Tommy (1975)

Best alweer een tijd geleden dat ik de film gezien had, maar ik vind hem nog steeds goed. De muziek ken ik al jaren door en door en de film weet dat op een knappe en creatieve manier ook in beeld te brengen. Zeker het overgrote eerste deel is het verhaal ook mooi en creatief. Het laatste deel, wanneer Tommy kan zien en commercieel wordt, zakt zowel het verhaal als de muziek in. Ik vond kant 4 van de lp ook altijd al de minste. Al hoewel het slot "listening to you" dan weer een hoop goed maakt. Maar visueel ziet de film er na al die jaren nog steeds groots en mooi uit.

Grappige beelden,fantastische muziek.leuk in elkaar gezet

Lekker overdreven zoals we van Russell mogen verwachten. Oliver Reed was geweldig gecast ook. Tina Turner verdient het ook om apart vermeld te worden, echt een van de hoogtepunten van de film! Helaas vond ik het na het geweldige eerste uur een beetje inkakken. Ik heb verder nog nooit iets van The Who gehoord (wel eens een Pete Townshend soloplaat overigens), maar daar gaat snel verandering in komen. Erg fijne en gevarieerde muziek!

Haha, dit is inderdaad wel bijzonder. Had deze toch -wel-klassieker nog nooit gezien, al kende ik de muziek natuurlijk wel.

Met See Me Feel me, Im Free en Pinball Wizard zitten daar toch wel een paar rockpareltjes tussen.

Deze film is heel erg Ken Russell met zn psychedelische visie, maar het past er vaak wel goed bij.

Zeker niet alles aan de film bevalt me, maar goed ook dat is weer typisch van deze tijd.

Laatste half uur met name zakt het allemaa behoorlijk in.

Hoogtepunten zeker de scenes met Elton John en Clapton (die Marilyn Monroe kerkdienst was epic).

Oook grappig dat de niet-rocksterren in deze film met Ann-Margret, Oliver Reed en Jack Nicholson ook wel heel erg rock n roll acteurs zijn . Benieuwd naar de making of hiervan. Dat zal me een feestje geweest zijn..

De eerste rick opera en nog stteds een van de beste muziekfilms ooit. Wat een talent!

Ken Russel, Pete Townshend, Elton John, Eric Clapton, Oliver Reed, Jack Nickolson, Ann Margret, Tina Turner, Keith Moon!

Wat een heerlijke audiovisuele cocktail!

I'm the gypsy, the Acid Queen! Pay me before I start

Hoewel ik Tommy niet het beste album van The Who vind (toegegeven: er zijn er een aantal die ik niet ken maar Who's Next lijkt me onovertrefbaar), is het wel een klassieker in het genre. Een album dat ik ook wel eens regelmatig opzet en ik merkte dat ik eigenlijk mijn eigen versie van het verhaal begon te maken en dat het dan maar eens dringend tijd was om te gaan zien hoe de band het oorspronkelijk bedoeld had. Een tijd geleden de dubbeldisc edition gevonden in de Kringloopwinkel, altijd fijn zo van die onverwachte vondsten, en gisteren eens goed voor gaan zitten.

Het was warm weer gisteravond en de ramen stonden open dus de buren & toevallige voorbijgangers op straat hebben in ieder geval mogen genieten van de geweldige soundtrack. Ik ging er van uit dat Tommy nog wel gesproken stukken ging hebben, maar dit is eigenlijk gewoon één lange gezongen trip. De ene geweldige scène volgt de andere op (Pinball Wizard! De Marilyn Monroe dienst! De Acid Queen! De tripscène van Nora!) en dan is het toch o zo jammer dat dit naar het einde toe wat in elkaar stuikt. De film/rock opera verliest zijn schwung een beetje vanaf het moment dat Tommy terug kan zien en het is pas helemaal op het einde met Listening to You dat het terug naar het vertrouwde niveau weet te schakelen. Jammer, want ik heb lange tijd op 4.5* gezeten maar misschien dat dat met een herziening wel goed komt. In ieder geval het soort film dat echt wel meer gewaardeerd kan worden met meerdere kijkbeurten, al is het maar om alle details te spotten.

