The Substance (2024)

De laatste jaren wordt het horrorgenre steeds meer geïnfiltreerd door vrouwelijke regisseurs. Een uitstekende omtwikkeling. Coralie Fargeat is zo’n regisseur die zich in het horrorgenre begeeft. Ze maakte naam met het formidabele Revenge (2017). Een film waarin de vrouwelijke hand is terug te zien. Zo liet ze in Revenge nu eens niet een goedgebouwde vrouw naakt rondlopen maar gaf ze deze eer aan een goedgebouwde man die door de zwaarbewapende protagoniste flink op de huid wordt gezeten.

In The Substance is men ook niet vies van het tonen van naakte huid. Meer van vrouwelijke aard dit keer. En functioneel natuurlijk, want lichaam en huid spelen een belangrijke rol in de film. Met name de mannelijke visie op schoonheid die in het milieu waarin de beide hoofdrolspeelsters bewegen tot lichamelijke proporties wordt gereduceerd, wordt ongenadig op de hak genomen. Die satirische blik gaat ver. Zelfs als de vrouwen gekleed gaan wordt het lichaam dermate geaccentueerd dat een mannelijke regisseur het verwijt zou kunnen krijgen aan exploitatie of tenminste aan voyeurisme te doen.

Elisabeth (fantastisch gespeeld door Demi Moore) maakt een fitnessprogramma voor de tv en heeft met lichamelijk verval te maken. Nu zou ze natuurlijk gewoon kunnen stoppen en passender werk kunnen gaan zoeken, maar ze identificeert zich zo met haar lichamelijke schoonheid dat dit helemaal niet in haar opkomt. Ze kiest een andere weg waarbij grenzen worden overschreden. Aldus ontstaat een film die je als een satire met veel bodyhorror zou kunnen betitelen. The Substance is een groteske film. Een film die niet kijkt op een litertje bloed en ook het expliciet tonen van lichamelijke afbraak niet schuwt. Subtiliteit is in dit opzicht ver te zoeken. En dat bevalt goed.

The Substance bestaat niet alleen uit groteske horror. The Substance is ook humor. En ook in humoristisch opzicht is van enige terughoudendheid geen sprake. De humor is direct, grof, banaal en leuk. De personages zijn karikaturen, waarbij Dennis Quaid in mijn ogen de karikaturale kroon spant. Hij geeft gestalte aan de producer van de tv-show en wordt als een slonzig, viezig, geldbelust en seksistisch afgietsel van het type neergezet. Leuke rol van Quaid.

De speelduur van 140 minuten is aan de forse kant. Tegen het einde werd het kijken een wat taaiere ervaring, ondanks de enorme escalatie die dan plaatsvindt. Inhoudelijk wordt er echter na een uurtje of anderhalf eigenlijk niets wezenlijks meer toegevoegd. Neemt niet weg dat The Substance een zeer geslaagde film is met stijlvolle beelden, walgelijke bodyhorror en bijtende spot aangaande de keiharde wereld van de showbusiness. De business die de menselijke spelers reduceert tot platte handelswaar. Fijne film.

Niet mijn soort horror. Het ziet er visueel wel prima uit met opvallende kleuren en er zitten een paar goede schokmomenten in, maar het pakte me niet zo. Wel genoten van Demi Moore en Margaret Qualley, spelen overtuigend en het zijn nog mooie vrouwen ook. Moore is zestig plus, nou dat zie je er niet aan af. Het thema van de film is me duidelijk, maar ging na een tijdje door de te lange speelduur vervelen en eigenlijk doofde de film in het laatste deel als een nachtkaarsje uit. Hier had je overigens echt wel een half uur of zelfs langer uit kunnen knippen.

2,5*

Schitterende film: o.a. 10 minuten kijken hoe een oude vrouw in elkaar getrapt wordt tot het bloed uit haar mond loopt. Meer iets voor mensen die ooit tijdens openbare terechtstellingen ook vroeg uit de veren waren om vooraan te kunnen staan. En dan moeten we ook nog een soort moraal zien te vinden in deze troep.

