Judas and the Black Messiah (2021)

Vanaf 8 april 2021 in de bioscoop (Warner Bros.)

Nou, ik ben benieuwd. Het script, "de autoriteiten willen de revolutie de kop indrukken", is in ieder geval al duizenden jaren oud en we hebben er pas nog een mogen aanschouwen in de USA en we zullen er binnenkort waarschijnlijk ook een gaan zien in onze eigen kikkerlandje.

LaKeith Stanfield speelt Bill O’Neill, een man die door de FBI wordt gerekruteerd om als infiltrant de Black Panther beweging (een organisatie die strijd tegen de onderdrukking van Afro-Amerikanen) van binnenuit te saboteren. Hiervoor dient hij eerst het vertrouwen te winnen van de jonge leider van de groep, Fred Hampton.

Ik kende dit waargebeurde verhaal achter de Black Panther Party eigenlijk helemaal niet maar het liet bij mij behoorlijk veel indruk achter. De film schuwt er niet van weg om zo af en toe ook de donkere kant van de beweging te laten zien maar vooral de manier waarop de FBI en de politie omtrent deze zaak te werk zijn gegaan is ronduit smerig.

Als ik een minpunt moet noemen is het dat de film zich vooral richt op Bill O’Neill waar het wat mij betreft wel iets meer op Fred Hampton had mogen focussen. Zijn rol is zeker niet gering maar bij mij bekleef op het einde toch een beetje het gevoel dat hij meer schermtijd had verdiend. Het acteerwerk van vrijwel iedereen is uitstekend maar Daniel Kaluuya als Fred Hampton steelt namelijk in iedere scène dat hij voorkomt de show. De manier waarop hij de verschillende speeches in de film tot leven brengt gaven me iedere keer kippenvel. Ik had daarom graag nog wat meer de diepte ingegaan over wat zijn beweegredenen waren en hoe zijn gevecht tegen onderdrukking tot stand is gekomen.

Voor een ieder die het verhaal net als mij ook nog niet kent raad ik je aan om zo blind mogelijk de film in te stappen. Ik denk dat de gebeurtenissen op deze manier het beste zullen blijven hangen. En dat is in deze tijd, waarin het onderwerp waarschijnlijk relevanter is dan ooit, misschien nog wel het belangrijkste.

De film speelt zich af in het Chicago van 1968. De Black Panther beweging is groot en disruptief. De beweging vormt een bedreiging voor de maatschappelijke status quo van de bevoorrechte blanke burger. De film toont hoe staatsorganen tegen het zwarte gevaar ageren en de organisatie met legale en illegale middelen proberen uit te hollen.
De sfeer van wantrouwen, angst en dreiging wordt uitermate goed geschetst. Het explosieve Chicago van 1968 staat als een huis. Daarbij helpt de magnifieke funky score perfect om de ambiance van de jaren 60 helemaal af te maken.
Het is een furieuze film. De film rond Black Panther voorman Fred Hampton met in de hoofdrollen Daniel Kaluuya en Lakeith Stanfield kijkt als een woedende aanklacht tegen sociale ongelijkheid en racisme.
Kaluuya maakt van de radicale Hampton een complex en driedimensionaal personage met authentieke diepgang. Kaluuya laat als the Black Messiah hetzelfde charisma zien als de echte Hampton. Als bij de aftiteling beelden van Hampton worden getoond die in een vurige rede de frase “I Am A Revolutionary” het publiek in smijt, is de gloed die hij uitstraalt goed vergelijkbaar met de gloed die Kaluuya oproept. Echt een fantastische rol.
De andere hoofdrol is voor Lakeith Stanfield als William O‘Neil. De judas uit de filmtitel, die zijn ziel aan de FBI verkocht en langer leefde dan de man die hij verraadde. Erg vrolijk bracht hij de jaren erna niet door. Erg oud werd hij overigens ook niet. De gluiperige rat is een geheel ander type dan Hampton. Achterbaks, slinks, speels en bevlogen. Het is voor de kijker moeilijk om hem eenduidig te labelen als rat of als fervent aanhanger van de Panthers en bewonderaar van Hampton. Hij is een enigmatische en intrigerende figuur. Stanfield zet hem geweldig neer.
De film schijnt heel nauw aan te sluiten bij de werkelijkheid. Shaka King liet zich bij het schrijven van het script bijstaan door Fred Hampton Jr., de enige zoon van Fred Hampton. Een betrouwbare referentie, lijkt me. Regisseur Shaka King weet derhalve de toenmalige gebeurtenissen nauwkeurig (en ongezouten) weer te geven. Bovendien lukt het hem ook om met de film een mentale brug te slaan naar de huidige tijd waarin een nieuwe strijd tegen sociale uitsluiting en discriminatie wederom lijkt te zijn begonnen.
Judas and the Black Messiah schetst de historische achtergrond van dreiging en geweld in Chicago in 1968, plaatst daarin twee hoofdpersonages en laat zien hoe gebeurtenissen uit de hand lopen en processen onomkeerbaar worden en tenslotte aan één van de belangrijkste stemmen tegen racisme en sociale ongelijkheid het leven kosten. Indrukwekkende film, die verontwaardiging en boosheid oproept maar ook gewoon prachtig is.

