Terms of Endearment (1983)

Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik deze film al gezien heb. Een perfecte mix van humor en tranentrekkend drama. Film doet helemaal recht aan het prachtige, gelijknamige boek van Larry McMurtry. Een absolute topper.

Was net op de Belgische tv, bleef er weer bij hangen. Deze film heeft alles om een sentimenteel bouquetroman geval te worden, maar reikt tot ongekende hoogten door het script en vooral het acteerwerk. Shirley MacLaine is de koningin van deze film. Een van de meest getalenteerde actrices ooit, en zij en Jack Nicholson vormen een van de beste filmkoppels ooit. Niet sentimenteel worden is met het ongeneeslijke ziekte-gegeven héél delicaat, maar deze film is gewoon te oprecht.

Sentiment, the american way. Om zo overladen te zijn met Oscars had ik er meer van verwacht. Nogal langdradig en ook wel te voorzien.

Het laatste gedeelte laat je natuurlijk niet onberoerd en van de acteurs geen slecht woord.

Altijd deze film ontweken, hij is al 30 jaar oud ondertussen en had hem nog nooit gezien.

En ik moet toegeven, hij is stukken beter dan ik ooit had gedacht.

Prima verhaal, dat een tragisch slot kent, prachtige vertolkingen ook, van zowat de ganse cast.

Dus ja.. ben blij dat ik hem eens heb bekeken, had het al veel langer moeten doen, want is toch de moeite waard !!

Nou, dit zou dan de tranentrekker van de eeuw moeten zijn, maar ik - een grote jankerd - voelde het allemaal niet zo. Alles vanaf de ziekte en het afscheid van Emma vond ik maar lafjes gedaan. Zeker die scene met haar kinderen.

Ik vond het vreemd beginnen, had het al bijna afgezet. Nauwelijks een degelijke introductie en uitdieping van de personages, en Emma's rare gedrag werkte me op de zenuwen, hoewel ze zich later wel ontpopte tot een aardig personage. In tegenstelling tot haar moeder, die ik maar een raar en naar mens bleef vinden. Was ook eigenlijk niet of nauwelijks duidelijk waarom ze zo was. Net zoals Jack Nicholson, die echt bloedirritant is in deze film.

De vreselijk oubollige jaren 80-look van de film hielp ook niet mee, leek soms wel alsof ik naar een oude soapserie zat te kijken.

Nee, vond het allemaal net niks eigenlijk. Veel en veel te weinig uitdieping, het bleef maar een oppervlakkig geheel. Heel die moeder-dochterrelatie, waar de film dan over zou moeten gaan, heb ik geen moment begrepen, en heeft me niet geraakt of wat dan ook.

Magere 2*

Prachtig spel, met name van Nicholson en MacLaine en een mooi verhaal.

Gister gekeken met me vriendin had er niet veel van verwacht maar wat een goede film

jack nicholson doet het weer geweldig en jeff bridges mag er ook wezen

zeer genoten van deze drama

Jeff Brdiges is een geweldig acteur, maar die doet toch echt niet mee in deze film.

Je zult Jeff Daniels bedoelen.

een beetje wat surrealistic overdreven filmpje

Eén van mijn lievelingsfilms. Zeer mooie drama met een lach en een traan. Prachtig acteerwerk van Shirley McLaine, Jack Nicholson en Debra Winger. Schitterende fragment was de lunchafspraak tussen McLaine en Nicholson. Met recht voor beiden een oscar, evenals de film natuurlijk. Ooit nog in de bioscoop gezien. Het was idd een echte tranentrekker. Ik zal nooit vergeten dat na afloop van de film, het damestoilet in de bios druk bezocht werd, om hun make up weer te 'fatsoeneren'.

Ik weet niet zo goed wat ik met deze dramafilm over de getroubleerde relatie tussen moeder en dochter aan moet. Enorm goed vond ik deze film niet. Vooral in het begin was het matig. Telkens springt de film een paar jaar verder in de tijd, waardoor ik het allemaal maar afstandelijk vond. Tegen het eind wil de film wel wat meer beklijven doordat de film de emotionele toer opgaat, maar heel indrukwekkend, laat staan tranentrekkend vond ik het niet. Pluspuntje van deze film is trouwens een gave en typische rol voor Jack Nicholson. Al met al gewoon redelijk en niet uitzonderlijk.

Vrij krachtig drama. Brooks weet al te veel sentiment (hoewel dit natuurlijk wel op en top sentiment is) uit de weg te gaan, door zijn mix met humor. Sterk spel en een van de mooiste sterfbedscenes ooit. Ook de klassieke scene op het strand was leuk. 3,5 dikke sterren en dat is eigenlijk alleen maar omdat ik wat strenger wil gaan beoordelen.

Echt een top film!

