Kıyamet

Tarih boyunca toplumlar, toplumlararası ilişkilerde kendi çözüm önerileri tükendiğinde ya da bir çıkmaza girdiklerinde kendilerinin üstünde bir kurtarıcı beklentisi içine girmişlerdir. Söz konusu beklenti tarihin ve bilinen insanî düzenin sonu kabul edilen kıyamet kavramı ile birlikte gündeme gelmiştir. Bu bağlamda söz konusu dinlerde Mehdilik/Mesihlik inancının toplumsal temeli incelenecek, ardından günümüz tartışmalarındaki anlamı ortaya konmaya, Mehdilik ve kıyamet kavramları ile “tarihin sonu” tezinin bağlantısı günümüz dünya egemenlik ilişkileri içinde ele alınmaya çalışılacaktır.

Dünya'nın en iyi Bilim-Kurgu Romanı yayınlandı..
Dünya'nın en büyük sırrını öğrenmeye hazır mısınız?

ÖNSÖZ & BAŞLANGIÇ

"Musa, bir gün Çöl’de çok ilginç bir şey gördü."
"Ateş topu gibi bir Çalı sürekli yanıyor, ama yanıp bitmiyordu.."
(Kutsal Kitap, Mısırdan Çıkış, 3)

Arkeolog John Smith, 2036 yılında İtalya’nın antik Pompei kentinde çok ilginç, Antik Roma döneminden kalma, 2000 yıllık bir gümüş sikke bulur.

Üzerinde garip figürler ve Roma rakamıyla yazılmış bazı tarihler olan sikkeyi çözümlemek üzere Mısır’ın başkenti Kahire’ye, oradaki arkadaşı Profesör Gregory Kravnik’in yanına gitmek için eşi Sara ve kızı Elsa’yla birlikte yola koyulur. Kahire’ye vardığında, büyük piramitlerin yakınlarında bir yerdeki ıssız çölde büyük bir patlama ile birlikte kaynağı bilinmeyen, ateş topu gibi ışık saçan bir küre gökyüzünden inerek ve ışığıyla tüm şehri aydınlatarak parçalanır.

Bu sırada olayın yakınında bulunan John Smith, sikkeyle ilgili arkadaşı Gregory’den bazı şifre çözümlemeleri ve üzerindeki sembollerin neyi anlattığıyla ilgili çok önemli bir bilgi almıştır ve oteline döndüğü sırada arabası o patlamadan sonra aniden durmuştur. Gizemli bir el arabasının arkasına dokunur ve Yardım et! diye bağırır. Fakat, arabasına alacağı bu kişinin tarihin akışını değiştiren ve üç büyük dinin beklediği insanlık tarihinin en önemli figürlerinden birisi olacağı o gece aklının ucundan bile geçmemiştir.

                                                                    * * *

Aynı sıralarda, John’un arkadaşı olan Kahire Devlet Üniversitesi Arkeoloji Enstitüsü’nde çalışan Profesör Gregory Kravnik ile asistanı Katya da, dünya tarihini değiştiren ve büyük bir sırrı tam 500 yıldır saklayan dünyanın en gizemli tarikatını deşifre etmek üzeredir. ‘Jesuitler’ olarak bilinen bu Ortaçağ Cizvit tarikatı, bunu her şeye kodlamış, ünlü ressamların tablolarında şifreli bir şekilde anlatmıştır. Fakat, Gregory ve John hedefi aynı olan bu iki büyük sırrın o gece gerçekleşen çöle inen ışık küresiyle çok büyük bir bağlantısı olduğunu çok geç olmadan öğreneceklerdir. Üstelik, o gece öğrenecekleri bu Dünya’nın En Büyük Sırrı, bilinen tüm Dinler Tarihi’ni de değiştirecek güçtedir.

Tüm bu bağlantılar ve şifreler, 2036 yılında çok önemli ve dünyayı değiştirebilecek bir olayı işaret etmektedir. Fakat, bunu öğrenmeleri hiç de kolay olmayacak, kendilerini bekleyen ölümcül bir koşuşturmaca da bu sırada başlayacaktır. Çünkü, Vatikan, FBI ve CIA da dahil olmak üzere, dünyadaki tüm derin istihbarat örgütleri de bu olayın peşindedir ve üstelik artık John ve ailesinin hayatı da tehlike altındadır.

Tüm bunların da ötesinde, tüm Kutsal Kitaplarda bahsedilen, Eski Ahit, Yeni Ahit ve Kur’an’da da sembolik olarak anlatılan bu büyük kehanet artık gerçekleşmek üzeredir. Artık insanlık, bu kehanetin gerçekleşmesiyle, ya Tanrı’yla yüzleşmek ya da Şeytan’a karşı savaşmak ve Kıyamet’i durdurabilmek için yeni bir yol bulmak zorundadır..

