Rush (2013)

Ook als je helemaal niks hebt met formule 1, zoals ik, is dit een echte aanrader.

Alles aan deze film was goed: van de sfeer tot het camerawerk tot het acteerwerk. Van begin tot eind op het puntje van m'n stoel gezeten.

En ondanks dat ik als vrouw zijnde helemaal niks heb met snelle auto's en racen, en nog minder heb met de gebroeders Hemsworth, vond ik deze film een 9 waard. Dat zegt genoeg denk ik.

Ik ben waarschijnlijk bevooroordeeld, maar Rush staat in mijn top 5 beste films die ik gezien heb. Alles klopt in deze film: Beeldvorming, Verhaal, Beelden en Acteurs ( Zowel Chris Hemsworth als Daniel Brühl zijn LEGENDARISCH in deze film )

Als de F1 ooit nog een verfilming van Senna, Schumacher of Hamilton willen maken, is Ron Howard 100 % de juiste man

*4,5

Jammer dat ik deze rivaliteit zelf niet had kunnen meemaken, dit gebeurde 2 jaar voor ik geboren was. Zelf begon ik formule 1 te volgen eind jaren 80 met een andere rivaliteit Senna vs Prost. Ik zie wel overeenkomsten hier waarbij Lauda de duidelijk meer berekende rijder was die 100% leverde voor zijn vak maar enkel snel reed wanneer dat nodig was. Hij was bereid risico's te nemen maar niet ten koste van zijn leven. Dat klinkt heel erg als Alain Prost. Lauda gaf op in de laatste race van 1976, Prost deed hetzelfde in de laatste van 1989 (hij ging zelfs niet van start). Het had hem de wereldtitel kunnen kosten indien Senna had gewonnen en hij zijn zege in Japan alsnog mocht behouden. Prost werd in tegenstelling tot Lauda in 1976 toch nog wereldkampioen met ruime voorsprong (verdiend vond ik het niet, de afhandeling van het hele schouwspel was erg politiek geladen met de grote F1 baas destijds duidelijk pro Prost). Dat neemt niet weg dat Prost net als Lauda een van de beste F1 piloten is aller tijden.

Hunt was dan meer de Ayrton Senna van zijn tijd althans in zijn manier van racen. HIj was wel bereid om grote risico's te nemen. Naast het circuit was Hunt een play-boy: roken, drinken, feesten, vrouwen en seks. Racen was een passie maar leven ernaast nog meer. Senna was daarentegen heel hard bezig met zijn vak (net zo maniakaal als Lauda hier in deze film werd geportretteerd). Het was pas toen hij Gerhard Berger als teamgenoot kreeg bij McLaren dat hij wat losser werd. Ook stapte hij steeds meer af van de benadering om te winnen ten koste van alles. Het was immers niet nodig als je al de snelste was de tegenstand op meer dan een minuut te rijden. Dat levert immers niet meer punten op dan anders.