Terms of Endearment
alternatieve titel: Met Hart en Ziel

De relatie tussen moeder en dochter. Het is een band die centraal staat in deze film. James L. Brooks heeft er een prachtige verfilming van gemaakt. Hij zet het heel erg mooi neer.

Het verhaal is fantastisch, maar het is vooral de manier van aanpak die kracht zet bij de film. Dit is zo’n verhaal wat echt, als het op een andere manier werd aangepakt, zo verschrikkelijk uitgewerkt kon zijn. Maar Brooks weet precies hoe hij de film kan doen laten schitteren qua uitwerking, en hij doet dit met verve. Bovendien is het een verhaal wat je ook maar moet aankunnen, het is zeer heftig. Gelukkig dreigt de film nooit te vervallen in over-dramatisch sentiment, maar het zijn vooral de laatste scènes waar je echt je tranen bij moet bedwingen. De film brengt enkele prachtige personages tot leven: Emma, Aurora, Flap (de naam al!) en die gekke ex-astronaut Garrett Breedlove. Allemaal karakters waar ik verliefd op ben geworden!

Nochtans de heftige dramatiek en emotioneel beladen momenten, is het niet alleen een tranentrekker. Ik heb ook kunnen genieten. Want de film is erg humoristisch bij wijlen. De grappen worden vooral gedragen door Jack Nicholson als Breedlove, die man weet altijd wel een glimlach op mijn gezicht te toveren! Met als hoogtepunt de zeer bekende strand scène waarin hij samen met Shirley MacLaine’s Aurora in de auto zit en langs het water van het strand keihard rijdt. Ik kon mijn lach niet inhouden, tevens ook een klassieke scène!

Terms of Endearment is een super mooie film met een fantastische cast (ik bedoel iedereen speelt fantastisch: MacLaine, Lightgow, Winger, Nicholson en Daniels) en zelfs Danny De Vito heeft een heel erg leuk (klein) bijrolletje in combinatie met de lichtjes sentimentele, maar aangrijpende muziek van Michael Gore leiden tot een enorm aangrijpende, mooie film.

Een van de meest zuivere tranentrekkers uit de filmgeschiedenis en jaren geleden als eens gezien. Deze roerende combinatie van komedie en tragedie gaat in de kern over een ingewikkelde maar innige relatie tussen moeder en dochter en laat een van de meeste emotionele sterfscènes op het witte doek zien. Een film met geweldige karakters, prima dialogen en steengoed spel. Debra Winger is tragisch, Shirley MacLaine is gevoelig en vinnig, Jeff Daniels onhandig en ontrouw en Jack Nicholson lijkt een parodie van zichzelf te spelen.

het acteren is ferm over the top maarnormaal gelijk als het een Amerikaanse film gebasseerd op de succesformule behoort. het geheel is fijn, want het misleidt ons van het behoorlijk zakke, nietszeggende verhaaltje. het is al die zever, al die rinteletingting muziek en oohlala acteren bullshit dat ons hypnoseert en het gevoel geeft dat we van deze film en mensen kunnen houden al dan niet dat we wel degelijk deze mensen al graag zien en behoorlijk lang kennen. ahahaa de illusie van de filmwereld... weet je wel, als je van dit soort dingen kunt houden, waarom lees je dan verdorie niet gewoon een boek? daar kan men dan misschien nog een succespubliek bij vinden: de liefhebbers van literatuur. wel dan, als je van boeken houdt, waarom steek je dan gewoon niet al die pellicules in brand? ik bedoel, het zou echt wel een verschil maken, de wereld van een groot onrecht verlossen en zo. in werkelijkheid, de acteurs spelen hunzelve zoals altijd hetzelfde en hetzelfde en hetzelfde, en een goede poging om mensen in de filmwereld te trekken. halleluia, lang leve de filmindustrie, of zoals Nicholson het zo fijn verwoord, de 'bug up your ass'. maar het mag gezegd worden, deze film is een van de betere, met name dan in het algemeen. de romantiek, oke, dank u wel, bye bye. ik kan er niet aan doen, maar deze film is gewoon goed. zo ook zijn sommige drugs, maar ze maken je zot. zo ook de acteurs in deze film, die behoorlijk goed is, maar in werkelijkheid een hoopje kots verpakt in mooie kleren.

"I'll show you the internationally infamous...uh...Breedlove crawl.

Just a little stroke I picked up out in space."

Prachtige film, aangenaam verrast! De film is 12 jaar ouder dan mezelf, maar dat merkte ik niet! Je leeft meteen mee met de twee hoofdpersonages die een van de opmerkelijkste relaties hebben die ik ooit heb gezien in een film (op positieve manier). Wat een acteerwerk.

De muziek erbij maakt het helemaal compleet, het staat in mijn soundtrack lijstje. Het verhaal slaagt in de moeilijke combinatie van ontroeren en meteen erna doen lachen!

