Groundhog Day (1993)

It's still just once a year, isn't It?

‘We bow at the altar of Groundhog Day’: concept copycats celebrate its 30th birthday | The Guardian

Film opnieuw bekeken en de waardering aangepast naar 5 sterren. Het is een briljante en unieke film waarbij 1 kijkbeurt niet volstaat.

Gisteravond deze klassieker weer eens gezien. En dit blijft toch wel echt een leuke film.

Murray is perfect als de cynische egoïstische Phil, die keer op keer dezelfde vervelende dag moet doormaken om uiteindelijk te leren dat het leven niet enkel om hem draait, en hij oprecht moet leren liefhebben. Zowel anderen als hemzelf.

De film deed me denken aan de verhalen over het vagevuur, een plek waar de ziel na overlijden tijdelijk verblijft om te beteren voor het uiteindelijk doorreist naar de hemel.

Ook zag ik in de herhalende dagen een man die letterlijk opgroeit: de eerste dagen gedraagt hij zich rebels en speels als een kind. Hij test de mogelijkheden van het bestaan. De liefde ziet hij slechts als een prestatie en met slinkse truukjes krijgt hij vrouwen het bed in, zoals jongvolwassenen dat kunnen doen. Het is egoïstisch en het maakt hem dan ook niet gelukkig, want oprechte liefde blijft onbereikbaar en een crisis treft hem.
Hierna beseft hij dat hij zijn herhalende dagen ook productief kan inzetten: mensen helpen, een instrument leren spelen en kunst maken. Hij leeft nu niet enkel voor zichzelf, is in staat anderen te zien zonder bijbedoelingen en kan liefhebben. Dat breekt uiteindelijk de vloek waardoor zijn Groundhog day eindelijk voorbij is.

Ons leven kan al snel als een sleur voelen, een herhaling van zetten. De kunst is om te blijven kijken naar de dingen die het leven waarde geven en niet enkel met jezelf bezig te zijn. En zo ligt deze surrealistische film misschien wel dichter bij de werkelijkheid dan menig andere film.

4*

Heerlijke film zoals je die niet vaak tegen komt.met een fantastische murray.

Telkens als die vervloekte wekker Sonny and Cher begon te spelen, begonnen ik en mijn man te zuchten, net als Bill Murray zelf. Want net zoals het voor Bill moet zijn geweest, was het voor ons ook ontzettend frustrerend om dit keer op keer te moeten meemaken.

Groundhog Day is weer zo'n gigant van een film die ik nog nooit heb gezien. Ik had duidelijk hoge verwachtingen van deze film, want in Europa vieren we geen Groundhog Day en weten we er praktisch niks van. Het enige waar iedereen de dag mee associeert is de film.

Ik moet zeggen dat ik behoorlijk teleurgesteld ben. Het verhaal is na zijn release al vele malen gekopieerd, maar deze wordt nog steeds gezien als de originele klassieker in het genre. Maar waar ik in andere films de herhaling niet erg vond, kreeg ik hier gewoon zin om mijn ogen uit te krabben.

Er zijn een paar grappen die me hardop deden lachen, maar over het algemeen vond ik het allemaal niet erg grappig. Ik vond het wel leuk dat sommige thema's aan bod kwamen: zelfmoord, sterfelijkheid, onbaatzuchtigheid, nutteloosheid, superioriteit,... Jammer dat de film pijnlijk zoet eindigde. Murray is vermakelijk en MacDowell is charmant. Maar de totale cast en personages konden me niet overtuigen.

Ik ben vooral negatief en te hard in deze recensie, maar ik had het gevoel dat ik even moest ventileren.

3*

Als de film je niet bevalt lijkt me dit toch wel het kleinste probleem, men moet toch op één of andere manier aangeven dat dingen zich blijven herhalen, beetje de kern van het hele verhaal. Ik vond die ietwat lome, melige moedeloosheid die ontstond perfect weergegeven, ook voor de toeschouwer goed invoelbaar.

Maar goed, een film kan je als geheel niet aanstaan, soms moeilijk om dat ook nog eens te beargumenteren, heb ik ook vaker (bijv. bij het veelgeprezen Apocalypse now).

Eindelijk eens gezien en het was zonder meer een prettige kijkervaring. Bijzondere speelfilm met een aangename sfeer. Dat mag eigenlijk een wonder heten, omdat Harold Ramis en Bill Murray constant met elkaar overhoop lagen tijdens de productie. Dit werd zelfs zo erg dat het voor een lange tijd een eind maakte aan hun vriendschap. Bijna twintig jaar lang spraken ze niet meer met elkaar. Vlak voor de dood van de ernstig zieke Ramis kwam het echter tot een verzoening, op aandringen van Brian Doyle-Murray, de oudere broer van Bill die in deze film de rol van Buster Green speelt.

Wat een geweldig grappige film is dat toch. Zeker al 4 keer gezien, maar eigenlijk wordt die na elke keer leuker. Geweldig idee, om telkens dezelfde dag te beleven, en die naar eigen inzicht telkens weer anders in te vullen.

Bill Murray, is zoals gewoonlijk buitengewoon grappig, die schmiert er weer lustig op los, ook Andie MacDowell speelt geweldig, de chemie tussen die twee spat er vanaf. Ze moet grote moeite doen om niet telkens de slappe lach te krijgen bij Murray. 5 steren, zeker waard.

Een film waar iedereen zich soms wel eens in herkent denk ik. Alsof alle dagen dezelfde lijken haha…