Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Archetyp posterunku na krawędzi lądu, opierający się furii oceanicznego żywiołu, którego fale rozbijają się o klif skały zwieńczonej światłem nadziei dla zagubionych w bezmiarze pustki. Anglosaski imprint kulturowy latarni morskiej w edycji kosmicznej.

„Latarnia 23” to stacja naprowadzania grawitacyjnego, co dobitnie mówi tytuł oryginału (Beacon 23). Nie ma w niej nic z archetypu łącznie z latarnikiem, który w wydaniu oryginalnym powinien być tym, który oceanicznej furii się nie kłania i staje przeciw niej sam jeden w rozbryzgach fal bijących o skalisty filar latarni. Mamy tu za to weterana po przejściach, udręczonego stresem pourazowym. Chwilami nawet tak bardzo, że jego nieporadność eksploduje pytaniami o to jak taki przetrącony przez życie facet trafił w takie miejsce. Tę irytację wzmaga nierówne tempo narracji, które co kilkanaście stron grzęźnie w rozpamiętywaniu przeszłości i gonitwie myśli bohatera.

Obiecujący pomysł książki gubi się w meandrach przemyśleń operatora 23 posterunku grawitacyjnego. Nie ratują go imaginowane dialogi obsługi w NASA, czy przyspieszenia akcji. Licho wygląda też implementacja technologii grawitacyjnej (EFG). Jeśli ludzie śmigają po Galaktyce z 20c na liczniku, to czy nie powinno to wyglądać przynajmniej tak jak w Star Treku?

W „Latarni 23” mamy natomiast sprzęt topornie zbudowany i takoż działający. Ma działać bez fajerwerków, ma naprowadzać bez bez wodotrysków, itd. Dokładnie tak, jak buduje się sprzęty dla wojska. I tak właśnie ta 23 kopia działa. Mimo wszystko ma to swój urok. Jest w tym klimat dawnego serialu „Space: Above and Beyond” (Gwiezdna eskadra) z połowy lat 90-tych, uznawanego w miarę powszechnie za najlepszy serial militarnej SF (uwalony po 1 sezonie, ale co to był za sezon! Pełna seria 23 odcinków, nie to co dzisiejsze 8- czy 10-odcinkowe pokurcze).

Mimo słabostek, książka warta zainteresowania.

Archetyp posterunku na krawędzi lądu, opierający się furii oceanicznego żywiołu, którego fale rozbijają się o klif skały zwieńczonej światłem nadziei dla zagubionych w bezmiarze pustki. Anglosaski imprint kulturowy latarni morskiej w edycji kosmicznej.

„Latarnia 23” to stacja naprowadzania grawitacyjnego, co dobitnie mówi tytuł oryginału (Beacon 23). Nie ma w niej nic z...

Zbiór kilku ledwie opowiadań, ale jak wartościowy. Klasyka najlepszego sortu z tytułowymi „Piasecznikami” przysłowiowej truskawki na torcie.

To jedno z tych opowiadań, które wręcz formatują już pierwszym czytaniem, a to akurat ma status legendy ukształtowanej drukiem w pierwszym numerze „Fantastyki” z listopada pamiętnego roku 1982 środka stanu wojennego. Czekaliśmy na taki magazyn latami i się doczekaliśmy z „Piasecznikami”.

Przypomnę tylko, że Autor nie napisał jeszcze wtedy „Gry o Tron”, ale był już tuzem fantastyki anglosaskiej jako współredaktor świetnych antologii opowiadań SF i autor licznych utworów w tej formie (warto sięgnąć po trzy tomy opowiadań wydane onegdaj przez Wydawnictwo Zysk - tak to produkt plejsment, ale opowiadań - nie książek).

Zbiór kilku ledwie opowiadań, ale jak wartościowy. Klasyka najlepszego sortu z tytułowymi „Piasecznikami” przysłowiowej truskawki na torcie.

To jedno z tych opowiadań, które wręcz formatują już pierwszym czytaniem, a to akurat ma status legendy ukształtowanej drukiem w pierwszym numerze „Fantastyki” z listopada pamiętnego roku 1982 środka stanu wojennego. Czekaliśmy na...

Skróciaki z Japonii. Przewrotne, syntetyczne w fabule i nieśpieszne w tempie akcji.

Moi faworyci, to „Kontrahenci” i „Wędrowny cyrk”. Pozostałe opowiadanka są tuż-tuż za nimi, każde ciekawe i wysmakowane, a jest też przejmujące melancholią „Szanowny Zabójco!”.

Jest też przedmowa, którą rekomenduję przeczytać zanim rozpoczniecie japońską ucztę, a tej przedmowie uwagę przyciąga sekcja o wyzwaniach tłumaczenia z języka co to się spisuje ideogramami i w dodatku od prawego marginesu kolumnowo ku marginesowi dolnemu. Doświadczyłem tego onegdaj sam wertując wydanie jednego z miesięczników wydanych w Japonii. Takie cuda wedle naszego postrzegania postaci drukowanej czyta się od końca, który po japońsku jest początkiem.

Rzadki to okaz ten zbiorek i do tego wydany w formie kieszonkowej. Nie dość, że ciekawy, to jeszcze poręczny. Koniecznie.

Skróciaki z Japonii. Przewrotne, syntetyczne w fabule i nieśpieszne w tempie akcji.

Moi faworyci, to „Kontrahenci” i „Wędrowny cyrk”. Pozostałe opowiadanka są tuż-tuż za nimi, każde ciekawe i wysmakowane, a jest też przejmujące melancholią „Szanowny Zabójco!”.

Jest też przedmowa, którą rekomenduję przeczytać zanim rozpoczniecie japońską ucztę, a tej przedmowie uwagę...