Air (2023)

"That's what people do, they run. And when they walk they wear running shoes, and when they go to the store they wear running shoes, and when they work they wear running shoes. That's what they do!"

Een leuke jaren 80 setting en muziek (Dire Straits, Violent Femmes, Harold Faltermeyer, Cyndi Lauper en Bruce Springsteen). Matt Damon met een buikje en grijze haren. Jason Bateman brengt altijd de nodige humor. Van Ben Affleck ben ik geen fan, ik vind het geen goede acteur. En Chris Tucker is met zijn hoge stemmetje en hypergedrag zoals altijd erg vervelend. Hij heeft nu een dik gezicht gekregen. De Nike secretaresse, gespeeld door Jessica Green, mag ook extra vermeld worden vanwege haar opvallende schoonheid, lange zwarte haren en diepblauwe ogen. Basketbal is een typische Amerikaanse sport die mij totaal niet boeit, maar dit ontstaansverhaal van het contract tussen schoenengigant Nike en basketbalspeler Michael Jordan is best vermakelijk.

De soundtrack paste heel goed bij de film ook

Weer wat wijzer over de geschiedenis van Nike. Goede acteurs en goed overgebracht. Ik denk dat je wel enige interesse moet hebben in dit stukje geschiedenis anders is het behoorlijk slaapverwekkend. Mijn vrouw kan er over mee praten.

Een aangename verrassing.

Er is meer dan een handvol grote namen van stal gehaald voor deze docudrama-achtige film over de totstandkoming van een destijds baanbrekend sportcontract tussen Nike en basketbalster Michael Jordan. Er is zelfs een bijrolletje voor Fassbinder-ster Barbara Sukowa. Dat alles kon niet voorkomen, dat de film mij nauwelijks boeide. Gewoon een gebrek aan interesse in het onderwerp, denk ik. Ik voel mij solidair met de vrouw van macrobody

Aardige film dat eigenlijk alles goed doet behalve mij echt weten te boeien, maar dat ligt vooral aan het onderwerp. Basketbal, Nike en Michael Jordan boeien me niet zo, maar toch is het best goed getoond hoe dit proces zich af heeft gespeeld. De leukste scène vond ik nog wel het harde onderhandelen van de moeder van Jordan met Nike om de best mogelijke deal eruit te halen. Verder is er een prima cast aanwezig en komen de jaren 80 hier met beeld en muziek goed naar voren. Heb je meer dan ik met dit onderwerp, dan snap ik een hogere score. Voor mij is het voldoende, that's it.

3*

Ik begrijp hier de hoge cijfers niet zo. Prima filmpje, maar het is weer pro-Amerika en gevoed op nostalgie naar de jaren '80. Dat vind ik ook wel leuk, maar wat mij meteen opviel; stressvol kantoor in 1984, maar NIEMAND ROOKT?? Dat klopt echt niet en dat is dan weer jammer, want je wil een zo goed mogelijk beeld geven van die tijd toen?

Verder wordt een redelijk saai topic aardig uitgewerkt en geacteerd, maar meer dan dat is het ook niet...

3*

Leuke film. Ik hou wel van dit soort ondernemers verhalen. Ook goede keuze van Affleck om de film vol te stoppen met beelden en songs van 1984. Voor mij een zeer herkenbare tijd. Overigens ziet Affleck er ook fantastisch uit in z’n jogging outfit.

Dikke 3,5 ster.

Nog maar eens de mythe van het exceptionalisme, deze keer echter niet louter geënt op een individu (Michael Jordan) maar net zo goed op een bedrijf (Nike), dat met haar verzameling excentrieke doch sympathieke lui eveneens het onmogelijke lijkt te realiseren – althans zo weet Ben Affleck deze uitwas van een door consumptie aangezwengeld kapitalistisch systeem voor te stellen.

De subtekst is duidelijk: tegenover talent hoort klinkende munt te staan, en er komt geen moment van morele bezinning kijken bij het idee dat een gebruiksvoorwerp zoals een schoen dankzij slimme branding verwordt tot een relikwie dat ook diegenen die het eigenlijk niet kunnen betalen zullen aanschaffen.

Vraag is weliswaar of ‘Air’ dergelijke vragen wel moet stellen. Per slot van rekening regisseerde Affleck een knap stukje vakwerk bij elkaar. De toeschouwer leeft mee met de queeste van het olijke team gevormd door Sonny, Rob, Howard en Phil: stuk voor stuk underdogs, onaangepasten die met hun zogenaamde grote gok – de vissen hebben zij weliswaar op het droge – zichzelf overstijgen. Wat zien we dat graag, toch?

