"Το μυστικό του χριστιανικού μυστικισμού είναι ότι εκπληρώνει τον εαυτό με ανιδιοτελή αγάπη προς τα άλλα πρόσωπα. Άλλωστε, αν η σωτηρία μας συνίσταται στο να βρεθούμε εν Θεώ, σημαίνει να βρεθούμε να είμαστε όπως ο Θεός. Αλλά αυτό το κάνουμε μόνο με το να είμαστε αυτό που είναι ο Θεός και να ενεργούμε όπως ενεργεί, πράγμα που φυσικά είναι αδύνατο χωρίς την άμεση παρέμβασή Του. "Εσείς λοιπόν πρέπει να είστε τέλειοι, όπως και ο Ουράνιος Πατέρας σας είναι τέλειος... Μείνετε ενωμένοι μαζί μου· τότε θα ’μαι κι εγώ ενωμένος μαζί σας. Όπως η κληματόβεργα δεν μπορεί να καρποφορήσει από μόνη της, αν δεν είναι ενωμένη με το κλήμα, το ίδιο κι εσείς αν δε μείνετε ενωμένοι μαζί μου. ” [Ματ. 5:48; Ιωάννης 15:4] Και ο Θεός, διαβάζουμε, είναι Φιλανθρωπία. Επομένως είναι ανόηοτς ένας μυστικισμός που δεν γυρίζει προς τα έξω στον "άλλο", αλλά παραμένει κλεισμένος στον εαυτό του. Τέτοιος μυστικισμός είναι απλά μια απόδραση από την πραγματικότητα· περιχαρακώνεται αποκομμένος από το Πραγματικό και τρέφεται από τον εαυτό του. ” - Thomas Merton p. 34 Ο Νέος Άνθρωπος
Τα αποκαλούμενα θαυμαστά γεγονότα είναι συμβατά προς την επιστημονική αντίληψη του κόσμου, αν αποδεχτεί κανείς ως αξίωμα ότι μία επαρκώς ανεπτυγμένη επιστήμη θα μπορούσε να τα εξηγήσει.
Αυτό το αξίωμα δεν καταργεί τον δεσμό που συνδέει αυτά τα γεγονότα με το υπερφυσικό.
Τα γεγονότα μπορεί να είναι συνδεδεμένα με το υπερφυσικό με τρεις τρόπους:
Κάποια μπορούν να είναι αποτέλεσμα είτε αυτού που παράγεται μέσω της σάρκας, είτε της ενέργειας του δαιμονίου στην ψυχή, είτε της ενέργειας του Θεού. Έτσι, ένας άνθρωπος κλαίει από φυσικό πόνο· πλάι του ένας άλλος κλαίει αναλογιζόμενος το Θεό με καθαρή αγάπη. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν δάκρυα. Αυτά τα δάκρυα είναι το αποτέλεσμα ενός ψυχοφυσιολογικού μηχανισμού. Μα στη μία από τις δύο περιπτώσεις ένα γρανάζι του μηχανισμού είναι υπερφυσικό: η αγάπη. Μ' αυτή την έννοια, παρ' ότι τα δάκρυα είναι ένα φαινόμενο καθ' όλα φυσιολογικό, τα δάκρυα ενός αγίου που βρίσκεται σε κατάσταση γνήσιας θεωρίας είναι υπερφυσικά.
Αποκλειστικά και μόνο υπ' αυτή την έννοια, τα θαύματα ενός αγίου είναι υπερφυσικά. Όπως υπερφυσικά είναι και όλα τα υλικά αποτελέσματα της αγάπης. Μία πράξη ελεημοσύνης που γίνεται από καθαρή αγάπη είναι θαύμα τόσο μεγάλο, όσο το περπάτημα πάνω στο νερό.
Ένας άγιος που περπατά επάνω στο νερό είναι απολύτως ίδιος με έναν άγιο που κλαίει. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει ένας ψυχοφυσικός μηχανισμός με ορατά αποτελέσματα, ένα γρανάζι του οποίου είναι η αγάπη - το θαύμα έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι η αγάπη μπορεί να λειτουργήσει ως γρανάζι σ' ένα τέτοιο μηχανισμό. Το ορατό αποτέλεσμα είναι στη μία περίπτωση το περπάτημα στο νερό, στην άλλη τα δάκρυα. Το πρώτο είναι πιο σπάνιο. Και αυτή είναι η μοναδική διαφορά μεταξύ τους.
