Àma Gloria (2023)

Vanaf 11 april 2024 in de bioscoop (Cinéart)

Wanneer een oppas of huishoudster een echte kindermeid wordt, creëer je een soort surrogaat-mama en worden de verplichte en opgedragen taken vaak erg emotioneel. Er ontstaat een band met het kind dat je - afhankelijk van de situatie - zelf opvoedt met je eigen waarden en normen. Die opvoedkundige taken die erg ruim zijn herbergen ook een troostende schouder wanneer het nodig is of is een toeverlaat wanneer het kind erom vraagt. De rol als werknemer vervaagt en de ouderrol vergroot. Niet altijd gezond denk ik ...

Ama Gloria speelt hier wat op in. De band tussen Cleo en Gloria is innig, hartverwarmend ook. De kleine Cleo speelt geweldig en het is hartverscheurend dat haar houvast haar zal verlaten. De film verdrinkt niet in de sentimenten, maar echt weggeblazen werd ik ook niet.

Hoewel ik de bedoeling van die animaties tussendoor wel begrijp - vanuit de leefwereld van een kind - vond ik ze voor de film overbodig en zelf storend. Zeker voor de rest een degelijke film die je als drama- of arthouseliefhebber niet links hoeft te leggen.

De 6-jarige Cleo is er één om meteen in je hart te sluiten, en wat een weergaloze prestatie zet dit kleine meisje neer zeg, ongelofelijk. Ik ben niet compleet van mijn stoel geblazen qua emoties, maar het is zeker wel een mooie, ontroerende film.

De zesjarige Cléo [Louise Mauroy-Panzani] is sinds de dood van haar moeder liefdevol verzorgd door de Kaapverdische Gloria [Ilça Moreno Zego], omdat Cléo’s vader [Arnaud Rebotini] overdag moet werken. Wanneer Gloria terugkeert naar haar thuisland om haar plannen voor een eigen hotel te realiseren, neemt niemand de tijd om Cléo daar op voor te bereiden. Om de situatie nóg traumatischer te maken, viert ze vakantie bij Gloria en haar gezin. De scènes in Parijs, waarin de band tussen Cléo en Gloria duidelijk wordt, zijn prachtig en doen denken aan het meesterlijke What Maisie Knew. Zodra het verhaal zich naar Kaapverdië verplaatst zakt het langzaam af, eerst omdat je de problemen mijlenver van tevoren ziet aankomen (ouders zouden beter moeten weten), dan omdat Cléo toch iets te wijs blijkt voor haar leeftijd en uiteindelijk vanwege onvervalst – en ongeloofwaardig – melodrama.