İblis, şeytanın özel ismidir. Müslüman filologlar bu kelimenin, " Allah'ın rahme-tinden tümüyle ümit kesmek " anlamında b-l-s kökünden türemiş olduğu kanaatin-dedirler. İblis " Allah'ın düşmanı " ve/veya sadece " Düşman " diye de isimlendirilir. Fakat genellikle " Şeytan " diye anılır. İblis Kur'an'da âlemin yaratılışıyla ilgili olarak iki noktada karşımıza çıkar. Şöyle ki Allah Adem'i çamurdan yaratır ve ona hayat nefesini üfler. Ardından meleklere bu ilk insana saygı göstermelerini (secde) emreder. Fakat İblis, " Ben kararmış bir çamurdan yarattığın bu insana saygı göstermem " diye itiraz eder. Bunun üzerine Allah, " Defol oradan. Artık sen kovuldun. Kıyamete kadar sana lanet olsun " (al-Hijr 15/33-35) der. Bu arada İblis, cezasının kıyamete kadar tehir edilmesini ister. Allah onun bu talebini kabul eder ve ona gerçek iman ve ibadet sahibi olmayan herkesi saptırma gücü bahşeder. Evet, Allah İblis'e kıyamet gününe kadar insanları ayartma izin verir; ancak onun Allah'a gerçekten kulluk edenler üzerinde hiçbir nüfuzu yoktur. İblis ilk olarak Adem ve Havva'yı Allah'ın emrine karşı gelme hususunda ayartıp onları ölümsüzlük ağacının meyvesinden yemeleri için kışkırtır. İblis kıyamet koptuktan sonra kendi yandaşları ve günahkârlarla birlikte cehenneme atılır.

Emir ve halk kavramı: Yaratma ve yönetme gerçeği

Biz şimdiye kadar ilmî çerçeve içinde kaldık, hâlk kavramı içinde kaldık. Halk kelime olarak şekli, kalıbı belli olan nesne demektir... Avama da halk denilmesi; fikir yapıları belli, çıkabildikleri mesafe belli, açılabildikleri saha belli; dolayısıyla onlara halk denilmiş, yani avama halk denilmiştir. Emir âlemi ise sonsuzluk ifade eder. Maneviyatın ve ilmin sonsuzluğunu, etkinliğini ve derinliğini anlatmak üzere bugün daha çok emir kavramı ve hakikati üzerinde duracağız. Emir kelimesi emîrden gelir.

Hani yetkili ve amir kişi, sonsuz fırsatlara sahiptir, sonsuz açılımlara sahiptir. Derinlemesine sonsuzluğa doğru istediği kadar genişleyebilir. Onun için ona emîr demişler, yönetici manâsında…

Kur’an-ı Kerimde bu kavram, başta yönetim, sonra olağanüstü durum, azap, kıyâmet, ölüm gibi değişik manalara geliyor. Biz bu mânâları incelerken işin esprisini, ortak noktayı bir miktar aç-maya çalışacağız. Çünkü bu kavramların hepsinde bu incelik vardır. Ölümde de, kıyamette de, azap manâsına gelen yönüyle dahi bu emir hakikatinde, mâneviyatın etkinliği, sonsuzluğu ve derinliği anlaşılıyor. Meselâ; emir kavramı, Âl-i İmran 128, 154, 159’da açıkça yönetim manâsına gelmiş. Bir kısım müfessir ve meâlciler yönetim mânasına geldiğini bilmedikleri için oradaki emir kavramını iş manâsında anlamışlar. Âyete bakıyorsun; iş ne demek burada, hiçbir şey anlaşılmıyor. Hâlbuki yönetim manâsı verilseydi, bu ayetler net anlaşılmış olurdu. Şuradan hemen bir çağrışım ve çıkarım yapabiliriz. Eğer biz emir âleminde mâneviyatın gücünü yakalayabilirsek, mâneviyatta etkin olabilirsek ilimde ve yönetimde emîr ve amir olmuş oluruz, yönetici olmuş oluruz. Sonsuz imkânlara sahip oluruz, nefes alabiliriz. Yoksa idare edilen mahlûk ve memluk olarak, halk gibi sürü kültürü içinde kalırız.

Kıyamet ve ölüme de emir denmesi bu münasebettendir. Kıyamet, bu daracık dünyanın yıkılması demektir. Burada kalıplar belli. Yaşayabileceğimiz imkânlar belli, çerçeve belli; o çerçevenin dışına çıkamıyoruz. Kıyamet koptu mu yeni âleme çıkıyorsun, sonsuzluğa açılım oluyor, mâneviyatın gücü netleşmiş oluyor. Dolayısıyla Kur’an, kıyamet için Eta emru’llâhi:(Allah’ın emri yakındır) felâ testa’cilûh: Onu acele istemeyin diyor. Aman kıyamet ne zaman kopacak gibi bir acelecilik yapmayın, diyor. Kur’anda 72 yerde bu emir kavramı geçmiş. Ben hepsini not edeme-dim. Fakat azap mânâsına gelen Mâide, 52; Âraf, 8 ve Hûd, 43 gibi örnekler verebiliriz. Onun için ölüm de emir kavramı içine girer. Kur’anda ölümün bir ismi emirdir. Allah’ın emri geldi, ruhları aldı diyor. Çünkü ölüm dünyanın dar çerçevesi dışına çıkmaktır, sonsuzluğa açılmaktır, başka geniş bir âleme çıkmak demektir.

