Bin-jip (2004)

Toen ik Bin Jip ging kijken was het een dikke 3-sterren film, en na mijn (lage) stem is het nog steeds een dikke 3-sterren, zelfs bijna 4-sterren film ! Fijn dat jij het net als vele anderen wel een prachtige film vond, vooral omdat het een typische Zuid Koreaanse productie is. Ik geniet al jaren van de Koreaanse cinema, die naar mijn mening veel meer aandacht moet krijgen. Mede vanwege de rommel (onder de drie sterren ) die in toenemende mate vanuit Hollywood deze kant op komt, ben ik ooit eens gevlucht in de Koreaanse film. Van de geweldige meesterwerken die worden geproduceerd in Zuid Korea heb ik er al velen gezien. Daarvan heb ik er vier in mijn persoonlijke top 10 staan, alleen deze niet.

Hahahaha wel leuk dat je meteen je naam aangepast hebt

Maar ik ben het wel met je eens dat er uit Korea veel goeie films komen, ik heb er nu denk ik zo'n 25 gezien en die vond ik bijna allemaal goed tot heel goed.

De laatste tijd kijk ik sowieso veel meer films uit onbekendere landen zoals bv Turkye, Rusland, Mexico, Iran enz. en ik moet toegeven dat er best wel hele aardige films tussen zitten. Want net wat je zegt, er komt veel rommel uit Hollywood. Dat wil niet zeggen dat er helemaal geen goeie films meer van Hollywood komen, maar ik heb het een beetje gehad met die films, vandaar eens wat anders.

Met Seom en Spring, Summer, Fall...etc...vind ik dit nog altijd het sterkste werk van Ki-Duk. Mysterieus, verstild en diep vol betekenis. Prachtig.

Bijzonder fijne film.

Niet alleen vanwege het meest opvallende - het vrijwel totale gebrek aan dialoog - maar ook door het originele en geniaal simpele verhaal. Onwerkelijk en sprookjesachtig, maar ook echt en geloofwaardig. Ook erg fijn vind ik de vele subtiele grapjes - de foto in het mozaïek, de weegschaal. Erg goed.

Dit is zo'n film waar je echt van baalt na het kijken. 1,5 uur tijdsverspilling.

Veel bombarie om niks naar mijn mening, iedereen kan wel veel onzin in een film stoppen zoals in deze Bin-Jip en dan maar hopen dat iedereen denkt 'deze film slaat nergens op, dus het zal wel vol prachtige betekenissen zitten'. Ik hoop dat ik de komende maanden geen golfbal meer zie.

De cast is erg sterk, hier hoef ik de film niet goed voor te vinden. Tae-Suk's leven is een interessant onderwerp, jammer dat het in deze film gestopt wordt. Totdat hij contact maakte met de mishandelde vrouw had ik zeker ook hoop. Deze vrouw kon me dan weer totaal niet boeien, maar qua acteerwerk kan ik er volgens mij niets op aanmerken.

Visueel betreft oerlelijk. Wel wat mooie Aziatische muziek.

Ik ben blij dat ik deze film zo verschrikkelijk vind, anders neem je jezelf in de maling. Althans, dat vind ik. Ik ben heel wat vergeten maar ik heb geen zin om moeite te doen hier weer aan terug te denken.

2* voor de lichtpunten en nu vind ik me zelf nog erg positief.

Mooie film, waarbij het gebrek aan dialoog soms iets te veel een gimmick is, maar Bin Jip komt ermee weg. De hoofdpersoon is een soort geest, die niemand opmerkt- hij rijdt wat rond op zijn motor in een opmerkelijk lege stad, heeft geen vaste woonplaats maar breekt in daar waar hij vermoedt dat de bewoners niet thuis zijn, om na een tijdje weer te verkassen. Hij wordt door niemand opgemerkt, totdat hij een vrouw tegenkomt, een zielsverwant, die met hem meegaat. Samen zijn ze minder onzichtbaar, wat er uiteindelijk toe leidt dat hij in de gevangenis belandt, waar hij zijn gave van onzichtbaarheid perfectioneert.

