Iman

Islam telah melahirkan banyak ilmuwan. Islam berkontribusi besar dalam kemajuan zaman khususnya dalam ilmu pengetahuan farmasi/kedokteran. Lahirnya ilmuwan kedokteran islam membawa perubahan dunia dan mengubah pandangan dunia bahwa islam adalah benar-benar agama yang membawa kebenaran dan kemajuan. Dalam hal ini islam sangat dipandang khususnya dalam kajian ilmu medis/kedokteran. Dalam islam membahas bahwa penyakit ada yang kasat mata dan yang tidak terlihat oleh mata, yang terlihat oleh mata biasanya bisa disembuhkan oleh dokter atau tenaga medis, tetapi ada penyakit hati yang tak kasat mata yaitu seperti iri, dengki, hasud, dan sebagainya yang bisa mengahalangi seseorang dalam meraih kemuliaan diriya. Islam sudah lebih dulu membahas kajian ilmu medis/kedokteran dan memberikan solusi untuk proses penyembuhan penyakit baik yang kasat mata maupun yang tidak. Para ilmuwan seperti Ibnu Sina (Avicenna), Al-Razi, Al-Biruni, Al-Kindi, adalah tokoh yang ada dalam sejarah peradaban  dunia muslim ikut berkontribusi dan mempengaruhi perkembangan ilmu farmasi.

IMAN DAN TAKWA Disusun Oleh : Kelompok 3 (Kelas B) S1 KEPERAWATAN FAKULTAS ILMU-ILMU KESEHATAN UNIVERSITAS PEMBANGUNAN NASIONAL "VETERAN" JAKARTA T.A. 2014/2015 KATA PENGANTAR Puji dan syukur kami panjatkan kepada Tuhan Yang Maha Esa, karena rahmat dan ridho-Nya-lah, Kami dapat menyelesaikan makalah ini, dengan judul "IMAN DAN TAKWA" dengan tepat waktu. Adapun kami menyelesaikan tugas ini untuk memenuhi tugas kelompok Agama Islam membuat makalah dan juga presentasi dengan judul "IMAN DAN TAKWA". Alhamdulilah kami mendapatkan judul "IMAN DAN TAKWA", sehingga kami dapt mempelajarinya lebih dalam lagi tentang iman dan takwa tersebut. Selama kami mengerjakan tugas kelompok ini, kami menjumpai banyak halangan, tetapi kami menganggap semua halangan itu sebagai motivasi dalam membuat tugas kelompok ini. Selain halangan, kami juga mengalami banyak suka saat mengerjakan tugas kelompok ini, sehingga kami lebih termotivasi lagi dalam mengerjakan tugas kelompok ini.

Hucurat ismi, taştan yapılmış odalar, engeller ve bariyerler demektir.. Sure, insanlar ile Allah ve Peygamberinin arasındaki engellerden söz ettiği için bu ismi almıştır. Sure, bütün ayet ve kelimeleriyle bu engelleri tek tek sıralıyor. Yani sadece 4. ayette hucurat kelimesi geçtiği için sure bu ismi almış değildir.

Bu sure ile ilgili eski yeni birçok tefsirde özellikle sebeb-i nüzul açısından çok önemli bilgiler var. Burada bunları bir daha tekrar etmekten ziyade; nazm-ı maani denilen surenin dizaynının ve kelime seçiminin birinci mana olarak insanlığa sunduğu doğru bilgiyi edinmeyi ve bunun önündeki engelleri  işleyeceğiz. Umarım Kur’andan bî-haber olan insanlar, Kur’anın bir mucizeliğini daha görürler. Ve gerçek bilgiye ulaşmadan, bilgiye önem vermeden, dini dar kalıplara indiren bazı dindarlar, kendi ilkelliklerini ve bedeviliklerini görüp insanlığın aydınlığa çıkmasının önündeki bir engeli kaldırırlar.

Ubudiyet ve kulluk Allah‟a bakan manaları, yani gerçek manaları ile mutlak mahfiyet, yani kâinatın ve insanın faniliğini, kusurluluğunu görüp bilmektir. Ve bir şeyin sonu, onun tersi olduğu gibi, (Denizin dibi kara, aşırı cömertliğin sonu fakirlik olduğu gibi) kölelik manasına gelen ubudiyetin de zirvesi, büyük bir şeref ve itibardır. Evet, bütün kâinatı bir saray gibi idare eden bir Zat'a köle olmak, şereflerin en büyüğüdür. Onun yolunda yok olmaksa gerçek varlığın ta kendisidir.

İşte bu kitap, bu manaları nefsimize (evet nefsimize) ders verecek, ibadeti bize hayat tarzı yapacak bir kısım ayetlerden, hadislerden ve onların mucizeli bir tefsiri olan Risale-i Nur'dan derlendi. Mümkün mertebe kısa tutuldu ki, bıkkınlık vermesin… Her ne kadar bir kısım tekrarlar olmuşsa da; tekrar, ibadetin özünde ve anlamında olan bir gerçektir ve nefsin terbiyesi için bir gerekliliktir.

Kitabın içinde alıntı olarak yazılan Osmanlıca parçalar, orjinalliği, edebiliği bozulmasın diye sadeleştirilmedi. Fakat okuyucuya kolaylık ve bir kültürel katkı olsun diye parantez içine lügat (sözlük) manaları konuldu.

Bu küçük hacimli kitapta görülecektir ki, dinin en ince ayrıntılarına kadar her meselesi, harika ve mucizedir. Yani insan tarafından yerleştirilmeleri ihtimali olmayan hakikatlerdir.

Kitapta, ilmihal bilgilerine yer vermedik. Yalnızca ibadetin özü ve hakikatleri ile ilgilendik. Çünkü gerek ibadet ile ilgili felsefi çalışmalar, gerek ilmihaller, ibadetin bu yönüyle çok az ilgilenmişlerdir. Biz de ibadetin diğer yönlerini onlara bırakıp, sadece, öze, kalbe, insanın terbiyesine ve ruhî gelişmesine faydası olan tarafına yöneldik. Cenab-ı Hakk'tan yararlı olmasını umut ediyoruz.

Ab-ı hayat veya ayn’ül-hayat deyimi, edebiyatımızda çok önemli bir manaya sahip bir kavramdır. Bu kavramı bugünkü Türkçeye çevirirsek, ebedî hayat suyu veya ebediyet çeşmesi manasına gelir. Modern Türkçede deyim olarak bunun ismi “bengisu” kelimesidir. Ben, organizma ve canlı nokta manasına geliyor; gi edatı katmerli olma manasını veriyor. Su da bildiğimiz malum kelimedir. Evet, canlılık çok yüksek derecede organize olmayı gerektiren bir olgudur. Hayat kelimesi etimolojik manasıyla hareketli ve kıvrak olgu demektir. Demek yaşamak ve canlılık, şu iki ayak üzere duruyor: Organize olmak ve hareket etmek. Organize olmak ilim ve birliğin tecellisidir; hareket ise, kudretin tecellisidir. Canlı ve hareketli organizmaların kendini yenilemesi ise, iradenin bir tecellisi olan ruh ile oluyor. Bu üç nitelik, Kur’anın en başta gelen temel kavramlarıdır. Modern tabir ile bu üç gerçeği enerji, yazılım ve gelişme süreci ile ifade edebiliriz.

Ansiklopedik manasıyla ab-ı hayat, insanı ebediyen yaşatan bir su demektir. Bu önemli manasıyla bu kavramı tam anlamamız için zincirleme olarak 12 basamak bilgiyi elde etmemiz gerekiyor; şöyle ki:

Giriş İman için aklın bir işlevinin olup olmadığı sorusu tarih boyunca insanlar arasında bir tartışma konusu olmuştur. Aklın iman için öne sürülmesi beraberinde irade kavramını da gündeme getirmiştir. Akıl, iman ve irade problemini tartışırken merkeze alınması gereken kavram iman kavramıdır. Bu tür kavramlar, nesnelerine uygun olduklarından dolayı, sınırları çizilebilir ve tanımlanabilir olan kavramlardır. Akıl, iman, irade kavramları da mahiyeti olup gerçekliği bulunmayan kavramlarımız arasında yer alırlar. Bundan dolayı onlar, haklarında tek bir tanıma ulaşılabilir türden kavramlar değildir. Yani iman ve iradeyi kesin sınırlarıyla akıldan ayıramayacağımız gibi, aklı işin içine sokmaksızın bir iman ve irade söz edemeyeceğimiz açıktır. Bu bağlamda Kant, Leibniz, Spinoza ve Kur'an örnekleminde bu kavramların nasıl ele alındığını tartışacağız. a.Kant'a Göre Akıl, İman, İrade İlişkisi Kant ve iman konusu gündeme geldiğinde muhakkak ki Kant'ın " İnanca yer açmak için bilgiyi inkar ettim " sözü akla gelecektir. Kant'a göre bütün bilgilerimiz deneyle başlar ve o, bu düşüncesinden hiçbir zaman kuşku duymamıştır. Çünkü filozofumuz Kant için zaman bakımından deneyden önce gelen hiçbir bilgi yoktur; ancak bu bütün bilgilerimizin kaynağının deneyden geldiği anlamına da gelmemelidir. Öyle ki Kant, aklın deneyden almadığı, doğrudan doğruya kendisinden çıkardığı bilgilerin var olduğu, bunların duyu bilgisine temel olan birtakım deneyden önce gelen a priori (önsel), kavramlarımız olduğuna ve deneyin içine bunları yerleştirmek suretiyle salt kavramlar ile bir düzen kazanıp bilgi haline geldiklerinden hiç şüphesinin olmadığını ifade etmiştir. Böylece bilgi bir yönüyle deneye, duyulara; öteki yönüyle de zihne dayanmış olmaktadır. Bu bağlamda Kant aklı ikiye ayırmıştır; pratik akıl ve teorik akıl olmak üzere. Teorik akıl bize olanı bildirir, pratik akıl ise olması gerekeni bildirir. Kant'ın bu ayrıma gitmesinde ki sebep, kendisinden önceki filozofların fizik ötesine ait düşünceleri sadece akla dayanarak açıklama çabalarının onları yanlış hükümler vermeye götürmesidir. O sadece saf akıl ile fizik ötesi şeylerin bilgisinin yani tanrı, ruh ve hürriyet gibi kavramların bilenemeyeceğini ifade etmiştir.1 Kant'ın konuya yaklaşma biçimini ön planda tutarak, teorik aklın sınırları içerisinde imkan dahilinde bulunan bilimsel bilgiyi, yani belirli bir zamanda ve mekanda yer alabilen nesnel varlıklardan 1 1 Mehmet Demirtaş, " Kant'ın " İnanca Yer Açmak İçin Bilgiyi İnkar Ettim " Sözünün İman Ve Bilgi Açısından Değerlendirilmesi " , C.Ü İlahiyat Fakültesi Dergisi 1, (2013): 290.

Öz
Hastalıklar gelişigüzel bir şekilde insana arız olan zararlar, kötülükler olmayıp iman bakışıyla değerlendirildiğinde Şafi-i Hakîm olan Allah'ın hastalıklara birçok faydalar, hikmetler, güzellikler derç ettiği görülür. Koronavirüs pandemisinin tüm insanlığı etkilediği bir dönemde günlük istatistiklere gösterilen ilginin çok daha ötesinde hastalıkların hakikati ve hikmeti üzerinde derinlemesine düşünmeye ihtiyacımız vardır. Hastalığın anlamını ve hikmetini imani ve Kur'ani bir perspektiften kapsamlı ve tesirli bir üslupta izah eden eserlerden biri de Bediüzzaman Said Nursi'nin 1930'larda telif ettiği Lem'alar isimli eserin Yirmi Beşinci Lem'ası olan Hastalar Risalesidir. Bu makalede kısaca Hastalar Risalesinde telaffuz edilen elli civarındaki hissin mahiyeti, imani reçetelerle manevi tedavisi ve inkişaf ettirilmesinin ehemmiyetine dikkat çekilmektedir.

Abstract
It is seen that diseases do not cause harm and bad deeds to human beings randomly, and when evaluated from the point of view of faith, Allah attributes many benefits, wisdom and beauties to diseases. At a time when the coronavirus pandemic is affecting all humanity, we need to reflect on the truth and wisdom of diseases far beyond the attention paid to daily statistics. One of the works that explain the meaning and wisdom of the disease from a perspective of faith and Qur'an in a comprehensive and effective style is Risale of Patients, which is the Twenty-Fifth Lem'a of the work titled, Lem'alar (The Flashes), which was written by Bediuzzaman Said Nursi in the 1930s. Briefly, attention is drawn to the quality of the fifty feelings mentioned in Risale of Patients, and the importance of spiritual treatment and improvement of that through remedies of faith in this article.

Akıl ile iman arasındaki ilişkide imanın hakikate ulaşma konusunda daha üstün olabileceğini ve bu iki kavramın birbirinden bağımsız olduğunu savunan fideizm, günümüzde din-bilim, din-felsefe ve akıl-iman çatışmalarına dair tartışmalar arttığı için daha sık konuşulan bir mevzu haline gelmiştir. Fakat fideizmin ne olduğu, hangi açılardan savunulduğu, bu savunuların olumlu ve olumsuz yönleri ve tutarlılıkları incelenmesi gerekli olan hususlardır. Bu kitap, söz konusu bu hususları irdeliyor, fideizmin ne olduğunu açıklıyor ve akıl ile iman arasındaki çatışmaya dair eleştirel bir değerlendirme yapıyor. Pascal ve Kierkegaard gibi öncü fideistlerin düşünceleri bağlamında fideizmi inceleyen kitap, yalnızca fideizme ışık tutmakla kalmıyor aynı zamanda onu bir süzgeçten geçirerek meseleye farklı bakış açılarından yaklaşmayı mümkün kılıyor.

Emir ve halk kavramı: Yaratma ve yönetme gerçeği

Biz şimdiye kadar ilmî çerçeve içinde kaldık, hâlk kavramı içinde kaldık. Halk kelime olarak şekli, kalıbı belli olan nesne demektir... Avama da halk denilmesi; fikir yapıları belli, çıkabildikleri mesafe belli, açılabildikleri saha belli; dolayısıyla onlara halk denilmiş, yani avama halk denilmiştir. Emir âlemi ise sonsuzluk ifade eder. Maneviyatın ve ilmin sonsuzluğunu, etkinliğini ve derinliğini anlatmak üzere bugün daha çok emir kavramı ve hakikati üzerinde duracağız. Emir kelimesi emîrden gelir.

Hani yetkili ve amir kişi, sonsuz fırsatlara sahiptir, sonsuz açılımlara sahiptir. Derinlemesine sonsuzluğa doğru istediği kadar genişleyebilir. Onun için ona emîr demişler, yönetici manâsında…

Kur’an-ı Kerimde bu kavram, başta yönetim, sonra olağanüstü durum, azap, kıyâmet, ölüm gibi değişik manalara geliyor. Biz bu mânâları incelerken işin esprisini, ortak noktayı bir miktar aç-maya çalışacağız. Çünkü bu kavramların hepsinde bu incelik vardır. Ölümde de, kıyamette de, azap manâsına gelen yönüyle dahi bu emir hakikatinde, mâneviyatın etkinliği, sonsuzluğu ve derinliği anlaşılıyor. Meselâ; emir kavramı, Âl-i İmran 128, 154, 159’da açıkça yönetim manâsına gelmiş. Bir kısım müfessir ve meâlciler yönetim mânasına geldiğini bilmedikleri için oradaki emir kavramını iş manâsında anlamışlar. Âyete bakıyorsun; iş ne demek burada, hiçbir şey anlaşılmıyor. Hâlbuki yönetim manâsı verilseydi, bu ayetler net anlaşılmış olurdu. Şuradan hemen bir çağrışım ve çıkarım yapabiliriz. Eğer biz emir âleminde mâneviyatın gücünü yakalayabilirsek, mâneviyatta etkin olabilirsek ilimde ve yönetimde emîr ve amir olmuş oluruz, yönetici olmuş oluruz. Sonsuz imkânlara sahip oluruz, nefes alabiliriz. Yoksa idare edilen mahlûk ve memluk olarak, halk gibi sürü kültürü içinde kalırız.

Kıyamet ve ölüme de emir denmesi bu münasebettendir. Kıyamet, bu daracık dünyanın yıkılması demektir. Burada kalıplar belli. Yaşayabileceğimiz imkânlar belli, çerçeve belli; o çerçevenin dışına çıkamıyoruz. Kıyamet koptu mu yeni âleme çıkıyorsun, sonsuzluğa açılım oluyor, mâneviyatın gücü netleşmiş oluyor. Dolayısıyla Kur’an, kıyamet için Eta emru’llâhi:(Allah’ın emri yakındır) felâ testa’cilûh: Onu acele istemeyin diyor. Aman kıyamet ne zaman kopacak gibi bir acelecilik yapmayın, diyor. Kur’anda 72 yerde bu emir kavramı geçmiş. Ben hepsini not edeme-dim. Fakat azap mânâsına gelen Mâide, 52; Âraf, 8 ve Hûd, 43 gibi örnekler verebiliriz. Onun için ölüm de emir kavramı içine girer. Kur’anda ölümün bir ismi emirdir. Allah’ın emri geldi, ruhları aldı diyor. Çünkü ölüm dünyanın dar çerçevesi dışına çıkmaktır, sonsuzluğa açılmaktır, başka geniş bir âleme çıkmak demektir.