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Hz. İsa (a.s.), diğer tüm peygamberler gibi Allah'ın insanları doğru yola çağırmakla görevlendirdiği seçkin bir kuludur. Ancak Hz. İsa (a.s.)'ı diğer peygamberlerden ayıran, Rabbimiz'in takdir etmiş olduğu bazı özellikler vardır. Bunlardan en önemlisi onun halen ölmemiş, Allah Katına yükseltilmiş ve yeryüzüne tekrar geri dönecek olmasıdır.

Birçok kimsenin sandığının aksine Hz. İsa (a.s.) çarmıha gerilip öldürülmemiş, başka bir sebeple de ölmemiştir. Kuran'da "onu asamadıkları ve öldüremedikleri" kesin bir şekilde bildirilir ve Allah'ın onu Kendi Katına yükselttiği haber verilir. Bunların yanı sıra, Kuran'da Hz. İsa (a.s.) hakkında öyle bilgiler verilir ki, bunlar tarihte henüz gerçekleşmemiştir ve bu olayların gerçekleşmesi ancak Hz. İsa (a.s.)'ın yeryüzüne geri dönmesi ile mümkün olacaktır. Kuran'da haber verilen olayların gerçekleşeceğinden ise hiçbir kuşku yoktur.

Ayrıca Peygamber Efendimiz (sav)'in pek çok sahih (güvenilir) hadisinde de, Hz. İsa (a.s.)'ın Allah Katında diri olduğu, yeniden yeryüzüne döneceği, ikinci kez geldiğinde Kuran ile hükmedeceği, Hıristiyan aleminin İslam'a yönelmesine vesile olacağı ve Hz. Mehdi (a.s.) ile birlikte İslam ahlakını yeryüzüne hakim kılacağı haber verilmiştir. Büyük İslam alimleri de Hz. İsa'nın ölmediği ve yeniden yeryüzüne geleceği konusunda hemfikirdirler. Buna rağmen bazı insanlar Hz. İsa (a.s.)'ın geçmişte "bir şekilde" öldüğünü ve bir daha yeryüzüne geri dönmeyeceğini sanmaktadır. Bu inanç, Kuran'ı ve hadisleri tam bilmemekten kaynaklanan önemli bir yanılgıdır.

Peygamberimiz (sav)'in hadislerinde Hz. İsa (a.s.)'ın gönderileceği dönem olan "ahir zaman"da tüm yeryüzünün barış, adalet, huzur ve refahla dolacağı haber verilmiştir.

"Ahir zaman" ifadesi anlam olarak son dönem, son zaman demektir. İslam'a göre ahir zaman kavramı kıyamete yakın bir zamanda, Kuran ahlakının üstün olacağı, insanlar arasında yaygın olarak yaşanacağı bir dönemi ifade eder. İnsanların hayalinde her zaman için daha güzele, daha iyiye yönelik bir özlem bulunmaktadır. Daha güzel bir manzara, daha güzel yiyecekler, toplumsal sorunların yaşanmadığı huzurla dolu bir hayat, bolluk, güzellik…

İşte ahir zaman da tüm bu "daha iyi", "daha güzel" kavramlarını içinde barındıran bir çağı ifade eder. Ahir zaman, sıkıntının yerini bolluğun ve bereketin, adaletsizliğin yerini adaletin, ahlaksızlığın yerini güzel ahlakın, kargaşanın yerini barış ve huzurun aldığı ve tüm inanan kulların yıllardır özlemini duyduğu, İslam ahlakının yaşandığı kutlu bir dönemdir.

Bu kitapta Hz. İsa (a.s.)'ın ölmediğinin, Allah Katına yükseldiğinin ve ahir zamanda yeryüzüne yeniden gönderileceğinin delillerini Kuran ayetleri, hadisler ve İslam alimlerinin yorumları ışığında inceleyeceğiz. Ancak daha önce bu konuyla doğrudan ilgili bazı temel bilgileri hatırlamakta fayda var.

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Bu kitap İslam dinini yeni tanıyan insanlar için yazılmıştır. Elbette her insanın İslam hakkında çeşitli bilgileri ve kanaatleri vardır. Ama bunlar büyük ölçüde eksik ya da yanlış kaynaklardan gelir. Pek çok insan sadece ailesinden veya arkadaş çevresinden duyduğu, medyadan takip ettiği veya çeşitli kitaplardan okuduğu kadarıyla İslam'ı tanır, Kuran'ın hükümlerinden haberdar olur. Oysa İslam'ı tanımak için başvurulması gereken en iyi yol, İslam'ın kaynağı ve temeli olan Kuran'ı tanımak, Peygamberimiz (sav)'in sünnetini öğrenmek ve İslam ile ilgili tüm bilgileri Kuran'dan almaktır.