Σιμόν Βέιλ, Επιστολή προς έναν ιερέα, εκδ. Ευθύνη
Δεν είναι περίπλοκο να ακολουθήσεις πνευματική ζωή. Όμως είναι δύσκολο. Είμαστε τυφλοί και υποκείμενοι σε χίλιες ψευδαισθήσεις. Πρέπει να περιμένουμε να κάνουμε λάθη συνέχεια. Πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με το να αποτυγχάνουμε επανειλημμένα και να αρχίζουμε πάλι να προσπαθούμε να αρνηθούμε τον εαυτό μας για την Αγάπη του Θεού.
Όταν είμαστε θυμωμένοι με τα δικά μας λάθη, τείνουμε περισσότερο από ποτέ να αρνηθούμε τον εαυτό μας από Αγάπη για τον εαυτό μας. Θέλουμε να αποτινάξουμε το μισητό πράγμα που μας έχει ταπεινώσει. Στη βιασύνη μας να ξεφύγουμε από την ταπείνωση των λαθών μας, τρέχουμε κατευθείαν στο αντίθετο λάθος, αναζητώντας παρηγοριά και αποζημίωση. Και έτσι περνάμε τη ζωή μας τρέχοντας πέρα δώθε από τη μια προσκόλληση στην άλλη.
Αν αυτή μόνο είναι όλη κι όλη η αυταπάρνηση μας, τα λάθη μας δεν θα μας βοηθήσουν ποτέ.
Αυτό που πρέπει να κάνετε, όταν έχετε κάνει ένα λάθος, είναι να μην εγκαταλείψετε αυτό που κάνατε και να ξεκινήσετε κάτι εντελώς νέο, αλλά να ξεκινήσετε πάλι από την αρχή με αυτό που ξεκινήσατε άσχημα και να προσπαθήσετε, για την αγάπη του Θεού, να το κάνετε καλά.
~ Τόμας Μέρτον
από 10/7/1949
Έχω πει μερικές φορές ότι όποιος αναζητά το Θεό και όλα τα άλλα μαζί με το Θεό, δεν βρίσκει το Θεό. Εκείνος όμως που αναζητά αληθινά το Θεό και μόνο, βρίσκει το Θεό και όχι μόνον Αυτόν, αλλά και όλα όσα ο Θεός μπορεί να δώσει. Αν αναζητάς το Θεό για προσωπικό σου όφελος και αγαλλίαση, τότε δεν Τον αναζητάς αληθινά. Γι' αυτό η Γραφή ομιλεί για αληθινούς αναζητητές. Αν ρωτήσεις έναν καλό άνθρωπο: "Γιατί αναζητάς το Θεό;" θα σου απαντήσει "Επειδή είναι Θεός". Αν ρωτήσεις: "Γιατί αναζητάς την αλήθεια;" θα σου απαντήσει: "Επειδή είναι η αλήθεια". Κι αν τον ρωτήσεις: "Γιατί αναζητάς τη δικαιοσύνη;" θα σου απαντήσει: "Επειδή είναι η δικαιοσύνη".
Όλα όσα υπάρχουν στα πλαίσια του χρόνου έχουν κι ένα "γιατί". Ρώτησε κάποιον γιατί τρώει και θα σου απαντήσει: "Για δύναμη"· γιατί κοιμάται και θα σου πει, για τον ίδιο λόγο. Αυτό ισχύει για όλα όσα συμβαίνουν στα πλαίσια του χρόνου. Αν όμως ρωτήσεις έναν καλό άνθρωπο: "Γιατί αγαπάς το Θεό;" θα σου απαντήσει "Δεν ξέρω· για τον ίδιο το Θεό". Αν τον ρωτήσεις "Γιατί αγαπάς την αλήθεια;" θα σου απαντήσει: "Για την ίδια την αλήθεια". Αν τον ρωτήσεις: "Γιατί ζεις;" θα σου απαντήσει "Στ' αλήθεια δεν γνωρίζω. Μου αρέσει να ζω!"
Μάιστερ Έκχαρτ, Η Πνευματική Διάσταση των Γραφών", εκδ. Πύρινος Κόσμος
Πλείστοι όσοι εξαντλούνται σε λαβυρίνθους αναζητήσεων και μελετών για τον Θεό. Για να Τον γνωρίσουμε, όμως, πραγματικά, πρέπει να βασιστούμε στις εντυπώσεις που έχουμε από Εκείνον· και όσο πιο ευαίσθητη είναι η καρδιά μας, τόσο βαθύτερες και ζωηρότερες θα είναι οι εντυπώσεις αυτές μέσα μας.