En laat ons eerlijk zijn, qua cast is dit ook wel om van te genieten. Oliver Reed heeft niet meteen de beste stem om te zingen, maar doet het qua uitstraling gewoon erg goed. De interactie met Ann-Margret is dan ook om van te smullen (en die kan blijkbaar ook nog een lekker potje zingen) en zeker scènes met de nog jonge Tommy zijn heerlijk gebracht door hun twee. Sowieso erg fijne en onverwachte cast met een zingende Jack Nicholson in een kleine bijrol, Eric Clapton als een soort van cultleider, Tina Turner als een gestoorde zigeunerin en Elton John als pinball tegenstander. Afgelopen donderdag stond de man nog in het Sportpaleis en tijdens I'm Still Standing was een flits van zijn scène uit Tommy te zien, al had ik toen nog niet door dat het om een performance van Pinball Wizard ging. Tof! The Who doet uiteraard ook nog mee waarbij Roger Daltrey het eigenlijk nog erg goed doet in de titelrol en Keith Moon een geweldige Uncle Ernie neerzet.

Ik heb me hier in ieder geval danig mee geamuseerd. Misschien ligt het voor een stuk ook aan de muziek, maar ik vond dit heel wat beter te behappen dan Pink Floyd The Wall. Ik krijg in ieder geval wel zin om Quadrophenia eens te gaan opzoeken, al vrees ik er wel voor dat de verrassing dan weg gaat zijn. Heerlijke film in ieder geval en het blijft zonde van de inzakking naar het einde toe, al vind ik het nu al weer wat minder erg dan vanmorgen..

Dikke 4*

Metalfist, ik herinner me nog deze show die destijds op tv te zien was.

Ann-Margret en Tina Turner.

Speciaal voor jou.

Tina Turner & Ann-Margret - 1975 - YouTube

Ok.

Een aparte film is het zeker, maar dit soort projectjes zie je wel vaker rondom dit soort muzikanten die wat artistieker zijn. Veel symbolisch en vaag gedoe met een visuele flair erbovenop. Tommy is er zo'n eentje, al had ik eigenlijk niet eens verwacht dat The Who erin mee zou spelen.

Ik ben niet echt een fan van The Who. De muziek is wel goed en enkele nummers zijn gaaf, maar ik ben gewoon niet zo'n fan. De muziek van deze band gecombineerd met trippy film vind ik ook niet zo sterk en haalt me eigenlijke vaker uit de "trance" dan me er dieper in laten gaan. Ik vind andere, meer apartere soundtracks passender.

Acteerwerk is verder best oké. Erg theatraal en met veel grootse gebaren maar wel redelijk als geheel. Reed vond ik de beste rol neerzetten, geeft er ook de volledige inzet voor. Verhaaltje zelf heeft niet zo veel om het lijf, maar dan moet je het wel doorhebben want het wordt eigenlijk volledig verteld via gebaren en beelden.

Visueel is het regelmatig apart en Russell doet er werkelijk alles aan om het bijzonder te maken. Toch waren er elementen die ik minder passend vond, zoals de eerdergenoemde soundtrack. Ook het constant onrustig uitvergroten en uitverkleinen van de camera deed weinig moois ontstaan. Camerawerk zelf vond ik regelmatig ook wat lomp en de trippy scenes zijn ondertussen net te verouderd.

Er zit wel genoeg unieks en bijzonders om te aanschouwen in, maar in het algemeen is het toch niet helemaal all the way naar mijn smaak. Veel zang en drukte maar niet echt altijd een even goed geheel. De sequenties met Elton John, Tina Turner en het pestende neefje springen er wel uit.

Na een goed uur kakt de film in, het gaat allemaal net wat te lang door. De finale is dan wel weer sterk, maar als Tommy zijn zicht terug heeft stort de boel wel in, het eerste uur was veel vlotter.
De film kan zich daarna ook maar moeilijk herpakken, maar als geheel blijft het goed genoeg voor een voldoende. Apart genoeg, uniek genoeg, maar als geheel niet perfect.

Hmm, dit was een speciale ervaring deze film. Een soms niet altijd duidelijk verhaal, met dito beelden. De muziek kende ik niet, behalve Pinball Wizzard deed me wel een belletje rinkelen. Er zaten wel leuke liedjes in, alleen werd niet altijd even goed gebracht. De film heeft wel nog enkele verrassende rollen: Tina Turner, Jack Nicholson en Elton John brachten allemaal een liedje.