Kuran, Allah'ın insanlara yol gösterici olarak indirdiği son İlahi kitaptır. Kuran'dan önce de Tevrat ve İncil gibi İlahi kitaplar indirilmiş, ama insanlar bu kitapları tahrif etmiş, Allah'ın sözlerine insan sözleri karıştırmışlardır. Kuran ise sadece ve sadece Allah'ın sözlerinden oluşmaktadır. Allah Kendi sözlerini ya bir melek olan Cebrail vasıtasıyla ya da doğrudan kalbine vahyetmek suretiyle İslam Peygamberi Hz. Muhammed (sav)'e indirmiştir. Kuran'ın içinde Peygamber Efendimiz (sav)'e Allah'ın vahyi bulunmaktadır. Kuran'daki farklı ayetler farklı zamanlarda vahyedilmiş ve Kuran 23 sene içinde tamamlanmıştır.

Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed (sav) kendisine vahiy yoluyla gelen ayetleri diğer insanlara aktarırken, etrafındaki Müslümanlar bu ayetleri ezberlemiş ve yazılı hale getirmişlerdir. Daha sonra bu yazılı olan metinler toplanmış ve kopyaları çıkartılarak çoğaltılmıştır. Günümüzde bulunan Kuran'ların hepsi aynıdır. Hiçbirinde farklılık ya da çelişki yoktur. (Günümüzde 3. Halife Hz. Osman'a ait Kuran, İstanbul Topkapı Müzesi'nde bulunmaktadır.) Ayrıca Kuran'ın kendi içinde de hiçbir çelişki yoktur, ki bu husus Kuran'ın Allah Katından geldiğinin bir delili olarak bir Kuran ayetinde şöyle bildirilir:

Onlar hâlâ Kur'an'ı iyice düşünmüyorlar mı? Eğer o, Allah'tan başkasının Katından olsaydı, kuşkusuz içinde birçok aykırılıklar (çelişkiler, ihtilaflar) bulacaklardı.(Nisa Suresi, 82)

Kuran insanları doğru yola götüren bir rehberdir. Allah Katından insanları karanlıklardan nura çıkartmak için gönderilmiştir. Tüm canlıları ve insanları yaratan Yüce Rabbimiz Kendi kullarına gerçek ve doğru yolu Kuran ile göstermektedir. Kuran'daki bir ayette Allah 'Ey insanlar, Rabbinizden size bir öğüt, sinelerde olana bir şifa ve müminler için hidayet ve rahmet geldi' (Yunus Suresi, 57) buyurmaktadır.

Kuran'ın indirilmesine vesile olan Peygamber Efendimiz (sav) aynı zamanda insanlara Kuran'ın güzelliklerini yaşayarak da göstermiş ve en güzel bir şekilde örnek olmuştur. Onun bu güzel ahlakı ve Kuran'a uymada gösterdiği hassasiyet ve kararlılık Kuran'da şu şekilde bildirilmiştir:

Onlara ayetlerimiz apaçık belgeler olarak okunduğunda, bizimle karşılaşmayı ummayanlar, derler ki: 'Bundan başka bir Kur'an getir veya onu değiştir.' De ki: 'Benim onu kendi nefsimin bir öngörmesi olarak değiştirmem benim için olacak şey değildir. Ben, yalnızca bana vahyolunana uyarım. Eğer Rabbime isyan edersem, gerçekten ben, büyük günün azabından korkarım.' (Yunus Suresi, 15)

Bir başka ayette ise Allah, "Andolsun, sizin için, Allah'ı ve ahiret gününü umanlar ve Allah'ı çokça zikredenler için Allah'ın Resûlü'nde güzel bir örnek vardır." (Ahzab Suresi, 21) ayetiyle müminlerin de Peygamber Efendimiz (sav)'i örnek almaları gerektiği bildirmiştir.

Peygamber Efendimiz (sav) şöyle buyurmuştur:

Muhakkak ki, en güzel söz Allah'ın kitabıdır. En güzel yol da Muhammed (aleyhissalâtu vesselâm)'in yoludur. İşlerin en kötüsü de dine aykırı olarak sonradan çıkarılandır. (3. Buhârî, I'tisam 2)

Dinin en önemli konusu varlığı çözebilmektir. Varlık nedir ne değildir, nereden başladı nereye kadar devam edecek gibi sorulara cevap getirmesidir. Bu sorular içinde en önemli nokta da; kader, zamansızlık ve kalû belâ meselesidir. Bu üç nokta çözülünce varlık bir derece anlaşılıyor, zaman anlaşılıyor. İnsan kendi yerini anlıyor ve rahat ediyor.

