The Postapocalypse

Post-apocalyptic science-fiction themes are very popular in cinema recently. Movies depicting the future consequences of wars, genetic engineering or nuclear experiments seem to attract masses of viewers. People like to be frightened by the horrifying "what if?" -what if the icebergs finally melt, what if zombies were real, what if a scientific experiment went wrong and we were captured in a city occupied with giant bugs, what if mankind was forced to leave earth and inhabit other solar system, etc. Variety of subjects is not surprising as the only thing which limits the scriptors' is their's imagination. And of course, the studio's budget. The final catharsis in this type of films ensures the viewers that eventually they are going to be saved by the mighty and invincible troops. Or that they will somehow adapt to new living conditions and survive the dark years.

OldTown to największy w Polsce konwent fanów fantastyki postapokaliptycznej, w ramach którego odbywa się kilkudniowy larp. Rozgrywa się on na terenie opuszczonego lotniska w Stargardzie Szczecińskim. Jest to przestrzeń odizolowana od zabudowań miasta, gdzie infrastruktura wojskowa (m. in. pasy startowe, podziemne schrony, bunkry i zniszczone hangary) jest adaptowana na potrzeby gry.
/
OldTown is the largest convention of post-apocalyptic fantasy fans in Poland, as part of which larp takes place over several days. It takes place in an abandoned airport in Stargard Szczeciński. It is a space isolated from the city buildings, where the military infrastructure (e.g. runways, underground shelters, bunkers and destroyed hangars) is adapted to the needs of the game.

In der Offenbarung des Johannes werden nicht allein elementare Naturgewalten beschrieben, sondern das Himmelsgewölbe selbst wird aufgerollt und damit auch das Ende des Kosmos und der irdischen Zeit allgemein beschrieben. Diese Apokalypse ist das Ende. Aber was ist nach dem Ende ? Nichts -oder es ist kein wirkliches Ende. Doch verbreiten sich seit dem 18. Jahrhundert mehr und mehr Vorstellungen von einer Zeit nach dem Untergang. Der Essay widmet sich zunächst den Anfängen dieser Verzeitlichung im 18. Jahrhundert, um dann in das eigentliche Thema der apokalyptischen Technikszenarien zu springen. Erscheint der Untergang der Titanic als eine bedeutende Katastrophe der Technikgeschichte, ist der Menschheit der nukleare GAU in Form einer zivilen oder militärischen Katastrophe bisher erspart geblieben; gleichwohl hat die Atombombe die Menschheit besonders in den 50er-Jahren zu Vorstellungen und zu Filmen angeregt, wie die Welt nach der nuklearen Katastrophe aussehen könnte. Diese Filme werden als Post-Apokalypse Filme bezeichnet und stehen im Zentrum dieses Essays. Diese Nach-Apokalypse stellt die christliche Vorstellung vom Ende auf den Kopf. Ein bildlich-filmischer Kommentar dazu liefert ein Kinofilm der 70er-Jahre, der im Epilog dieses Essays vorgestellt werden soll. Eingewoben in diese Argumentationslinie sind verschiedene Formen von Gemälden, Fotos oder Filmen. Es ist hier nicht der Ort das komplexe Verhältnis von Kunst und Dokumentation angemessen zu beleuchten, doch bleibt in einem mittleren Abschnitt anzudeuten, dass alle bildlichen Repräsentationen unsere Vorstellung von der Apokalypse prägen. 1 PROlOG : WIR sIND AllE scHIFFbRücHIGE DER UNTERGEGANGENEN ANTIKE claude Joseph Vernet ist berühmt für seine schiffbruchbilder. Eines dieser Gemälde zeigt eine Küste, auf der rechten seite einen von der sonne goldbeschienenen Tempel und darüber einen leuchtturm ( Abb. 1 ). 2 an zentraler stelle auf dem Meer ist ein schiff in seenot wiedergegeben. Im Vordergrund ziehen schiffbrüchige 1. Joseph Vernet, le Fanal exhaussé, 1764, Öl auf leinwand, 97,5 x 123 cm, Musée d'art et d'histoire Genève

Indigenous futures are not only vital for Aboriginal people; they also provide valuable insight into global challenges. Building on Indigenous futurisms scholarship on Native science-fiction films, I engage recent Indigenous Australian video projects that draw more subtly on futures to illustrate how and why they articulate generative hope in the postapocalyptic present.