William Penn - Καρποί της Μοναξιάς, εκδ. Ροές
:max_bytes(150000):strip_icc()/MeisterEckhart-600039509-e39d06dc4c6948f190efc75b3626ef7e.jpg)
Υπάρχει η εξής ιστορία για κάποιον παγανιστή δάσκαλο. Είπε ο δάσκαλος αυτός σε έναν άλλον: "Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει κάτι μέσα μου που λάμπει στη διάνοιά μου. Γνωρίζω καλά ότι υπάρχει κάτι, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω τι μπορεί να είναι αυτό. Νομίζω πάντως πως αν μπορούσα να το συλλάβω, θα κατείχα πια όλη την αλήθεια". Ο άλλος απάντησε: "Αναζήτησέ το με επιμονή! Διότι αν μπορέσεις να το συλλάβεις, θα έχεις πια κάθε αγαθό και την αιώνια ζωή!" Ο Άγιος Αυγουστίνος μίλησε με το ίδιο πνεύμα: "Αντιλαμβάνομαι ότι κάτι υπάρχει μέσα μου, που φέγγει και αστράφτει μπροστά στη ψυχή μου. Αν μπορούσε να τελειοποιηθεί και να εγκατασταθεί μόνιμα μέσα μου, αυτό θα ήταν σίγουρα αιώνια ζωή!"
Κρύβεται, λοιπόν, κι όμως φανερώνεται. Έρχεται, αλλά σαν τον κλέφτη που έχει σκοπό να πάρει τα πάντα από την ψυχή. Έτσι, όπως προβάλλει και φανερώνεται λιγάκι, στοχεύει να μαγέψει την ψυχή και να την ελκύσει προς το μέρος του, να τη ληστέψει και να της στερήσει τον εαυτό της. Λέει ο προφήτης σχετικά με αυτό: "Κύρια, απομάκρυνε το πνεύμα τους και δώσε τους το δικό σου πνεύμα". Αυτό είναι και το νόημα των λόγων της ψυχής: "Η ψυχή μου ελιποθύμισεν εις τον λόγον αυτού"(Άσμα Ασμάτων, Ε: 6). Όταν εκείνος εισήλθε, εγώ έπρεπε να απομακρυνθώ. Το ίδιο εννοούσε και ο Χριστός λέγοντας: "Δεν υπάρχει κανείς που άφησε σπίτι ή αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια εξαιτίας εμού και του ευαγγελίου, που δεν θα λάβει εκατό φορές περισσότερα"(Μρκ. 10:29)
Μάιστε Έκχαρτ, Η Πνευματική Διάσταση των Γραφών, εκδ. Πύρινος Κόσμος
Η πεποίθηση ότι μπορεί ένας άνθρωπος να σωθεί εκτός των ορίων της ορατής Εκκλησίας απαιτεί την επανεξέταση από την αρχή όλων των στοιχείων της πίστης, πράγμα που αποδεικνύει πλήρη ασυνέχεια. Διότι ολόκληρο το οικοδόμημα είναι χτισμένο γύρω από την αντίθετη άποψη, την οποία σχεδόν κανείς σήμερα δεν θα τολμούσε να υποστηρίξει.
Ωστόσο κανείς δεν θέλει ν ομολογήσει την ανάγκη μια παρόμοιας αναθεώρησης. Την αποφεύγει με θλιβερά τεχνάσματα. Οι ανακολουθίες καλύπτονται με τεχνητά επιθέματα, με ηχηρά λογικά άλματα.
Αν η Εκκλησία δεν ομολογήσει σύντομα αυτή την ανάγκη, κινδυνεύει να αποτύχει στην εκπλήρωση της αποστολής της.
Δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς "νέα γέννηση", χωρίς εσωτερικό φωτισμό, χωρίς την παρουσία του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος στην ψυχή. Αν λοιπόν υπάρχει πιθανότητα σωτηρίας εκτός Εκκλησίας, είναι εξίσου πιθανές οι προσωπικές ή οι συλλογικές αποκαλύψεις εκτός χριστιανισμού. Τότε, η πραγματική πίστη αποτελεί ένα είδος αποδοχής πολύ διαφορετικής από εκείνη που συνίσταται στην υιοθέτηση της μιας ή της άλλης άποψης. Είναι ανάγκη να επανεξεταστεί από την αρχή η έννοια της πίστης.