“Kader” Arapça bir kelime olup, ölçü demektir. Türkçede de “miktar” kelimesi bu kökten gelir. Yani her şey ölçülüdür. Kur’anda bir ayet var: “Küllü şeyin bi kader.” Yani her şey, her olay ölçülüdür. Ölçüsüz hiçbir olay, hiçbir nesne yoktur. Belki sorabilirsiniz; bu dağlardaki engebeler, dikenler, taşlar nedir? diye. Diken, bizim için hoş bir şey değil ama onlardaki ölçü hiçbir şeyde yok. O kayaların, derelerin, dağların taşların hepsinin geometrik ve dijital yani matematiksel ölçüleri vardır. Matematikle ölçemeyeceğimiz, izah edemeyeceğimiz hiçbir varlık ve olay yoktur. Her olay fizik ilminin konusu olabilir, her olay kimya ilminin konusu olabilir, her olay özellikle geometri ilminin konusu olabilir.

Geometri; olayların, hadiselerin, nesnelerin biçimlerini, ölçülerini kurala bağlayan bir ilimdir. Eğer bir ilim işi kurala bağlayamıyorsa o ilim, ilim değildir. İlim demek fen demek, kurallı saha demektir. Belirli bir sahayı taramış, binlerce yerden bilgi toplamışsın hepsinin ortak noktasını bulmuşsun, kanun bulmuşsun; diyorsun ki; bu işin kanunu kuralı budur. İşte buna biz ilim diyoruz. Kanun ve kural; ölçü ve düzen demektir.

Dolayısıyla insan, özellikle müminler -aslında herkes için geçerli fakat özellikle müminler- kâinatı karışık, anlamsız, düzensiz, verimsiz görmemeli. Ki öyle değil zaten. Ben Müslümanlara şaşıyorum; nasıl böyle bedbin olurlar? “Bed” Farsça’da kötü demektir, “bîn” ise gören demektir. Yani kötü gören, kötü görüş.

Evet, iman demek; her şey güzel demektir, her şey kanun demektir, her şey kural demektir. “Din” demek kural demektir, ölçü demektir. Bununla beraber insan bir de fen okumuşsa, fizik, kimya okumuşsa, üniversite mezunu olmuşsa ondan sonra halen o insanın kâinatta kaos var, kargaşa var deme hakkı yoktur. Kaos sadece bir kavramdır, düzenin anlaşılması için Cenab-ı Hakk’ın yarattığı bir kanundur. Geçici bir süre oluyor bazen. Mesela hastalık; ne için hastalanır insan? İnsan sıhhat ve sağlığın kıymetini, nimetini şükrünü bilmesi için, geçici bir süre hastalanır. Hastalık asıl değildir. Asıl olan sağlıktır, düzendir, hayattır.

Evrensel düşüncelerinden ve insanî hizmetlerinden dolayı kendisine çok saygı duyduğum bir dostumdan 18. 3. 2012 Pazar günü, dinin evrenselliğini anlatan ve ondan dolayı tehdit aldığım bir yazım münasebetiyle bana bir mail geldi. O mailde, o dostumun mürşidinden, Ahir zamanda herkes ‘Nefsî, Nefsî’ diyecek’ mealinde bir bilgi geçiyordu.

İşte bu önemli keşif ve Mahşerin şiddetinde herkesin Nefsi, Nefsi dediği bir zamanda Muhammed, Ümmeti, Ümmeti, diyecek, mealindeki hadis-i şerif  ve yukarıda anlatılan yazımın evrensellik içeren konusu, beni şu üç notu yazmaya mecbur etti:

A) Nefsî, Nefsî, Aman kendimi kurtarayım da başkasından bana ne, demektir. Bunun başka bir ismi, bencillik ve dunhimmetliktir. Başka bir deyim ile bunu söyleyen kişinin, doğal olarak sosyal bir varlık olan insan tarifinden yani insanlıktan dışarı çıkmasıdır. Halk tabiriyle düşüş ve düşkünlük demektir.

Bu gibi trajik ifadeler, her zaman ortaya çıkmaz. Ancak çok zor şartlarda vücut bulur. Zorluk ve zor şartlar ise, hayatın mayası olan imtihan ve gelişmenin esprisi ve sebebidir. Demek Nefsî, Nefsî diyen kişi, bu gelişme ve olgunlaşma yolculuğundan vazgeçip geri gitmeye çalışıyor. İşte tam manasıyla gericilik budur. Osmanlı İmparatorluğu bundan dolayı battı.

Çünkü o dönemin ahlak ve sosyal eleştiri yazılarının çoğu, gösteriyor ki; Osmanlının son dönemlerinde en çok kullanılan bir kelime Neme lazım, deyimidir. Bunun da manası, Bana ne, demektir. Eski Arapçada Nefsî, Nefsî şeklinde ifade edilmiş.

