunnen gebruiken om het tempo erin te houden en de CGI had hier en daar ook overtuigender gekund. Het einde zie je van mijlenver aankomen, zeker als je de dynamiek tussen Nina en Will doorhebt. Dat maakt het geheel misschien wat vlak, maar niet minder vermakelijk.
Kortom, het is geen baanbrekende film, maar wel een degelijke en onderhoudende kijkervaring. Ideaal voor een avondje zonder hoge verwachtingen.
We volgen Aaron, een videograaf, die wordt ingehuurd door Josef, een ogenschijnlijk excentrieke man die beweert terminaal ziek te zijn. Josef wil een videodagboek maken voor zijn ongeboren kind. Naarmate de dag vordert, begint Josef zich steeds vreemder en verontrustender te gedragen. Wat begint als een ongemakkelijke situatie, verandert al snel in een angstaanjagend kat-en-muisspel, waarbij Aaron ontdekt dat Josef niet is wie hij lijkt.
Hoewel het concept van Creep intrigerend klinkt, wist de film mij helaas niet te grijpen. Met een speelduur van slechts 80 minuten voelde het alsnog traag aan, omdat er te weinig gebeurde en de spanning volledig ontbrak. Mark Duplass zette nog een redelijke prestatie neer als Josef, maar Patrick Brice wist als Aaron nauwelijks te overtuigen. Het voorspelbare einde maakte het geheel er niet beter op.
Ik geef zelden lage cijfers, maar deze film verdient niet meer dan 2 sterren.
We volgen popster Skye Riley, die worstelt met trauma en schuldgevoelens na een fataal auto-ongeluk. Tijdens haar comeback wordt ze slachtoffer van de demonische entiteit uit de eerste film, die slachtoffers kwelt met hallucinaties en een onafwendbaar lot. Haar pogingen om de vloek te stoppen leiden tot een destructieve psychologische aftakeling en een verlies van grip op de realiteit.
Wat mij betreft evenaarde Smile 2 zijn voorganger. Hoewel de film meer leunde op jumpscares, die overigens echt goed waren uitgevoerd, vond ik het verhaal misschien zelfs boeiender. Het visuele design, camerawerk, editing en de muziek waren bijzonder indrukwekkend en droegen bij aan de beklemmende sfeer. En die openingsscène... die zette meteen de toon!
Het absolute hoogtepunt vond ik Naomi Scott's acteerprestatie. Ze wist de emotionele worsteling met trauma, isolatie en schuldgevoelens op een manier neer te zetten die zowel kwetsbaar als krachtig was. Ik voelde echt met haar mee en als kijker wordt je volledig meegetrokken in haar hallucinaties, waardoor je zelf ook niet meer weet wat echt is.
Ik vond het einde briljant: de nadruk op de schok reactie van het publiek versterkte de impact van haar verhaal en liet veel aan de verbeelding over. Daarnaast impliceert het dat de vloek zich exponentieel zal verspreiden, omdat iedereen die haar sterfscène heeft gezien nu mogelijk het volgende slachtoffer kan worden. Een interessante basis voor een potentieel derde deel.
In de film Amber Alert volgen Jaq en Shane een ontvoerder nadat een Amber Alert hen waarschuwt. Hun moedige poging om een kind te redden leidt tot een gevaarlijke achtervolging vol onverwachte risico’s.
Van dit soort films krijg ik altijd de kriebels; het idee dat zoiets je kan overkomen, is huiveringwekkend. Deze film laat de gevaren en emoties rondom een dergelijke situatie goed zien. De spanning is sterk opgebouwd, en ik zat regelmatig op het puntje van mijn stoel.
De acteurs leverden over het algemeen goed werk, met name Hayden Panettiere, die haar rol overtuigend neerzette. De rol van Williams daarentegen voelde minder goed uitgewerkt, vooral door zijn weinig overtuigende reacties aan het begin van de film. Daarnaast waren er enkele plotholes die de geloofwaardigheid van het verhaal ondermijnden. Hierdoor verloor de film af en toe aan realistische impact, wat met een betere uitwerking voorkomen had kunnen worden.