Πράγματι, οι μυστικοί σχεδόν όλων των θρησκευτικών παραδόσεων συγκλίνουν σχεδόν μέχρι του σημείου της ταύτισης. Αυτοί αποτελούν την αλήθεια της κάθε παράδοσης.
Η πνευματική θεωρία των Ινδών, των Ελλήνων, των Κινέζων κα είναι υπερφυσική όσο και εκείνη των χριστιανών μυστικών. Συγκεκριμένα, υπάρχει μια στενότατη συγγένεια ανάμεσα στον Πλάτωνα και τον Ιωάννη του Σταυρού λόγου χάρη. Όπως επίσης ανάμεσα στις ινδουιστικές Ουπανισάδες και τον άγιο Ιωάννη του Σταυρού. Παρομοίως και ο ταοϊσμός είναι πολύ κοντά στον χριστιανικό μυστικισμό.
Ο ορφισμός και ο πυθαγορισμός ήταν γνήσιες μυστικές παραδόσεις. Το ίδιο και τα Ελευσίνια μυστήρια.
Σιμόν Βέιλ, επιστολές προς έναν ιερέα, εκδ. Ευθύνη
Το να λες ότι είμαι φτιαγμένος κατ' εικόνα Θεού σημαίνει ότι η αγάπη είναι ο λόγος της ύπαρξής μου, γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Η αγάπη είναι η αληθινή μου ταυτότητα. Η ανιδιοτέλεια είναι ο αληθινός μου εαυτός." - Thomas Merton, New Seeds of Contemplation (Νέα Υόρκη, ΝΥ: A New Directions Paperbook, 1961) 60.
Μου ζητάτε να μιλήσω για τον Ιησού. Είναι πολλά αυτά που ΄χω να σας πω, μα δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα. Ο,τιδήποτε ωστόσο, λέω γι' Αυτόν τώρα είναι αληθινό, γιατί τα λόγια ειν' άχρηστα, εκτός κι αν φανερώνουν την αλήθεια.
Ιδού ένας άνθρωπος ατίθασος, ενάντιος σε κάθε τάξη· ένας επαίτης αντίθετος σε κάθε αποχτήματα· ένας μέθυσος που διασκέδαζε με καθάρματα κι απόκληρους.
Δεν ήταν ο περήφανος γιος του Κράτους, μήτε ο προστατευμένος πολίτης της Αυτοκρατορίας. Γι' αυτό ένιωθε περιφρόνηση και για το Κράτος και για την Αυτοκρατορία.
Μπορούσε να ζήσει ελεύθερος κι ανυπάκουος σαν τα πτηνά του ουρανού, γι' αυτό οι κυνηγοί Τον κατέβασαν με τα βέλη τους στη γη.
Κανείς δε μπορεί να γκρεμίσει τους πύργους του χθες και να ξεφύγει απ' τις πέτρες που γκρεμίζονται.
Κανείς δεν μπορεί ν' ανοίξει τους υδατοφράχτες των προγόνων του δίχως να πνιγεί. Αυτός είναι ο νόμος, Επειδή ο Ναζωραίος παραβίασε το νόμο, Εκείνος και οι άφρονες οπαδοί Του έφτασαν στο μηδέν.
Κι έζησαν πολλοί άλλοι σαν κι Εκείνον, άνθρωποι που θα μπορούσαν ν' αλλάξουν την πορεία του πεπρωμένου μας.
Οι ίδιοι άλλαξαν και βρέθηκαν χαμένοι.
Υπάρχει ένα κλήμα δίχως καρπό που φυτρώνει στα τείχη της πόλης. Αναρριχάται και προσκολλάται στις πέτρες. Αν έλεγε το κλήμα, "Με τη δύναμη και το βάρος μου θα καταστρέψω τούτα τα τείχη", τι θ' απαντούσαν τ' άλλα φυτά; Σίγουρα θα γελούσαν με την ηλιθιότητά του.
Λοιπόν, δεν μπορώ παρά να γελάσω μ' αυτόν τον άνθρωπο και τους άφρονες μαθητές Του.
