Sezon burz

Na fali "Rozdroża kruków" powróciłam do "Sezonu Burz". O ile do opowiadań i pięcioksięgu (a raczej czteroksięgu, bez "Pani Jeziora") wracałam wielokrotnie, o tyle "Sezon burz" przeczytałam raz i nawet nie dodałam do domowej biblioteczki... dlaczego? Zapewne powodowana rozczarowaniem, że to nie kontynuacja sagi. Nie podoba mi się! Nie chcę! Nie kupię! Nie ja pierwsza byłam rozczarowana i nie ja ostatnia, prawda? ;)
Z perspektywy czasu oceniam tę powieść bardzo dobrze, lepiej niż "Rozdroże". Ale gorzej niż opowiadania i sagę (czy tylko ja tu widzę równię pochyłą? co za szkoda!) Bo cóż? Jest wiedźmin, jest akcja, a wszystko to opisane pięknie i epicko (jak to u Sapkowskiego) - autor po prostu nie schodzi poniżej pewnego poziomu, do którego większość pisarzy nigdy nawet nie sięgnie. I za to Sapkowskiego uwielbiam i cenię, abstrahując od fabuły gdzie powtarza się bardzo schematyczny wątek romansu z czarodziejką, tylko inną niż zazwyczaj (jedną od drugiej odróżnia chyba tylko posiadanie asystentki, hehe, i nie zdradzę nic więcej, na wypadek gdyby ktoś jeszcze nie wiedział, nie domyślał się).
A zatem mocne 8 gwiazdek, czytało się z przyjemnością.
I jednak kupię żeby mieć ;)

Na fali "Rozdroża kruków" powróciłam do "Sezonu Burz". O ile do opowiadań i pięcioksięgu (a raczej czteroksięgu, bez "Pani Jeziora") wracałam wielokrotnie, o tyle "Sezon burz" przeczytałam raz i nawet nie dodałam do domowej biblioteczki... dlaczego? Zapewne powodowana rozczarowaniem, że to nie kontynuacja sagi. Nie podoba mi się! Nie chcę! Nie kupię! Nie ja pierwsza byłam...

Omyłkowo zaczęłam słuchać tej części jako "tom 3" więc epilog trochę mnie zdziwił, ale i tak bardzo mi się podobała ta część.

Omyłkowo zaczęłam słuchać tej części jako "tom 3" więc epilog trochę mnie zdziwił, ale i tak bardzo mi się podobała ta część.

- książka jest napisana dynamicznie: fabuła się rozgałęzia, wciąż wprowadzane są nowe postacie i wątki, dobrze się to czyta
- dużo typowego wiedźmińskiego humoru
- końcówka (ostatnie 15%) wyraźnie słabsza, wydaje się mniej przemyślana i dopracowana, dość "losowa"; wątki domykane na szybko

- książka jest napisana dynamicznie: fabuła się rozgałęzia, wciąż wprowadzane są nowe postacie i wątki, dobrze się to czyta
- dużo typowego wiedźmińskiego humoru
- końcówka (ostatnie 15%) wyraźnie słabsza, wydaje się mniej przemyślana i dopracowana, dość "losowa"; wątki domykane na szybko

