Przejdź do zawartości

Wierzba

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wierzba
Ilustracja
Wierzba iwa
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

malpigiowce

Rodzina

wierzbowate

Rodzaj

wierzba

Nazwa systematyczna
Salix L.
Sp.Pl.2. 1015. 1753
Typ nomenklatoryczny

Salix alba L.[3]

Kwiaty, owoce
Wierzba purpurowa – kwiaty męskie (kotki)
Wierzba zielna – owoce
Salix sitchensis – kwiaty żeńskie
Wierzba płożąca – kwiaty męskie (kotki)

Wierzba (Salix L.) – rodzaj drzew, krzewów lub płożących krzewinek z rodziny wierzbowatych (Salicaceae Mirb.). Obejmuje około 450[4]–470[5] gatunków, tworzących bardzo liczne mieszańce[4]. Rodzaj jest szeroko rozprzestrzeniony na świecie, aczkolwiek najbardziej zróżnicowany w strefie umiarkowanej i okołobiegunowej na półkuli północnej.

Rośliny te rosną często nad wodami i w miejscach wilgotnych[6]. Kwiaty są owadopylne, rzadziej wiatropylne u gatunków alpejskich i arktycznych. Nasiona o krótkotrwałej zdolności do kiełkowania są pokryte włoskami i rozsiewane są przez wiatr[6]. Wiele gatunków jest uprawianych, głównie jako rośliny ozdobne (np. wierzby o płaczącym pokroju), ale także dla produkcji biomasy, drewna, węgla drzewnego. Pędy wierzb wykorzystywane są w plecionkarstwie[6].

Rozmieszczenie geograficzne

[edytuj | edytuj kod]

Wierzby występują jako rodzime na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Australii (obecne są jednak na tym kontynencie jako introdukowane i dziczejące[5] i Antarktydy[7]. Bardzo nieliczne gatunki rosną jednak w Afryce i Ameryce Południowej[4], a w strefie międzyzwrotnikowej występowanie wierzb ograniczone jest tylko do obszarów górskich[5]. W strefie okołorównikowej i na półkuli południowej rodzaj reprezentowany jest tylko przez sekcję Humboldtianae[8]. Zasięg większości gatunków obejmuje strefę umiarkowaną na półkuli północnej (wierzba arktyczna S. arctica należy do kilku roślin najdalej na północ sięgających – do 83° N). Największe zróżnicowanie gatunkowe jest w Azji (tylko w Chinach rośnie 257 gatunków). W Europie występują 64 gatunki[4], z czego w Polsce dziko rośnie około 26 gatunków (ich liczba jest różna, zależnie od ujęcia taksonomicznego mieszańców)[9].

Gatunki flory Polski[9]

Pierwsza nazwa naukowa według listy krajowej[9], druga – obowiązująca według bazy taksonomicznej Plants of the World online (jeśli jest inna)[5]

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Drzewa, krzewy i krzewinki o zazwyczaj sezonowym ulistnieniu (nieliczne gatunki zimozielone[13]). Pędy o rozgałęzieniach sympodialnych[14] (brak pąka szczytowego[13]), wzniesione do góry, ale u części krzewów i krzewinek także podnoszące się i płożące[13]. Największe drzewa przekraczają 30 m wysokości, a pędy najniższych roślin nie wznoszą się wyżej niż na kilka cm (np. wierzby zielnej S. herbacea)[6], należą tu także rośliny poduszkowe[13].
Liście
Skrętoległe, rzadziej naprzeciwległe[6]. Przylistki zwykle niewielkie, wolne, trwałe lub szybko odpadające, lepiej rozwinięte na silniej rosnących pędach[13]. Liście zwykle krótkoogonkowe (ogonki często z gruczołkami[14]), pojedyncze, o blaszce różnego kształtu, często wąskiej i długiej[13], całobrzegie lub rozmaicie ząbkowane, karbowane lub piłkowane, w tym gruczołowato[14].
Kwiaty
Zazwyczaj dwupienne, bez okwiatu, osadzone w kątach przysadek i zebrane w kotki (bazie). Kwiatostany zwykle sterczące, rzadziej rozpościerające się, bardzo rzadko zwisające[13]. Kwiaty męskie składają się z dwóch lub większej liczby pręcików o nitkach wolnych lub częściowo zrastających się. Kwiaty żeńskie z dwukomorową zalążnią i pojedynczą szyjką słupka zredukowaną lub wydłużoną, czasem rozwidloną na szczycie, z pojedynczym lub dwoma znamionami, całobrzegimi lub klapowanymi[13].
Owoce
Dwukomorowe torebki otwierające się dwiema klapami. Zawierają nasiona zwykle zielone lub szarozielone, pokryte okazałymi zwykle włoskami[13].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]
Pozycja systematyczna