Ja, oprecht wel. En toch: moet cinema altijd maar weer dit soort verhalen vertellen? En behoren bedrijven en bedrijfsleiders als helden neergezet te worden, wetende dat hun productie en dus hun winsten op kinderarbeid en sociale uitbuiting gebaseerd zijn?

3,25*

Een mooie docu film over Nike en M Jordan

Leuke film als je van basketbal en. Schoenen houdt.

Zeker als je de periode Jordan hebt meegemaakt

3.0 ***

Merkmarketing in een olijk jasje. Ergens wel knap hoe 'Air' (2023) een behoorlijk saai uitgangspunt (het introduceren van een nieuwe sportschoen) toch presenteert als een epische geschiedenis. Het scoort zeker punten met een nostalgische opzet en een cast vol topacteurs. Paar keer smakelijk gelachen. Al viel het me wel een beetje tegen dat ze niet écht losgaan met diverse modellen Air Jordan's, daar was nog meer ruimte voor sneakerfetisjisme.

Docu? Weet je zeker dat je de juiste film hebt bekeken?

"A shoe is just a shoe until someone steps into it.”

Ha, toch nog best wel een vermakelijke film. Mijn tweede Damon film van vandaag ook, en wederom een heerlijke zit. Ik ben zelf een erg grote fan van het kledingmerk Nike, en vond het dus wel interessant hoe ze deze deal hebben gesloten, aangezien het gewoon een onwijs groot merk is geworden door de jaren heen, was de connectie met Jordan toch wel de grondlegger van het succes. Zelf ben ik ook erg groot fan van de Air Jordan reeks, en weet dat verschillende stukken van het kledingmerk voor veel geld over de toonbank gaat. Nike is langzamerhand al vergroeid in het succes, op het moment hebben ze grote Hip-Hop sterren in de tas zitten die samenwerken met hun merk, daar waar Adidas dat overigens ook nog wel had (heeft) met o.a. rapper Kanye West, heeft Nike andere grote namen onder hun naam staan, zoals rapper Drake en voetballers zoals Cristiano Ronaldo en Neymar en uiteraard velen uit het verleden. Toch vond ik het wel leuk om te zien hoe de strijd om Michael Jordan ging, en het eigenlijk allemaal begon.

Ik was in het begin wat sceptisch, ik had niet verwacht dat ik het toch wel leuk zou vinden omdat in mijn gedachten dit soort films me niet altijd goed bevallen, achteraf geniet ik er stiekem best vaak om. Het waargebeurde verhaal omtrent deze deal vind ik een leuk thema, al denk ik ook niet dat het helemaal is gegaan zoals hier. Typisch Amerikaans overigens, dat wordt zelf als wel benoemd in de film. En daar gaan ze zelf vooral heel erg goed op.

Ik vond de film ook de nodige komedie bevatten, en heb meermaals hard op gelachen tijdens het kijken van deze film. Vooral de gesprekken tussen Sonny en Falk (de zakenman van Jordan) was hilarisch, waaronder ook dit stuk (overigens twee telefoongesprekken tussen hun zijn beiden even hilarisch, ik quote er even eentje):

“You know he'll be miserable at Adidas.”
“I mean, it's a shit show over there since Adolf died.”

“- Adi, Sonny. He went by Adi.”
"- His name was Adolf."

“I mean, the guy's name was literally Adolf.”

“- He was a good man.”
“- He kept the name.”

“It's Adi. Adi Dassler. Adi-Das. Adidas.”

"- That's what it stands for."
“- He was in the Hitler Youth.”

“No, he wasn't. Don't say that.”

“I saw a picture of him, personally, wearing a swastika.”

“The guy had the haircut.”

“- We all have a past.”
“ Look, David, some of us have our past and some of us were Nazis.”

Als ik het zo terug lees dan krijg ik alweer een glimlach op mijn gezicht. Maar niet alleen hun twee deden het erg komisch in deze film, ook de rol van Ben Aflleck hemzelf vond ik echt hilarisch, als de CEO van het bedrijf: Phil, in zijn trainingspakken zo door de film heen, het zag er echt niet uit .