Χαλίλ Γκιμπράν, Ιησούς ο γιος του ανθρώπου, εκδ. Ιάμβλιχος
"Υπάρχει μια ολόκληρη "στοχαστική μυστηριακή αύρα", ένα πρότυπο που οι άλλοι άνθρωποι έχουν δημιουργήσει για σένα. Σε αποκαλούν στοχαστή ή ερημίτη και μετά απαιτούν να συμμορφωθείς με την εικόνα που έχουν στο μυαλό τους. Αλλά το πραγματικό στοχαστικό πρότυπο είναι να μην έχεις κανένα πρότυπο, να είσαι μόνο ο εαυτός σου». - Τόμας Μέρτον
Το παρακάτω κείμενο έχει προφανώς πολλές ελλείψεις και παραλείψεις. Άλλωστε θα χρειαζόταν βιβλίο ολόκληρο για το θέμα. Επίσης πρόκειται για κείμενο προσωπικών απόψεων και δεν έχει σκοπό να πείσει κανέναν και για τίποτα.
Ο μυστικός (κι εδώ θα βάλω μαζί και τους μυστικούς θεολόγους της Εκκλησίας μας αλλά και τους μυστικούς των άλλων θρησκειών) που από την επικράτηση του Διαφωτισμού και μετά αποκαλείται μειωτικά μυστικιστής απέχει πολύ από τον αποκρυφιστή με τον οποίο ταυτίστηκε κάποια στιγμή -δεν ξέρω πότε και δεν ξέρω γιατί, μάλλον για περεταίρω μείωση της αξίας των λόγων του. Ο μυστικός είναι αυτός ο οποίος ποθεί την ένωση, την βιωματική εμπειρία, την άμεση σχέση με το θείο. Κινείται εντός των ορίων της αντίστοιχης θρησκείας, αν και πολλές φορές προκαλεί τη καχυποψία αν όχι και τη δυσμένειά της αλλά εξίσου πολλές φορές έχει τον σεβασμό της. Αυτό οφείλεται στο ότι ο μυστικός χωρίς να παραβαίνει τα δόγματα της θρησκείας του, τα υπερβαίνει. Πάντως ο μυστικός είναι πάντα βαθιά θρησκευόμενος ενώ και ο κάθε πραγματικά θρησκευόμενος έχει μια, έστω άγνωστή του, ροπή στη μυστικότητα. Τα μέσα που συνήθως χρησιμοποιεί ο μυστικός είναι η αυτοσυγκέντρωση, η απάθεια, η προσευχή, η θεωρία και η έκσταση. Ο μυστικός δε κρύβει τη γνώση. Ονομάζεται έτσι γιατί αυτό που γνωρίζει δε διδάσκεται. Βλέπει αυτό που είναι σε κοινή θέα αλλά οι περισσότεροι αποτυγχάνουν να το δουν είτε από αδιαφορία είτε από άλλες αιτίες. Συνήθως οι μυστικοί, ιδιαίτερα αυτώ που αποκαλούμε θρησκείες του Αβραάμ, δηλ. του Χριστιανισμού, του Ισλαμισμού και του Εβραϊσμού, δεν καλλιεργούν ένα κλίμα απομόνωσης. Ίσα ίσα έχουν υψηλή την αίσθηση του κοινωνικού καθήκοντος και της κοινωνικής ευαισθησίας καθώς θεωρούν ότι η αγάπη είναι αυτή που οδηγεί στη τελειότητα και την αδελφοσύνη των ανθρώπων ως τέκνα του Θεού. Πολλές φορές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις ή και επαναστάσεις ακόμα ξεκίνησαν από τη διδαχή των μυστικών των εκάστοτε θρησκειών. Ακόμα, ενώ οι μυστικοί της κάθε θρησκείας φαίνεται να έχουν πάρα πολλά κοινά μεταξύ τους(προσωπική μου άποψη είναι πως σοβαρός διαχριστιανικός ή και διαθρησκειακός διάλογος μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν εντρυφήσει στο μυστικό βίωμα|) εντούτοις έχουν και πολλές και μεγάλες διαφορές. Τέλος, ο μυστικός δρόμος θέλει προσοχή γιατί πολύ συχνά μέσω οραμάτων, φαντασιώσεων και υιοθέτησης κάποιων μαγικών πρακτικών εκφυλίζεται σε αποκρυφισμό.