Kijken!!

8.5/10

Voor haar rol van Aurora zou Shirley MacLaine inspiratie gehaald hebben bij Martha Beall Mitchell, de vrouw van de Amerikaanse minister van Justitie ten tijde van Watergate, die tot ergernis van haar omgeving over alles een mening te verkondigen had. Aurora is een flapuit met nukken en grillen die bang is om eenzaam oud te worden. In de openingsscène verliest ze haar zelfbeheersing bij de vermeende wiegendood van haar dochter. Dertig jaar later schreeuwt ze het hele ziekenhuis bijeen voor een inspuiting voor diezelfde dochter. Het is een uiting van machteloosheid.

De personages zijn levensecht, met een mengeling van goede en slechte eigenschappen, met twijfels en contradicties. In een opeenvolging van grappige, ontroerende en enerverende scènes wekken ze sympathie en ergernis op. Het mentaliteitsverschil tussen de verschillende Amerikaanse regio's is goed weergegeven: het zuiderse temperament, de noordse geslotenheid, de oppervlakkige moderniteit van L.A. en New York.

De grote ommekeer, in de vorm van een kwaadaardig gezwel, leidt tot een van de meest aangrijpende sterfscènes ooit. Voorwerpen in de ziekenkamer, zoals de das die Emma aan Flap cadeau gaf en de Renoir van Aurora, roepen banale herinneringen op, die nu opeens een diepere betekenis krijgen. Er is geen melige achtergrondmuziek, er zijn geen overdreven close-ups. De kijker wordt herinnerd aan z'n eigen sterfelijkheid. De overlevenden zijn op elkaar aangewezen met al hun zwakheden, wetende dat ze hun lot niet in eigen handen hebben.

Prachtige film over een moeder en dochter die niet gemakkelijk met elkaar overweg kunnen, maar ook zeker niet zonder elkaar kunnen. Een simpel, maar mooi verhaal over de kleine en grote dingen in het leven. De relatie tussen moeder en dochter is goed uitgewerkt. Drama en humor gaan perfect hand in hand hier. Vol met ontroerende momenten en het acteerwerk is om van te smullen. Mooie muziek ook.

Terms of Endearment is een Amerikaans filmdrama uit 1983. Het verhaal is gebaseerd op de gelijknamige roman van Larry McMurtry.

De film gaat over de moeizame relatie tussen Emma (Debra Winger) en haar moeder (Shirley MacLaine), en op één of andere manier had ik een enorme tranentrekker verwacht. Het is echter een redelijk luchtige film, waarin zaken als relatieproblemen, familieperikelen, ziekte en verlies op een geestige, lichtvoetige manier worden behandeld. Alleen het laatste half uur wordt de film nogal zwaar op de hand, maar daarover zal ik hier niet al te veel verklappen.

De show wordt gestolen door Shirley MacLaine, een van mijn favoriete actrices en in deze film is ze nog steeds beeldschoon, hoewel ze indertijd al tegen de vijftig liep. Ze speelt een egocentrische moeder, eigenlijk gewoon een raar wijf, die uiteindelijk toch een heel gevoelige kant blijkt te hebben. En ook is daar een fantastische Jack Nicholson als de excentrieke buurman. Volgens mij kan hij alleen maar excentriekelingen spelen, maar dat doet hij dan ook altijd geweldig. Beiden kregen overigens terecht een oscar voor hun acteerprestatie; Shirley MacLaine voor beste actrice, en Jack Nicholson voor beste acteur in een bijrol. 4*

Eerste uur was het vooral wat warrig toekijken waar dit gezapig en weinig opwindend drama z'n prijzen vandaan gehaald had, tweede uur zit boordevol vol vals sentiment, wat een hoop verklaart.

Zeer matige film. De relaties tussen de diverse personages, waar de film het van zou moeten hebben, deden mij niets. Aanvankelijk worden nogal snel tijdsprongen gemaakt, zodat van enige binding met de personages niets terecht komt. Nogal vlakke en oninteressante personages. Met name het personage van Jeff Daniels komt totaal niet uit de verf. De film is door dit alles bij vlagen ook best saai. De schaarse oplevingen worden verzorgd door Jack Nicholson. De scènes waarin hij verschijnt zijn doorgaans wel de moeite waard, maar weten het geheel niet naar een hoger plan te tillen. Enige emotionele impact, waarop toch duidelijk wordt ingespeeld, maakte deze film bij mij niet.

Prachtige film, leuk om met iemand samen te kijken.

Prachtige film met gelach en een traan.

Jammer dat de Blu-ray zo moeilijk verkrijgbaar is want DVD heeft niet al te best beeld....

De blu-ray kan je wel downloaden en is top kwaliteit beeld en geluid.