Wat Kim Ki-duk met Bin Jip wil zeggen, daar kan over gediscussieerd worden. Maar de quote op het eind doet vermoeden dat je de film niet te letterljk moet nemen: het is wellicht een droom waarin de ongelukkig getrouwde vrouw zich verliest.

Een meditatie op de liefde en diepgewortelde verlangens, tegelijk een portret over de leegte van het menselijke bestaan zij het met een tikkeltje hoop op het eind. Het hoofdpersonage, reizend van huizen waar de bewoners van op vakantie zijn, is als het ware een geest. Niemand ziet hem naar binnen gaan, maar ook niemand naar buiten. Wanneer hij op begeven moment een vrouw tegenkomt in een van de huizen die ongelukkig is in haar huidige toestand met haar man lijkt er liefde en geluk tussen de twee. Maar dit is kortstondig. Het prachtige eind-shot illustreert, naar mijn mening, perfect hoe we onze lege levens maar accepteren om door te gaan maar altijd het verlangen hebben om van datgeen of diegene te houden die we lief hebben, al is hij, zij of het zo ver weg of zo dichtbij.

Originele, fascinerende fabel, afwisselend mysterieus en magisch realistisch. Knap hoe de twee hoofdrolspelers boeiende personages weten neer te zetten zonder een woord te zeggen. De film wordt prachtig opgebouwd en regisseur Kim Ki-Duk weet met weinig middelen veel indruk te maken. Erg knap gedaan.

Door de korte speelduur was Bin-Jip mijn tweede Ki-duk Kim van de avond. Ik zie in de Aziatische markt (Japan en Zuid-Korea) een kleine openbaring en zal in de nabije toekomst nog geregelder een Japanse of Zuid-Koreaanse film opleggen. Kore-Eda, Takita, Miyazaki met zijn Ghibli-producties, Miike, Kurosawa (films liggen hier klaar) of deze Ki-duk Kim waren tot voor een paar maanden vrij onbekend, maar een nieuwe wereld ging open. Zelden ontgoochelend, steeds sereen en meestal puur vakmanschap!

Ook dus deze Bin-Jip die om aandacht schreeuwde om zijn sterke ranking en quotatie op IMDB en MM. Bin-Jip - duidelijk vertaald als "leeg huis" - vertelt het verhaal van een luxe-zwerver die tijdelijk leegstaande huizen kraakt om zich te soigneren, maar intussen ook de was en de plas te doen. Een interessant uitgangspunt waarbij hij in den lijve ondervindt dat het niet steeds loopt volgens plan. Een overleden vereenzaamde man dreigt roet in het eten te gooien of de overactieve narcistische echtgenoot die als hobby graag zijn vrouw fysiek en mentaal kleineert. Het zijn vaak die kleine voor ons onbekende culturele gebruiken die ik zo fijn vind om te ontdekken in dit soort films: de zorg en het respect om lichamen op te baren bijvoorbeeld.

Derde film van Ki-duk Kim en derde film met amper dialogen, zal iets typisch voor hem zijn denk ik dan. Maar wederom laat hij de beelden zelf spreken met een uitstekende choreografie en serene voor zichzelf sprekende cinema. De evolutie van het hoofdpersonage is spectaculair te noemen. Hij was onzichtbaar en ging op in het huis als "inbreker". Zijn transformatie op het einde ging echter nog een stapje verder: de inbreker werd in de bewoonde huizen een deelnemer van het gezin, als geest ronddwalend in de ruimtes, onzichtbaar, maar ongemakkelijk voelbaar, behalve voor die ene dame dan. Erg knap in beeld gebracht! Die kus op het einde, wow! Bin-Jip is een speciale versie van een liefdesverhaal, niet melig romantisch, maar sereen en overweldigend. Ik ben fan! Op naar de volgende!

Aangename Kim Ki-Duk. Acteerwerk blinkt uit door zijn gebrek aan dialoog, met een mooi einde.

Hele mooie film met 2 geweldige personages die weliswaar veel zeggen met weinig woorden.Het golfaspect was een leuke inbreng.Paar zeer speciale scènes zoals de kus over de schouder of de ingepakte man.Ook de klusjes die ze tijdens de hun logement deden bij de mensen was geweldig.Aanrader.

