High-Rise (2015)

Het was ook het eerste wat ik dacht en toen ik het mijn vrouw in mijn beste Nederlands vroeg waar het aan deed denken zei ze in haar beste Engels ''A Clockwork Orange''.

Ik noem het trouwens eerder een ode aan dan naapen.

Maar lieve mensen wat maakt het allemaal uit misschien heeft Stanley Kubrick het wel van deze film daar ''A Clockwork Orange'' zich in de toekomst afspeelt. tudududu (moet het wijsje van ''The Twilight Zone'' voorstellen)

Raar, deprimerend, chaotisch en amper te volgen. Er wordt duidelijk geprobeerd iets maatschappijkritisch te verwoorden over decadentie en de zucht naar macht en geweld, hoe door en door rot de mens is als je regeltjes niet meer handhaaft, naast elitisme, maar het blijft eigenlijk vrij stil. Het jaren 70 sausje zit er te dik overheen...want dit wordt alleen maar gedaan omdat het boek uit die tijd is en omdat het iets clockwork orange achtigs heeft...ook al niet zo'n geweldige film.

Een geslaagde film had zich juist van die referenties losgemaakt en er minder een anarchistisch zootje ervan gemaakt. Ook al is die anarchie een belangrijk thema. Dit was een hele zit en ik hoopte vooral op een stuk verduidelijking wat nu eigenlijk de bedoeling was, maar tevergeefs...

Misschien eens over nadenken...

Een gemakkelijke boodschap of een simpel antwoord moet je inderdaad niet verwachten.

Wat Ballard schreef waren misschien noodzakelijkerwijs literaire hoogstandjes, maar wel levensgrote metaforen die op nietsontziende wijze beschreven waarom de mens destructief en zelfdestructief wordt als de stabiliteit in de samenleving wegvalt. Mijn microkosmossen zijn altijd weerspiegelingen van de moderne maatschappij en als goed kijkt en nadenkt zie je veel overeenkomsten tussen zijn parabels en de zaken die dagelijks in het nieuws komen.

Dat elitarisme is iets, denk ik, dat sterk aanleunt bij de sociale startificaties in Groot-Brittannië, waar nog steeds een upperclass rondloopt die gelooft dat zij de taak hebben om de maatschappij in goede banen te leiden en dat zij de behoeders zijn van 'cultuur' en 'beschaving'. Die typische gelaagdheid zie ik veel minder in België: wij zijn in wezen een natie van boeren gebleven: wie denkt dat hij wat meer is dan een ander, krijgt rap een shot onder zijn gat en van mijn erf!

De jaren 70 look lijkt me een gimmick die refereert naar de tijd waarin het boek geschreven werd. Een bewuste keuze misschien om net niet te transponeren naar de eenentwintigste eeuw? Misschien dat de maatschappij in de jaren 70 net meer van dergelijke uitwassen vertoonde dan vandaag? Met de RAF, provo's en yuppies, financiële crisis, Watergate, etc.?

Men zal van de film wel zeggen dat hij van een hoog intellectueel en 'literair' niveau is maar ik hield het na een half uur voor bekeken. De film waar regelmatig naar wordt verwezen als referentie, O clockwork orange, was veel beter te verteren... Voor mij is dit echt een chaotische boel waaruit ik inderdaad kan begrijpen dat het gaat over klasse ongelijkheid besprenkeld met een jaren 70 sausje... misschien moet ik het boek eens lezen om er meer van te begrijpen... Visueel is het allemaal wel in orde maar verder... de kans is klein dat ik deze film nog een tweede kijkbeurt geef... geef mij dan maar een surrealistische film van Lynch...

Mag die andere poster erop met die auto grill? Hij is echt zoveel mooier!

Kreeg net bericht dat dat een teaser poster is en dat daar niet de voorkeur naar uit gaat .. Jammer.

Om te beginnen: het boek van Ballard is ontzettend de moeite waard. Het speelt zich af in een wolkenkrabber die eigenlijk een metafoor is voor het verval van een ganse samenleving waarin verschillende lagen van de bevolking met elkaar in conflict komen, meer nog, het is een organische entiteit waarin intermenselijke processen en alle uitwassen daarvan woekeren. Tot op het punt dat de boel escaleert.