Voor Hunt zou het uiteindelijk bij 1 wereldtitel blijven en er zal zoiets blijven hangen van ja wat als Lauda nu niet dat verschrikkelijke ongeval had op de Nurburgring. Was Hunt dan nog steeds kampioen geworden? Maar er is zo vaak als, wat als Senna niet zoveel pech had gehad in 1989 terwijl Prost haast nooit wat leek te overkomen? Wat indien Nigel Mansell geen klapband had gekregen in de laatste race van 1986, had Prost dan nog steeds gewonnen? En wat als Senna niet was omgekomen in Imola in 1994, was Schumacher dan ook wereldkampioen geworden en had hij achteraf de punten mogen houden toen zijn wagen bleek te beschikken over illegale traction control? Lauda en Hunt stopten met F1 eind jaren 70. Lauda kwam terug in 1982 (bij McLaren waar Hunt zijn successen) en zou nog een derde wereldtitel winnen met Prost als teamgenoot die zijn grootste rivaal was. Hunt deed nog enkele schuchtere pogingen voor een comeback oa in 1980 bij McLaren toen Prost wegens blessure een race moest missen. Omdat Hunt echter teveel geld vroeg koos Mclaren-bass Ron Dennis voor nobele onbekende Stephen South (die jammer genoeg niet veel later in een andere racecategorie een ongeval kreeg die zijn racecarrière beëindigde). Hunt genoot van het goede leven, behield zijn grote mond vooral als hij F1 races becommentarieerde. Zo heeft hij altijd een zekere haat gehad tegenover Italiaan Riccardo Patrese wie hij verantwoordelijk achtte voor het ongeval dat uiteindelijk tot de dood van Ronnie Peterson zou leiden. Stuur die ouwe Patrese toch met pensioen zei Hunt nog in 1993, hij was vorig jaar al zo traag in vergelijking met teamgneoot Mansell (die zijn enige wereldtitel won met veel voorsprong). Er klonk toch ergens wel verbittering en hij zou in hetzelfde jaar sterven slechts 45 jaar oud. Lauda wiens leven in 1976 aan een zijden draadje hing (dat gedeelte van de priester in de film is echt waar) zou tot het einde van zijn dagen (2019) in de racerij blijven oa als teammanager van Jaguar en ook een belangrijke rol bij Mercedes. Ik mocht die ouwe wel, ook hij zei meestal zijn gedacht. Koel en ernstig aan de ene kant, maar wel respectvol en met humor (wellicht geleerd van rivaal Hunt). Zijn meest befaamde uitspraak was wellicht toen hij zei dat het besturen van een F1-wagen zo makkelijk was geworden dat zelfs een aap het zou kunnen. Zij de mannen van toen met manuele transmissie dat was andere koek. Dit was toch een beetje in het verkeerde keelgat geschoten bij enkele rijders. Doe jij het dan maar eens als het zo makkelijk is? Dus Lauda ondertussen vijftiger zei: 'monkey says, monkey does' en reed enkele ronden met de F1 Jaguar van zijn eigen team.

Ok nu moet ik natuurlijk nog iets zeggen over de film zelf. Er zitten wat fouten in. Zo startte Lauda zijn F1 carrière niet bij BRM maar bij March. Ook de uitslagen in het jaar 1976 kloppen niet altijd, de Britse GP werd niet door Hunt gewonnen. HUnt en Lauda waren wel degelijk vrienden naast het racen terwijl de film doet uitschijnen dat ze een grondige hekel aan elkaar hadden ook in het privé-leven.

Nu dat terzijde denk ik wel dat de film het verhaal op een boeiende manier vertelt. De acteurs lijken ook veel op de echte Hunt en Lauda en spelen hun rol erg goed. Als liefhebber blijven de meest interesante beelden natuurlijk de race footage. Zo thrilling als Grand Prix uit de jaren 60 wordt het evenwel niet. Beste gedeelte is het ongeluk en de nasleep ervan, dat is wat mij betreft het meest pakkende. Het moment waarop Lauda besluit om uit de race te stappen terwijl er niets mis is met zijn wagen, toont aan dat hij inziet dat er meer is dan racen alleen. Hij heeft een vrouw waarvan hij houdt, sterke scène. De film wil in tegenstelling tot de Senna film (Senna de held en Prost de slechterik) de ene niet meer sympathiek maken dan de ander al was ik altijd al meer voor Lauda. Beide krijgen een kans om positieve en negatieve kanten te tonen. Niet zo pakkend als de Senna film evenwel.

Beter dan verwacht.

Rush was een film die ik vroeger gewoon niet wou zien. Ik dacht dat het allemaal maar overhyped was, en daarnaast ligt het onderwerp Formule 1 me ook gewoon totaal niet. Ik wilde maar niet geloven dat zo'n film als deze aan zo'n score zou komen. Toen kwam ik er gisteren achter dat het die status best wel verdient eigenlijk.

Maar de eerste 10 minuten deden me even vrezen. Typisch Hollywood-gebeuren wat mij betreft, dat gehypte gedrag rondom James Hunt. Al vanaf het begin vond ik hem maar een nul. Zo'n typerend ventje dat je wel vaker in dit soort biopics ziet. Maar dat kan natuurlijk te maken hebben gehad met het echte personage, die zich mogelijk zo gedroeg. Ik weet het niet zeker.

Hemsworth vind ik lui acteren. Dit soort rollen neemt hij wel vaker aan. Een beetje een arrogant karakter die heel knap kan kijken, maar qua acteren te veel van hetzelfde is. Ook hier weet hij niet echt te overtuigen. Ik zou graag een hele andere rol van Hemsworth willen zien, waarin hij niet zo'n hunk speelt.

