Fotografia kirlianowska
Fotografia kirlianowska – metoda rejestracji wyładowań elektrycznych przy użyciu materiałów fotograficznych. Po umieszczeniu fotografowanego obiektu na światłoczułej powierzchni i przyłożeniu do niej odpowiednio wysokiego napięcia, na materiale utrwalane są wyładowania koronowe na obrzeżach fotografowanego przedmiotu. Nazwa pochodzi od nazwiska małżeństwa Siemiona i Walentyny Kirlianow, popularyzatorów tego rodzaju fotografii[1].
Samo zjawisko fizyczne pozwalające na uzyskanie takich obrazów jest potwierdzone naukowo, szczegółowo zbadane i zgodne ze współczesną wiedzą teoretyczną. W kręgach pseudonaukowych (parapsychologów, radiestetów, energoterapeutów, bioterapeutów) postulowane jest, że pozwala ona na zarejestrowanie aury rzekomo odzwierciedlając stan duchowy organizmów żywych. Taka hipoteza nie ma podstaw naukowych.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Prekursorem fotografii kirlianowskiej był Jakub Jodko Narkiewicz w końcu XIX wieku[1]. Badania nad aurą rozwinęło w latach 30. małżeństwo Kirlianow w ZSRR, doskonaląc metody rejestracji tego zjawiska przy użyciu generatora wysokiego napięcia i wysokiej częstotliwości, równocześnie przedstawiając wykładnię metafizyczną dla rejestrowanych obrazów[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c ELEKTROFOTOGRAFIA - Metoda GDV a Fotografia Kirlianowska Biopola [online], www.macierz.org.pl [dostęp 2021-06-21] [zarchiwizowane z adresu 2021-06-24].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Budowa kamery kirlianowskiej, sposoby wykonywania fotografii. [dostęp 2013-07-10].
- Proste urządzenie do wykonywania cyfrowych fotografii kirlianowskich. [dostęp 2013-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-16)].