Adnan Oktar (Harun Yahya)

1 - Müminlerin alçakgönüllüğü nasıldır?
Alçakgönüllü olmak, Kuran'da önemli bir mümin özelliği olarak bildirilmiştir. Allah ayetlerinde müminlere alçakgönüllü olmalarını emreder. Allah'ın büyüklenen ve şımarıp azgınlık yapanları da sevmediği yine ayetlerde haber verilir.

Müminler, Allah'ın herşeyi yarattığını, herşeyin tek sahibi olduğunu ve insanlara tüm nimetleri verenin O olduğunu bilen insanlardır. Dolayısıyla bir mümin Allah karşısındaki acizliğinin farkında olduğu için yersiz bir büyüklenme ve kibir içine girmez. Ne kadar güzel, ne kadar zengin, ne kadar zeki, ne kadar itibarlı olsa da bunlardan dolayı böbürlenmez, çünkü bunları ona Allah'ın verdiğini bilir. Bu yüzden müminlere karşı da tavrı daima tevazulu olur. Kendi özelliklerini ön plana çıkarmaya, sürekli güzel yönlerini vurgulamaya çalışmaz. Çünkü yaptığı herşeyin karşılığını yalnızca Allah'tan bekler.

İnkarcıların yeryüzünde büyüklenmesinin aksine, tevazu sahibi müminler alçakgönüllülükle hareket ederler ve bu tevazuları dış görünüşlerine de yansır. Allah müminlerin tevazulu tavrına bir ayetinde şöyle dikkat çekmiştir:

O Rahman (olan Allah)ın kulları, yeryüzü üzerinde alçak gönüllü olarak yürürler ve cahiller kendileriyle muhatap oldukları zaman "Selam" derler. (Furkan Suresi, 63)

Nurettin Topçu’nun İsyan Ahlâkı adlı eserindeki “Estetik İman” bölümü hem imana estetik açıdan yorum getirmeye çalışırken hem de estetiği iman açısından yorumlama çabasında olan nadir metinlerdendir. Nurettin Topçu “Estetik İman” bahsinde hakiki sanatçıdaki teslimiyete dikkati çekerek sanatta vecd, çile, sancı ve aşkınlık kavramlarını vurgulamıştır. Nurettin Topçu’nun “Estetik İman” bahsinde konu edindiği hususların birçoğu Necip Fazıl Kısakürek’in şiir anlayışıyla paralellikler göstermektedir. Bilhassa her ikisinde de maddeciliğin reddiyesi ve maddenin karşısına ruhun çıkarılması dikkate değerdir. Ayrıca Nurettin Topçu “Estetik İman”dan bahsederken insandaki yaratıcı melekeye de dikkatleri çekmiştir. Bu yaratıcı meleke, Necip Fazıl’da bir dönüşümün tetiklemesiyle en ileri düzeyde hissedilmiştir. Hem Nurettin Topçu hem de Necip Fazıl imanda ve sanatta bireyin kendi içsel yolculuğunu yani maddeden metafiziğe geçişi vurgulamışlardır. Bu çalışma Nurettin Topçu’nun söz konusu görüşlerinden ve Necip Fazıl’ın “Çile” şiirinden hareketle sanattaki iman, çile, vecd ve aşkınlık kavramlarını irdelemektedir. Abstract Necip Fazil's "Çile" Poem A Look at the Concept of Aesthetic Faith by Nurettin Topçu The "Aesthetic Belief" section of Nurettin Topçu's "İsyan Ahlâkı" is rare texts that both attempt to interpret from the point of view of aesthetics, but also from the point of view of aesthetic belief. Nurettin Topçu emphasizes the concept of "Aesthetic Belief" in the art of delivering attention to the real artist, attracting the arts, and the concepts of sadness and pain and transcendence. Many of the points that Nurettin Topçu mentions about "Aesthetic Belief" are parallel to Necip Fazıl Kısakürek's poetry understanding. In both of these, it is noteworthy that the rejection of materiality and the prominence of the soul in the face of the material. Nurettin Topçu also referred to the "Aesthetic Belief", but also attracted attention to the creative proficiency on the human side. This creative mind was felt at the most advanced level, triggering a transformation in Necip Fazıl. Both Nurettin Topçu and Necip Fazıl emphasized the passage of the individual's own inner journey from material to metaphysical in art and faith. This study examines the concepts of faith, ordeal, ecstasy, and transcendence in nature, based on the principles of the Nurettin Topçu and the poetry of Necip Fazıl's "Çile".

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Allah, Kuran'ı insanlara yol gösterici olarak indirmiştir. Kuran ahlakının tam anlamıyla yaşanması ancak ayetlerin hepsinin birden uygulanması ile mümkündür.

Bu önemli gerçeğin farkına varamayan kimi insanlar, Kuran'ın bazı hükümlerini yerine getirmeye özen gösterirken, bazı hükümlerine gereken önemi vermezler. Söz gelimi bazı ibadetleri titizlikle yerine getirirken, Allah'ın Kuran'da tüm detaylarını verdiği güzel ahlakı yaşamaya aynı derecede özen göstermezler.

"Ben zaten Allah'a inanıyorum" demenin yeterli olacağını zannederler. Oysa Allah Kuran'da, "İnsanlar, 'iman ettik' diyerek, sınanmadan bırakılacaklarını mı sandılar?" (Ankebut Suresi, 2) ayetiyle insanları bu konuda uyarmıştır. Bu ayetten anlaşılmaktadır ki, bir insan, "ben iman ettim" dedikten sonraki hayatında, gerçekten Allah'ı razı etmek için yaşadığını, O'nun hoşgördüğü ahlakı uyguladığını fiili olarak da göstermelidir. Karşısına çıkan her türlü durumda Allah'ın hoşnut olacağını umdukları güzel ahlakı yaşamalı, aksi bir tavır sergilemekten de şiddetle kaçınmalıdır. İşte gerçek dindar olmanın yolu budur. Kişinin samimiyeti, Allah'ın güzel gördüğü ahlakı yaşama konusundaki çabasıyla ölçülür.

Bu konuda, halk arasında oldukça yaygın olan bir yanlış anlayış vardır. Pek çok insan, güzel ahlak ve takvanın ancak Kuran'da örnek gösterilen peygamberler, sahabeler gibi üstün ahlaklı kişiler tarafından yaşanabileceğine inanır. Oysa Allah bu insanların örneklerini, diğer insanların da aynı tavır ve davranışları göstermeleri, aynı ahlakı sergilemeleri için vermiş ve tüm insanları Kuran'da bildirilen hükümlere uymaya, İslam ahlakını eksiksiz olarak yaşamaya davet etmiştir.

İnsan, vicdanının sesini dinleyip, samimiyetten taviz vermediğinde, Kuran ahlakını Kuran'da örnek gösterilen salih müminler gibi en güzel şekliyle yaşayabilir.

Allah bir ayette şöyle bildirir:

Sonra kitabı kullarımızdan seçtiklerimize miras kıldık. Artık onlardan kimi kendi nefsine zulmeder, kimi orta bir yoldadır, kimi de Allah'ın izniyle hayırlarda yarışır öne geçer. İşte bu, büyük fazlın kendisidir. (Fatır Suresi, 32)

Ayette açıklandığı gibi, kimi insanlar Allah'ın çağırdığı doğru yola uymayıp zarara uğrarlar ancak kimileri de yarışıp öne geçer ve kurtuluşa erenlerden olmayı umabilir. Kuvvetli imana sahip her mümin gücünün yettiği en üstün ahlak seviyesine ulaşmaya çalışır. Çünkü Allah'ın sevgisini ve hoşnutluğunu ancak bu şekilde kazanabileceğini bilir ki onun asıl varoluş amacı da budur. Rabbimiz'i hakkıyla takdir edip, O'nun sevgisini, rızasını ve cennetini kazanabilmek...

Her insan üstün bir ahlakı hedeflemekle ve buna gayret etmekle sorumludur. Bu konuda insanların önüne herhangi bir sınır konmamıştır. Allah'a gönülden iman eden, O'na samimiyetle yakınlaşmaya çalışan her mümin bu ahlakı kazanabilir ve "imani olgunluğa" erişebilir.

Bu kitabın yazılış amaçlarından biri, her işte Allah'a yönelip dönmenin, daima Allah'ın rızasını ve dostluğunu kazanmaya çalışmanın ve kayıtsız şartsız güzel bir ahlak sergilemenin sonucunda oluşan "imani olgunluğu", diğer bir deyişle "kamil iman"ı tanımlamak, dine samimiyetle sarılan her insanın bu üstün ahlakı yaşamasına vesile olmaktır.