Kulağa garip gelse de, dünyanın sonunun, başka bir deyişle uygarlığın çöküşünün yakın bir gelecekte gerçekleşeceğine inanan ve hazırlık yapanlar var, üstelik örgütlü gruplar halinde... ABD'de özellikle son yıllarda sayılarında artış görülen bu gruplar İngilizce preparation (hazırlık) sözcüğünden türetilmiş olan preppers adıyla anılıyor. Biraz uydurmacılık yapmak pahasına dilimize "hazırlıkçılar" olarak çe-virebiliriz, zaten İngilizcesi de aslında biraz tuhaf kaçıyor. "Hazırlıkçılar"ın büyük bölümünün temelsiz iddialara inanan, ruh sağlığı bozuk kişiler olduğunu düşünebilirsiniz ancak ABD'nin saygın gazetele-rinden New York Times'ın haberine göre, durum bu kadar basit değil. Kendisi de bir "hazırlıkçı" olan Alan Feuer'in (2013) makalesine göre farklı toplumsal gruplar ve mesleklerden kişiler, kulağa bir hayli de akla yatkın gelen kötü senaryolar dolayısıyla bu işe girişiyorlar. Örneğin Feuer'in "hazırlanmak" düşüncesini benimsemesindeki kilit olay 2008'de "Lehman Brothers" yatırım bankasının iflasıyla başlayan ekonomik kriz. Konuyla ilgili bazı kitapları okudukça zihninde dünyayı "sürdürülebilirliği olmayan sistemlerden oluşan bir sistem" olarak canlandırmaya başlamış. Bazı hammadde ve ürünlerin sağlanamaz hale gelmesinin toplum yaşamını sürdürmek için bağımlı olduğumuz birçok mekanizmayı felç edeceğini söyleyen Feuer, buna örnek olarak ucuz petrolden yok-sun kalmamızın karayolu taşımacılığı ve gıda dağıtımını nasıl durdurabileceğinden söz ediyor. Feuer 2008'den sonra bir nedenle önce paranın değerini yitirmesi olasılığına karşı gümüş ABD Dolarları biriktirmeye başlamış, bunu dondurulmuş aylık yiyecek stokları izlemiş, nihayet yaşadığı New York'ta kendisi gibi "hazırlıkçılardan" oluşan bir grupla tanışmış. Grup üyelerini "hazırlanmaya" iten kaygıları-nın da aslında "gündelik ve yerel" olduğunu belirtiyor: "Terörist saldırıları, doğal afetler ve ekonomik çöküş". Anlaşıldığı kadarıyla bu faaliyetlerin farklı boyutları var: Bazıları için hazırlanmak, yaşadığı yeri terk etmekle ilişkili. Bu kişiler hayatta kalmak için gerekli olacağını düşündükleri eşya ve aletlerle dolu bir çanta ve elbette bir "kaçış planı" hazırlıyorlar. Bazıları oldukları yerde kalmayı tercih ediyor, tabii o zaman da işin içine "sığınak hazırlamak" giriyor. Feuer yazısında alay konusu olmaktan korktuğu için yaptıklarını yakın çevresindekiler dışında kim-seyle paylaşmadığını belirtiyor fakat "hazırlıkçıları" marjinallikle suçlamadan önce her gün "maruz kaldığımız" popüler kültürde "uygarlığın sonu" temasının ne kadar sık işlendiğini bir hatırlayalım, üstelik pek yeni bir tema da değil. Yalnızca sinemayı anmak bile yeterli olacaktır: 1950'lerde savaş olasılığına bağlı olarak "nükleer yok oluş" hakim temaydı, 1970'ler "felaket filmlerinin" altın çağıydı,

İnsanoğlu, kendini evrenin ve yaşadığı gezegenin sahibi sanmaktadır. Oysaki insan popülasyonu gezenimizdeki canlıların toplamının sadece binde birini oluşturmaktadır. İnsan ve zekâsı doğaya devamlı zarar vermektedir. İnsan gibi doğaya zararlı bir türün yok olması gezegene zarardan çok fayda sağlayacak, hatta gezegenin toplu bir kıyametten kurtulmasını sağlayacaktır.

111. Sure; 5 ayettir.

1- Ebu Lehebin iki eli kurudu. Ve kendisi de kurudu.
2- Ne malı ne sanatı onu kurtaramadı.
3- O alevli bir ateşe dayatılacaktır.
4- Hanımı da öyle olacak… Odun taşıyıcısı olarak…
5- Boynunda demirden bir halat var olarak.

Bu kısa sure beş ayetiyle insanlığın maddî medeniyetinin maddî, kültürel gelişmesinin beş devresine işaret ettiği gibi; bu dönemlerin sonunu mucizevî bir şekilde gösteriyor. Fakat biri işârî, diğeri açık bu iki mucizeyi görmemiz için 17 nükteyi mütalaa etmemiz gerekir; işte:

1) Bu surenin Kur’ândaki sıra numarası 111’dir; insanlık için önemli bir sonu ve bir zirveyi gösterir. Bu yükseliş ve ara sıra olan sapmalar, Kur’ânın 17. suresinin 111 ayetiyle bu serüvenin diğer medenî, dinî, malî ve ahlakî boyutları ile beraber ifade edilmiştir. İzah için Kur’ânın Evrenselliği adlı tefsirimizdeki bu 17. surenin açıklamalarına bakılabilir. Fakat 17. sure insanlığın bütün yönleriyle miracını, yükselişini anlatırken bu 111. sure sadece ekonomik ve maddî kültürel kalkınmasını anlatıyor.

