Riceboy Sleeps (2022)

Vanaf 10 augustus 2023 in de bioscoop (September Film Distribution)

Aansprekend familiedrama over een alleenstaande moeder, die van Zuid-Korea naar Canada emigreert en daar te maken krijgen met allerlei acclimatiseringsproblemen, naast de cultuurverschillen bij de opvoeding van haar zoon. Een gevoelig en mooi drama in drie delen. Het gedeelte waarin de moeder haar zoon confronteert met zijn roots sprak mij het meeste aan.

De film vertelt het semi-autobiografische verhaal van de regisseur (en acteur) Shim waarin de immigrant het niet makkelijk heeft en moet dealen met eenzaamheid en racisme en welk verhaal de vorm van een drieluik heeft: een traumatische geschiedenis in Korea waar een vrouw met haar zoontje moet vluchten, de immigratie en integratie in het nieuwe land met vervreemding van zowel je (onbekende) afkomst als tussen moeder en zoon en tot slot de genezing of verzoening met zowel je afkomst als tussen moeder en zoon terug in Korea. De film heeft aldus misschien een weinig originele of bijzondere thematiek en is misschien ook een beetje sentimenteel, maar het verhaal is mooi in beeld gebracht en wordt goed verteld zodat de film beslist emotionele impact heeft en het gewoon een mooie film is.

Moest in het tweede deel van deze aangrijpende film sterk denken aan Imamura’s “De ballade van Narayama” uit 1983. Daar draagt de oudste zoon van het gezin zijn bejaarde moeder naar haar laatste rustplaats boven op een berg. In deze film, die een wat wrang maar realistisch beeld schetst van een onthutsend en zwaar leven, komen tegen het einde een sterke moeder en haar herboren zoon in het reine met zichzelf en hun roots. Een einde dat ook echt binnenkomt bij de kijker en ontroert. Een bescheiden meesterwerk. Prachtig.

een intens droevige film, lag een beetje zwaar op de maag na afloop.

het laatste deel als ze in Korea zijn, vond ik het meest boeiend.

mooie beelden van de natuur.

We schrijven jaren 90 en zo'n gesprek op school dat je niet mag slaan want dat is geweld maar ondertussen racistische opmerkingen gewoon moet accepteren ("slaan is erger") gaat door merg en been. En ik zeg expres 'jaren 90' maar ergens speelt dit nu nog steeds. Minder dan toen allicht en niet overal, maar nog absoluut aanwezig en sowieso te vaak.

Film over opgroeien als immigrant en immigrantenkind. Op momenten boeiend, ook hoe namen voor kinderen worden verwesterd en hoe immigranten elkaar opzoeken. Maar de focus op het centrale duo moeder-kind vond ik minder boeiend. Die jongen zal vast zijn problemen hebben door racisme en uitsluiting maar ik vond de keuzes hier te extreem. Dit was geen film over omgaan met racisme maar een film over een jongen die nogal stilletjes is en pubert en ook nog (toevallig) racistisch wordt bejegend, of althans ermee te maken heeft. Grootste pijnpunt is dat er nog wat extra drama komt door de moeder een ernstige ziekte te geven. Geen idee of dit gebaseerd is op een eigen leven maar in de film stoort het wel.

Visueel aardig. De film begint weer met zo'n smal beeld waar ik nu wel klaar mee ben. Maar gelukkig zijn er weinig close-ups en is er genoeg ruimte te zien om als kijker een beetje te ademen. Aan het eind wordt het beeld breder, iets dat ik trouwens niet doorhad dus dat is van horen zeggen. Dat was in Korea zelf en zou iets betekenen als benauwend immigratieland en open moederland, maar dat is dan voor mij mislukt want ik vond de film vanaf seconde 1 al open genoeg qua beeld. 3,5*.

Sfeervol, ingetogen maar helaas ook wel wat saai en statisch drama over een jonge alleenstaande koreaanse moeder (Choi Seung-Yoon) die in Canada probeert een nieuw bestaan op te bouwen. De plot kent zo zijn sterke emotionele momenten, maar de film is te rommelig en het akteerwerk te wisselvallig om echt indruk te kunnen maken. Uiteindelijk blijft het allemaal een beetje steken in goede bedoelingen.

In 1990 verhuist So-Young [Choi Seung-yoon] met haar 7-jarige zoontje Dong-Hyun [Dohyun Noel Hwang] van Korea naar Canada. 9 jaar later heeft Dong-Hyun [Ethan Hwang] ondanks een moeilijke start zijn draai redelijk gevonden. Maar wanneer So-Young interesse blijkt te hebben is Simon [Anthony Shim], begint Dong-Hyun vragen te stellen over zijn vader. Die probeert So-Young zoveel mogelijk te ontwijken, tot ze voor het blok komt te staan. Simpel verhaal ontbeert inhoudelijke of emotionele diepgang, tot in het laatste half uur, waarin de relatie tussen moeder en zoon een bijzondere wending krijgt.