Affleck leverde ook prima regiewerk af, hij heeft een hele leuke film geproduceerd met leuke en afwisselende momenten naar de jaren tachtig, veel herkenbaarheden denk ik. Ik ben nog niet zo oud, al zeg ik wel eens vaker om mij heen dat ik best had gewild dat ik in die tijd was opgegroeid, het zag er destijds nog vrij en vredig uit. Tja, ook dat zal zijn zwarte kanten hebben gehad. Enfin, leuk gedaan zo met de flashbacks, en ook de muziek is een waanzinnige keuze. Ik vraag me overigens wel af waarom ze Michael zelf zo in de achtergrond laten lopen, heeft Jordan daar zelf geen goedkeuring voor gegeven? Want *bijvoorbeeld bij het moment wanneer ze die ontmoeting hebben voor hun deal, en de schoen dus presenteren, is het allemaal zo mysterieus*, en dat stoorde misschien wel een beetje.

Hele leuke film toch wel, met een paar kleine minpuntjes (soms was het wat rommelig), toch wel heel erg vermaakt. En ik moet dan toch zeggen dat ik wel heel goed ga op dit soort films, en dat is mooi iets meegenomen voor in de toekomst!

Wordt er hier van ons verwacht dat we juichen voor een miljardenbedrijf dat nog rijker wordt? Ik vind het maar een bizar onderwerp voor een film. Eigenlijk was ik ook van plan die relatief nieuwe trend van inspirerend bedoelde films over het ontstaan van een product of bedrijf te negeren, maar uiteindelijk ben ik toch gezwicht omdat er misschien Oscarnominaties inzitten.

De film is overigens dankzij de goede regie van Affleck niet eens een straf om kijken, maar alles voelt waanzinnig berekenend en gladjes, tot aan de steeds terugkerende grapjes over verkeerde toekomstvoorspellingen aan toe. De film is niet alleen een veredelde reclamespot voor Nike, het is ook nog eens een van de meest opzichtige producties die inspelen op je nostalgie die ik heb gezien. De manier waarop dat naar voren komt in de soundtrack en dialogen is zo lomp als het maar kan. Visueel is het ook vrij goedkoop allemaal.

Daarnaast bevat de cast veel te veel bekende gezichten die ook maar zelden op de echte mensen die ze moeten spelen lijken. Iedereen speelt dan wel weer prima, Damon (op de automatische piloot) en Davis in het bijzonder . De rol van Tucker vond ik tenenkrommend. Raar ook dat er zo geforceerd wordt vermeden om Michael Jordan vol in beeld te brengen. Dit is weer zo'n Affleck-film waarbij ik al de lof niet zo snap. Wel van het grote publiek, maar niet van de critici.

Hoewel het een aanstekelijke film is, met leuke, goed geacteerde personages en een heerlijk tijdsbeeld, is het toch uitermate storend dat je zit te kijken naar mensen die doen alsof ze een medicijn tegen kanker uitvinden, terwijl ze in werkelijkheid proberen om over de rug van een basketballer zoveel mogelijk schoenen te verkopen.

Het epische gewicht dat hier gegeven wordt aan dit welhaast religieus aandoend ultrakapitalisme is soms onbedoeld komisch. In het epiloog zien we welke effecten de gebeurtenissen in de film hebben gehad op de sport en de sportmarketing en ook hier wordt gepretendeerd dat Nike eigenhandig een prestatie heeft geleverd die je mag vergelijken met Rosa Parks voor in de bus plaatsen of Neil Armstrong op de maan zetten.

De film vermijdt niet eens de schijn dat het één grote commercial is. Zelfs lullige feitjes worden zo opgelezen van de Wikipedia pagina: dat Knight begon met het verkopen met schoenen vanuit de kofferbak van zijn auto en dat het 'swoosh' logo 35 dollar kostte en hij het eerst niet eens mooi vond.

Ook vreemd is dat het personage van Michael Jordan nooit met zijn gezicht in beeld is, net als die buurman uit Home Improvement. Ik verwachtte dat dit zou veranderen zodra hij het kantoor van Nike binnenkwam - om te symboliseren dat zij hem wel zien als persoon in plaats van een wandelende zwarte geldboom, maar nee. Het gaat de hele tijd over hem, maar we zien hem nooit.

Het meest storend is de opzichtige 80s soundtrack. We horen van zeker 175 popsongs een paar seconden - alsof je in een jaren 80 skihutbar staat. Maar ondanks alle nonsens beklijft de aanstekelijkheid, positiviteit en de drive om succes te hebben en dat maakt dat ik met een lach 3,5 sterren geef. Maar een beetje dom is het allemaal wel.