Hoewel een film plottechnisch veel beperkter is dan een boek, slaagt men er toch in om het standpunt van Ballard in High-Rise afdoende uit te beelden. Dit gebeurt aan de hand van een fragmentarische aanpak met tijdsprongen die van de kijker enige inspanning vragen, inspanning om bepaalde zaken zelf in te vullen en mee te gaan in de logica van de personages. Dit aspect blijft weliswaar onderbelicht, in die zin dat zelfs de centrale personages heel afstandelijk geobserveerd worden. Maar dat is stiekem ook wel plezierig, omdat je als kijker het gevoel hebt een voyeur te zijn tijdens de excessen (gaande van geweld en seks tot decadente denkbeelden) zonder er echt bij betrokken te zijn. Langzaam maar zeker gaat het flatgebouw, zowel letterlijk als figuurlijk, ten onder aan zijn eigen waanzin. De donkerste kantjes in elke bewoner gaan zich zo sterk manifesteren dat er, ondanks de hoogtechnologische snufjes, een primitieve mini-maatschappij ontstaat.

Het is moeilijk om te beoordelen of dit nu een goede verfilming is. Ik ben geneigd te zeggen van wel. Alleszins is het een waardige poging, met een heel eigen beeldtaal weliswaar, maar je blijft de indruk hebben dat het boek van Ballard net iets te complex is voor een audiovisuele vertaling. En ik vraag me ook af wat Cronenberg – zelf een notoir Ballard-fan (zie Crash) – hier van zou vinden, en hoe zijn hypothetische adaptatie van dit verhaal er zou hebben uitgezien.

Het nadeel van deze film is misschien dat er een populaire acteur in speelt (Hiddleston). Hierdoor gaan veel mensen deze film zien die iets heel anders verwachten. Het is bepaald geen doorsnee film. De thematiek en beelden zijn belangrijk, een vlot lopend verhaal wat minder. Daar gaat het hier ook niet om.

De film wil iets uitdragen / uitbeelden. Probleem is eerder dat dit niet helemaal uit de verf komt. De verschillen tussen de elite en het volk. Chaos als creator voor iets nieuws. Iets heel anders missschien? Hoe dan ook best interessant en mooi gemaakt, maar uiteindelijk toch te vaag.

Matige film over een man die in een appartementencomplex komt te wonen waar een bepaalde hiërarchie binnen de bewoners is. De hele aankleding van de film ziet er zeker mooi uit. Echter wordt het, overigens wel originele, verhaal te chaotisch gebracht en is het hoofdpersonage aan de saaie kant. Ik heb het boek niet gelezen, maar vermoed dat dit een gevalletje 'het boek is beter' is.

High-Rise

Vreemde, warrige en expliciete film. Het idee achter de film snap ik wel, maar regisseur Wheatley verdwaalt volgens mij een beetje in zijn eigen fantasie. Scènes lijken wel zonder logische volgorde aan elkaar geplakt en er zit veel overbodige ballast in.

Klassenverschillen, status, macht, de oerdrift van de mens, de rol van de vrouw etc. Het zit allemaal in High-Rise, maar je moet wel goed zoeken. Visueel is het wel mooi gedaan en de acteurs weten de gekte goed te spelen. Want High-Rise ontaardt in totale anarchie en op zich is dat aardig weergegeven.

Nooit gedacht dat ik een film met enkele van mijn favoriete acteurs, o.a. Jeremy Irons en James Purefoy, zo slecht zou vinden.

Maar deze film is het dus, vond er totaal niets aan, slecht, dat is het enige woord dat ik ervoor heb.

In ‘High-Rise’, naar de SF-roman van J.G. Ballard uit de jaren zeventig, wordt een wereld geschetst die in grove lijnen daadwerkelijk bestaat: een wereld van morele verloedering en grootstedelijke vereenzaming. Een wereld die in deze film is teruggebracht naar een 40 verdiepingen tellende, betonnen hoogbouwflat. De bewoners, onder wie dokter en onderwijzer Robert Laing (Tom Hiddleston), hebben alles wat hun hartje begeert, waarbij je moet denken aan zwembaden, een supermarkt en zelfs een school. Ze hoeven het pand enkel nog maar te verlaten om naar hun werk te gaan. De rijkelui zitten op de bovenste etages van het appartementencomplex, terwijl het voetvolk de lagere verdiepingen bewoont. Een zelfvoorzienend systeem, maar al snel beginnen de eerste barstjes zichtbaar te worden. Want die mini-maatschappij blijkt in de praktijk uit te draaien op mensen die zichzelf zoveel mogelijk toe-eigenen en beginnen door te draaien. Dit zijn natuurlijk metaforen voor materialisme en kapitalisme en wat dit bij mensen kan teweegbrengen. Helaas boeten deze aan kracht in omdat ze bijna uit het niets verschijnen. De personages blijven te veel op afstand daarom is er geen echte spanning. En wanneer de anarchie echt losbarst, kijken we naar tal van enorm vermakelijke gebeurtenissen die jammer genoeg geen geheel vormen. Het is natuurlijk mooi dat de wanorde in de film overslaat op de kijker, maar dit zorgt soms toch echt voor te veel verwarring, waar dit in boekvorm waarschijnlijk veel minder een probleem is. Ondanks dat de film vrij chaotische is, het verhaal enigszins ingewikkeld en uit jaren '70 stamt is het resultaat uiteindelijk toch nog wel leuk om naar te kijken. Helaas moet ik concluderen dat regisseur Ben Wheatley het verhaal net niet goed genoeg over weet te brengen. Erg jammer want het blijft zeker een intrigerende film.