Yine bu kitabın yazılmasındaki bir başka amaç da, derin bir Allah korkusuna sahip olunduğunda ve samimiyetle yaklaşıldıktan sonra, "peygamber ahlakı"na ulaşabilmenin önünde hiçbir engel olmadığını bildirmektir. Daha da önemlisi Allah Katında kabul gören davranış biçiminin ahiret için "ciddi" bir çaba harcamak olduğunu vurgulamaktır. Allah bu konuyla ilgili olarak bir ayette şöyle buyurmaktadır:

Kim de ahireti ister ve bir mümin olarak ciddi bir çaba göstererek ona çalışırsa, işte böylelerinin çabası şükre şayandır. (İsra Suresi, 19)

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Müminlerin alçakgönüllüğü nasıldır?
Alçakgönüllü olmak, Kuran'da önemli bir mümin özelliği olarak geçer. Allah ayetlerinde müminlere alçakgönüllü olmalarını emreder. Büyüklenen ve şımarıp azgınlık yapanların da Allah tarafından sevilmediği yine ayetlerde haber verilir.

Müminler, Allah'ın herşeyi yarattığını, herşeyin tek sahibi olduğunu ve insanlara tüm nimetleri verenin O olduğunu bilen insanlardır. Dolayısıyla bir mümin Allah karşısındaki acizliğinin farkında olduğu için yersiz bir büyüklenme ve kibir içine girmez. Ne kadar güzel, ne kadar zengin, ne kadar zeki, ne kadar itibarlı olsa da bunlardan dolayı böbürlenmez, çünkü bunları ona Allah'ın verdiğini bilir. Bu yüzden müminlere karşı da tavrı daima tevazulu olur. Kendi özelliklerini ön plana çıkarmaya, sürekli güzel yönlerini vurgulamaya çalışmaz. Çünkü yaptığı herşeyin karşılığını yalnızca Allah'tan bekler.

İnkarcıların yeryüzünde büyüklenmesinin aksine, tevazu sahibi müminler alçakgönüllülükle hareket ederler ve bu tevazuları dış görünüşlerine de yansır. Allah müminlerin tevazulu tavrına bir ayetinde şöyle dikkat çekmiştir:

O Rahman (olan Allah)ın kulları, yeryüzü üzerinde alçak gönüllü olarak yürürler ve cahiller kendileriyle muhatap oldukları zaman "Selam" derler. (Furkan Suresi, 63)

Bu ahlaklarının sonucunda Allah müminleri cennetle müjdelemiştir:

...İşte sizin ilahınız bir tek ilahtır, artık yalnızca O'na teslim olun. Sen alçak gönüllü olanlara müjde ver. (Hac Suresi, 34)

Boş ve yararsız şeylerden yüz çevirmek nasıl olur?
Neler "boş ve yararsız"dır?
"Boş ve yararsız şeylerden yüz çevirmek", insanın sadece Allah'ın rızasını kazanacağı davranışlarda bulunmasıyla mümkün olur. Mümin dünyada kendisine verilen süreyi çok iyi değerlendirmesi gerektiğini bilir. Çünkü bu dünyada yaptığı işler sonucunda ahirette sonsuza kadar konaklayacağı yer belirlenecektir. Bu yüzden her yaptığı işle ahirete yönelik bir hayır kazanmaya çalışır. Elbette her insan gibi konuşur, eğlenir, yemek yer, güler, düşünür, çalışır ama bunları yaparken aklında hep insanlara, dine menfaat sağlayacak hayırlı düşünceler vardır.

Ayrıca yaptığı her hareket bir amaç üzerinedir. Daima kendisine Allah'ın hoşnutluğunu en fazla kazandıracak işe yönelir. Bu konuyu şöyle örneklendirebiliriz: Araba motorlarının gücü hakkında sohbet etmek her insanın yapabileceği bir şeydir. Ancak bir mümin, yapması gereken daha aciliyetli işler varken, saatlerce bu konu üzerinde konuşmaz. Aynı şekilde bir mümin, yanında Allah'ın dinini anlatabileceği bir insan varken, onunla uzun süre bir spor karşılaşmasında hangi tarafın kazanacağı üzerinde de konuşmaz. Çünkü o anda öncelikli olan, o kişinin Allah'ın varlığını, büyüklüğünü, cennete layık olabilmek ve cehennemden sakınmak için neler yapması gerektiğini öğrenmesidir.

Kısacası mümin, dinin ve Müslümanların menfaatini ilgilendirmeyen konularda ne uzun süreli bir konuşmaya dalar, ne de bu konulara gereğinden fazla vakit ayırır. Dünyayla ilgili her konuda iyi bir ayrım yaparak, zamanını çok iyi değerlendirir. İçinde bulunduğu anda neyin "boş iş" neyin faydalı şey olduğunu ise vicdanını ve aklını kullanarak ayırt eder ve bu konuda taviz vermez. Kuran'da bir müminin "boş söz"le karşılaştığındaki tavrı şöyle haber verilir:

'Boş ve yararsız olan sözü' işittikleri zaman ondan yüz çevirirler ve: "Bizim yapıp-ettiklerimiz bizim, sizin yapıp-ettikleriniz sizindir; size selam olsun, biz cahilleri benimsemeyiz" derler. (Kasas Suresi, 55)

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Bu kitap İslam dinini yeni tanıyan insanlar için yazılmıştır. Elbette her insanın İslam hakkında çeşitli bilgileri ve kanaatleri vardır. Ama bunlar büyük ölçüde eksik ya da yanlış kaynaklardan gelir. Pek çok insan sadece ailesinden veya arkadaş çevresinden duyduğu, medyadan takip ettiği veya çeşitli kitaplardan okuduğu kadarıyla İslam'ı tanır, Kuran'ın hükümlerinden haberdar olur. Oysa İslam'ı tanımak için başvurulması gereken en iyi yol, İslam'ın kaynağı ve temeli olan Kuran'ı tanımak, Peygamberimiz (sav)'in sünnetini öğrenmek ve İslam ile ilgili tüm bilgileri Kuran'dan almaktır.

Kuran, Allah'ın insanlara yol gösterici olarak indirdiği son İlahi kitaptır. Kuran'dan önce de Tevrat ve İncil gibi İlahi kitaplar indirilmiş, ama insanlar bu kitapları tahrif etmiş, Allah'ın sözlerine insan sözleri karıştırmışlardır. Kuran ise sadece ve sadece Allah'ın sözlerinden oluşmaktadır. Allah Kendi sözlerini ya bir melek olan Cebrail vasıtasıyla ya da doğrudan kalbine vahyetmek suretiyle İslam Peygamberi Hz. Muhammed (sav)'e indirmiştir. Kuran'ın içinde Peygamber Efendimiz (sav)'e Allah'ın vahyi bulunmaktadır. Kuran'daki farklı ayetler farklı zamanlarda vahyedilmiş ve Kuran 23 sene içinde tamamlanmıştır.

Peygamber Efendimiz Hz. Muhammed (sav) kendisine vahiy yoluyla gelen ayetleri diğer insanlara aktarırken, etrafındaki Müslümanlar bu ayetleri ezberlemiş ve yazılı hale getirmişlerdir. Daha sonra bu yazılı olan metinler toplanmış ve kopyaları çıkartılarak çoğaltılmıştır. Günümüzde bulunan Kuran'ların hepsi aynıdır. Hiçbirinde farklılık ya da çelişki yoktur. (Günümüzde 3. Halife Hz. Osman'a ait Kuran, İstanbul Topkapı Müzesi'nde bulunmaktadır.) Ayrıca Kuran'ın kendi içinde de hiçbir çelişki yoktur, ki bu husus Kuran'ın Allah Katından geldiğinin bir delili olarak bir Kuran ayetinde şöyle bildirilir:

Onlar hâlâ Kur'an'ı iyice düşünmüyorlar mı? Eğer o, Allah'tan başkasının Katından olsaydı, kuşkusuz içinde birçok aykırılıklar (çelişkiler, ihtilaflar) bulacaklardı.(Nisa Suresi, 82)

Kuran insanları doğru yola götüren bir rehberdir. Allah Katından insanları karanlıklardan nura çıkartmak için gönderilmiştir. Tüm canlıları ve insanları yaratan Yüce Rabbimiz Kendi kullarına gerçek ve doğru yolu Kuran ile göstermektedir. Kuran'daki bir ayette Allah 'Ey insanlar, Rabbinizden size bir öğüt, sinelerde olana bir şifa ve müminler için hidayet ve rahmet geldi' (Yunus Suresi, 57) buyurmaktadır.