"Pandemie planety jako možné východisko z letargie za pomocí softwarových technologií" je interpretační text v rámci "Úvodu do interaktivních médií" za požití textů od Petra Weibela a jeho "Syntetic Times", dále Jany Horákové "Konec dějin nových médií: softwarová studia" a Viléma Flussera s jeho textu "Aparát-operátor systém". Dále uvádím do kontextu této konfrontační úvahy konkrétní příklad uměleckého díla, ve kterém se prolínají tendence tezí zmiňovaných autorů a souběžně je toto dílo - video samo o sobě demonstrativním aktem jakési nálady doby postinternetové, spleenem božího oka nad kolapsem bytí, přičemž jedinou imunní spásou jsou slova a jazyk. Při tomto erpám z portálu artalk.cz. Nacházíme se nyní v době, kdy si s sebou neseme problematické aspekty z každé předchozí, ale i současné doby. Můžeme hovořit o klimatické krizi, vyčerpatelných zdrojích, válečných, ideologických i náboženských nepokojích, neoliberálních nebo naopak totalitních skvrnách režimů, které chtě-nechtě ovlivňují naše životy. Jsou tady pak situace, které ačkoliv se zdají býti převážně škodlivé, jako je konkrétně "Corona" virová nebo jiná pandemie, postihující lidstvo globálně, přináší krom nevratných škod humanitních a ekonomických ještě další průlomové objevy. Tím je fakt, že oproti jiným předchozím světovým pandemiím jsme nyní naplno schopni využívat nových technologií a máme možnost trávit izolovaný tekoucí čas za jejich pomocí mnohem propojeněji a někdy i kreativněji. Nepříznivé, izolované chvíle s sebou přinášejí pohled na svět z jiné perspektivy a možná se nám díky tomu podaří rozpustit společenské a v neposlední řadě klimatické trable. Umělkyně Agnieszka Polska skrze hypnotické video dvou promlouvajících planet - země a slunce, jímající dystopické myšlenky zániku a existence. Melancholicky nás ukolébává svým haptickým vzezřením a přenáší nás do obzorů, ve kterých se sami často neodvažujeme brouzdat.

L’articolo analizza il tema della ‘fine del mondo’ e della ‘crisi dell’umano’ nell’Antropocene mettendo a confronto lo studio di Ernesto De Martino sulle apocalissi culturali e sulla crisi della civiltà occidentale moderna e contemporanea con l’escatologia negativa di Günther Anders e con la narrazione distopica di The Road di Cormac McCarthy.


The paper analyzes the theme of the 'end of the world' and of the 'human crisis' in the Anthropocene by comparing Ernesto De Martino's study of cultural apocalypses and the crisis of modern and contemporary Western civilization with the negative eschatology of Günther Anders and with the dystopian narration of Cormac McCarthy's The Road.

The article describes a case study of archeological sites – deserted Lemko villages. Villages
in the Lower Beskids have been exposed to forces of nature for over 70 years, thus they can be regarded
as a post-apocalyptic landscape in the full and literal sense of the word. The topic refers to
the state of preservation of various elements of material culture in the context of landscape memory
as well as care about cultural heritage. On such grounds the author speculates on the possibility of
adding the archeological view to the discussion about possible realities of post-apocalyptic worlds
in literature, art and media, as well as entropy of contemporary material culture.
Keywords: post-apocalypse, contemporary archeology, Lemkos, landscape’s memory,
archeological landscape, Low Beskids

English

Post-Apocalyptic Catalonia: The Figure of the Last Man in Manuel de Pedrolo’s Mecanoscrit del segon origen.

This paper will attempt to prove the validity of an alternative reading of Manuel de Pedrolo’s 1974 novel Mecanoscrit del Segon Origen, which takes into account the sociopolitical context behind its production, considers valuable aspects of the authors biography and situates the novel within his ambitious project. In order to make this reading possible, this paper will begin with analyzing some of the novel’s formal aspects by focusing on particular details, such as its post-apocalyptic setting, the use of the Last Man motif to set up the plot, as well as the specific choice of a narration style. Relating these aspects to the context in which the work was written will eventually justify Pedrolo’s depiction of a post-apocalyptic Catalonia and use of the Last Man motif in his novel; the former to create an allegory of the situation of Catalan culture and language during the Spanish Transition to Democracy, the latter an unconscious reflection of Pedrolo’s own anxieties towards his often misunderstood literary project. By proving the validity of this different approach to this important Catalan novel, this paper does not only offer new insights into this particular work, but it also creates a contextual framework that can be extrapolated to other works by Pedrolo within the science fiction genre.