Een spannende thriller die weet te boeien, ondanks enkele tekortkomingen.
De 18-jarige Elliott ontmoet tijdens een psychedelische ervaring haar 39-jarige zelf. Haar oudere versie komt met levensadviezen over relaties, keuzes en volwassen worden. Het resultaat is een grappige en ontroerende reis van zelfontdekking.
Het was alweer een tijdje geleden dat ik een romcom had gezien, maar toen ik deze film op Prime voorbij zag komen en zag dat hij op MovieMeter een hoog cijfer had, dacht ik: waarom ook niet?
Deze film heeft een mooi, grappig en ontroerend verhaal, met personages die meteen sympathiek overkomen. De chemie tussen Elliott en Chad werkt echt goed en geeft de film nét dat beetje extra charme. Op luchtige wijze worden thema’s als levenskeuzes, identiteit en de onzekerheden van het volwassen worden aangestipt, wat zorgt voor een fijne mix van humor en diepgang.
Het verhaal volgt Iris, een rouwende vrouw die door een seriemoordenaar wordt gevangen en geïnjecteerd met een verlammend middel. Terwijl haar lichaam langzaam verlamt, moet ze alles op alles zetten om te ontsnappen.
Ik vond dit een een originele en spannende film. Het verhaal is eenvoudig maar goed uitgewerkt, hoewel sommige momenten iets te onlogisch aanvoelden en baat hadden gehad bij meer verfijning. De spanning stijgt zodra Iris steeds verder verlamd raakt en de scènes worden intenser naarmate ze zich door allerlei gevaarlijke situaties moet zien te worstelen. De cinematografie en close-ups versterken dit gevoel van beklemming op een effectieve manier. Kelsey Asbille zet bovendien een overtuigende prestatie neer als Iris, die ondanks haar fysieke beperkingen haar sterke overlevingsdrang laat zien.
Een aanrader voor een ieder die van kat-en-muisfilms houdt.
In Terrifier 3 komt Art the Clown terug voor een gruwelijke moordpartij in de dagen voor Kerstmis. Het verhaal volgt opnieuw Sienna Shaw, die worstelt met trauma’s uit de vorige film, terwijl haar broer Jonathan probeert zijn studentenleven op te pakken. Art, nu gekleed als een bloederige kerstman, veroorzaakt chaos en terreur en Sienna moet hem opnieuw proberen te stoppen.
Kan het nog bloederiger dan Terrifier 2? Damien Leone bewijst van wel: hij tilt het geweld en de gore met Art the Clown naar een nieuw niveau en combineert dit met een nostalgische jaren-tachtigsfeer, compleet met kerstmuziek. Wordt de beroemde slaapkamerscène uit het tweede deel geëvenaard? Ik denk het wel; in deze film schuwt hij ook kinderen niet.
Thornton schittert opnieuw als Art met zijn grimmige en komische gezichtsuitdrukkingen, handgebaren en twisted humor. Tegelijkertijd keert LaVera overtuigend terug als de getraumatiseerde, gedreven final girl Sienna. Dit keer krijgt Art gezelschap van Victoria, wat een extra sinistere dimensie aan het verhaal toevoegt. Daarentegen speelt Jonathan een minder prominente rol en we zullen hem waarschijnlijk niet meer terugzien.
In de spannende climax waarin Sienna oog in oog komt te staan met Art, neemt de intensiteit flink toe en de lange scène in het huis is uitstekend uitgevoerd. Hoewel het einde enigszins als een anticlimax aanvoelt, wekt de belofte van meer zeker de nieuwsgierigheid naar het volgende deel, vooral omdat we steeds meer te weten komen over Art en Sienna.