Rodzaj siostrzany dla topoli (Populus) w obrębie plemienia Saliceae w rodzinie wierzbowate (Salicaceae), wchodzącej w skład obszernego rzędu malpigiowców (Malpighiales)[2].

Wykaz gatunków

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Udział w kulturze

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. a b Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-12-10] (ang.).
  3. Index Nominum Genericorum (ING). [dostęp 2009-12-10]. (ang.).
  4. a b c d David J. Mabberley, Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 818-819, DOI10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200.
  5. a b c d Salix L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-06-20].
  6. a b c d e f g h Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 1. Trees and shrubs. London: Macmillan, 2002, s. 138. ISBN 0-333-73003-8.
  7. Johnson O., More D.: Drzewa. Warszawa: Multico, 2009, s. 160. ISBN 978-83-7073-643-9.
  8. Salix L., [w:] Trees and Shrubs online [online], International Dendrology Society [dostęp 2023-01-13].
  9. a b c d e Zbigniew Mirek i inni, Vascular plants of Poland. An annotated checklist, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2020, s. 159, ISBN 978-83-62975-45-7.
  10. a b Irina V. Belyaeva. Nomenclature of Salix fragilis L. and a new species, S. euxina (Salicaceae). „Taxon”. 58 (4), s. 1344–1348, 2009. DOI: 10.1002/tax.584021. (ang.). 
  11. a b Yulia A. Kuzovkina, Irina V. Belyaeva. Name change alert: Salix × fragilis L. }url=. „Fact Sheet”. 2, July 2018. University of Connecticut (UCONN), College of Agriculture, Health and Natural Resources, CT, USA; Royal Botanic Gardens, Kew, Richmond, UK. (ang.). 
  12. a b S. × fragilis. W: Clive A. Stace: New Flora of the British Isles. Wyd. 4th. Middlewood Green, Suffolk: C & M Floristics, 2019, s. 348. ISBN 978-1-5272-2630-2. (ang.).
  13. a b c d e f g h i Salix Linnaeus. [w:] Flora of China [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2021-06-20].
  14. a b c George W. Argus: Salix L.. [w:] Flora of North America [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2021-06-20].
  15. Rutkowski Lucjan. Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8
  16. Włodzimierz Seneta, Jakub Dolatowski: Dendrologia. Wyd. IV, 3 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 108-110. ISBN 978-83-01-15-369-4.
  17. Owen Johnson, David More: Drzewa. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2009, 2011, s. 166, 168, 170, seria: Przewodnik Collinsa. ISBN 978-83-7073-643-9.
  18. Mieczysław Lipiński, Pożytki pszczele : zapylanie i miododajność roślin, wyd. 4 popr. i uzup. przez Z. Kołtowskiego i M. Pogorzelca, Warszawa: Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2010, s. 111-112, ISBN 978-83-09-99024-6, OCLC 750949607.
  19. Marek Żukow-Karczewski, Wierzba - drzewo najmniej cenione, "AURA", nr 3/1994 r.
  20. a b Zofia Włodarczyk, Rośliny biblijne. Leksykon., „Instytut Botaniki im. W. Szafera PAN”, Kraków 2011, ISBN 978-83-89648-98-3.