Brühl moest ik aan opwarmen. Vooral aan zijn accent dan, ik ben er nooit zo'n voorstander van, zo'n sterk aangezet accent. Uiteindelijk wende ik er wel aan, en dat is zeker een compliment. Normaal blijf ik me er namelijk aan ergeren. Brühl slaagt er echter in om me toch mee te krijgen. Het helpt ook wel dat ik hem als acteur kan waarderen.

Verder heeft de film alles om een heel typerende biopic te zijn. De love-interests worden er weer bijgesleept, de bepalende wedstrijden en de onsympathieke personages zijn er ook bij. Howard maakt het zichzelf niet makkelijk om deze onderwerpen goed op het scherm te krijgen, maar slaagt hier uiteindelijk wel in, tot mijn grote verrassing.

Howard laat namelijk zien dat hij als regisseur toch nog behoorlijk uit de hoek kan komen. Ik dacht dat het een typische klassieke regisseur was, maar hij weet hier qua regie een behoorlijk push te geven. Een push in de vorm van dat het nergens saai wordt en altijd lekker doordendert.

Want qua tempo gaat het allemaal net zo snel als de racewagens op de baan. Howard vertraagt werkelijk nergens, en daardoor raak ik weleens nerveus van de film. Dat is wederom een compliment, dat betekend dat de regisseur adrenaline in de film weet te stoppen. Veel interessante camerastandpunten, flitsende montage en snel in beeld gebrachte races. Howard weet het gewoon te flikken qua powerregie.

Visueel ziet het er voor de rest ook gedetailleerd en fris uit. Ik mag het allemaal wel. Alleen jammer dat ik de personages stukken minder kan waarderen. Een ander kritiekpunt vind ik dat de eindrace met te weinig spanning werd gebracht. Qua tempo gaat het erg snel, maar de spanningsopbouw wil dan weer niet lukken. Voor de rest absoluut een verrassing.

Ik dacht eigenlijk dat ik naar een concert van de band ging kijken, maar het bleek een speelfilm te zijn. Een film over de formule 1 coureurs James Hunt en Niki Lauda. Met deze film had ik hetzelfde als met de film Bohemian Rhapsody (2018) over Queen. Ik weet niet in hoeverre de film de waarheid weergeeft, maar het is wel een aangename film die van het begin tot het einde mooi loopt en weet te boeien.

In de jaren ’70 was je als coureur in de Formule I je leven niet zeker. Niki Lauda [Daniel Brühl] weet zich zonder de financiële steun van zijn rijke familie voldoende sponsors te werven om zijn plaats in de Formule I te kopen en al snel staat hij bekend als een koele coureur met een ongeëvenaard technisch inzicht. James Hunt [Chris Hemsworth] is een ongeleid projectiel die zich met hulp van de steenrijke Alexander Lord Hesketh [Christian McKay] langzaam opwerkt, maar uiteindelijk door een speling van het lot terecht komt in F1-circuit en Lauda’s belangrijkste rivaal wordt. De rivaliteit tussen Lauda en Hunt staat centraal in deze typische Ron Howard-film die degelijk gemaakt is en nooit verveeld, maar die je snel weer vergeten bent.

Degelijk.

Typische Ron Howard-film dus. Steeds maar weer degelijk, maar ook zelden bovengemiddeld, op welk vlak dan ook. Rush is niet slecht en alles zit op zich wel snor, met de crash van Niki Lauda als hoogtepunt, maar het is me toch ook net iets té Hollywood. Zowel in sentiment - vooral naar het einde toe -, als in de opbouw van de film. Je krijgt nu immers een dubbele biopic, maar het is twee keer hetzelfde. James Hunt z'n losbandige leven en de vrouwtjes die daarin passeren, een mislukt huwelijk, etc. Bij Lauda is dat eigenlijk net hetzelfde, alleen is hij geen casanova maar een vervelend betwetertje.

Voor de liefhebbers mogelijk wel een toffe film. Ik ben totaal geen liefhebber van gemotoriseerde sporten, maar ook als niet-liefhebber kan dit soort film in zekere mate bekoren. Voor de filmliefhebber eentje om eens gezien te hebben en nadien wellicht nooit meer.

3