Po przeczytaniu "Rozdroża Kruków" (i wyrażeniu opinii, że jest to książka lepsza od "Sezonu Burz") - postanowiłem, mimo wszystko, przeczytać ów "Sezon Burz" jeszcze raz, tym razem ze świeżą głową.
Po lekturze muszę stwierdzić, że właściwie to źle osądziłem tę książkę. Uświadomiłem sobie mianowicie, że na jej ocenę wpłynęło moje rozczarowanie, że książka ta nie jest ciągiem dalszym pięcioksięgu wiedźmińskiego - na który bardzo liczyłem. Jakoś już tak mam, że nie lubię za bardzo prequeli - czytanie o bohaterach, których znam dalsze losy, po prostu nie jest dla mnie zbyt interesujące. Byłem, że się tak wyrażę, "słony" (ang. "salty") z tego powodu.
Jak dziś oceniam tę powieść? Cóż, nie jest to poziom "Krwi Elfów" - ale już swobodnie można tę książkę porównywać do "Pani Jeziora". Dość lekka w odbiorze, nieskomplikowana fabuła, językowo "poprawny Sapkowski", że powtórzę to, co napisałem o "Rozdrożu Kruków". Czuć tzw. "fan serwis" i to, że książka nie powstała z potrzeby serca, tylko dla miłego grosza, ale źle nie jest. Serdecznie się uśmiałem w kilku momentach, szczególnie przy kawałkach prawniczych, które mnie - jako prawnika - naprawdę rozbawiły (widać, że Sapkowski zrobił "risercz" w tym zakresie; zdaję sobie jednakowoż sprawę, że poza prawnikami mało kogo to będzie bawić).
Co mi się nie podoba? Cały romans z Lyttą "Koral" Neyd. Za przeproszeniem jedzie odgrzewanym kotletem z opowiadania "Okruch Lodu". Wypisz-wymaluj powtórka romansu z Yennefer - gdyby zamienić "Koral" na "Yennefer" - to mało kto by się zorientował, że to dwie różne sytuacje. Ja wiem, że Sapkowski jest beznadziejny, jeśli idzie o konstruowanie fabuły i dobrze mu to wychodzi tylko wtedy, gdy coś zerżnie z kogoś, a następnie okrasi własnymi mistrzowskimi dialogami - ale zrzynanie z samego siebie to już lekka przesada.
Reasumując: po przemyśleniu sprawy, daję książce 6/10, tak jak "Rozdrożu Kruków". Powiedzmy sobie jasno: nie jest to ambitna fantastyka - którą można policzyć na palcach jednej ręki jeśli idzie o dzieła naszych rodzimych autorów - ale wśród morza fantastyki "do kotleta" z całą pewnością się wybija.

Po przeczytaniu "Rozdroża Kruków" (i wyrażeniu opinii, że jest to książka lepsza od "Sezonu Burz") - postanowiłem, mimo wszystko, przeczytać ów "Sezon Burz" jeszcze raz, tym razem ze świeżą głową.
Po lekturze muszę stwierdzić, że właściwie to źle osądziłem tę książkę. Uświadomiłem sobie mianowicie, że na jej ocenę wpłynęło moje rozczarowanie, że książka ta nie jest ciągiem...

Chyba z tego wyrosłem.
Pierwotne 7 części przeczytałem (jako jedyną rzecz w życiu) 3 razy i do czasu uważałem za swego rodzaju szczytowe osiągnięcie polskiego fantasty. No, ale to było jakieś 15-20 lat temu. "Sezon burz" dostałem w prezencie, nawet się ucieszyłem. Niepotrzebnie.
Ta książka jest dziwna, sprawia wrażenie pisanej na kolanie z odrzutów po oryginalnej historii. Czysto teoretycznie wszystko się zgadza, w praktyce czuję się jakby autor w ramach skoku na kasę robił swoim fanom totalny fanserwis. Tempo jest strasznie nierówne a historia średnio ciekawa, chociaż ma przebłyski dawnej chwały, w końcu to jednak Sapkowski. Z wiekiem momentami karczemny humor i sceny erotyczne rodem z tanich pornoli przestają jednak bawić i zaczynasz widzieć braki całości.
Szkoda, że Pan Sapkowski odcina kupony zamiast spróbować stworzyć coś nowego. W końcu Trylogia Husycka wyszła mu naprawdę dobrze. 3* z sentymentu i tylko dlatego.

Chyba z tego wyrosłem.
Pierwotne 7 części przeczytałem (jako jedyną rzecz w życiu) 3 razy i do czasu uważałem za swego rodzaju szczytowe osiągnięcie polskiego fantasty. No, ale to było jakieś 15-20 lat temu. "Sezon burz" dostałem w prezencie, nawet się ucieszyłem. Niepotrzebnie.
Ta książka jest dziwna, sprawia wrażenie pisanej na kolanie z odrzutów po oryginalnej...

Po ponad 10 latach podjęłam kolejną już próbę. Tym razem w audio. Myślę, że tylko dzięki tej formie przebrnęłam przez nudne ciągnące się nic niewnoszące do fabuły opisy.
Nagromadzenie przaśności powodowało wielokrotne odkładanie tej książki.
Mniej więcej w połowie porzucam ją ponownie - po wydarzeniach z lisicą.
Czytam komiksy i boję się spoilerów. A zdecydowanie bardziej pasują mi komiksy niż ta książka.
Może za kolejne 10 lat wrócę znowu.

