Idi na sadržaj

Bešar el-Esed

S Wikipedije, slobodne enciklopedije
Bašar el-Esed
Predsjednik Sirije
Vrijeme na dužnosti
17. juli 2000 –
PrethodnikHafez el-Esed
Lični podaci
Rođenje (1965-09-11) 11. septembar 1965 (59 godina)
Damask, Sirija
Politička strankaBaath
SupružnikAsma el-Esed (2000–)
Djeca3
ZanimanjeDržavnik, političar, ljekar
Potpis

Bašar el-Esed (arapski: بشار حافظ الأسد; rođen 11. septembra 1965) jest političar i predsjednik Sirije od 2000. Vrhovni je komandant sirijskih oružanih snaga i generalni sekretar Centralne komande arapske socijalističke Ba'as partije, koja nominalno zastupa neo-Ba'asističku ideologiju. Njegov otac i prethodnik bio je general Hafiz el-Esed, čije je predsjedništvo između 1971. i 2000. označilo preobrazbu Sirije iz republikanske države u dinastičku diktaturu pod čvrstom kontrolom elite kojom dominiraju alaviti, sastavljene od oružanih snaga i Mukhabarata (tajnih službi), koji su odani porodici el-Esed.

Biografija

[uredi | uredi izvor]

Rođen i odrastao u Damasku, Bašar je 1988. diplomirao medicinsku školu Univerziteta u Damasku i počeo da radi kao doktor u sirijskoj vojsci. Četiri godine kasnije pohađa postdiplomske studije u Western Eye Hospital u Londonu, specijalizirajući oftalmologiju. Godine 1994, nakon što je njegov stariji brat Bassel poginuo u saobraćajnoj nesreći, Bašar je povučen u Siriju kako bi preuzeo Basselovu ulogu nasljednika. Upisao je vojnu akademiju, preuzimajući odgovornost za sirijsku okupaciju Libana 1998.

Karijera

[uredi | uredi izvor]

Godine 1985. se pridružio vojsci, i služio je u intendanturi. Prošao je kroz mnogobrojne vojne kurseve i vježbe. Dana 11. juna 2000. je unaprijeđen u rang generalnog sekretara i postavljen za komandanta Vojske i Oružanih snaga.

Dana 17. jula 2000, Bašar el-Esed je postao predsjednik, naslijedivši svog oca Hafiza, koji je umro 10. juna 2000. Serijom obračuna sa prostestantima u periodu 2001-2002. okončao je Damasko proljeće, period kulturnog i političkog aktivizma obilježen pozivima na transparentnost i demokratiju. Iako je Bašar naslijedio strukture moći i kult ličnosti koje je njegovao Hafiz el-Esed, nedostajala mu je lojalnost koju je imao njegov otac, što je dovelo do porasta nezadovoljstva protiv njegove vladavine. Kao rezultat toga, mnogi pripadnici Stare garde dali su ostavke ili su očišćeni; a unutrašnji krug su zamjenili nepokolebljivi lojalisti iz alavitskih klanova. Rani programi ekonomske liberalizacije Bašara el-Eseda pogoršali su nejednakosti i centralizirali društveno-političku moć lojalističke elite iz porodice Esed; otuđujući sirijsko ruralno stanovništvo, gradsku radničku klasu, biznismene, industrijalce i ljude iz nekada tradicionalnih uporišta Ba'atha. U februaru 2005. ubijen je libanski premijer Rafic Hariri, što je izazvalo Cedar revoluciju, koja je prisilila Bašara el-Eseda da okonča sirijsku okupaciju Libana.

Esedov režim je izrazito personalistička diktatura,[1][2][3][4][5][6] koja vlada Sirijom kao totalitarnom policijskom državom.[7][8][9][10]

Vladavinu Bašara el-Eseda karakteriziraju brojna kršenja ljudskih prava i teška represija. Dok Esedova vlada sebe opisuje kao sekularnu, različiti politikolozi i posmatrači primjećuju da njegov režim iskorištava sektaške tenzije u zemlji. Prvu deceniju vlasti obilježila je intenzivna cenzura, pogubljenja po prijekom postupku, prisilni nestanci, diskriminacija etničkih manjina i opsežan nadzor od strane tajne policije Ba'athista. Sjedinjene Američke Države, Evropska unija i većina Arapske lige pozvali su na Esedovu ostavku na mjesto predsjednika 2011. nakon što je naredio nasilni udar na demonstrante Arapskog proljeća koja je dovela do građanskog rata u Siriji. Građanski rat je doveo do smrti oko 580.000 ljudi, od kojih je najmanje 306.000 civila, a pro-Esedove snage su uzrokovale više od 90% smrtnih slučajeva među njima.[11] Rat je također prisilno raselio 14 miliona Sirijaca, sa preko 7 miliona izbjeglica, uzrokujući najveću izbjegličku krizu u svijetu. Dodatnih 154.000 civila je nestalo ili podvrgnuto proizvoljnom pritvoru; sa preko 135.000 pojedinaca koji su mučeni, zatvoreni ili ubijeni u vladinim pritvorskim centrima od 2023.[12]