Een film (in docudrama stijl) over een FBI-informant, die de leider van de Black Panthers in Chicago in de gaten moest houden. Ik vind het toch wel jammer dat de filmmakers ervoor kiezen om de “verrader” tot de centrale figuur van deze film te bestempelen, omdat dat een beetje ten koste gaat van de charismatische Panther-leider (een prachtige rol van Daniel Kaluuya). De film staat weliswaar als een huis, maar legt het accent op het verkeerde personage.

Niet onaardig, maar vind de film wel heel erg hoog gewaardeerd overal (met name in internationale media).

Het is namelijk best rommelig geschreven omdat het lijkt alsof de makers niet zo goed wisten waar de focus moest liggen, bij Hampton?, bij O'Neal?, of bij de Panthers in het algemeen en de sfeerzetting?

Verder wel erg goed geacteerd door Kaluuya en (vooral) Stanfield.

Kaluuya mag dan te oud zijn voor de rol van de 21-jarige Fred Hampton, de charismatische leider van een afdeling van The Black Panther (en de zwarte Messias uit de titel), maar met zijn charismatische, energieke vertolking zet hij wel een waardig portret neer van een tegendraadse leider van een groepering die de gevestigde orde een schop onder de kont wilde geven. Het probleem met dit historische drama is dat het eigenlijk zou moeten draaien om Bill O'Neal [LaKeith Stanfield], de kruimeldief die onder druk FBI-agent Roy Mitchell [de uitstekende Jesse Plemons] informant wordt. Het feit dat zowel Kaluuya als Stanfield genomineerd zijn voor een Oscar als Best Supporting Actor, maakt duidelijk dat King en co-scenarist Will Berson niet konden besluiten wie nu eigenlijk de hoofdpersoon was. Het acteerwerk is prima en het verhaal boeiend, maar de film is dramatisch zeer onevenwichtig.

Het probleem met films over (institutioneel) racisme is dat het onderwerp zich lastig laat behandelen binnen de beperkte speelduur van een film, zonder dat het een prekerige film en vaak ook een droge geschiedenisles wordt. Goddank kiest Judas and the Black Messiah er wijselijk voor om geen biografie te zijn. De film zit vol spannende scènes en voelt aangenaam persoonlijk en kleinschalig. Het verraad van O'Neal en zijn innerlijke conflict brengen ook een zekere theatrale spanning en tragiek in het verhaal.

Als kijker volgen we de Black Panthers van binnenuit en zien we meer dan alleen de militante kant waar de organisatie het meest bekend om was. De scènes met speeches en enthousiaste mensenmassa's komen oprechter en aanstekelijker over dan vergelijkbare scènes in veel andere films. Het charisma van de sterk spelende Kaluuya zal daarbij helpen. Hoewel iedereen goed speelt, Fishback in het bijzonder, zijn het toch Kaluuya en Stanfield die echt de film dragen. Wat kan die Stanfield ook acteren zeg. Er is geen film waarin hij nog geen indruk op me heeft gemaakt.

De FBI en politie worden eigenlijk alleen als de bad guys getoond, maar het is hier bijzonder effectief. Hoover was natuurlijk ook gewoon een schurk, en Plemons speelt een conformistische rol die je echt een naar gevoel geeft. Het einde is ook hartverscheurend, ook al weet je al hoe het allemaal af zal lopen. Sterk in beeld gebracht ook allemaal. Sowieso al erg mooie cinematografie. Niet het standaard kleurenfiltertje om de jaren zestig na te bootsen. Ik zou het haast knus noemen. Dat gaat trouwens ook aardig op voor de muziek. Een royale 3.5*.

