Les Filles d'Olfa (2023)

Vanaf 28 maart 2024 in de bioscoop (Cinéart)

Vanaf 13/09/2023 in bioscoop ( Cinéart België )

Les Filles d’Olfa ( Four Daughters ) review

EDIT: vanaf 11 april 2024 in de bioscoop

Indrukwekkende film die behoorlijk binnenkomt. Vooral de vorm (mix van fictie en docu) is erg knap gedaan. Aanrader.

Four Daughters (2024) #IFFR

Niet verrassend, inderdaad het gaat over een moeder met haar dochters, maar toch is de docu vanwege de vorm waarin het verhaal verteld wordt uniek. En dat zorgt dan weer voor mooie verhalen die inzicht geven in de verstandhoudingen.

Na het treurige familieverhaal volgt dan het slot dat alles verduidelijkt.

Een interessante Q & A volgde waarbij de regisseur en producer de vragen en de regie zelf maar in handen namen. Hieruit blijkt dat de regisseur eerst de insteek had een normale docu te maken. Tot haar verbazing is het zowaar een erkende therapievorm door mensen hun ervaring te laten herbeleven op toneel! In mijn ogen een geslaagd experiment. Vier weken heeft dat gekost nadat ze contact had gehad met de in de media verguisde moeder.

Heeft het de familie zelf ook wat gebracht? De regisseur was daar duidelijk over. Zij genieten nu van het succes van de film maar zijn tijdens het film ook dichter bij elkaar komen te staan.

Vraag uit het publiek: wordt het clichébeeld van de Arabische vrouw hier bevestigd. Regisseur: “ik ben niet bang voor clichés en zoals Hitchcock al zei: je kan beter starten met een cliché dan er mee eindigen”.

Poeh, wat een verhaal. Ben Hania vindt in wat Olfa en haar dochters hebben meegemaakt een persoonlijke manier om een verhaal over geïnternaliseerde vrouwenhaat te vertellen. De docu brengt alles ook met engelengeduld. Pas heel laat krijgen we te horen wat er met de twee oudste dochters is gebeurd, en het kwam voor mij eigenlijk best als een schok.

De gekozen vorm is ook een interessante. Het voelt geen moment al een gimmick of exploitatie. Voor Olfa en haar dochters is het naspelen van de gebeurtenissen een vorm van therapie natuurlijk, maar ik vond het ook interessant om te zien hoe intens het voor de acteurs was om het allemaal na te spelen.

Dit ziet er veelbelovend uit. Even kijken of ik deze ergens in Utrecht kan meepakken. Louis Hartlooper waarschijnlijk.

Sodeju. Een stuk verrassender dan ik had verwacht. Qua vorm van metadocu al geslaagd, inhoudelijk niet alleen traumatherapie maar ook een sterke inkijk in complexe familiedynamiek- en vrouwzijn in het algemeen en in het bijzonder in de (Tunesisch-) Arabische (mannen)cultuur, Islam tot aan jihadisme. Sterk gelaagd en intens. Ik kan geloof ik enkel de volle mep gunnen.

Beste film die ik tot dusver dit jaar heb gezien. Werkelijk onthutsend en knap verteld.

Olfa Hamrouni en haar twee jongste dochters Eya en Tayssir spelen zichzelf in een reconstructie van de familiegeschiedenis. De oudste dochter Ghofrane en Rahma zijn “ten prooi gevallen aan de wolf” en worden gespeeld door respectievelijk Ichrak Matar en Nour Karaoui en Hind Sabri neemt de rol van Olfa op zich in de meest emotionele scènes. Majrd Mastoura speelt alle mannen. Stap voor stap, laagje voor laagje ontdekken we wat er is gebeurd met Ghofrane en Rahma en hoe ze de levens van hun moeder en hun zusjes beïnvloedden. Het gebruik van professionele acteurs is een absolute bonus, vooral door de band die ze opbouwen met Olfa, Eya en Tayssir. Daardoor ligt de nadruk niet alleen op de pijn van het verleden, maar ook op de goede herinneringen en op de onderlinge band. Er wordt in gelijke mate gelachen en gehuild en de emoties zijn duidelijk oprecht.