«Κύριέ μου Θεέ μου, δεν έχω ιδέα πού πηγαίνω. Δεν βλέπω τον δρόμο μπροστά μου. Δεν ξέρω με σιγουριά πού οδηγεί. Ούτε γνωρίζω πραγματικά τον εαυτό μου, και το γεγονός ότι πιστεύω ότι ακολουθώ το θέλημά σου δεν σημαίνει ότι το κάνω πραγματικά. Αλλά πιστεύω ότι η επιθυμία να σε ευχαριστήσω , πραγματικά σε ευχαριστεί. Και ελπίζω να έχω αυτή την επιθυμία σε όλα όσα κάνω. Ελπίζω ότι δεν θα κάνω ποτέ τίποτα χωρίς αυτή την επιθυμία. Και ξέρω ότι αν το κάνω αυτό, θα με οδηγήσεις στον σωστό δρόμο, κι ας μην ξέρω τίποτα γι' αυτόν. Γι' αυτό θα σε εμπιστεύομαι πάντα αν και μπορεί να φαίνομαι χαμένος και στη σκιά του θανάτου. Δεν θα φοβηθώ, γιατί είσαι πάντα μαζί μου και δεν θα με αφήσεις ποτέ να αντιμετωπίσω μόνος τους κινδύνους μου».
- Thomas Merton από το Thoughts in Solitude
Η κλήση του Θεού, η πρόσκλησή Του, είναι διττή. Ο Θεός μας καλεί λέγοντας "έλα και ακολούθα Με". Φτάνουμε κι έπειτα πρέπει να ακολουθήσουμε. Βρίσκουμε, αλλά θα πρέπει να συνεχίσουμε αναζητώντας. Διότι, όπως ο άγιος Γργηγόριος Νύσσης λέει "εύρεση του Θεού σημαίνει αδιάκοπη αναζήτησή Του". Η κλήση του Θεού είναι μία αδιάκοπη κλήση προς το άγνωστο, προς την περιπέτεια, είναι μια κλήση να Τον ακολουθήσουμε μέσα στη νύχτα και τη μοναξιά. Είναι μια αδιάκοπη κλήση να προχωρήσουμε παραπέρα και ακόμα παραπέρα, διότι δεν είναι στατική αλλά δυναμική(καθώς και η κτίση Του είναι δυναμική). Και το να Τον φτάνεις σημαίνει να συνεχίζεις και να συνεχίζεις. Η κλήση του Θεού είναι μια κλήση να γίνει εξερευνητής, είναι μια πρόσκληση στην περιπέτεια.
Ερνέστο Καρντενάλ, Αγάπη, η χαραμάδα της αιωνιότητας, εκδ. Εν Πλω
https://www.facebook.com/photo/?fbid=3397691700443156&set=a.1555044798041198
Η Τέχνη είναι το Δέντρο της Ζωής. Ο Θεός είναι ο Ιησούς
Η Επιστήμη είναι το Δέντρο του Θανάτου
Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη είναι ο Μέγας Κώδικας της Τέχνης
Η Εβραϊκή Τέχνη ονομάζεται Αμαρτία από τη Θεϊστική Επιστήμη.
Η Προσευχή είναι η Μελέτη της Τέχνης, το Δοξολόγημα είναι η Άσκηση της Τέχνης. Η Νηστεία και τα σχετικά όλα συνδέονται με την Τέχνη. Η Εξωτερική Τελετή είναι ο Αντίχριστος
Ποιητής, Ζωγράφος, Μουσικός, Αρχιτέκτονας - ο Άντρας ή η Γυναίκα που δεν είναι ένας από αυτούς δεν είναι Χριστιανός
Ο Άνθρωπος που δεν δημιουργεί δεν είναι Χριστιανός· ακόμη λιγότερο είναι Καταστροφέας
Πρέπει να εγκαταλείψεις Πατέρα και Μητέρα και Σπίτι και Πατρίδα αν αυτά στέκονται μπροστά στο δρόμο της Τέχνης
Ο Χριστιανισμός είναι Τέχνη και όχι Χρήματα. Τα Χρήματα είναι η Κατάρα του.
Η Αληθινή Χριστιανική Αγάπη δεν είναι υποτελής στα Χρήματα( το αίμα των Φτωχών Οικογενειών) δηλαδή στον Καίσαρα ή την Εξουσία ή τη Φυσική Θρησκεία: τα Χρήματα που είναι ο Μεγάλος Σατανάς ή Λογική ή Ρίζα του Καλού και του Κακού, με την Κατηγορία του Αμαρτήματος
William Blake, Προφητικά, εκδ. Χατζηνικολή
Όταν βρίσκω μία λύση και ξεπερνώ κάποιο προσωπικό μου πρόβλημα, η λύση είναι και αυτή προσωπική. Δεν είναι μια συνταγή επιτυχίας που μπορε...