Is wel uniek in zijn genre maar ik zie er geen weergaloos meesterwerk in. Op dit soort films ben ik ook gewoon wat minder tuk. De dialogen worden vervangen door blikken en gebaren en de twee hoofdspelers komen daardoor bevreemdend over en staan eigenlijk los van de realiteit om hen heen. Dat is ook wat ze eigenlijk opzoeken. Ze leven hun leven op een ongewone bijna afwijkende manier om zich los te rukken uit een realiteit waarin ze vastzitten en niet gelukkig zijn (de vrouw in een liefdeloos huwelijk, de man in een onbeduidend dagelijks bestaan). De man gaat hier steeds verder in en probeert zichzelf volledig onzichtbaar te maken in de gevangenis waar hij belandt... met het doel om dichter bij zijn geliefde te kunnen zijn wat resulteert in één van de mooiste filmkussen ooit . Ergens is het gegeven onweerstaanbaar romantisch zodat het aanslaat, anderzijds vond ik het ook afstandelijk door de keuze om het duo zwijgzaam te houden... dat heeft ook zo zijn nadelen

De manier waarop Tae-suk naar binnen gaat in die huizen is toch behoorlijk lachwekkend. Plakt een poster op de deur en binnen een paar uur komt die alweer terug om in te breken als de poster er nog hangt. Net of d'r geen mensen zijn die gewoon binnen zitten en niet naar buiten gaan in die paar uur.

Erg fijne film. Sowieso is het enorm genieten van alle rijke decors die ergens protserig zijn maar toch smaakvol. En daarin twee mensen die nergens met elkaar praten en toch voelt dit niet gemaakt aan. Geen idee hoe men het doet, maar het is knap gedaan en het werkt. Sfeervol, goed van tempo, emotioneel precies de juiste snaar en soms een enorm fijne humor. Het laatste halfuur is wat minder. Meer symbolisch en metaforisch wat ik iets minder kon hebben, maar is op een zeker basisniveau nog wel te volgen dus nog wel acceptabel. Maar dat fijne sfeertje uit het eerste uur wordt helaas nergens meer gehaald. 4,0*.

Na zo'n zeven jaar weer eens herzien en hoewel het een prachtige film blijft, schiet het stilistisch gewoon te kort voor de maximale score. Misschien dat het zeven jaar geleden wel voldoende was, maar nu helaas niet. Het Arabische liedje ergert me ook steeds meer. Hoezeer ik ook van de film hou, al is het maar omdat ik via deze film verslingerd ben geraakt aan de Aziatische cinema, dus toch een halfje eraf helaas. 4,5*.

Bin-jip

Schitterende film. Bin-jip is een sfeervolle, hypnotiserende en spirituele film met misschien wel de mooiste zoenscene ooit. In het begin moest ik nog wennen aan het gebrek aan dialoog en uitleg over sommige plotontwikkelingen, maar als je dit voor lief neemt, en je jezelf laat meevoeren door de regie van Ki-duk Kim en het acteerwerk, staat je veel moois te wachten. Het laatste gedeelte (vanaf het moment dat Tae-suk uit de gevangenis "ontsnapt") is fantastisch uitgewerkt, en ik denk dat iedere kijker er wel zijn eigen interpretatie aan kan geven. Met de schitterende zoenscene als kers op de taart.

In iemands huis inbreken : foei, foei, foei..

Maar de ondeugende, schalkse manier waarop, de nadelen van een antwoordapparaat, de essentiële ontmoeting, enz...deden me geamuseerd toekijken.

Ik dacht : dit is een sprookje, maar toen kwam het geweld en de vele verwikkelingen en toen dacht ik, dit is meer een opsomming van mijmeringen, verzuchtingen...

Helaas vrees ik dat wellicht wat essenties van deze film mij zijn ontgaan. Een zin op het einde is onvoldoende. Met de symboliek van het golfspel en zo meer blijf ik met vragen zitten.

Had bewondering voor het goede camerawerk, de mooie kleurenschakeringen (interieurs) en de klasse van de hoofdacteur. Wat een verscheidenheid van expressies kan die man in zijn ogen leggen.

Geen gewone film, wel een mooie.