Kuran'ın indirilmesine vesile olan Peygamber Efendimiz (sav) aynı zamanda insanlara Kuran'ın güzelliklerini yaşayarak da göstermiş ve en güzel bir şekilde örnek olmuştur. Onun bu güzel ahlakı ve Kuran'a uymada gösterdiği hassasiyet ve kararlılık Kuran'da şu şekilde bildirilmiştir:

Onlara ayetlerimiz apaçık belgeler olarak okunduğunda, bizimle karşılaşmayı ummayanlar, derler ki: 'Bundan başka bir Kur'an getir veya onu değiştir.' De ki: 'Benim onu kendi nefsimin bir öngörmesi olarak değiştirmem benim için olacak şey değildir. Ben, yalnızca bana vahyolunana uyarım. Eğer Rabbime isyan edersem, gerçekten ben, büyük günün azabından korkarım.' (Yunus Suresi, 15)

Bir başka ayette ise Allah, "Andolsun, sizin için, Allah'ı ve ahiret gününü umanlar ve Allah'ı çokça zikredenler için Allah'ın Resûlü'nde güzel bir örnek vardır." (Ahzab Suresi, 21) ayetiyle müminlerin de Peygamber Efendimiz (sav)'i örnek almaları gerektiği bildirmiştir.

Peygamber Efendimiz (sav) şöyle buyurmuştur:

Muhakkak ki, en güzel söz Allah'ın kitabıdır. En güzel yol da Muhammed (aleyhissalâtu vesselâm)'in yoludur. İşlerin en kötüsü de dine aykırı olarak sonradan çıkarılandır. (3. Buhârî, I'tisam 2)

Adnan Oktar (Harun Yahya)

Bir Müslümanın en önemli özelliklerinden biri, kendisine Kuran'ı rehber edinmesidir. Kuran'ı rehber alan insan, hem kendini hem dünyayı hem de içinde yaşadığı toplumu Kuran ayetlerine göre değerlendirir. Çünkü bilir ki, Kuran-ı Kerim’i, kendisini ve tüm evreni yaratmış olan Rabbimiz Allah indirmiştir. Her şeyi yaratan Yüce Allah, her şeyin en doğrusunu da bilmektedir.

Nitekim Mülk Suresi'nin "O, yarattığını bilmez mi? O, Latif'tir; Habir'dir" şeklindeki 14. ayeti de aynı gerçeği bildirmektedir. Ayette bildirilen Allah'ın "Habir" sıfatı, "her şeyin iç yüzünden, gizli tarafından haberdar olan" anlamına gelir.

Allah, her şeyin içyüzünü bilmektedir ve bu sonsuz bilgisinden bir kısmını da, indirdiği Kitabında müminlere rehberlik etmesi için açıklamıştır. Bu nedenle, bir Müslüman, Kuran ayetlerini çok dikkatli okumalı ve Allah'ın bu ayetlerde bildirdiği, "Biz ayetlerimizi hem afakta (dış dünyada) hem kendi nefislerinde onlara göstereceğiz; öyle ki, şüphesiz onun hak olduğu kendilerine açıkça belli olsun..." (Fussilet Suresi, 53) hükmü gereğince hem kendi bedeninde hem de dış dünyada Allah’ın pek çok yaratma delilini göreceğini unutmamalıdır. Kuran'da dış dünya ile ilgili pek çok özlü ve hikmetli bilgi verilir. Bu bilgiler arasında en önemlilerinden biri de, Müslümanın ne gibi bir toplumla, ne gibi insanlarla karşılaşacağını anlatan ayetlerdir. Allah'ın dinini ve güzel ahlakı yaşamakla ve bunu diğer insanlara anlatmakla görevli olan mümin, farklı insanlarla ve farklı tepkilerle karşılaşacaktır. Kimileri onu dinleyecek, kimileri ona karşı çıkacaktır. Kuran'da tüm bunlar anlatılır ve Müslümanlar, hangi durumlarda nasıl tavır göstermeleri gerektiği konusunda bilgilendirilirler.

İşte bu kitapta, Kuran'da sık sık durumları haber verilen bir grup insanı; münafıkları konu edineceğiz.

Münafıklar, Kuran ayetlerinde bildirildiği gibi iki yüzlü, sahtekar insanlardır ve gerçekte mümin olup iman etmedikleri halde, sanki iman etmiş gibi davranırlar. Münafıklar müminlerin arasına girmeye, sanki onlardanmış gibi davranmaya çalışırlar. Bu şekilde hareket etmelerinin nedeni, müminlerle birarada olarak birtakım dünyevi çıkarlar elde etmeye yönelik beklentileri ve umutlarıdır.

Müminlerin yanına gelip, iman etmiş gibi gözükerek, müminleri kandırabileceklerini ve onların sahip oldukları bazı imkanlardan yararlanabileceklerini sanırlar.

Umdukları çıkarları elde edemeyeceklerini anladıklarında, ya da müminlerin başına Allah'tan deneme olarak bir sıkıntı ya da zorluk geldiğinde, hemen onlardan ayrılır ve gerçek yüzlerini gösterirler. Müminlere kendi düşük akıllarınca iftiralar atıp zarar vermeye, onların arasındaki birliği bozmaya gayret ederler. Müminlerden uzaklaştıktan sonra da, inkarcılarla işbirliği yaparak kendilerince müminlere zarar verme çabalarını sürdürürler. Elbette ki bu çabalarının hiçbirinin netice vermesi mümkün değildir. Çünkü Allah kafirlere ve münafıklara Müslümanların aleyhinde asla yol vermeyeceğini Kuran’da haber vermiştir. Bu fitneci ve çirkin ahlakları nedeniyle, bu ikiyüzlü kimselere Kuran'da "münafık" (yani nifak çıkaran, bozgunculuk ve fitne üreten) adı verilmiştir.

Münafıklar, Kuran'da pek çok ayette detaylı tarif edilen ve müminlerin dikkatli olmaları gereken ruhu karanlık, ahlakı bozuk, Allah’ın dilemesiyle şeytanın tam etkisi altında olan yalancı, sahtekar insanlardır. Bu nedenledir ki, kendisine Kuran'ı rehber edinen bir mümin, münafıklara karşı dikkatli olmak, onların özelliklerini bilmek durumundadır. Çünkü Kuran ahlakını yaşayan her mümin topluluğu, mutlaka münafıklarla karşılaşacaktır.

Bu kişilerin yalnızca Peygamberimiz (sav) döneminde Mekke ve Medine'de yaşamış bir topluluk olduklarını düşünmek de son derece yanlış olur. Günümüz Müslümanları arasında da her dönemde olduğu gibi taklidi Müslüman özellikleri ile kendilerini kamufle ettiklerini düşünen münafıklar bulunmaktadır. Bu kişilerin amacı, kendileri gibi samimiyetsiz bir din anlayışına sahip kimselerle ittifak içine girerek sinsice hakkı gizlemek, batıl olanla değiştirmek, dinde ayrılık çıkarmak ve kendilerince müminlere maddi manevi zarar vermektir.

Kuran her çağa ve her topluma hitap ettiğinden, her şeyi Kuran gözüyle değerlendiren bir kimse, Allah'ın "... O size ayetlerini gösterecektir, siz de onları bilip tanıyacaksınız" (Neml Suresi, 93) hükmü gereğince, münafıklarla ilgili ayetlerin gerçekleştiğini, çağımızda da bu tür insanların bir Kuran mucizesi olarak tam Kuran'da tarif edildiği gibi davrandıklarını görecektir. Bu bakımdan münafıkların gizledikleri kötü niyetlerini ortaya çıkarmak, gerçek kimliklerini deşifre etmek, Allah'a ve dine karşı sinsi bir savaş yürütmelerine karşı Kuran ile fikri bir mücadele içerisinde olmak Allah rızası için her samimi Müslümanın önemli bir sorumluluğudur.

Münafık özelliklerini tanımak bir başka yönden daha önemlidir: Müminler, bu özelliklere bakarak, kendilerini de eğitmekle yükümlüdürler. Hatalı bir davranışın münafık veya inkarcı özelliği olduğunu bilmek, müminin bu tür bir davranışa karşı çok daha dikkatli olmasını sağlar. Örneğin kibirli olmak bir münafık ve inkarcı özelliğidir. Ancak mümin de boş bulunduğu, gaflete kapıldığı bir anda kibirli bir tavır içine girebilir. Ancak yaptığının, münafık ve inkarcı özelliklerinden biri olduğunu hatırladığında hemen hatasından dönecektir. Bu nedenle, münafıkları anlatan ayetleri okurken, müminlerin bunları kendi üzerlerine de alıp, dersler çıkarmaları gerekmektedir.

Kitapta bu amaçla Kuran ayetleri ışığında münafık karakteri tanıtılacak ve müminlerin ibret alarak sakınmaları gereken tavırlar ele alınacaktır.