In een totaal andere vorm gegoten, maar meer diepgang dan in een Death Becomes Her heb ik er niet in kunnen vinden. Death Becomes Her was bovendien een stuk grappiger.

Verwijzingen naar films waarbij ik werkelijk geen flauw idee heb wat men er nou eigenlijk mee wil zeggen? The Shining bijvoorbeeld... of zat Wendy ook aan de botox?

Visueel wel erg knap gedaan moet ik zeggen: die enorme verschillen tussen het jonge sexy lichaam van Margaret Qualley en het minder fris en fruitige van Demi Moore, met alle respect. Confronterend. Qualley op en neer springend in een nietsverhullend zuurstokroze latex fitnesspakje, Moore die bangig over straat loopt en niet gezien wil worden, in Cruella-achtige lappen stof in harde primaire kleuren, joekel van een zonnebril op haar hoofd. Geweldige scène als ze niet op dat afspraakje durft te verschijnen en de paniek toeslaat (beste van de film vond ik)

Maar met name ook de metamorfose die Moore langzaam maar zeker ondergaat vond ik erg fraai. De uiteindelijke scène waarin ze als een soort Elephant Man haar oorbellen in doet, weerzinwekkend mooi. Puur in visuele zin, want wat heeft dit verder met John Merrick te maken?

Had trouwens het idee dat het meer over morfodysforie ging dan over de obsessie met jong blijven.

Het had veel scherper gemogen van mij, in feministische zin vond ik het ook mislukt; alsof vrouwen zelf niet bijdragen aan ageisme, gerontofobie, etc...

The Substance is een mooi verpakt cadeau maar blijkt na openmaken nogal inhoudsloos.

Ergens las ik "zelfgenoegzame overdaad die wordt aangezien voor genialiteit".

Da's duidelijk...

Je mist duidelijk "the point"

Stijlvol, lomp, ranzig en heel grappig; wat een film.

Hoe overdreven letterlijk alles wordt neergezet, een ware kunst. Er wordt bovendien geen tijd verspilt aan uitleg of characters buiten het hoofdpersonage om. Desondanks duurt de film 2,5 uur zonder lang aan te voelen. Heel knap.

Deze doorlopende idiote trip, voor mij de beste filmbeleving van 2024 *****

Ja dit was wel flink genieten! Ik ben sowieso fan van het absurdistische, combineer dat met geweldig acteren, een audiovisueel spektakel van het hoogste niveau en mooie symboliek en je hebt me te pakken hoor Ik vond dat symbolische van de jeugdige die dingen doet die ten kosten gaan van het latere lichaam echt geweldig. Ik ben inmiddels bijna 50 en herken dat 100%, als jeugdige doe je dingen waarvan je wel weet dat het niet goed voor je is maar ach, dat komt later wel, dat 'later' is dan zo'n ver van je bed show op dat moment dat je vergeet dat er een moment gaat komen waarop je echt die latere versie van jezelf bent en er dan nog wel eens spijt van kon gaan krijgen. Het is die voortdurende balans van 'nu genieten vs schade later' die door elk leven loopt. Ik vond die directe connectie hier tussen die jeugdige en oudere versie daarom echt prachtig.