Ja maar het kan toch geen toeval zijn dat "die echtgenoot" zijn ziel en zaligheid legt in het hard wegmeppen van golfballetjes en dat de zwijgende hoofdrolspeler van de film nou net ook zo goed kan meppen tegen die balletjes?

Afijn, zie hier, Kim Ki-duk zadelt zijn publiek met heerlijke raadsels op. Dan het begin, waarin de motorrijdende mooi-boy een confrontatie lijkt aan te gaan, jawel, met diezelfde echtgenoot.

Op z'n kortst samengevat, mijn interpretatie (voor wat 't waard is) : Kim Ki-duk vertelt op geheel eigen (lees unieke) wijze hoe een vrouw de liefde voor haar man herwon, en ik vraag me daarbij af, of die mooi-boy de geest van haar/hun overleden zoon is ...

Hoe dan ook, Bin-Jip is uitmuntende cinema !

Bijzonder.

Aparte cinema dit, een "stille" film zoals deze. Ik heb het nog niet zo vaak eerder gezien, wellicht zelfs helemaal nooit. Natuurlijk wel een rustige of stille film, maar nooit eentje die er echt voor lijkt te gaan. Voor Bin-jip lijkt het wel een doel te zijn geweest wat soms net te duidelijk overkomt.

Het acteerwerk is half. Daarmee bedoel ik dat sommige acteurs / actrices goed spelen en sommige wat minder. Hee vond ik bijvoorbeeld erg goed, zit perfect in zijn rol. Seung-yeon daartegenover vond ik weer geweldig slecht en gemaakt. Hyuk-Ho doet het redelijk, maar krijgt een relatief makkelijke rol.

Het stille aspect van de film heeft zo zijn voordelen en soms ook zijn nadelen. Maar Kim kan de meeste nadelen verdoezelen door zijn timing on-point te hebben. Als een scene net te ongemakkelijk wordt, schakelt Kim over. Daardoor zijn de nadelen die het stille aspect met zich mee brengt prima te slikken.

Visueel vond ik het wat saai. Het camerawerk is erg verzorgd en precies, maar de beelden zijn wat simpel in elkaar gestoken. Het had echt wel wat frisser /kleurrijker gemogen. Kim kiest goede locaties uit, maar daar blijft het dan ook eigenlijk een beetje bij.

De romantiek is voorzichtig, onwerkelijk en vreemd, maar niet vervelend. Aan de andere kant ook niet erg meeslepend helaas. De soms seksuele humor van de film vond ik overigens dramatisch en onnodig. Dat Seung-yeon bijvoorbeeld op een masturberende Hee inloopt als introductie kan ik niet zo om lachen.

De film kent ook een aantal dramascenes tussendoor maar ook deze voelen wat te gemaakt aan. Toch blijft de film intrigeren en het duurt bovendien ook niet lang. Hee doet het erg goed en het camerawerk oogt erg verzorgd. Het is apart en uniek genoeg voor een voldoende voor de rest, maar ook niet echt perfect wat mij betreft.

Prachtige film. Klein, maar erg mooi.

Maar hebben ze geen wasmachines in Zuid Korea?

Ik vermoed dat de hoofdpersoon ze niet gebruikt omdat ze lawaai maken en buren dan mogelijk wat horen of hij niet kan horen of de bewoners onverwacht thuis komen.

Bin-jip blijft een heerlijke film met de nodige symboliek. Het verhaal is al bijzonder van een man die inbreekt in huizen om er te eten en te slapen, maar dan wel enkele klusjes doet of de was als wederdienst. Een soort passief agressief bedelen, maar dan zonder iemand rechtstreeks lastig te vallen. Soms gaat het wat verder zoals de ontmoeting van de vrouw die onder huiselijk geweld gebukt gaat en de oude man die in eenzaamheid overleden is.

Een film over status en klassenverschil, mooi gesymboliseerd door de verschillende manieren van golftraining, van de rijke man met zijn vangnet in de tuin tot het armere hoofdpersonages dat een golfbal vastbindt rond een boom.. Kim Ki-duk kiest voor zwijgende personages waardoor de beelden nog meer voor zich spreken. Met als hoogtepunt voor mij toch wel de scène in de gevangenis waar hij probeert zich onzichtbaar te maken voor de cipier. Pure poëzie. Dat leidt tot de scène er na waar het open blijft of hij nog in de gevangenis is en zijn aanwezigheid bij het rijke koppel een illusie is waar de vrouw zich kan aan optrekken, of dat hij echt ontsnapt is en een manier heeft gevonden om onzichtbaar te zijn voor de rijke man zodat hij ook in een huis kan leven zonder dat het leeg staat.