Münafıklarla İlgili Ayetler Tüm Müslümanlara Hitap Eder
ADNAN OKTAR: Münafık ayeti o kadar çok ki. Müslüman eğer “Bu bana hitap etmiyor” derse harama girer. Her ayet Müslümana hitap ediyor. Oradaki ayetler bütün Müslümanlara hitap eder münafık zaten inanmıyor ki etkilensin. Mümin etkilenecek ondan. O yüzden çok fazla olan münafık ayetlerini okurken Müslüman kendi üstüne alarak okuyacak. Öbür türlü olmaz. “Belirli bir güruha, belirli bir çevreye söylüyor beni ilgilendirmez” derse bu harama girer. “Bana hitap ediyor” diyecek kendi üstüne alarak okuyacak. Benzeyen bir yön varsa kendini temizleyecek. (Adnan Oktar’ın 19 Mayıs 2016, A9 TV röportajı)



Münafıkların Ahlaksızlığı ve Müminlerin Güzel Ahlakı Kıyaslandığında Müminleri Daha Çok Severiz
ADNAN OKTAR: Münafıklar her dönemde olur; bir mikroptur, cemiyet mikrobudur bunlar. Aşağılık mahluklardır. Resulullah (sav) zamanında da olmuştur, Hz. Musa (as) devrinde de olmuştur, daha önceki dönemlerde de olmuştur. Fakat bu, Müslümanların değerini artırır. O müminin bir onuru olacaktır, güzelliği olacaktır yani kömürle elmasın kıyaslanması gibi olacaktır. O aşağılık mahlukların ahlaksızlığı, o mübarek insanların da yüksek ahlakı, güzel tavrı fedakarlığı, yiğitliği, sabrı kıyaslanacaktır. Böylelikle bu insanları daha çok seveceğiz. O yönden de bir hayır vardır. (Adnan Oktar’ın Kral Karadeniz TV röportajı, 7 Nisan 2009)

Güzel bakan güzel görür, güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından lezzet alır diyor Bediüzzaman Said Nursi. Cinsel manada güzele bakmak sevap değil hüsnü zanla yani güzel gözle bakmak belki kabul edilir. Gözleri dikip delici bakışlar ile süzmenin neresi güzele bakmak olarak değerlendirilebilir. Salgın sebebi ile dilimize pelesenk olan "Sosyal Mesafe" kavramı aslında iletişim teknikleri açısından nasıl kavranmalıdır. Sosyal mesafe sadece Covid salgınından korunmak için değil, mahremi olmayan kadın ve erkeklerin her zaman dikkat

1) Allah Kur’anda binlerce yerde kendini övüyor. Şirki (kendisine eş koşulmayı) en büyük günah olarak gösteriyor. Bu, Allah için bir bencillik ve dolayısıyla bir nakısa değil midir?

2) Kur’anda: İnsanları ve cinleri sadece bana ibadet için yarattım, deniliyor. Böyle bir sınırlandırma insanın değişik alanlardaki şevkini ve çalışmasını baltalıyor. Bunun yanında ibadet (kulluk) insanın benliğini ve kişiliğini kırıyor. Mesela namaz özellikle secde, insana çok ağır geliyor?

3) Kur’anda cehennem tasvirleri çok şiddetlidir. Ayrıca biyolojik bir varlığın karbon-oksijen hatta nükleer bir ateşin içinde yaşamasını anlamıyoruz?

4) Soru: Biz Kur’anın ahiret konusundaki tasvirlerini anlamıyoruz? Dirilişin maddi yönünü kavrayamıyoruz. Müsteşrikler, ‘Muhammed bunu yanlış anlatmıştır’ diyorlar.

5) Kur’anın kader ve musibeti anlatan ayetlerinin içinden de çıkamıyoruz?!

** Bu makale Marifet ve Velayet - Allah'ı Bilmek ve Allah'a Yakınlık  kitabında yer almaktadır.

Öz Hz. Peygamber, mesajlarını muhataplarına etkili bir şekilde aktarmak amacı ile zaman zaman teşbīh, mecāz, kināye gibi anlatım teknikleri kullanmıştır. Mecāz bir anlatım tekniği olarak hadislerde çokça kullanılmaktadır. Aynı zamanda iman gibi soyut konuların somut bir şekilde ifadesine imkan sağlayan mecāz, Hz. Peygamber'in din dilini oluşturan anlatım özelliklerin-den birisidir. Bu makalede Muslim'in el-Cāmiʿu'ṣ-Ṣaḥīḥ'inde yer alan Kitābu'l-Īmān bölü-münde geçen hadislerden seçilen bazı örnek ifadeler, mecāzın ifadeye kattığı çeşitli anlam boyutları açısından ele alınmış ve çalışmanın sonunda özellikle soyut alanlarla ilgili kullanılan mecazi ifade tekniğinin Hz. Peygamber'in üslubunda önemli bir yere sahip olduğu sonucuna varılmıştır. Abstract Figurative Speech in the Style of the Prophet Muhammad: An Analysis with Special Reference to Hadiths on Faith in Muslim's al-Jāmiʿ al-Ṣaḥīḥ The Prophet Muhammed (peace be upon him) used frequently the expression techniques such as simile, metaphor and allusion for the purpose of getting across his messages effectively to his interlocutors. Figurative speech is used heavily in the hadiths as a narrative technique. The metaphor, which allows concrete expression of abstract subjects such as faith, is one of the elements that constitute the Prophet Muhammad's religious language. In this article, some sample phrases selected from the hadiths found in the chapter on faith (Kitāb al-Īmān) of Muslim's al-Jāmiʿ al-Ṣaḥīḥ are discussed in terms of the various meaning dimensions that the metaphor adds to the expression. At the end of this study, it is concluded that the metaphorical expression technique used especially in the abstract fields had an important place in the Prophet Muhammad's literary style.

Dinin en önemli konusu varlığı çözebilmektir. Varlık nedir ne değildir, nereden başladı nereye kadar devam edecek gibi sorulara cevap getirmesidir. Bu sorular içinde en önemli nokta da; kader, zamansızlık ve kalû belâ meselesidir. Bu üç nokta çözülünce varlık bir derece anlaşılıyor, zaman anlaşılıyor. İnsan kendi yerini anlıyor ve rahat ediyor.

“Kader” Arapça bir kelime olup, ölçü demektir. Türkçede de “miktar” kelimesi bu kökten gelir. Yani her şey ölçülüdür. Kur’anda bir ayet var: “Küllü şeyin bi kader.” Yani her şey, her olay ölçülüdür. Ölçüsüz hiçbir olay, hiçbir nesne yoktur. Belki sorabilirsiniz; bu dağlardaki engebeler, dikenler, taşlar nedir? diye. Diken, bizim için hoş bir şey değil ama onlardaki ölçü hiçbir şeyde yok. O kayaların, derelerin, dağların taşların hepsinin geometrik ve dijital yani matematiksel ölçüleri vardır. Matematikle ölçemeyeceğimiz, izah edemeyeceğimiz hiçbir varlık ve olay yoktur. Her olay fizik ilminin konusu olabilir, her olay kimya ilminin konusu olabilir, her olay özellikle geometri ilminin konusu olabilir.

Geometri; olayların, hadiselerin, nesnelerin biçimlerini, ölçülerini kurala bağlayan bir ilimdir. Eğer bir ilim işi kurala bağlayamıyorsa o ilim, ilim değildir. İlim demek fen demek, kurallı saha demektir. Belirli bir sahayı taramış, binlerce yerden bilgi toplamışsın hepsinin ortak noktasını bulmuşsun, kanun bulmuşsun; diyorsun ki; bu işin kanunu kuralı budur. İşte buna biz ilim diyoruz. Kanun ve kural; ölçü ve düzen demektir.

Dolayısıyla insan, özellikle müminler -aslında herkes için geçerli fakat özellikle müminler- kâinatı karışık, anlamsız, düzensiz, verimsiz görmemeli. Ki öyle değil zaten. Ben Müslümanlara şaşıyorum; nasıl böyle bedbin olurlar? “Bed” Farsça’da kötü demektir, “bîn” ise gören demektir. Yani kötü gören, kötü görüş.

Evet, iman demek; her şey güzel demektir, her şey kanun demektir, her şey kural demektir. “Din” demek kural demektir, ölçü demektir. Bununla beraber insan bir de fen okumuşsa, fizik, kimya okumuşsa, üniversite mezunu olmuşsa ondan sonra halen o insanın kâinatta kaos var, kargaşa var deme hakkı yoktur. Kaos sadece bir kavramdır, düzenin anlaşılması için Cenab-ı Hakk’ın yarattığı bir kanundur. Geçici bir süre oluyor bazen. Mesela hastalık; ne için hastalanır insan? İnsan sıhhat ve sağlığın kıymetini, nimetini şükrünü bilmesi için, geçici bir süre hastalanır. Hastalık asıl değildir. Asıl olan sağlıktır, düzendir, hayattır.