Tja, het was de eerste keer dat ik deze zag, dus het was allemaal nieuw. Het is misschien wel een musical die beter wordt als je de liedjes een aantal keren hebt gehoord.

De Overture zou je toch ook moeten herkennen. Wordt al jaren bij de Top 2000 gebruikt tussen de nummers in.

Fantastisch album.

Wat een tegenvaller. Ik kende de muziek van The Who wel, niet alles. Maar ik was benieuwd naar deze film. Verhaal is compleet niet uitgewerkt (wat is het verhaal?). De muziek is extreem eentonig. Ik vond het echt niks.

Geweldige film, sommige dingen wel redelijk abnormaal, maar goed geacteerd

Nothing succeeds like excess. Een onophoudelijk en genadeloos spervuur aan hallucinaties, nepbloed, explosies, visuele effecten, gruwelijkheden en zuurstokkleuren – het is niet zozeer dat de film constant uit de bocht vliegt alswel dat Russell en co. een heel eigen wegennet aanleggen en zich daarbij niet om verkeersregels of veiligheidsvoorschriften (laat staan logica) bekommeren. Verrassend genoeg houden Oliver Reed en de oogverblindende Ann-Margret zich in alle pseudo-anarchie uitstekend staande, en omdat Roger Daltrey zich (schijnbaar) zonder te morren onderwerpt aan alle beproevingen die Russell en Towndhend maar konden verzinnen blijft de film eigenlijk behoorlijk goed overeind. Ann-Margret galmt af en toe wat teveel à la Liza Minnelli, en de briljante rockmuziek van The Who is niet altijd in de musicalsoundtrack te herkennen, maar vervelen doet deze film ook na vele kijkbeurten nog steeds niet, en anders zijn er altijd nog de vele cameo's. En wat is Daltrey hier dun, gespierd en acrobatisch... Die laatste minuten met alleen hèm werken nog steeds.

Heeel lang geleden dat ik deze zag, vanavond herzien.

Het was weer een verpletterende ervaring!

Heerlijke muziek, prima beelden zolang je geen epileptische neigingen hebt en prachtige gastrollen voor Eric Clapton, Tima Turner, Elton John en Jack Nickelson!

Prachtig geacteerd door Roger Daltrey ook.

Inderdaad jammer dat het halverwege wat inkakt; het eind maakt alles goed!

The Who heb ik hoog zitten. Eén van de essentiële Britse rockbands. Topzanger, topmuzikanten en iconische songs. Het album Tommy ken ik al een jaar of 20. Klinkt goed op plaat. De film valt me echter zwaar tegen. Op plaat werkt het nog wel maar als het zo in beeld wordt gebracht … mamma mia. De ene groteske scene na de ander, van de ene ongerijmde extremiteit naar de andere, een verhaal dat stuitert als een flipperbal … van enige subtiliteit moeten de makers niet verdacht worden. Tenenkrullend tot en met is het. Volgens de credits is hieraan geschreven door Ken Russell op basis van de bestaande ‘rockopera’ … dat had blijkbaar toch zijn beperkingen dan. Het lijkt wel het niveau van een toneelstukje uitgeschreven door een achtjarige met inbreng van een zatte nonkel.

Mijn anderhalve ster gaat naar de enkele goeie songs en de gastoptredens van Tina Turner en Elton John. De plaat zal ik zeker nog wel een keer opleggen maar de film wil ik zo snel mogelijk vergeten.

Blijft mooi, dat Vlaams.

Het is een ervaring, dat is zeker. Maar niet geheel een positieve, al was er genoeg wél te pruimen. Musicals zijn absoluut niet m'n ding, maar met muziek van The Who wordt dat al een beetje vermakelijker, al is dit muzikaal niet altijd even interessant. En als je een film zoekt met iets als een samenhangend plot ben je hier ook niet aan het juiste adres. Maar Ken Russell weet wel genoeg psychedelica en visuele pracht los te laten om deze videoclip van zo'n twee uur geregeld met plezier door te laten komen. Het acteerwerk viel me ook niet tegen eerlijk gezegd, met naast The Who (met name Daltrey en een beetje Moon) ook Oliver Reed, Jack Nicholson en Ann-Margret die het leuk doen. Én, natuurlijk, gave muzikale bijrollen van Tina Turner en Elton John. Maar alsnog is bijna twee uur wel erg lang voor psychedelica met een slap verhaal.

1 grote lsd trip