Bin-Jip ook wel 3-iron genoemd gaat over Tae-Suk een drifter zonder vaste woon- of verblijfplaats. Hij verdient de kost met flyers voor take-out restaurants aan deuren te hangen en hij keert later die avond terug en bij het huis waar het flyertje nog hangt breekt hij innen overnacht daar. Als terugbetaling voor zijn verblijf repareert hij dingen. Op een dag breekt hij in een villa in maar daar blijkt de jonge vrouw Sun Hwa thuis te zijn. Sun Hwa zit gevangen in haar huwelijk met haar dominante, oudere echtgenoot. Zijn luxe huis dient als gouden kooi voor zijn trophy wife en hij mishandeld haar geregeld. Tae-Suk red haar van weer een mishandeling en neemt Sun-Hwa mee en samen beleven ze een prachtige maar stille road trip.

Bin-Jip is een bijzondere film omdat de hoofdpersonages niet spreken. Het gebrek aan dialoog vond ik echter niet storend want het verhaal is prima te volgen. Het was vooral fascinerend want ik kon me nu vooral focussen op de beelden en die zeiden meer dan 1000 woorden. De film heeft daarom ook een zeer rustgevende werking op mij.

Bin-Jip is een visueel schitterende film die vooral een ode aan de stilte is omdat liefde een begrip is dat niet in woorden te vatten is. 4,5*

Bin-jip was een positieve verrassing over hoe mooi romantiek in beeld gebracht kan worden. Het is zeker geen alledaagse liefde en de avonturen die ze samen beleven zijn mooi om te zien. Toch zit er ook een grimmig randje aan de film, die ook nog eens vol zit met metaforen en symboliek. Vervelen deed het daarom geen moment. Ook zet de hoofdpersoon hier echt een geweldige rol neer en zijn verhaal is ronduit boeiend. Dit is heerlijke unieke film die weinig woorden nodig heeft om de beelden te laten beleven.

En op de vrijdagavond verder met de Top 250 die dit keer het Aziatische Bin-Jip bracht die ik voor een prikje had verkregen op het internet. Maar dat niet iedere Top 250 raak is bleek wel weer.

Een apart uitgangspunt bezit de film wel degelijk met Tae-Suk die een bijzondere manier heeft zichzelf van onderdak te voorzien en daar eigenlijk verder geen schade mee berokkend of dingen steelt. Hoe dom ben je dan om die foto's te nemen mocht je gepakt worden, want het was niet opgevallen dat je er geweest bent en dan verstrek je in die zin het bewijsmateriaal zelf, maar goed. Zijn way of life brengt de zwijgzame Sun-Wha op zijn pad die het niet bepaald getroffen heeft in haar relatie, iets waar hij terecht ingrijpt, lekker trouwens, om met zijn tweeën een eigen weg te gaan.

Opvallend toch wel de zwijgzame stijl waar er weinig dialoog aan te pas komt tussen de twee en het geheel vooral leunt op stille chemie, een zwijgend verbond, geladen met een zekere sfeer door de mystiek klinkende zweverige muziek. Daarnaast bezit het geheel een zekere tragiek, liefde en goedheid die op scherp worden gezet door alle problemen in het tweede deel waar vooral de zwart wit deling tussen goed en kwaad door elkaar gehusseld wordt met de man van Sun-Wha die zijn eigendom komt opeisen en een corrupte smeris met losse handjes. Wat nu goed en kwaad is betreft op een gegeven moment de vraag, vooral met de begrafenis van de oude man die praktisch op rituele wijze en met veel zorg wordt afgelegd.