2) Bu surenin bütün kelimeleri, maddî, ekonomik ve kültürel literatürü işliyor, onlara işaret ediyor. Az sonra alt maddelerde göreceğimiz gibi...

3) Leheb (alev) maddî kültürün ve maddî kalkınmanın ve pozitivist bilincin sembolüdür. Yunan mitolojisinde anlatıldığı gibi; insanlık bunu Tanrı’dan çalmıştır ve maddî olarak tek taraflı bir şekilde gelişmeye başlamıştır. Evet, bu tek taraflı gelişme, materyalist olduğundan ve Allah’a rağmen yükselmeye çalıştığı için denge ve istikametten ibaret olan İslam’ın en baş düşmanı sayılır. Her ne kadar ilmi ve araştırmayı esas almakla İslam’ın amcası da sayılsa ve ondan yaşlı da olsa... Bilindiği gibi Ebu Leheb Hz. Muhammed’in amcasıdır. İşte bakın tarihte dinin ve İslam’ın iki baş düşmanı olmuştur:

a) Ebu Cehil (cehalet, karanlık ve vahşetin babası.)  Bu baş düşman daha önce tarihe karıştığı için, onun adı, elimizdeki evrensel Kur’âna girmemiştir.

b) Ekonomiye ve materyalizme dayalı olan Ebu Leheb ise, İslam’a akrabalığı olmasına rağmen daha zararlı olduğu ve kıyamete kadar devamlı olacağından, evrensel Kur’ânın bir suresini işgal etmiştir.

“Kıyamet günü Sûr’a üflendiğinde, yeryüzündeki bütün canlılar ölecek. Bütün dağlar yerle bir olacak. Ağaçlar köklerinden sökülüp savrulacak. Korkunç bir rüzgâr âlemin altını üstüne getirecek. Bütün canlılar cansızlar yok olurken, bir bozkurt, ayakta kalmak için direnecek. O korkunç rüzgârda, önce tüyleri dökülecek, sonra derisi soyulacak, etleri lime lime kopacak bedeninden. Acı çekecek, susacak... Ama son ana kadar ayakta kalacak.”

Yaratılış Mitolojileri adlı çalışmasında insanlığın köklerine, başlangıç hikâyelerine, farklı medeniyetlerin aynı öz etrafında şekillenen doğuş anlatılarına odaklanan Gönül Yonar, Kıyamet Mitolojileri’nde bakışını insanoğlunun yok oluş öykülerine, yıkım ve kıyamet efsanelerine çeviriyor. Gog ve Magog’dan Deccal’e kahredici düşmanların ve Mehdi’den Mesih’e beklenen kurtarıcıların da dâhil olduğu Kıyamet Mitolojileri, İran, İbrani, Hıristiyan, İslam ve Türk mitolojilerinin temel eskatolojik doktrinlerini ele alırken şu gerçeği de anlamamızı kolaylaştırıyor: Bilim karşısında mitsel anlatı, evrenin yaratılışında olduğu gibi onun sona ermesinde de bir sözünün olduğunu söyler.Referansının deneysel ve gözleme dayalı bilgi olmadığını bilse de, bilimi üreten insanlığa reddedemeyeceği bir şeyi fısıldar: “Her ne olursa olsun evrenin bir sonu var.”
270 Sayfa
Yıl: 2019

Öz:İslâm’da iman edilmesi emredilen esaslardan biri olan âhiretle ilgili meseleler hem kelamcılar hem de sûfîler tarafından çeşitli yönleriyle ele alınmış ve zaman zaman farklı yorumlara konu olmuştur. Âhiretle ilgili temel meselelerde İslâm âlimleri arasında görüş birliği olmakla birlik-te ayrıntıya inildikçe pek çok ihtilafın bulunduğu görülmektedir. Âhiret hayatının çeşitli meselelerini eserlerinde konu edinen sûfîlerden biri de Alâüddevle Simnânî’dir (ö. 736/1336). Simnânî, İlhanlılar döneminde, bugünkü İran topraklarında yaşamış bir Kübrevî şeyhidir.  Gençliğinde, on yıl kadar Budist İlhanlı hükümdârı Argun Han’ın (1284-1291) hizmetinde bulunduktan sonra yaşadığı mânevî bir hâl üzerine tasavvufa yönelmiştir. Bir müddet meşrebine uygun bir mürşid aradıktan sonra Bağdat’ta bulunan Kübrevî şeyhi Nûreddîn Abdurrahmân İsferâyînî (ö. 717/1317) ile tanışarak ona mürîd olmuş ve seyrü-sülûkünü tamamlamıştır. İrşâd icâzeti almasının ardından şeyhinin isteğiyle memleketine dönerek vefat ettiği 736/1336 tarihine kadar Sûfîâbâd’daki hankāhında mürîd yetiştirmek ve eser te’lîf etmekle meşgul olmuştur. Simnânî gerek yetiştirdiği müridler gerek yazdığı eserlerle hem kendi tarikatına hem de genel tasavvuf tarihine önemli katkılarda bulunmuş-tur. Âhiretle ilgili olarak Simnânî’nin, özellikle dünyanın hakikati ve âhiret karşısındaki konumu, ölüm, kıyâmet ve çeşitleri, cennet ve cehennemin bugün mevcudiyeti ve bulunduğu yer konusundaki görüşleri dikkat çekmektedir. Bu makalede onun zikredilen meselelere bakışı eserlerinden hareketle konu edilmiş ve konuyla ilgili görüşleri kendi sülûk anlayışı bağlamında değerlendirilmiştir.