Het doet me een beetje denken aan Snowpiercer, maar dan in een futuristisch flatgebouw, en met wat minder gore, actie en heftigheid. Het kabbelt wel voort maar weet door de vele interessante personages en de kunstmatige, zorgvuldig in elkaar gezette decors, altijd te boeien. Jeremy Irons speelt hierin weer een uitstekende rol als een passieve middenklasser die net is komen intrekken in het pand. Al snel maakt hij kennis met de roekeloze Wilder en raakt hij verliefd op Wilder's zus Charlotte en... maakt hij kennis met zowel de onderklasse als de bovenklasse in het gebouw. Een psychologisch machtspelletje onder de twee partijen is onvermijdelijk... maar weet het de kijker onmogelijk te maken welke partij hij precies moet kiezen. Aan de ene kant zou je denken dat hoge klassers altijd egoïstisch en zelfzuchtig zijn.... maar het lijkt er ook verdacht veel op dat de onderklassers wel blijven provoceren....

En wat in het begin nog relatief onschuldig blijft, wordt op den duur wel een surrealistische samenloop der omstandigheden. De strijd wordt hier subtiel en psychedelisch neergezet en het is nog altijd de vraag waarom dit alles had moeten gebeuren. Nee, ik vind dit knap gemaakt.

En dan de sfeer en de decoratie. Gewoon subliem en zorgvuldig gemaakt. Naderhand begin je wel te beseffen dat Wheatley zijn best deed om hier een echte retro jaren 70 film van te maken. Zonder enige dingen uit het heden te gebruiken. Alsof het een late meelifter van A Clockwork Orange is.

Een visueel pareltje.

4,0*

Naar aanleiding van Mother! deze herzien vandaag. Nu was ik de eerste keer al onder de indruk, maar ook ik raakte toen op 2/3e het spoor eningszins bijster. Bij herziening vond ik het prima te volgen. Wat een waanzinnige film is dit. Sex, surrealisme, chaos, sociaal commentaar, horror en design in een blender. Zelden heeft een cocktail zo perfect gesmaakt.

5*!

Deze ook eens meegepikt en had hier wel wat meer van verwacht met zo'n cast. Ik vond hem niet zo meeslepend. De film zag er wel goed uit en de cast deed het prima, maar het verhaal liep niet echt als een trein.

Deed me in het begin denken aan The Bothersome Man, vooral qua setting en sfeer. Maar deze vliegt, nog meer dan die film, volledig uit de bocht na een intrigerend eerste 3 kwartier. Ik ben niet bekend met het werk van Ballard, maar afgaande op deze verfilming valt hij onder de categorie “moeilijk verfilmbare auteurs”, net als bijvoorbeeld Kurt Vonnegut en Douglas Adams.

Met acteurs en cinematografie is niet zo veel mis. Iemand vergeleek het spel van Hiddleston al met Fassbinder, daar moest ik ook aan denken, fijne onderkoelde stijl. Grappig om Jeremy Irons weer eens tegen te komen, al kon hij niet veel met zijn rol. En het is allemaal stijlvol gefilmd, wel wat veel slowmo te pas en te onpas, maar High-Rise heeft zeker kwaliteiten. Erg fijne soundtrack ook. Maar ja, het verhaal- een vage dystopie met een flat als metafoor voor de maatschappij die gaandeweg verandert in totale anarchie- dat klinkt op papier leuker dan wat er uitkwam. Ook totaal onvergelijkbaar met A Clockwork Orange, een vergelijking die ik hier en daar tegen kom, een boekverfilming die trouwens wél goed uitpakte.

Een stuk beter dan verwacht, sterker nog, uitermate interessante film. Het verhaal is een soort allegorie over de (Engelse) samenleving, met een upper-class, middle-class en lower-class, samengepropt in één zelfvoorzienend flatgebouw. De neerwaartse spiraal wordt al vanaf het begin aangekondigd (en resulteert verrassend genoeg in een nieuw evenwicht, zo lijkt het althans). Gezien voorgaande ligt een vergelijking met Mother! voor de hand en hoewel beide films in gebrek aan subtiliteit niet voor elkaar onderdoen, is High-Rise in elk geval meer ambigu. Vond het daarnaast mooi geschoten, haarscherp vooral, en de soundtrack is geweldig (Clint Mansell tekende hiervoor). Een fascinerende film dus die met veel lef en flair gemaakt is. Dit verdient een hogere waardering.