Po ponad 10 latach podjęłam kolejną już próbę. Tym razem w audio. Myślę, że tylko dzięki tej formie przebrnęłam przez nudne ciągnące się nic niewnoszące do fabuły opisy.
Nagromadzenie przaśności powodowało wielokrotne odkładanie tej książki.
Mniej więcej w połowie porzucam ją ponownie - po wydarzeniach z lisicą.
Czytam komiksy i boję się spoilerów. A zdecydowanie bardziej...

Jestem zauroczona tą częścią. Mimo, że nie było w tej książce nic wielkiego to bardzo szybko i przyjemnie minął mi z nią czas.

Jestem zauroczona tą częścią. Mimo, że nie było w tej książce nic wielkiego to bardzo szybko i przyjemnie minął mi z nią czas.

"Sezon burz" Andrzeja Sapkowskiego to mój powrót do świata Wiedźmina, który w teorii powinien cieszyć, ale w praktyce zostawił mieszane odczucia. Według mnie książka nie dorównuje poprzednim częściom. Można powiedzieć, że to nadal ten sam Sapkowski , ale nie w szczytowej formie - jakby mu zabrakło tej samej iskry, którą wyróżniał się w głównej serii.

Fabularnie "Sezon burz" nie wciągnął mnie tak, jak wcześniejsze opowiadania czy saga. Historia Geralta utrzymana jest w epizodycznym klimacie, co trochę przypomina pierwsze opowiadania, ale brakuje tej głębi i świeżości, które uczyniły wcześniejsze dzieła Sapkowskiego kultowymi. Co więcej, opowieść o utracie mieczy i kolejnych perypetiach Geralta wydaje się nieco rozwleczona i momentami przegadana. Autor próbuje nawiązywać do charakterystycznego humoru, ale nie zawsze te próby wypadają naturalnie.

Oczywiście, książka nadal ma swoje momenty, pojedyncze fragmenty dialogów czy opisów przypominają, dlaczego seria o Wiedźminie jest tak wyjątkowa. W tle pojawiają się refleksje na temat ludzkiej natury, magii i polityki, ale nie są one aż tak angażujące, jak w sadze.

"Sezon burz" Andrzeja Sapkowskiego to mój powrót do świata Wiedźmina, który w teorii powinien cieszyć, ale w praktyce zostawił mieszane odczucia. Według mnie książka nie dorównuje poprzednim częściom. Można powiedzieć, że to nadal ten sam Sapkowski , ale nie w szczytowej formie - jakby mu zabrakło tej samej iskry, którą wyróżniał się w głównej serii.

Fabularnie "Sezon...

Fajne fragmenty horroru. Wcale nie przekombinowana i rozwleczona fabuła. Humor o kilka poziomów niżej niż w Sadze, szkoda.

Fajne fragmenty horroru. Wcale nie przekombinowana i rozwleczona fabuła. Humor o kilka poziomów niżej niż w Sadze, szkoda.

Próbowałam, naprawdę. I z ciekawości, i z nastoletniej miłości do wiedźmińskiego cyklu, i z nostalgicznej tęsknoty za przeszłością. Próbowałam - i nie wyszło.

Mam wrażenie, że autor przestał trochę lubić świat, że widzi w nim więcej prymitywizmu, pospolitej głupoty, złej woli, takiej małej, wrednej nikczemności. Czy to źle? Niekoniecznie, ale mam nadzieję, że Andrzej Sapkowski jako człowiek jest raczej szczęśliwy niż zgorzkniały.
Mam wrażenie, że świat wiedźmina zrobił się trochę mniej sympatyczny, trochę bardziej pozbawiony wdzięku, że złoty wiek w nim przeminął i ktoś już otworzył puszkę Pandory.

I mam też wrażenie, że strasznie długo trzeba czekać, aż akcja się rozwinie - oczywiście inna niż akcja romantyczna, bo tej do 1/3 objętości jest aż nadto.
Nie wykluczam, że wrócę jeszcze do Sezonu burz, skoro już się szykuje premiera kolejnego tomu. Ale jakoś... chciałabym nie mieć takich oczekiwań.

Próbowałam, naprawdę. I z ciekawości, i z nastoletniej miłości do wiedźmińskiego cyklu, i z nostalgicznej tęsknoty za przeszłością. Próbowałam - i nie wyszło.

Mam wrażenie, że autor przestał trochę lubić świat, że widzi w nim więcej prymitywizmu, pospolitej głupoty, złej woli, takiej małej, wrednej nikczemności. Czy to źle? Niekoniecznie, ale mam nadzieję, że Andrzej...