It should be included the action of offender in the category of amd to perform punishment of retaliation to the offender because of the crime of murder. Abu Hanifa accepts only weapons and the tools used instead of weapons as a desicive criterion to include actions in the category of amd. Abu Hanifa who accepts opinion that it is impossible to know the intent of offnder to kill, does not follow the method thatdetermines by means of several criterion whether offnder conduct his action with
intent to kill and does not determine by means of intent of offender whether kisas is applied. In the fild of iman (belief), Abu Hanife who follows the similar method, he claimed that it is impossible to know whether a person is believer or not, and he evaluates the acknowledgement (iqrâr) with tongue as a suffient evidence for iman.
In this article, it is analysed that Abu Hanifa follows the similar reasoning that take into account the apparant and evident one in determining of faith and intent which are two concepts which are related to inner will.

İslam hukukunda öldürme suçundan dolayı kısâs cezasının uygulanabilmesi için
eylemin amd kapsamında yer alması gerekmektedir. Ebû Hanîfe, sadece silah veya silah
hükmünde olan aletlerle icra edilen eylemleri amd kapsamında değerlendirmiştir. Failin
öldürme kastının bilinemeyeceği görüşünü benimseyen Ebû Hanîfe, birtakım ölçüler
vasıtasıyla failin kastını tespit etme ve kısâsın uygulanıp uygulanmayacağını doğrudan
failin kastına göre belirleme yoluna gitmemiştir. İman konusunda da benzer bir metot
izleyen Ebû Hanîfe, kişinin iman sahibi olup olmadığının bilinemeyeceğini ileri sürmekte
ve kişiyi mümin olarak kabul etmek için dil ile ikrarı yeterli görmektedir. Bu makalede,
Ebû Hanîfe›nin insanın iç âlemiyle ilgili iki husus olan iman ve kastın tespitinde zahire,
dış görünüşe itibar eden bir muhakeme yürüttüğü tezi ortaya konmaktadır.

In contemporary epistemology, particular attention is paid to the relation bet¬ween reason and faith. It is one of the fundamental issues kept on the agenda by scien¬tists and religious leaders globally. Epistemological comparison carried out bet¬ween reason and faith relations mainly aims to find out a reality that would be ab¬le to serve as a base for a new thinking. Despite differences and similarities between these two notions, historically they benefited from each other. As to ca¬te¬gory, they are different, but due to the results of the comparison, it is clarified that they are dif¬ferent manifestations of one reality.
New epistemological theories have been researched in the article not relying on the main three tradition approaches, as reason and faith relations; assertion and dis¬proof; and neither the assertion nor disproof.
The four main theories that existed in epistemology strong rationalism, fideism, cri¬tical rationalism, and moderate rationalism have been analyzed in the article.

Tevhit, 1 sayısının Arapça karşılığı olan Vahid kelimesinin kökünden türetilmiş bir kavramdır. Çok olan herhangi eşyanın birleşmesini, bir hale gelmesini (unity) ifade eder. Bir kelime olarak değil aynı zamanda tarih boyunca bütün insanlığın fay hatlarını harekete geçiren bir kavram olarak da sadece Müslümanların değil, bütün insanların ortak değerlerindendir. Müslümanlar ve kitap ehli inandıkları için, müşrikler inanmadıkları için bir şekilde bu kavramla tanışmıştır. Kişinin bilerek ve isteyerek bir otoriteye boyun eğmesi anlamına gelen İslam, bütün insanlığa ana mesaj olarak tevhidi yüklemiştir. Bir insanın doğruyu bulabilmesinin ilk şartı Allah'ın tek olduğunu bilmek, sonra onu kavramak ve ardından onu hayata, sokağa, eve, okula, kısaca insanın olduğu her yere taşımaktır. Çünkü insanoğluna düşman olmayı varlığının temel amacı edinmiş iblis ve onun tabiatındaki insanların ortak ülküsü, insanı Allah'a kulluk etmekten alıkoymaktır. Derin bir bakışla tefekkür edildiğinde şeytanın ve ona tabi olan varlıkların temel dertlerinin Allah'tan çok kendileri olduğu görülebilir. Müşriklerin peygamberimize temel itirazları şuydu. Bizim putlarımızı yok etme. Senin tanrın bizim de tanrımız fakat biz diğer tanrılarımız olmadan yaşayamayız. Bu hakikat Kuran-ı Kerim de bize pek çok yerde haber verilir. " Onlara yeri ve göğü kim yarattı diye sorarsan elbette Allah yarattı derler. [Ankebut 29/61] " " Onlara sahip olduklarınızdan harcayın denildiğinde Allah'ın dileseydi doyuracağı kimseleri biz mi doyuracağız derler. [Yasin 36/47] " Bu ayetler bize müşrikliğin sosyo-psikolojisini de göstermektedir. Bu ifadeler göstermektedir ki şirk, Allah'ı inkâr değil, Allah'ın yanına tanrılar koymak, Allah'ın zatına ait vasıfları ondan başkasında da (şirket-ortaklık) olabileceğini düşünmek, iddia etmek, savunmaktır. İnsan neden ve nasıl müşrik olur sorusunun cevabı aslında basittir. İlk insan hz. Âdem'in yaratılıp cennete koyulduğunu ifade eden Rabbimizin ona ilk emri canının istediği gibi ye, iç (keyfince yaşa) ama şu ağaca yaklaşma olmuştur. Fakat Âdem ve oğulları, yani bizler, bu hale çok fazla dayanamayıp merakımıza yenik düşmüşüz ve cennette dertsiz tasasız keyif çatmak yerine ben olmanın derdini taşımayı tercih etmişiz ve güzelim cenneti üst aklımızın merakını yenemediğimiz için elimizin tersiyle itmişiz. Belki müstakil bir yazının konusu olabilecek bu durumun tevhit açısından bizi ilgilendiren tarafı şudur. Herkes cenneti ister, bulamadığı takdirde kendine bir cennet oluşturmaya çalışır. Keyfince yiyip içebileceği bu arada kimsenin ona karışamayacağı bir hükümranlık alanı oluşturmak ister. Fakat burada ciddi bir sorun insanın karşısına çıkar. Diğer insanlar. Mutlak hükümranlık fikri herkesin ideali olduğu için kimse böyle bir payeyi başkasına kaptırmak istemez ve çatışmanın fitili ateşlenir. Savaşmak istemeyen kişiler, diğer insanların nazarlarını bertaraf etmek bir perdenin ardına sığınmak gerektiğini keşfeder. İşte o perde yeni bir tanrıdır. Görünen bir tanrı. Herkesin görmesi ve korkması gereken bir tanrı. Put. Put ortaya çıktığında aklın ve kalbin bütün selim duyuları toprağa gömülür. Görünen tanrı konuşamadığı için onun vekili olan kişi ya da kurumlar onun adına nizamname yayınlamak

Tanrı’nın farkında olmak (inanç), önemi bakımından, diğer sonlu varlıkların farkında olmaya (bilgi) benzemez. Aynı türden birilerinin varlığı, kişiye önemsiz gelebilir. Tek istisnası ancak ötekinin sevgili olduğu bilincidir. Aşk farkındalığı, ilginç bir şekilde, Tanrı farkındalığı ile belirli bir benzerlik taşımaktadır. Kişinin bütün benliğini sarstığı için Sevgili’nin varlığına ilgisiz kalması nasıl mümkün değilse, dini bilincin nesnesi olan Tanrı da öyledir. Sonlu bir yaratık O’nun farkında olacak ve bu farkındalıktan etkilenmeden kalacak, bu mümkün değildir. Tanrı, bizim varoluşumuzun/benliğimizin temeli ve kaynağıdır. O’nun dilemesiyle bizler var oluruz. Bizler için belirlediği gaye, tabiatımıza silinemeyecek şekilde yazılmıştır. Kendi kişisel tekâmül ve mutluluğumuzun temel şartı, bu amacı gerçekleştirmektir. İşte bu nedenle biz, sadece varlığımızı sağladığı için değil, aynı zamanda en yüksek iyi/mutluluğumuz olduğu için de Tanrı’ya tamamen bağımlıyız. Bu çalışma, epistemolojik ve lengüistik değerlendirmeleri bağlamında John Hick’in özgün fikirlerini ortaya koymayı amaçlamaktadır.