Verder las ik meerdere keren de vraag, waarom zou een vrouw zo'n goedje nemen, waarom een offer brengen als een opengespleten rug als het bewustzijn niet eens gedeeld wordt, wat heb je er dan aan? Volgens mij was de eerste aanklacht hier juist dat veel vrouwen plastische chirurgie doen zonder zich er in te verdiepen of na te denken over de gevolgen, de risico's niet eens willen zien. Daarom moest ze naar die kliniek in dat achterbuurt steegje, alle warning signs stonden op donker rood maar ze negeerde ze allemaal, verstand op nul, niet verdiepen, alleen een uitkomst willen en daarop focussen. Dit zie je helaas overal om je heen. Maar Volgens mij is de andere analogie hier juist die van een geboorte. Voor de meeste vrouwen is een zwangerschap de allergrootste roofbouw op hun lichaam die ze kunnen plegen, hun grootste lichamelijke offer, niets brengt zo veel schade toe aan het uiterlijk van een vrouw als een zwangerschap En toch willen vrouwen zwanger worden, ja waarom eigenlijk? Al helemaal als je vervolgens vechtend tegenover je dochter staat, ik weet zeker dat veel moeders op zo'n dat soort momenten denken, was dat het nou allemaal waard? Volgens mij was dat vooral de analogie.


Hoe dan ook, bij symboliek weet je het natuurlijk nooit helemaal 100% zeker en is het altijd aan de kijker om te puzzelen. Bij mij sloeg het in ieder geval aan.
4.5*

donald duck meets woody woodpecker

Na "The Fly" bijna 40 jaar geleden(!) ( https://www.moviemeter.nl/film/643) eindelijk weer eens een body horror film die zorgt voor walging en weg kijk momentjes.

En dat heb ik niet snel.

Film over het schoonheids ideaal en veroudering

Origineel gevonden verhaal met een uitstekende Demi Moore. Over schoonheid gesproken, wat ziet die vrouw er nog goed uit in haar 60 er jaren. Maar ook haar alter ego Margaret Oualley ziet er heerlijk uit.

Nou ja, tot bepaalde hoogte dan Jammer dat deze " The Substance" de laatste 25 minuten uit de bocht vliegt en op de" Toxic Avenger" lijkt ( https://www.moviemeter.nl/film/4369)

Verder was het een bijzondere en vermakelijk kijkspel.

P.S was ik de enige die bij de rol van Dennis Quaid moest denken aan onze eiegen tv icoon John de Mol sr?

3.5*/4*

Hehe EINDELIJK weer eens een film die je flink bij je keel grijpt. Ik was behoorlijk van slag aan het einde en heb nog dagen met deze film in mijn hoofd gelopen. Rond het einde ontspoort de boel wel een beetje (in a good way) en op gegeven moment ga je jezelf afvragen waar je naar hebt zitten kijken. Dan ben je als film echt geslaagd geweest naar mijn idee. Een film die je gewoon een keer moet zien omdat hij zo speciaal is, ongeacht of het je genre is. Geen moment op de klok gekeken ondanks de pittige speelduur. De film heeft naast horror ook zeker een psychologisch randje en is wat mij betreft een mix van Requiem for a Dream en Black Swan, beide ook briljant. Ik kijk uit naar de volgende keer dat ik deze film zie maar zal me van te voren wel psychisch moeten voorbereiden.

"Pretty girls should always smile!"

Afgelopen vrijdagavond ben ik aan deze Drama / Horror film begonnen en omdat ik na circa 90 minuten inslaap ben gevallen (kwam overigens niet door de film), heb ik de rest op zaterdagavond gekeken. "The Substance" is een gore, spectaculaire fabel over onhaalbare schoonheidsidealen en zelfhaat. "The Substance" is verre van perfect, maar onder geen beding te missen. Wel een waarschuwing vooraf, want de film vereist een sterke maag.

Regisseuse Coralie Fargeat (van o.a. de Actie / Thriller film "Revenge (2017)") vertelt de donkerst denkbare variant op een "Assepoester" verhaal, doordrongen van maatschappelijke issues als seksisme en de absurde druk op vrouwen om eeuwig jong en begeerlijk te blijven. Hoofdpersonage Elisabeth Sparkle (Demi Moore, zeer sterk gecast) is een actrice op haar retour. Naar haar ster op de Hollywood Walk of Fame kijkt al lang niemand meer om, en ook op het kleine scherm (ik heb sinds twee weken een groter scherm ) wil nu niemand haar nog zien, zo maakt de ranzige televisie-baas Harvey (een onvergetelijk scampi kauwende Dennis Quaid) dat haar op haar vijftigste verjaardag duidelijk.