Langdradige en eentonige semi-docu. Had makkelijk drie kwartier korter gekund. Bood ook geen enkel interessant inzicht dat ik de laatste pakweg tien jaar al niet eerder mezelf eigen had gemaakt.

Wat een docu, meta-docu, fictionele docu!

De moeder en haar twee jongste dochters spelen hun eigen leven na. De twee oudste dochters zijn ten prooi gevallen aan de wolf, vernemen we aan het begin van de film. Actrices nemen hun rol over, terwijl 1 acteur de mannenrollen op zich neemt. In moeilijke situaties neemt een actrice de moederrol over. Soms discussiëren de drie vrouwen onderling en met de acteurs of een gebeurtenis werkelijk zo plaatsvond, en aarzelt de regisseur niet om in te grijpen.

Wat zich ontvouwt, is een adembenemend verhaal over de veranderende rol van twee generaties vrouwen in Tunesië tijdens het presidentschap van Ben Ali, de revolutie, en de religieuze omwenteling.

Zo naturel, zo opluchtend en ook zo droef.

Ik heb ademloos gekeken.

Uitstekende en originele semi-docu, waarin de film en het maakproces op niet-gekunstelde wijze door elkaar lopen. Er blijft veel te raden over, ook omdat de hoofdpersonen zelf niet alle antwoorden hebben. En ook het oordeel laat Kaouther Ben Hania aan de kijker.

Deze kijker vindt dat wel prettig, al heeft hij zijn oordeel niet zomaar klaar. Er valt genoeg te zeggen van bepaalde acties van de hoofdpersonen, maar je snapt ook wel weer waar het vandaan komt - hoewel ik persoonlijk grof geweld en liefde niet zo snel met elkaar zou verwarren, geloof ik. Maar ik heb makkelijk praten, met mijn onbezorgde jeugd in dit heerlijke landje van ons.

Deze documentaire gaat er toch niet om een nieuw interessant inzicht te bieden over iets dat onbekend was. Het gaat om een gezin dat ontwricht is door de terreur van de afgelopen jaar, hoe de oudste 2 zijn kunnen escaleren en wat het met ze doet. Uit het leven gegrepen dit.

Ja wauw, wat een film/documentaire. Ongelooflijk ingenieus en briljant om echte acteurs te gebruiken naast de familieleden. De emoties vliegen alle kanten op. Vooral een scene met de ex-man (acteur)in bed en de twee zussen die naast hem zitten (één acteur, één echt een zus) was zeer confronterend.

Wat er met de twee oudere zussen is gebeurd blijft lang onduidelijk. ik zat te denken aan uithuwelijking (met een slechte man), eerwraak of zelfs ontvoering. Maar de realiteit blijkt zoals zo vaak nog erger. Vooral de rol van de moeder is schrijnend en intrigerend. Het ene moment zit je haar te vervloeken, het andere moment heb je een intens medelijden met haar.

Het laatste beeld (een zeer lang confronterend shot) zal me nog wel even bijblijven. Ergens in de documentaire wordt gezegd dat de hoop is gevestigd op de nieuwe generatie voor verandering, maar als je dan dat laatste shot ziet vraag je jezelf af of ook de nieuwe generatie niet in dezelfde negatieve en destructieve spiraal belandt.

Four Daughters is een sterk en slim gemaakte documentaire over een moeder met vier dochters. De rollen van twee dochters worden gespeeld door actrices. Dat heeft natuurlijk een reden, maar die wordt pas aan het eind helemaal duidelijk. Het is een film die diverse emotionele schokgolven losmaakte. Regelmatig komen er vrij plotseling heftige details naar buiten over met name het leven van de moeder. Veel vraagtekens heb ik bij haar beslissingen en acties. Maar dit speelt zich af in Noord-Afrika en dingen als vrouwenrechten, religie, onderdrukking, geweld en seksualiteit hebben daar compleet andere dimensies dan bij ons. Zeker naar het einde toe weet je soms werkelijk niet waar je naar zit te kijken. Maar dit is dus echt gebeurd en liet me tamelijk verward achter.