İlk dönem kaynaklarında Ashâbü’l-hâdîs olarak isimlendirilen Selefiyye, dinî bilginin kaynağını Kur’ân, sünnet, sahâbe ve tâbiîn neslinin uygulamalarıyla sınırlandıran, beşeri yorum ve istidlâllere karşı çıkan ve dinî metinleri te’vîl etmeden lafzî anlamlarıyla kabul eden i‘tikâdî bir ekoldür. Ashâbü’l-hadîs mensupları, nasslara teslimiyet ve bid‘at olarak değerlendirdikleri fırkaların görüşlerini reddetmeye dayalı bir yaklaşım şekli benimsemişlerdir. Bu bakış açısının sonucu olarak da sistemli bir düşünce üretememişlerdir. Bununla birlikte Kâdî Ebû Ya'lâ el-Ferrâ gibi bazı isimler Hanbelî-Selefî düşünceye sistematik bir yapı kazandırmak üzere çeşitli girişimlerde bulunmuştur. Bu çalışmada Ebû Ya'lâ’nın mensubu bulunduğu geleneğe katkıları iman konusu örneğinde incelenmiştir. Giriş ve üç bölümden oluşan tezin ilk bölümünde genel olarak İslâm düşüncesinde ve Hanbelî-Selefî düşüncede iman konusuyla ilgili tartışmalara değinilmiştir. İkinci bölümde ise Ebû Ya'lâ’nın iman anlayışı ortaya koyulmaya çalışılmıştır. Ebû Ya'lâ, yaptığı iman tanımıyla Hanbelî-Selefî düşüncenin iman nazariyesini sürdürmüştür. Ancak o, Selefiyye’nin iman nazariyesinde iman-küfür ayrımında sorun yaratan iman-amel ilişkisine netlik kazandırmaya çalışmıştır. Ayrıca imanı oluşturan unsurlar arasında asıl-fer‘ ayrımına gitmiş ve bunu lügavî olarak da temellendirmiştir. Amellerin imanın kemâl unsuru olduğunu açık bir şekilde ifade eden Ebû Ya'lâ, büyük günah işleyen kimseyi ise el-fâsıku’l-millî olarak adlandırmıştır. Bu gibi kimselerin eksik de olsa imanlarının olduğunu ve mümin kabul edilmesi gerektiğini
vi
savunmuştur. Hanbelî-Selefîler’den farklı olarak imanda istisnâ yapmaya gerekçe olarak muvâfât düşüncesini sunmuştur. Ebû Ya'lâ’yı önemli kılan bir diğer husus el-usûlü’l-hamseyi kendi düşünce geleneğine uygun bir içerikle açıklamasıdır. Tezin son bölümünde ise onun el-usûlü’l-hamseyi açıklama girişiminin muhtemel sebeplerine ve onun beş esasla ilgili yorumlarına yer verilmiştir./Salafiyya, formerly know as Ashâb al-hadith is an I‘tiqâdî sect that limits the religion knowledge from Qur’ân, sunnah, companions and applications of successors generation, objects human interpration and istidlâl whereas accepts religious texts with lexical meaning without ta’wîl. The members of Ashab al-hadith framed an approach which is based on only following the nass and rejecting all opponent groups which were claimed as bid‘ah by them. As a result of this approach they were not able to create a systematic opinion. Nevertheless some members like Qâdî Abû Ya'lâ al-Farrâ tried to bring in a systematic structure to Hanbalî-Salafî approach. In this article the contribution of Abû Ya’lâ to the tradition he belongs to is being reviewed with the subject of faith (iman). The thesis is held of three sections with an introduction. In the first section the debates about faith in Hanbalî-Salafî approach and overall Islamic approach is discussed. In the second part it is aimed to reveal the approach of Abû Ya’lâ. Abû Ya’lâ has pursued the Hanbalî-Salafî approach iman theory with his definition of faith. However he tried to clarify the faith-act(amel) relation which creates problems in faith-infidelity discrimination in Salafiyya’s faith theory. Besides he went through essential-subsidiary discrimination among the components of faith based on lughawi. Abû Ya’lâ names the one who commits a great sin as el-fâsıqu’l-millî while expressing clearly that acts as perfect (kemâl) component of faith. He states that those
viii
people should be accepted as mümins as they have a little bit of faith. Apart from Hanbalî-Salafîs, he presents the muvafat opinion as a justification for exception (istisnâ) in faith. Another aspect which is substantial about Abû Ya’lâ is his explanation of al-usûl al-khamsah with a context in his approach. In the last part of this thesis the reasons behind his attempt to explain al-usûl al-khamsah is covered with his comments on five main principals.

Sekülerleşme, bulamk sularda yüzen bir balıktır ... İnsam yaratıcısına bağımlılaştıran düzenden kesinkes 'özgürleştirmek', varoluşsal kaynağından kurtarmak ve bu bağımlılıktan hakikat sistemini yaşadığı factual ve zihni görecefiğe değiştirmektir. Bunun kaçınılmaz sonucu ise insanın imajinatif yaşamında at gözlüklerinden kurtulduğu bir açıklık değil, tam tersine daha da artan bir kesafettir. (Tage Lindbom, Başaklar ve Ayrık Odarı)

Bir düşünce sistemini doğru bir şekilde yorumlamak için kavramların rolü tartışılmazdır. Zira kavramlar fikirlerin hülasası yani çekirdekleridir. Bu makalenin konusu olan müsbet iman hizmeti de Risale-i Nur’un en kapsamlı ve kritik kavramlarından biridir. Bu kavram Bediüzzaman Said Nursi’ye mahsus olmakla birlikte eserlerinde yalnız tek bir yerde geçmektedir. Sadece Emirdağ Lahikası II isimli kitabının sonunda geçen bu kavram Bediüzzaman’ın eserlerinde esaslarını belirlediği hizmet tarzını kapsamlı bir şekilde özetlemektedir. Bu makalede Risale-i Nur’un bütünlüğü içinde müsbet iman hizmeti kavramının anlam dünyasının izi sürülmüş ve kısaca ama olabildiğince de kapsamlı bir çerçeve oluşturulmaya çalışılmıştır.

Askin bir varliga imanin mâhiyeti felsefenin onemli tartisma konularindan biri olmustur. Konunun ele alinisi ise felsefe-teoloji iliskisi baglaminda yurutulen tartismalara referansla yurutulmustur. Imanin mi yoksa aklin mi veya her ikisinin birden mi hakikati temsil ettigi sorusu asirlar boyunca felsefenin temel sorunu olarak tartisilmistir. Tanri’yi nasil bilebiliriz probleminden hareketle iman, Tanri’ya yaklasmanin bir araci olarak gorulmustur. Ozellikle Hristiyan teolojisinde kozmosun degersizligi ve ote-dunya ozlemi bireyi bu dunyaya ve kendine yabanci kilmistir. Filozofumuz Kierkegaard ise bu donguyu tersine cevirme niyetindedir. Ona gore iman aklin kavrayabilecegi bir hakikat degil tam tersine bir paradokstur. Ancak kisi bu paradoksa tum evrensel yasalarin uzerinde bir hakikate sahip olarak ulasabilir. Kierkegaard bireyden hayatin karmasasi icerisinde kaybolmadan kendisinin farkina varmasini istemektedir. Descartes’in soyut ben bilincinden ve Hegel’in degersiz birey algisindan uzak, somut olarak kendisini var eden insanin ancak imani bulabilecegini savunmaktadir. Mutlak olanin karsisina mutlak varligimizla cikmaliyiz diyen Kierkegaard, varolus alanlari olan estetik, etik ve dinsel alanlar icerisinde en kiymetlisinin dinsel varolus alani oldugunu vurgulamaktadir. Bireysel varolusun Tanri’dan kopmak degil ona goturen bir yol olarak gorulmesi ve kisinin birey olarak sorumluluklarini sahiplenmesinin vurgulanmasi acisindan Kierkegaard bugun de onemini koruyan bir filozof olmaktadir.

This paper consecrates on the faith-understanding of the Alawi-Baktashi Tradition and especially on the faith-understanding of Haji Bektash Wali. Haji Bektash consider the faith in totalitarian structure that got its form in the axis of the body (ten), soul (can) and reason. According to him, faith is a totalitarian term and can’t be reduced to only a one form. This understanding is appropriate for the traditional acceptances. However there are different approaches and perspectives in this tradition and especially in the later period books. But these approaches remain baseless from the point of Haji Bektash Books.

"Un programme de recherche-intervention-évaluation a, entre autres réalisations, permis de recueillir les perspectives des imams sur la violence domestique, la communication maritale, la sexualité conjugale et extraconjugale, et sur «l’empowerment» des femmes de la communauté. Parmi les nombreuses activités d’intervention que nous avons co-construites avec la communauté, nous avons engagé des négociations herméneutiques avec les imams au sujet des significations de versets passages coraniques et ahadith, ce qui nous a autorisé de convenir collectivement des thèmes qu’ils ont professés dans les mosquées et les madariss. Nous avons amorcé une évaluation qualitative-quantitative de l’impact de cette intervention sur les perspectives initiales des imams. Des résultats préliminaires seront présentés pour discuter la portée et les limites de l’implication des responsables religieux dans l’intervention en santé sociale des Indiennes musulmanes."