Best oké maar niets bijzonders, deze film over de relatie tussen Black Panther-leider Fred Hampton (Daniel Kaluuya) en infiltrant William O'Neal (Lakeith Stanfield). Beiden zijn hier uitstekend, maar het script bewandelt platgetreden paden en op visueel gebied is de film niet bepaald dynamisch. De meeste moeite had ik echter met de FBI-personages, die als karikaturen worden neergezet. Vooral Martin Sheen maakt het wel heel erg bont als J. Edgar Hoover. Die zou niet misstaan in een Austin Powers-film.

Redelijk geschiedenislesje over de Black Panthers. De cast speelt prima en het ziet er allemaal goed uit. Het verhaal is niet slecht maar om nou te zeggen dat ik op het puntje van m'n stoel zat... niet echt. Ik heb me af en toe zelfs even verveeld. Had wat mij betreft best korter en bondiger gemogen, maar wel een voldoende waard.

Film die wel eerlijk is en niet enkel de black panter beweging verheerlijkt maar vergelijkt met terrorisme en zelfs de Ku Klux Clan , hetgeen best gewaagd is. Ook schuwt "Judas and the black Messiah" niet om de moeizame relaties tussen de gekleurde groepen in beeld te brengen. En daarmee is deze film een objectief portret geworden over de organisatie en de hoofdpersonages er om heen. Wel is het verhaal soms traag waardoor soms verveling tijdens het kijken kan toeslaan.,Maar al met al een degelijke film.

3*/3.5*

Oscarwinnaar beste mannelijke bijrol.

Eens met hen die vinden dat de focus niet duidelijk is, en ook eens met hen die vinden dat de sfeer in de film en het acteerwerk ok is.

Een strakker, en korter, verhaal had de film wel goed gedaan, dan maar wat weglaten hier en daar.

Goeie film over een crimineel die voor de FBI gaat werken als infiltrant bij de Black Panthers eind jaren '60. Het duurt even voordat de film goed op gang komt, maar het wordt wel steeds beter met een aantal goeie scenes. Twee boeiende hoofdpersonages die eigenlijk ieder hun eigen film verdienen (de film mist in dit opzicht ook wat focus). Uitstekend acteerwerk, maar net geen 4.0 sterren.

Het valt best te begrijpen dat er Afro-Amerikaanse burgerrechtenbewegingen ontstonden nadat de zwarte bevolking (institutioneel) werd geconfronteerd met veel geweld en discriminatie. Het leidde ertoe dat er soms grenzen opgezocht en overschreden werden wanneer deze een militant en politiek karakter kende. Ik kan de Black Panther beweging op dat vlak ook moeilijk inschatten, net als personen als Malcolm X of Fred Hampton. Laat ons het erop houden dat ik me bewust ben van de beladenheid en de mogelijke ophemeling of demonisering van beide "kampen".

Ik moet eerlijkheidshalve ook melden dat ik niet vlot in de film raakte. Een film die een duidelijke lijn mist waarbij het niet duidelijk was wat men nou werkelijk wou vertellen en vanuit welke ooghoek dat gebeurde. Maar in het algemeen zeker meer dan degelijk, mede door het prima acteerwerk van zowel Daniel Kaluuya en Lakeith Stanfield.

Een heftig einde ook welk gewoon crimineel was, maar niet hoefde te verbazen. Interessant en prima is wel dat de makers trachten om geen al te eenzijdig beeld te geven van de organisatie. De FBI daarentegen komt er wel bekaaid van af, maar dat is jammer genoeg geen nieuws.

Indrukwekkende fysieke aanwezigheid van Kaluuya. Dat is al ongeveer de helft van de film. In tegenstelling tot de meesten hier vond ik niet dat er focus mistte. Het volgen van de twee tegenpolen leek me juist een waardevolle verbreding van het perspectief en het maakt het ook net wat minder een standaardverhaaltje. Een paar scenes vertellen alles, zoals de bijeenkomst van de FBI mensen waar de racistische motieven open en bloot op tafel komen te liggen, maar ook hoe Fred en de moeder van Jake Winters in de keuken een herinnering delen. Verder mooi kleurgebruik: die rode auto bijvoorbeeld spat werkelijk van het scherm! Het einde van Judas and the Black Messiah hakt erin en dat ligt niet alleen aan de tragiek van de geschiedenis maar ook aan de manier waarop de makers dit brengen en het vooral persoonlijk weten te maken.