Het verhaal is voor mij en velen met mij bekend. En het eerste gedeelte van de film zat ik toch een beetje te wachten tot er echt wat gebeurde. Matt Damon leek me in eerste instantie een miscast maar dat is toch wel een vakman.

De jaren tachtig aankleding is tof gedaan en het enthousiasme bij Nike is leuk weergegeven. Phil Knight is een interessnte figuur die tof wordt neergezet door Ben Affleck. Maar het sterkste van de film vind ik toch de verbale battle tussen Sonny Vaccaro en ma Jordan. Mooie speeches werden er afgestoken.

Prima vermakelijke film. Al bij voorbaat weet je dat er wat filmcliche's langs gaan komen (ook al is het een waargebeurd verhaal); de werknemer die iets wil doen waar hij de hogere heren van moet overtuigen, die iets stout doet tot ongenoegen van die hogere heren, om vervolgens succesvol te zijn. In dit geval neem je het dus sneller voor lief. Ik vond het sterk dat Jordan zelf nooit echt in beeld komt, het zou beetje een sof zijn als een of andere acteur hem zou spelen, dit maakt het krachtiger, omdat het gaat om wat eromheen afspeelt.
Ook een inkopper: heerlijke nostalgie met de 80's beelden, shots van shows in het begin en natuurlijk de soundtrack. Het is simpel en misschien wat goedkoop, maar enorm doeltreffend. Prima acteerwerk van de grote namen.
Persoonlijk ook zeker leerzaam: ik wist niet dat begin jaren '80 er al gejaagd werd op persoonlijke commerciële contracten in de sport, ik dacht dat die uitmelkerij pas veel later begon. En dat dit dus ook de start was van individuele inmenging.

Nu ben ik als amorele consument niet zo'n kapitalisme-criticus, maar is dit niet 2 uur ongegeneerde eigenpijperij van Nike? Met quasi-inspirerende bedrijfsbeginselen en flexen met succescijfers lopen ze daar behoorlijk naast hun Air Jordans. En de gehele 80's vibe als stemmingmaker komt ook geforceerd over op me. Uiteindelijk weten de sympathieke personages en luchtigheid de algehele air te overstemmen. Maar verder is deze ophemeling van een sportschoen niet aan mij besteed.

2,5 * Door hoge eigendunk geen slamdunk

Nu, er zijn nog wel wat sportmensen die in de jaren 80 en 90, nog voor het internettijdperk, een enorme impact hebben gehad op de samenleving, maar Michael Jordan was toch wel het summum. Zeker betreft de economische impact die hij had was ongezien en hij was zijn tijd ver vooruit.

Bij vlagen interessant, maar voor mij niet de film die ik er had van verwacht gezien de vrij goede commentaren. Jordan zit letterlijk aan de zijlijn en de focus ligt volledig bij Nike. Nuja, dat vermeldt de synopsis ook al, dus op zich was dat geen verrassing en ook niet het doel van de film.

Matt Damon doet het wel goed. Toch een betere acteur dan velen denken. Hij maakte voor mij de film behapbaar. Een film met de nodige luchtigheid en de nodige satire. Degelijk, maar voor mij niet meer dan dat.

Air gaat lekker vlotjes en bijna swingend van start. Met heerlijk nostalgische beelden en een toffe, bijpassende soundtrack. En hoewel het nergens volledig inkakt, kan Affleck die lekkere vibe halverwege de film niet echt vasthouden. Maar ook als het geheel wat aan levendigheid inboet, blijven Damon en zijn collega's het prima doen met geregeld een welkome komische noot. Affleck zijn rol lijkt wel wat over de top, hoewel ik geen idee heb hoe excentriek de werkelijke Phil Knight was.

Het is allemaal wel erg Amerikaans. En er wordt af en toe een loopje genomen met de werkelijkheid, wat ik voor "waargebeurde verhalen" toch altijd als tekortkoming zie. Maar Air is een amusante film over een origineel onderwerp. En daarmee eigenlijk ook gewoon weer eens een keer wat anders.

Dit was nog een leuke film. Heel vlot gebracht, ondanks de langere speelduur. Dit kwam deels door het verhaal die de moeite was om verteld te worden. De cast deed het ook uitstekend en was goed op dreef. Het sportgedeelte was zeker niet overheersend.

De soundtrack is ook nog het vermelden waard, helemaal jaren 80, maar niet op de foute manier.

Vond het een aanrader!