Izvršenje brojnih ratnih zločina i zločina protiv čovječnosti od strane Esedovog režima tokom sukoba dovelo je do međunarodne osude i izolacije.[13][14][15][16][17] Procjenjuje se da je sirijska vojska izvela preko 300 hemijskih napada, a istrage UN-a su potvrdile da je izvršeno najmanje devet hemijskih napada od strane pro-Esedovih snaga.[18] Najsmrtonosniji incident bio je hemijski napad u Ghouti 21. augusta 2013, koji je izazvao smrt 1.100-1.500 civila. U decembru 2013, visoki komesar UN-a za ljudska prava Navi Pillay izjavila je da nalazi iz istrage UN-a pokazuju Esedovu umješanost u ratnim zločinima. Istrage Zajedničkog istražnog mehanizma OPCW-UN i OPCW-UN IIT zaključile su da je Esedova vlada odgovorna za napad na Khan Shaykhun sarinom 2017. i hemijski napad Douma 2018. Spisak optužnica za ratne zločine vladinih zvaničnika i poslao ga Međunarodnom krivičnom sudu. Kanada i Holandija su 2023. podnijele zajedničku tužbu Međunarodnom sudu pravde optužujući Asadovu vladu za kršenje Konvencije UN protiv mučenja.[19]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Svolik, Milan. "The Politics of Authoritarian Rule". Cambridge University Press (jezik: engleski). Pristupljeno 21. 10. 2019.
  2. ^ Weeks, Jessica (2014). Dictators at War and Peace. Cornell University Press. str. 18.
  3. ^ Wedeen, Lisa (2018). Authoritarian Apprehensions. Chicago Studies in Practices of Meaning. University of Chicago Press.
  4. ^ Hinnebusch, Raymond (2012). "Syria: from 'authoritarian upgrading' to revolution?". International Affairs (jezik: engleski). 88 (1): 95–113. doi:10.1111/j.1468-2346.2012.01059.x.
  5. ^ Michalik, Susanne (2015). "Measuring Authoritarian Regimes with Multiparty Elections". u Michalik, Susanne (ured.). Multiparty Elections in Authoritarian Regimes. Multiparty Elections in Authoritarian Regimes: Explaining their Introduction and Effects. Studien zur Neuen Politischen Ökonomie (jezik: engleski). Springer Fachmedien Wiesbaden. str. 33–45. doi:10.1007/978-3-658-09511-6_3. ISBN 978-3658095116.
  6. ^ Geddes, Barbara; Wright, Joseph; Frantz, Erica (2018). How Dictatorships Work. Cambridge University Press. str. 233. doi:10.1017/9781316336182. ISBN 978-1-316-33618-2. S2CID 226899229.
  7. ^ Khamis, B. Gold, Vaughn, Sahar, Paul, Katherine (2013). "22. Propaganda in Egypt and Syria's „Cyberwars": Contexts, Actors, Tools, and Tactics". u Auerbach, Castronovo, Jonathan, Russ (ured.). The Oxford Handbook of Propaganda Studies. New York: Oxford University Press. str. 422. ISBN 978-0-19-976441-9.CS1 održavanje: više imena: authors list (link)
  8. ^ Wieland, Carsten (2018). "6: De-neutralizing Aid: All Roads Lead to Damascus". Syria and the Neutrality Trap: The Dilemmas of Delivering Humanitarian Aid Through Violent Regimes. London: I. B. Tauris. str. 68. ISBN 978-0-7556-4138-3.
  9. ^ Ahmed, Saladdin (2019). Totalitarian Space and the Destruction of Aura. State University of New York Press, Albany: Suny Press. str. 144, 149. ISBN 9781438472911.
  10. ^ Hensman, Rohini (2018). "7: The Syrian Uprising". Indefensible: Democracy, Counterrevolution, and the Rhetoric of Anti-Imperialism. Chicago: Haymarket Books. ISBN 978-1-60846-912-3.
  11. ^ * "Assad, Iran, Russia committed 91% of civilian killings in Syria". Middle East Monitor. 20. 6. 2022. Arhivirano s originala, 4. 1. 2023.
  12. ^ * "Record of Arbitrary Arrests". SNHR. mart 2023. Arhivirano s originala, 13. 5. 2023.
  13. ^ Robertson QC, Geoffrey (2013). "11: Justice in Demand". Crimes Against Humanity: The Struggle for Global Justice (4th izd.). New York: The New Press. str. 560–562, 573, 595–607. ISBN 978-1-59558-860-9.
  14. ^ Syria Freedom Support Act; Holocaust Insurance Accountability Act of 2011. Washington DC: Committee on Foreign Affairs, House of Representatives. 2012. str. 221–229.
  15. ^ Vohra, Anchal (16. 10. 2020). "Assad's Horrible War Crimes Are Finally Coming to Light Under Oath". Foreign Policy. Arhivirano s originala, 2. 11. 2020.
  16. ^ "German court finds Assad regime official guilty of crimes against humanity". Daily Sabah. 13. 1. 2022. Arhivirano s originala, 22. 1. 2022.
  17. ^ Martina Nosakhare, Whitney (15. 3. 2022). "Some Hope in the Struggle for Justice in Syria: European Courts Offer Survivors a Path Toward Accountability". Human Rights Watch. Arhivirano s originala, 5. 4. 2022.
  18. ^ * "Security Council Deems Syria's Chemical Weapon's Declaration Incomplete". United Nations: Meetings Coverage and Press Releases. 6. 3. 2023. Arhivirano s originala, 14. 3. 2023.
  19. ^ van den Berg, Stephanie (12. 6. 2023). "Netherlands, Canada take Syria to World Court over torture claims". Reuters. Arhivirano s originala, 13. 6. 2023.

Vanjski linkovi

[uredi | uredi izvor]
Commons logo
Commons logo
Commons ima datoteke na temu: Bešar el-Esed
Preuzeto iz "https://bs.wikipedia.org/w/index.php?title=Bešar_el-Esed&oldid=3645653"