Abstract: The hereafter, one of the main pillars of Islam, has been discussed by both theologians and Ṣūfīs from various angles and interpreted in many different ways. Although there is consen-sus on the main subjects, there are a lot of controversies in details. One of the Ṣūfīs who authored on diverse problems over the hereafter is ʿAlāʾ al-Dawla al-Simnānī (d. 736/1336). He was a Kubrawī shaykh during the Īlkhānid era.  He inclined towards the Ṣūfī path after serving the Buddhist ruler Arghun (r. 1284-1291) for ten years, thanks to a spiritual expe-rience he had. He met with Nūr al-dīn ʿAbd al-Raḥmān al-Isfarāyīnī (d. 717/1317), a Ku-brawī shaykh based in Baghdad, and became a disciple of him, granted ijāza (a certificate of authority) from him. Upon his shaykh’s order, he turned back to his hometown and spent his life until his death, in his Ṣūfī lodge raising disciples and writing works. He had contrib-uted greatly both to his own order and to the literature of Ṣūfism with his disciples and written works. As regards to the hereafter, his opinions on the reality of this world and its position against the next, death, the doomsday and its kinds, the existence of the paradise and the hell today and their present location are remarkable. In this article, his views over those problems are discussed in the context of his understanding of mystical training.

Allah, gelecek nesilleri korumak adına kötü eylem ve söylemlerden vazgeçmeyen toplumları helâk edeceğini ve bunun sünneti olduğunu vurgular. Her ne kadar tarihte bu sünnete uygun olarak helâk edilen toplumlar olsa da Hz. Peygamber’in gönderilmesi ile Allah’ın bu yasasının değişmiş olacağını söyleyen düşünürler olmuştur. Dolayısıyla günümüzde helâk tarzının değiştiği ve bundan sonra toplumsal bir helâkın olmayacağı vurgulanmıştır. Çalışma bu durumun doğuracağı iki temel problem üzerinden şekillenmiştir. Bunların birincisi, Allah’ın Kur’ân-ı Kerim’de vurguladığı şekliyle değişmez yasası yani sünnetullâh, ikincisi de insanla ilişkisinde gözettiği prensip olan adaletidir. Bu
bağlamda helâkın sünnetullâhla doğrudan ilişkili olduğu ve Allah’ın hiçbir topluma farklı bir şekilde davranmasının mümkün olmadığı helâkın devamlılığı üzerinden oluşturulmuştur. Helâkın olmamasının onun kanun olarak kaldırılmasından çok, şartların olgunlaşmamasından kaynaklandığının altı çizilmiştir. Ayrıca helâkın bireysel veya herhangi başka bir forma evrilmediği her topluma uygulanan toplumsal yıkımın tüm toplumlar için geçerli olduğu; yeri, zamanı ve Allah’ın helâk için koymuş
olduğu şartlar oluştuğu anda toplumsal helâkın da vuku bulacağı izah edilmeye çalışılmıştır. Bununla beraber Allah’ın bazı toplumlara uyguladığı ortadan kaldırma ve yok etme gibi helâkı diğer bazı toplumlara ve günümüze uygulamamasının Allah’ın adaletine uymayacağı kanaatine varılmıştır. Günümüzde helâkın olmayacağı sonucu çıkarılan bu çalışmada bunun Allah’ın kanun değiştirmesinden çok, helâk için koymuş olduğu şartların ortaya çıkmamasının bir neticesi olduğu ortaya konulmaya çalışılmıştır. İnanan bir insanın bu dünyada karşılaştığı her olay ve durum teolojik bir bağlam kazanır. Kötü olarak kabul edilen olaylarla karşılaşan insanın teolojik olarak kurduğu bağlam beklenti üzerinden şekillenir. Çünkü birey inandığı Tanrı’nın onu bu kötü durumdan kurtarabilecek yetkinlikte olduğunun farkındadır. Dolayısıyla Allah’ın bilfiil müdahalesi insan açısından her zaman için içsel bir durum olarak görülebilir. Ancak Allah, insan ile ilişkisinde belli prensipler koymuş ve her koşulda bu prensiplere göre hareket etmiştir. Sünnetullâh olarak kavramsallaşan bu anlayışta Allah’ın tarihselsüreçte yapmış oldukları ile gelecekte yapacaklarının değişmeyeceğine dair önemli bir vurgu söz konusudur.