Kleine tegenvaller in alweer een film over black lives matter. Nieuwe invalshoeken zien we niet in deze film. Hij verloopt best wel traag met hier en daar een gaap en moet het vooral hebben van het indrukwekkende ongelooflijke einde dat dan weer wel. Maar beklijven doet ie nergens. Beste rol is voor Judas gespeeld door Stanfield. De rest vond ik wat vlakjes spelen. Ook is ie vrij rommelig bij tijd en wijle. Beeld en geluid sfeer zijn dik in orde. Kleine voldoende niet meer niet minder.

Verder wil ik ook wel iets zeggen over black lives matter. Don't get me wrong racism ain't good maar wist je dat in Amerika de meeste moorden worden gepleegd door zwarte onderling? Dan is het wel gek dat een witte gelijk op de voorpagina staat als hij een zwarte vermoord. Beetje hypocriet dan.

Film 3,0

Beeld 4,0

Geluid 4,0

De film gaat over de Black Panthers, niet over de Black Lives Matters-beweging.

En waarom zouden we het eigenlijk moeten hebben over kanker, als er meer mensen dood gaan aan hart- en vaatziekten?

Film begint erg sterk maar gaat het tweede deel toch wat sleuren. Wel een schandalige en heftige geschiedenis.

Kleine 3,5

Het relaas van de Black Panthers en dan vooral de chairman Fred Hampton. Maar het wil vooral het verhaal van de actieve beweging laten horen. Een antwoord op het beeld van Black Panthers als een bende criminele moordenaars. Oorzaak en gevolg. De groep werd opgericht na de moord op Malcolm X en onder de visie van de jonge Fred Hampton kwam er een beweging die niet meer geloofde in de kracht van het woord alleen. Na de moord van Malcolm X en Martin Luther King hadden velen het idee dat enkel woorden niet volstonden. Geviseerd door FBI en politie waar je racistische motieven niet ver moet zoeken.

Hampton was amper 21 jaar als hij vermoord werd. Daniel Kaluuya is dik 10 jaar ouder, maar zorgt wel voor een sterke prestatie. Als je beelden ziet van de originele Fred Hampton, dan is dat ook geen kleine jongen maar een charismatische man. We volgen het verhaal via Bill O'Neal. Wordt wel meer gedaan, zodat je als kijker mee gaat met de getuige van de feiten (denk aan de film Amadeus waar we niet Mozart maar Salieri vooral volgen) en het houdt zo wat meer mysterie rond het echte onderwerp.

Qua verhaal is dit zeker iets dat moest verteld worden, en dan helpt een goed gemaakte biopic wel. Op zich lijkt het niet veel bijzonder te doen en volgt het de ongeschreven regels van de biopic. Maar het verhaal is boeiend, de cast is zeer sterk en de spanning wordt goed opgebouwd, ook al weet je wat er komt als je de historische feiten wat kent. Jammer dat de film gelanceerd werd tijdens de pandemie, omdat het zo wel wat erkenning miste.

Daniel Kaluuya en Lakeith Stanfield zijn indrukwekkend in dit sterke drama over de BP party. Altijd een boeiend onderwerp geweest in de Amerikaanse geschiedenis

Gelaagd, want tweeledig.
Enerzijds het aloude verhaal over hoe verraad en chantage een hellend vlak vormen, waar de persoonlijke moraal uiteindelijk onherroepelijk vanaf tuimelt. Bij Bill O'Neal kwam het inzicht in zijn eigen verval schijnbaar erg laat, maar dat maakt het niet minder tragisch. Je ziet zijn verscheurdheid in het interview, de leugen waarmee hij jarenlang heeft proberen leven, de schim die hij geworden is. Indrukwekkend...
Anderzijds een verschrikkelijke bladzijde uit de Amerikaanse geschiedenis, in deze tijden helaas nog steeds relevant om op te dissen. Het gewortelde racisme, de angstcultuur rondom een politiek en vooral sociaal bewogen ideoloog: verkrampte kleine lui die hun privileges tot de tand gewapend bewaken, het is je reinste gruwel.

Wat eRCee zegt: ‘Judas and the Black Messiah’ kijkt weg als een spannende, vakkundig in elkaar gestoken en prima geacteerde (Daniel Kaluuya, dames en heren!) film, tot de finale de ervaring helemaal op z’n kop zet. Je gelooft gewoonweg niet wat je ziet. Ineens zo rauw, zo ongepolijst, zo gruwelijk: Shaka King ramt de verschrikking door de strot, zonder de feiten cinematografisch aan te dikken.

Slechts één woord is hier op z’n plaats: straf.
3,75*