Anthony Ryan

[ współpraca reklamowa @fabrykaslow ] Recenzja może zawierać spoilery do poprzedniego tomu. “Lord wieży” to drugi tom Trylogii Kruczy Cień. Dla Vaelina nastał czas, w którym obiecał sobie, że nie sięgnie już po miecz. Cesarstwo jest jednak skonfliktowane i zagrażają mu nowe, zewnętrzne siły. Czy złamie on swoje postanowienie i ruszy do walki? W kolejnym tomie autor zmienia nieco narrację i pozwala nam poznawać dalsze losy oczami kilkorga różnych bohaterów. Oprócz perspektywy Vaelina, możemy śledzić również Frentisa, Lyrnę i Revę. Nie jest zaskoczeniem, że historia Vaelina wciągnęła mnie najbardziej, w końcu to z nim spędziłam ogromną ilość czasu w pierwszym tomie i wciąż pozostaje on moim ulubionym bohaterem. Perspektywa Frentisa, z racji tego, w jakim położeniu się znalazł, była równie ciekawa. Długo natomiast nie mogłam przekonać się to Lyrny i Revy, pierwsza z nich była też jedną z tych postaci, do których nie pałałam sympatią już w “Pieśni krwi”. Jednak z czasem, gdy całość nabrała tempa potrafiłam należycie zaangażować się również w ich narracje. Mam jednak wrażenie, że przez to rozbicie fabuły pomiędzy tak wiele postaci, tom ten jest nieco gorszy od pierwszego. Dosyć długie rozdziały sprawiały, że zapominałam już, co się działo u pozostałych bohaterów, i gdy wracałam do ich perspektywy, na nowo musiałam sobie wszystko przypominać. “Lord wieży” jest też przez to zdecydowanie wolniejszą książką niż “Pieśń krwi”, jednak wciąż pozostaje ciekawym epickim fantasy z dużą ilością intryg. Autor poszerza nam w tym tomie kreowany świat i wrzuca nas w ogromny polityczny konflikt. Jestem bardzo ciekawa, która ze stron ostatecznie zostanie zwycięzcą w tej nieustannie toczącej się walce.