Català



Catalunya Post-apocalíptica: La figura de l'últim home en el Mecanoscrit del segon origen de Manuel de Pedrolo.

En aquest treball es tractarà de demostrar la validesa d'una lectura alternativa de la novel·la escrita per Manuel de Pedrolo l'any 1974, Mecanoscrit del segon Origen, que tingui en compte el context sociopolític darrere de la seva producció, consideri aspectes valuosos de la biografia de l'autor i situï la novel·la dins del seu ambiciós projecte. Amb la finalitat de fer aquesta lectura possible, aquest treball s'iniciarà amb l'anàlisi d'alguns dels aspectes formals de la novel·la, centrant-se en detalls particulars, com el seu entorn post-apocalíptic, l'ús del motiu de l'últim home per construir el fil argumental, així com l'elecció concreta d'un estil narratiu particular. El fet de relacionar aquests aspectes amb el context en el qual va ésser escrita l'obra justificarà l'aparició d'una Catalunya post-apocalíptica i del motiu de últim home en la seva novel·la, la primera per crear una al·legoria de la situació de l'idioma i cultura catalanes durant la transició espanyola a la democràcia, i l'última un reflex inconscient de la pròpia ansietat de Pedrolo cap al seu projecte literari, sovint mal entès. En demostrar la validesa d'un nou enfocament d'aquesta important novel·la catalana, aquest treball no només ofereix noves perspectives sobre aquesta obra en particular, sinó que també crea un marc contextual que pot ser extrapolable a altres obres de Pedrolo dins del gènere de la ciència-ficció.

El mundo posapocalíptico en la fi cción suele representarse
como un sitio hobbesiano en el que la ausencia de un contrato
social mantiene al hombre en una lucha constante por la
sobrevivencia. En Ciudad de Zombis y Los perros del fi n del mundo,
Homero Aridjis representa el México actual como un sitio
distópico sin más orden ni ley que la que impone el crimen y
la violencia. A pesar de este escenario, el espacio representado
en estas novelas no carece de contrato social, pues en este se
mantienen activas las instituciones de la vida moderna. En este
artículo propongo que esta situación contradictoria apunta a
una interpretación posapocalíptica de la sociedad en el México
contemporáneo.

In AMC’s popular television series of The Walking Dead the world as we know it has ended. Some kind of virus has turned the dead into flesh-eating mindless creatures and there are much more dead than living people. In this world all the institutions have collapsed, there is no society, media, police, army or any organized society outside small groups of people. Even though this is a fictional world, a somewhat similar collapse of society is possible due to climate change, epidemic or major catastrophes. Therefore, it is interesting to ponder what the characters in The Walking Dead did related to organizing education and ponder what they maybe should have done.

Artykuł poświęcony jest biopolityce i formom biowładzy w postapokaliptycznych światach, wykreowanych w tekstach kultury popularnej. Tezy autora oparte są na analizie 147 powieści i opowiadań oraz 246 filmów i seriali. W artykule opisane zostały typy zagrożeń dla wspólnot ocalonych, strategie radzenia sobie z nimi i ich wpływ na postapokaliptyczną formę uspołecznienia. Choć analiza nie ogranicza się do apokalips atomowych, to szczególną uwagę poświęcono promieniotwórczości jako „magicznemu czynnikowi”, wykorzystywanemu w popularnych dziełach. Autor odpowiada także na pytanie o to, co te eksperymenty myślowe mówią nam o zbiorowej świadomości i „podświadomości” późnonowoczesnych społeczeństw ryzyka.

Tekst stanowi zapis, jaki odnalazł autor podczas wyprawy w przyszłość. Została ona zainspirowana konferencją dotyczącą edukacji w 2050 roku. Wykorzystując tajemne techniki nie-nauki udało się przeniknąć do świata, którego nie ma. Sam autor niewiele z tej podróży pamięta. Pozostały tylko porwane obrazy i ten kawałek papieru ze spisaną przez kogoś opowieścią. Dlaczego akurat ten fragment się ostał nie wiadomo. Tak samo jak nie wiadomo, jaka ręka go spisała. Mogłaby być to ręka samego autora. Ale nie jest on pewien. W każdym razie przepisała to, co zostało, dodał kilka przypisów. Zapytany o cel, jaki mu przyświecał odpowiada, że chodziło, by wypowiedzieć coś na konferencji. Poza tym, traktuje ten tekst jako interwencje. Po coś go zabrał. Tam, gdzie był. A może nawet spisał/zapisał/napisał. Myśli, że może być to wiadomość z przyszłości, która nie nadejdzie.