Elisabeths eigenwaarde ligt aan diggelen, maar een geheimzinnig medicijn brengt redding: wanneer ze zichzelf inspuit met “the substance” wordt uit haar verouderende lichaam een nieuwe, glimmend jonge vrouw geboren, te weten Sue (Margaret Qualley). De regels zijn helder: de ene week mag Sue op veroveringstocht in de buitenwereld, maar daarna verandert de koets weer in een pompoen, en moet Elisabeth een week lang zichzelf zijn. Anders dreigt het gruwelijk mis te lopen. Dat doet het natuurlijk ook, met alle wansmakelijke gevolgen (voor de lichamen van beiden) van dien.

Ondanks dat "The Substance" misschien iets te lang duurt (120 minuten zou lang genoeg zijn geweest), weet de film wel van de eerste tot de laatste minuut te boeien en te vermaken en het is ook een genot om naar de 61-jarige Demi Moore (die in bloedvorm is in deze film), die inmiddels 62 jaar is, te kijken en ze is ook nog eens van top tot teen naakt te bewonderen en hetzelfde geldt min of meer voor Margaret Qualley. En uiteraard is het genieten van de heerlijke mix van body horror (geweldig in beeld gebracht), gore (o.a. het uitrekken van tanden), satire en feministisch traktaat, die vooruit gestuwd wordt door de pompende soundtrack van de Britse componist Benjamin Stefanski (beter bekend onder zijn artiestennaam Raffertie). Ook wordt alles zeer kleurrijk in beeld gebracht (met een uitgekiend gebruik van kleur en licht) en dat was ook een genot om op nieuwe OLED televisie te zien.

De film toont de vicieuze cirkel van jezelf “verbeteren” in ultieme vorm (dat veel vrouwen zichzelf aandoen onder druk van de objectiverende en mannelijke blik die nog steeds de maatschappij domineert en die Coralie Fargeat weerspiegelt door haar camera fetisjistisch op Qualley's billen te richten) en de link met plastische chirurgie, botox, enzovoort, is snel gelegd. Het vertrekpunt van "The Substance" is zo goed dat je zou willen dat de film niet alleen steeds verder, maar ook steeds dieper zou gaan. Helaas gebeurt dat niet en ook valt de film in herhaling en wordt er gekozen voor sensatie (vooral op het einde met het bloed en de zaal, welke me deed denken aan de horrorfilm "Carrie (1976)").

Demi Moore en Margaret Qualley dragen deze film volledig, Dennis Quaid heeft eigenlijk maar een kleine rol, maar in de scènes waarin hij te zien is steelt hij wel de show (zo is schitterend om te zien hoe hij in close-up al urinerend en bellend tegelijk in de camera schreeuwt), en beiden zijn ook nog eens mooie vrouwen om naar te kijken en dat ook nog eens met verschillende leeftijden. Er zit namelijk circa 30 jaar leeftijdsverschil tussen beiden en dat is ook goed te zien in deze film. Zo is het is bij Demi Moore allemaal niet strak meer en dat is o.a. te zien als ze naakt in badkamer voor een spiegel haar lichaam zit te bekijken (ik weet wel natuurlijk niet of dat het haar echte lichaam is, of dat ze het was gemanipuleerd hebben voor de film).

Over spiegel gesproken, in een onvergetelijke scène waar Elisabeth op date wil vertrekken, maar telkens opnieuw voor de spiegel blijft hangen om nog iets aan haar make-up te veranderen, was een sterke scène van Demi Moore. De zelfhaat die op dat moment uit haar ogen bliksemt, raakt tot op het bot. Het ultieme bewijs dat Demi Moore geen jongere versie van zichzelf nodig heeft om op haar 61e opnieuw een enorme filmster te worden. Op het einde waar Elisabeth en Sue samen in de badkamer op de wereld gezet worden als een soort van "Toxic Avenger" persoon, was schitterend om te zien.