Eindelijk gezien.

A Field in England heeft bij mij een redelijk diepte wonde achtergelaten. Vond Wheatley altijd wel leuk, maar die film was écht niet te pruimen. Gelukkig is High-Rise weer een stuk beter, al haalt Wheatley ook hier niet z'n beste niveau.

Dat ligt ook een beetje aan het boek en de materie. Een flat als symbool voor de verschillende klassen en de maatschappij in het klein. Met de onderdrukking van de lagere klasse en de decadentie van de rijken. Beetje saai en makkelijk? Daarnaast ook al 100 keer gezien, in elke mogelijke vorm. De film voegt verder ook niks toe op dat gebied, het enige wat er gebeurt is dat alles in een onstopbare spiraal van geweld en decadentie terechtkomt.

Wheatley zet het allemaal nog wel aardig neer. Visueel is het redelijk, maar het is vooral de soundtrack die indruk maakt. Zorgt dat het best sfeervol is en het van begin tot eind interessant blijft. Eerste uur is wat traag verder, maar het twee uur is duidelijk beter. Dat maakt dat er uiteindelijk toch een best positief gevoel overheerst.

Het mag allemaal iets origineler, en als dat niet kan dat zeker wat intenser, maar memorabel is het wel. Fijn filmpje, die nieuwe Wheatley toch maar wat extra prioriteit geven.

3.5*

Het begon redelijk, maar het werd steeds chaotischer en oninteressanter. Ik begreep er op een gegeven moment niks meer van. Het acteerwerk is in orde, maar dat maakt mijn score niet veel hoger. Ik heb hier niks mee en had deze film prima kunnen missen. 1,5*

Uitstekende film weer van Ben Wheatley.
Zeer vermakelijk verhaal, over de bezigheden van een elitair volkje in een luxe woontoren, en eigenlijk ook maar gewoon ordinaire mensen zijn.
Prachtig gefilmd en geacteerd, ook geinig die soundtrack, een nummer van ABBA in diverse uitvoeringen.

Geen touw aan vast te knopen.

1,0*

Engelse klassenmaatschappij verticaal gerangschikt. Puinhoop aarde in een flatgebouw.

You Rang M' Lord

Een warrige film. Dit boek van Ballard zou onverfilmbaar zijn. Ik ben nu bezig in het boek, maar of het me echt gaat liggen weet ik niet. Ik zie wel potentieel in de film. De soundtrack en cinematografie zijn eigenlijk best van een hoog niveau. Toch verliest Wheatley mij als kijker ergens in de helft van de film al.

Wheatley kan er wel wat van maar tot nu toe is hij niet direct my cup of tea. Free Fire vond ik een slap aftreksel van Reservoir Dogs. Kill List was wel een aardige horror, al zijn cult/sektefilms ook niet echt mijn favorieten binnen het genre. In High-Rise zie je wel een tamelijk strakke regie met een aantal sterke scènes. Maar het verhaal is simpelweg niet te volgen. Misschien dat de chaotische vertelstijl wel strookt met de chaos in het appartementsgebouw. Voorlopig 2* maar misschien krijgt deze ooit nog eens een kans. Meestal blijf ik bij een eerste mening maar deze heeft potentieel om die toch te wijzigen bij een herziening.

High-Rise deed me erg denken aan een Pornstar Martini, maar dan zonder de Martini en heel veel Pornstar. Regisseur Ben Wheatley gaat gretig te werk met allerlei genres en weigert zich bij een specifieke categorie neer te leggen, maar eenmaal de boel loskomt in de tweede helft is het als geheel amper meer te volgen. Het helpt ook niet dat een film als deze last heeft van de oubollige vormgeving qua inhoud, het boekmateriaal werd tenslotte in het jaar 1975 geschreven. De personages voelen nogal karikaturaal en gespeeld aan, waardoor de onderliggende maatschappijkritiek amper serieus te nemen is. Met het acteerwerk is niettemin weinig mis en op visueel vlak heeft Wheatley de touwtjes stevig in handen, maar ik kon de wat rustigere eerste helft een stuk beter waarderen dan de ongeremde tweede helft. Vanwege de onvoorspelbare en originele inhoud nog wat extra punten, maar de opgave om deze film door te komen bleek achteraf een stuk moeilijker dan verwacht.