Ik kende de film helemaal niet ga hem zeker is kijken.

Een titel die ik altijd samen met wat andere films op een hoop veegde onder de noemer oninteressant en saai. Toch kwam ik Terms of Endearment tegen bij de kringloop en dacht fuck it, bekende titel, cast en prijzen, gewoon proberen. En ondanks een stroef begin werd TofD toch een film met impact.

Desalniettemin moet de film het niet van zijn begin hebben want de wisselwerking tussen ma en dochter is een merkwaardige met zowel aantrekkingskracht als afstoting, en vooral de laatst is in overvloed aanwezig. Moeders is dan ook best een rare te noemen, en ik groeide ook op met een rare moeder die erg beschermend was en moeite had affectie te tonen, en ik vermoed dat we dat hier ook zien in combinatie met verlatingsangst en de tand des tijds. Dochter die groot wordt en zelf keuzes maakt lijkt toch vooral een kijkje in de spiegel voor mams.

De keuze om afstand te nemen is dan ook niet zo'n hele rare, en ik kan niet anders zeggen dat Flap een bofkont is want ik vind Emma, Debra Winger, op een normale manier een ontzettend knappe en lief uitziende vrouw, dat in combinatie met een bepaalde ongeremdheid en vrolijkheid is Emma met recht iemand om een beetje verliefd op de worden. Dat Winger hier trouwens ouder is dan in An officer and a gentleman zou je niet zeggen. Voorspelbaar als het is lijkt het toch allemaal niet pluis in huize Horton waar tegenover staat dat moeder Aurora tot leven komt aan de hand van de hondsbrutale Garrett. Interessanter is waarom zij Garrett vraagt waarom hij iedere keer moet choqueren. Een vraag die je net zo goed om kan draaien, want waarom zoekt zijzelf het boefje op terwijl ze daarbij een huiskamer mannen die haar praktisch aanbidden laat zitten...? Interessant is de daarop volgende chemie tussen de losbol en de ijskoningin. Tegen die tijd ligt het stroeve begin al ver achter en heeft de film zich ontwikkelt in een prima komedie achtige drama, of misschien wel tragi drama met een wel erg sneue afloop die na het ontdekken van de knobbeltjes toch net zo voorspelbaar is als tragisch, want als er nu een karakter beter verdiende dan was het wel Emma.

Terms of Endearment is dan ook het beste te betitelen als slowburner met kernzaken als ouder worden, keuzes durven maken, loslaten en acceptatie. Het is het leven in de notendop met het aloude adagio die luidt dat het leven doorgaat en dat wordt toch op prima wijze gebracht in een film die nooit naar het over sentimentele neigt maar wel een minpunt heeft met de veel te zoete en kleffe soundtrack. Afijn, een verrassing dus... ondertussen droom ik nog even verder van de mooie Debra Winger.

Ook ik vond net als Lovelyboy deze film in de kringloopwinkel. De reden dat ik 'm meenam was vooral om dat deze film een Oscar voor beste film won en die wil ik allemaal gezien hebben

Dit oscaravontuur is een stuk beter dan de vorige en dat is bijna in het geheel aan de cast te denken die de film boven het gegeven uittillen dat heel makkelijk een suffe huilfilm van de week had kunnen worden. Maclaine maakt van de moeder een figuur die veel relief geeft aan de wat kille moeder die ze moet spelen. En alle personages blijken figuren met veelal doordeweekse issues te zijn. Eikels die iets hebben om van te houden en dat zit 'm deels in hoe de film geschreven is maar vooral in de sterke vertolkingen. Zo'n film waar de lichte toon het drama versterkt. Het laatste half uur als de dochter ziek wordt en sterft was niet mijn favoriete deel van de film. Het evenwicht dat de film daarvoor knap bewaard slaat dan verder door richting drama. Beetje jammer.

De muziek deed me al denken aan jaren '80 tv tot ik me realiseerde dat ik de tune van Tineke voorbij hoode komen. Die haalde haar muziek dus uit deze film.

Het eerste half uur ontstijgt niet het niveau van een soap, Nicholson redt de boel.

De eerste helft van de film begint met de nodige rondneukerij, waar heel luchtig over wordt gedaan. De tweede helft wordt serieuzer omdat zich een tragedie ontvouwt. Het centrale thema zit al in de titel: wat maakt dat mensen om elkaar gaan geven?

Door goed acteerwerk van een aantal bekende namen en wat humor wordt een soapnivo vermeden, toch scheelt het soms niet veel. Raar vond ik ook dat de man van McLaine zo snel buiten beeld is. In rook opgegaan.

De gezapige soundtrack wordt tot vervelens toe herhaald, daar wordt je echt niet goed van op den duur.

Ik had gehoopt op meer humor, vooral vanwege Nicholson.