Begint eigenlijk niet eens zo sterk in het stuk dat Dong Hyun nog een kind is, er zitten daar een paar cliches te veel, maar de film wordt in het deel dat hij aan het puberen is zo maar ineens een fraai moeder zoon portret tegen de achtergrond van emigratie. Veel beter en gelaagder dan het in het eerste kwartier leek te worden.

Riceboy Sleeps review

Niet de eerste film die ik de voorbije maanden zag over Zuid-Koreaanse emigratie (of adoptie). Minari (Film, 2020) behandelt een soortgelijk verhaal van Zuid-Koreaanse familie die een nieuw leven tracht op te bouwen in de Verenigde Staten. De film is opgebouwd in drie bedrijven. David als kind, David als tiener en de trip naar Zuid-Korea.

Ik vond het een mooi ingetogen film die weliswaar enkele clichés bewandelt rond racisme en uitsluiting. Voor de kleine Dong (David) heeft het er zwaar mee. Zijn moeder komt dan ook gauw tot de vaststelling dat integratie alles behalve evident is.

De film evolueert later naar meer evenwicht en een meer gelaagd verhaal. De ziekte van de moeder is een subplot dat het thema emigratie wat overheerst, maar het is ook één van de redenen om naar Zuid-Korea te gaan. Dit laatste deel was toch wel het beste luik van de film waarbij op subtiele wijze ook aandacht werd gegeven tussen de culturele verschillen waarin David zich bevindt. Mooi in beeld gebracht en prima verhaal. Fijn!

Voor mij bleef het leven van de 16-jarige Dong-Hyun toch wat teveel aan de oppervlakte waardoor het inleven in zijn wereld wat lastiger was. Zoals door meerderen boven mij aangegeven was het laatste 'terug naar Korea' gedeelte het beste deel van de film, dat maakte veel goed.

Eigenlijk gebeurt er niet zoveel in deze film Dacht dat het veel meer zou gaan over de moeilijkheid van het opgroeien en discriminatie. Maar op wat peuters die riceboy riepen na veel discriminatie wel mee. Ja als je vecht word je geschorst. Nee verliep traag. Zelfs de schildpad en de planten in de kamer werden niet groter in de 10 jaar overbrugging. Tijdens de trip naar Korea duurt de 'lunch' erg lang en waarom er een scene tussen zit dat ze met elkaar in bad gaan is me absoluut niet duidelijk. Maar goed dat dit soort films bestaan.

Nog net mee kunnen pakken voor de eindlijst, en zeker een fijne film. Maar voor mij haalt hij het niet.

Wat de film heel goed doet, vind ik, is dat het laat zien hoe het als immigrant is om in een nieuw land te komen. Met de scènes op de basisschool, en bij dokter waar moeder haar diagnose krijgt. Maar ik vond de focus niet zo scherp: gaat het nu over hoe het is om als immigrant in een ander land in te burgeren? Nadat de basisschool geskipt is, lijkt die zoon z'n plek wel gevonden te hebben. Gaat het over een moeder die haar zoon goed wil achterlaten? Ik had niet echt een gevoel bij die Simon. Alle personages buiten het gezin leken mij nogal vlak. Het laatste half uur gaan ze nog even naar Korea. Waarom die oma nou zo heftig reageert en wie die oom/kleine vader is......? Op het eind scheert die jongen z'n 'Amerikaans blonde' haar af en zet hij z'n bril weer op ipv lenzen. Hij blijft eerst nog wel Amerikaans tegen z'n moeder praten. Moeder keert wel weer helemaal terug naar haar Koreaanse gewoonten, maar in tegenstelling tot de folklore laat zij zich niet naar de top van de berg brengen om daar te sterven. Die huiswerkopdracht van de stamboom vat het wel samen: leer elkaars geschiedenis kennen om elkaar dieper te leren kennen... Ik vond het eind onbevredigend. Wat nou echt de kernboodschap was, is mij niet duidelijk. Waar is Simon gebleven? De oplossingen zijn wat mij betreft te 'subtiel'

Heel mooi. Alleen jammer dat er met dong-huyn, 15 jaar veel donkere scènes tussen zitten. Maar ondanks dat was het leuk om er naar te kijken. Alleen So-young bij haar ouders en dan die ene man vragen. Was haar liefde er daar niet? Had hij gelogen??

Niet de absolute top, maar toch weer een mooie Aziatische film.

Een gezinsdrama waarin vooral de zorg van de moeder voor haar opgroeiende zoon vooraan staat, mooi ondersteund door o.a.het verhaal van de laatste tocht naar de berg.

Naast de realiteit van de moeilijke migratie dat met verschillende aspecten wordt onderstreept, zit de film voorzien van mooie natuurbeelden en minzame, tedere muziek.