En zoals ik zo vaak zeg, dan heb je toch heel wat zou je zeggen, maar nee, helaas lukt het voor mij niet echt met deze Bin-Jip die toch tot op zekere hoogte ongrijpbaar blijft met zijn kern en boodschap. Interessant is tot op zekere hoogte nog wel de fase in de cel, en begrijp ik dat veel rond boeddhistische symboliek gaat en er ook veel karma op het geheel los gelaten kan worden, toch gaat het geheel, wat hier nu zo goed aan moet zijn, behoorlijk aan mij voorbij door de zwijgzame stijl en het weinige dat aan houvast of leidraad geboden wordt. Opgeven doe ik de film in eerste instantie nog niet maar een hit en blijvertje in de collectie is dit zeker nog niet.

Er wordt wel eens verzucht dat film maken toch een martelgang kan zijn. Film is een lang proces. We kennen allemaal films die jaren voortslepen vooraleer ze in de zalen te zien zijn. Coppola heeft na 30 jaar eindelijk zijn Megalopolis rond gekregen. Wong Kar Wai spendeert maanden in de montage tafel en nog steeds niet tevreden. De opeenstapelende hindernissen die Terry Gilliam ondervond tijdens zijn productie van zijn film The man who killed Don Quichote begin jaren 2000 hebben uiteindelijk geleid naar een nieuwe produktie in 2018 waardoor het publiek al die jaren geloofde dat Gilliam zelf de incarnatie was van Don Quichote. Niet bij Kim : 30 dagen voor het scenario, 16 dagen voor het filmen en 10 dagen voor het monteren. En klaar is kees. Zo lang kan het dus duren om een geniale film te maken. Cineast Kim laat zien hoe ogenschijnlijk simpel het is. Alles is zo mooi en helder verteld. Het hoofdpersonage Tae Juk breekt binnen in huizen en appartementen. Niet om te stelen maar om te verzorgen. Dat is onze held. En hij is eenzaam. Hij wil tot de families behoren die hij helpt. Een verhaal over superhelden maar zonder kostuums, zonder speciale krachten enkel een spirituele missie. Uitermate knap geholpen door de score van Natasha Atlas. En dat zonder een vorm van dialoog. Hoe verteld bv Kim dat de vrouw de partner van Tae Juk wordt ? Wel, hij toont een shot dat ze nu samen op de foto staan. Hoe verteld Kim dat zijn hoofdpersonage wraak zal nemen ? De golfstok op de voorgrond terwijl de auto van de echtgenoot staat te wachten op de achtergrond. Deze rechtaan rechttoe aanpak gaat zelfs zeer ver. In een making of zien we hoe een slag in het gezicht echt wordt gedaan en niet vervalst gewoon om de authenticiteit van de reactie van de geslagene te kunnen tonen. De film won in Venetië de Zilveren Leeuw. Daar uitte Kim Ki Duk zijn bewondering en adoratie voor een Koreaanse legendarische regisseur Im Kwon Taek. Deze regisseur is zelf net als Kim een veelfilmer die van van ’62 tot nu meer dan 100 films maakte. De film Mandala is alvast een absolute aanrader. Met een kritiek op de structuur van het Boeddhisme in schitterende panoramische shots waarin isolatie van hoofdpersonage mooi visueel gesuggereerd wordt. Bin Jip baadt in diezelfde naturalistische stijl met poëtische toetsen. De film suggereert dat in onze wereld gerust geesten bestaan. Die onzichtbaar dingen repareren, de was doen, etc. Wanneer Tae Juk in een appartement een door haar echtgenoot mishandelde vrouw ontmoet, sluiten ze een verbond. Zo groeit Bin Jip uit als een vertederende love story met een maatschappelijk en sociaal commentaar. Zo komen we bij ‘Het shot dat de grondvesten van de cinema deed daveren’ nl wanneer de man zijn echtgenote omhelst maar zij steekt haar hand uit achter de rug en haar minnaar komt haar vastnemen zonder de man het beseft. Hunkeren naar liefde is mooi, hunkeren naar bezitten niet. Puur uitgebeeld. Bin Jip zoekt de breuklijn op tussen haat en passie, tussen spiritualisme en materialisme, tussen sprekende stiltes en prangende geobserveerde fluistergeheimen. Meer hebben we niet nodig om dit als meesterwerk aan te stippen.

Een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 39 : Bin-jip.