Od dłuższego już czasu widoczna jest ogólnoświatowa tendencja do przedstawiania światów postapokaliptycznych. Jeśli do tego dodaje się wciągającą fabułę, przekonujący wątek miłosny, kilka irracjonalnych pomysłów, efekt może być co najmniej zadowalający. Jeżeli to wszystko dzieje się w epoce żelaza, węgla i pary, to zdecydowanie jest po co wybrać się do kina.

Beginning with the incredible success of The Road Warrior, the Mad Max franchise became a foundational US post-apocalyptic fantasy. That film’s rusted wasteland aesthetics and heroic lone-wolf ethos proved enormously influential, affecting the very possibilities for imagining such future scenarios. This article examines Mad Max’s impact by looking to a post-apocalyptic alternative in The Postman (both David Brin’s novel and Kevin Costner’s screen adaptation). Despite their Australian origins, the Mad Max films have now been long established as iconic American expressions. But The Postman’s awkward, community-driven, patriotic vibe establishes the fulfilling future that George Miller initially sought – yet failed – to create. The harrowing narrative of The Postman both competes with and complements Mad Max’s nightmare world, offering a significantly different account of post-apocalyptic mayhem and renewal.
https://online.liverpooluniversitypress.co.uk/doi/abs/10.3828/sfftv.2017.22

A post-apocalyptic work such as Parton’s dense yet ordered 25.150kg landscape, 2011, from the Threshold exhibition at the University of Cape Town, presents a revisionist and self-reflexive discourse on the aftermath of the apocalypse-like event, which can be interpreted as a response to both environment pollution and, in my view, post-apartheid burial and catharsis.

Jedną z możliwości odpowiedzi na pytanie o znaczenie fikcji postapokaliptycznej dla kultury zachodniej jest przyjrzenie się konwencji na metapoziomie, analiza związków panujących w niej trendów twórczych ze współczesną im sytuacją społeczno-polityczną. W myśl tego podejścia zjawiska kulturowe o takiej skali, jak rozkwit fikcji postapokaliptycznej, mają genezę w społecznym zapotrzebowaniu na konkretny typ opowieści, pozwalający wyrażać lęki czy nadzieje dominujące w dyskursie publicznym danej epoki. Tekst ten przywołuje historię rozwoju konwencji postapokaliptycznej.Rozpoczynam od pierwszych, XIX-wiecznych dzieł, eksperymentujących z opowieścią o świecie po zagładzie, opowiada o rozkwicie konwencji w XX wieku (szczególnie w jego drugiej połowie) i o jej współczesnej odsłonie. Rozwój fikcji postapokaliptycznej jest odniesiony do historii znanego nam świata, pokazuje, jak przemiany naukowe, gospodarcze, polityczne czy ekonomiczne wpływały na wzrost zapotrzebowania na fikcję postapokaliptyczną oraz na popularność określonych typów apokaliptycznych katastrof stojących u genezy danych światów.

Spielfilme über das Ende der Welt, wie wir sie kennen, haben seit Jahren Konjunktur - jüngstes Beispiel ist der aktuelle deutsche Thriller „Hell“. Auch die gefeierten US-Serien „The Walking Dead“ und „Falling Skies“ zeigen Menschen in Endzeitszenarien. Immer stellt sich dabei die Frage, was passiert, wenn vertraute Regeln des Zusammenlebens außer Kraft gesetzt sind - eine Situation, die auch in realen Katastrophen immer wieder eintritt. Welches Wissen und welche Fähigkeiten sind wertvoll, welche bedeutungslos? Wie wird Macht und wie werden Ressourcen verteilt? Setzen sich die starken und gewaltbereiten oder die sozialen und gebildeten Menschen durch?

Die Sozialwissenschaftler Florian Hessel und Christian Gudehus diskutieren, wie realistisch die meist düsteren Filmerzählungen sind und wie sich die Wissenschaft ein Leben nach dem Ende der Welt vorstellt.