"The Substance" is veel om te verwerken en biedt genoeg stof voor discussie achteraf. Op het gebied van creativiteit en originaliteit scoort de film hoog, wat het moeilijk maakt om het geheel te beoordelen. Het grootste deel zit fantastisch in elkaar, maar het laatste stuk is zo controversieel dat het de film voor veel kijkers zal maken of breken. Toch kun je met zekerheid zeggen dat je waarschijnlijk nog nooit eerder een film zoals "The Substance" hebt gezien.

3.5* is te laag Theunissen

Zo beter

Jammer van het laatste half uur.

Man wat slecht zeg, begon nog wel goed maar dat eind zelfs voor horror principes slecht.

Naja volgende film.

Benieuwd welke ‘horror principes’ jij erop nahoudt?

Lijkt mij toch volledig in linn met het werk van Cronenberg en Yunza….

Visueel mooi vormgegeven, knap uitgevoerd. Qua plot niets speciaals. Als je niet wegkijkt bij films als Alien, The Texas Chain Saw Massacre en Kill Bill, dan hoef je bij deze ook niet weg te kijken. De soundtrack was prima; grappig dat de finalemuziek van de new years eve show hetzelfde stuk was als de opening van de film Barbie: Also sprach Zarathustra. De hoofdrolspeelsters zagen er wel iets anders uit tijdens dat muziekje. Deze film was eigenlijk meer een slasher movie (die richting het einde meer op een komedie begon te lijken), dan een horrorfilm. Leuk om een keer gezien te hebben maar spectaculair: nee!

Prachtige film over een vrouw die een middel probeert om zich weer mooi en jong te voelen. Een origineel uitgangspunt en verloop over uiterlijke schoonheid. Stijlvol, bombastisch en grotesk (de film laat je van begin tot eind niet los). Goeie make-up effecten en een verademing dat de body-horror niet alleen op cgi leunt. Ook fijn om Demi Moore weer eens te zien in een hoofdrol (in een bijzondere, moeilijke en moedige rol).

Herzien. Film van het jaar!

Een goede film is bij herziening beter. Dat was een behoorlijke uitdaging voor deze film, maar WOW!

Wat een heertlijke originele, energieke film. Idee en stijl rollen over elkaar heen. Briljant op beide vlakken.

En de laatste 10 minuten slaan de bal echt het park uit!

Demi Moore verdient de Oscar.

5*

Doornroosje, sneeuwwitje en assepoester in the moderne mix. Stijlvol gedaan a la

Requiem for a dream, The Joker, Cronenberg enz.

Kortom: aanrader maar wel goed voor gaan zitten en zin in hebben anders heb je zware tijd.

een smerige en vlezige film, het einde was over the top en had wel wat subtieler gekund.

Mijn horror principes zijn, niet kijken, is gewoon mijn ding niet, en ik had weer gelijk.

Na ontzettend veel matige en gemiddelde films dit jaar te hebben gezien vond ik het tijd om deze te gaan bekijken, ook omdat hij overal wel hoog scoort.

En dit was er toch wel eentje, toen het eindslot begon en zij voor de laatste keer haar blauwe jurk aan deed en als monster richting het toneel ging heb ik met een glimlach zitten kijken om hoe absurd het begon te worden. Ook de manier waarop de dialogen werden gedaan vrijwel de hele film met o.a. die baas is weer eens wat anders dan ´´de standaard´´ manier van film maken. Het deed mij af en toe denken aan een Requiem for a dream met een Black Mirror vibe maar dan wel van de betere afleveringen.

Kan mij voorstellen dat mensen dit niks vinden. Maar voor mij was dit weer even wat anders dan al dat 13 in een dozijn gedoe wat je 90% van de tijd voorgeschoteld krijgt.

Kunst is om daar niet naar te gaan kijken, Dennisj!