İçeriğe atla

Joseph E. Stiglitz

Vikipedi, özgür ansiklopedi
(Joseph Stiglitz sayfasından yönlendirildi)
Joseph E. Stiglitz
Joseph E. Stiglitz
Doğum9 Şubat 1943 (81 yaşında)
Gary, Indiana
MilliyetAmerika Birleşik Devletleri Amerika Birleşik Devletleri
Mezun olduğu okul(lar)MIT
Amherst College
ÖdüllerJohn Bates Clark Madalyası (1979)
Nobel Ekonomi Ödülü (2001)
Kariyeri
DalıEkonomi
Çalıştığı kurumlarColumbia Üniversitesi
Doktora
danışmanı		Robert Solow

Joseph Eugene "Joe" Stiglitz (d. 9 Şubat 1943) Amerikalı ekonomist ve Columbia Üniversitesi öğretim görevlisi. 1973'te John Bates Clark Madalyası'na layık görüldü ve 2001 yılında Nobel Ekonomi Ödülü aldı. Bill Clinton'nın hükûmetinde ekonomi danışmanlığı başkanlığıyla ünlendi ve daha sonra Dünya Bankası Başkan Yardımcılığı ve Başekonomistliğini görevinde bulundu. Küreselleşme, piyasa tutuculuğu ve Uluslararası Para Fonu, Dünya Bankası gibi bazı uluslararası kurumlar hakkındaki kıritik bakış açılarıyla ünlü. 2001'de Stiglitz, Columbia Üniversitesinde bir düşünce takımı olan Initiative for Policy Dialogue (IPD)'yi kurdu. 2001'den beri Columbia Üniversitesi'nin bir üyesi ve 2003'ten beri üniversite profesörü. Stiglitz ayrıca University of Manchester'nin Dünya Yoksulluk Sınırıları Kurumu(Brooks World Poverty Institute) başkanı ve Papaya ait Sosyal Bilimler Akademisi üyesi.

Yaşamı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stiglitz Gary'de doğdu, Yahudi bir aile olan Charlotte ve Nathaniel Stiglitz'in oğludur. 1960'tan 1963'e kadar tartışma takımının ve öğrenci konseyinin aktif bir üyesi olduğu Amherst College'inde öğrencilik yaptı. Öğreniminin dördüncü yılında, daha sonra da mezun olacağı Massachusetts Institute of Technology(MIT)'ye gitti. Amherst College tarafından öğrenim derecesiyle ödüllendirildi. 1965'ten 1966'ya kadar Chicago Üniversitesi'nde NSF'den bağış alan Hirofumi Uzawa kontrolünde araştırma yaptı. 1966 ve 1967 arası Massachusetts Teknoloji Enstitüsünde doktorasını çalıştı ayrıca bu sırada aynı üniversitede asistanlık yapmaya başladı. Massachusetts Teknoloji Enstitüsünün basit ve modeller üzerinde yoğunlaşan, doğruca önemli ve alakalı sorular üzerinde yoğunlaşan ekonomik bakış açısı Stiglitz'e iyi uydu.[1] 1969'ile 1970 arası Cambridge Üniversitesi'de Fulbright araştırma bursu aldı. Sonraki yıllarda Yale Üniversitesi, Duke Üniversitesi, Stanford Üniversitesi, Oxford Üniversitesi ve Princeton Üniversitesi'nde profesörlük yaptı. Stiglitz şu anda Columbia Üniversitesi'nde profesörlük yapmakta ayrıca J. Bradford DeLong ve Aaron Edlin ile The Economists' Voice dergisinin editörlüğünü yapmakta. Stiglitz genellikle Neo-Keynesyen görüşe sahip bir ekonomist olarak görülür.

Stiglitz'in mikroekonomi teorisine sayısız katkısının yanı sıra, Stiglitz birçok politik aktivitede bulundu. Bill Clinton hükûmetinde 1995 ve 1997 yılları arası Ekonomik Danışmanlar Kurulunun(Council of Economic Advisors) başkanlığını yaptı. Dünya Bankası'nda 1997 ve 2000 yılları arası başkan yardımcı olarak ve baş ekonomist olarak görev aldı. 1999 yılı aynı zamanda uluslararası ekonomik kuruluşlara 1999 yılı Seattle'daki WTO toplantısı gibi benzersiz protestoların olduğu bir yıldı.

Stiglitz'in ekonomiye bazı önemli katkıları

[değiştir | kaynağı değiştir]

Asimetrik Enformasyon

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stiglitz'in en ünlü araştırması özel bir enformasyonun bir başkasından çıkarmak için ekonomistlerce kullanılan bir teknik olan tarama süreci(screening) üzerine olmuştur. Bu teori bilgi asimetrisine katkıda bulunmuş ve 2001 yılında Stiglitz'e George A. Akerlof ve A. Michael Spence ile Nobel Ekonomi Ödülü paylaştırmıştır.[1]

Geleneksel neoklasik ekonomik düşüncesine göre piyasa bazı limitli ve iyi açıklanmış piyasa başarısızlıkları dışında hep etkindir; Stiglitz ve diğerleri son sıralarda yapılan araştırmalarında bu düşünceyi tersine çevirdi: piyasa sağda bazı istisnai durumlar altında etkindir. Yani, piyasa bazı sınırlı durumlar dışında etkindir değil, bazı istisnai durumlar altında etkindir. Stiglitz (ve Greenwald)[2] "ne zaman bir piyasa tam değil ve enformasyon mükemmel değil ise(ki bu zaten sanala olarak tüm ekonomilerde doğru), rekabetçi piyasa tahsisi bile Pareto etkin sayılmaz". Başka bir deyişle, her zaman hükûmet müdahalesi ile Pareto iyileştirme söz konusudur, diğerlerinin durumunu kötüleştirmeden.[2] Bu sonuçlara ve açıklanmış piyasa başarısızlıklarına rağmen, devlet müdahalesi geleneksel "piyasa başarısızlığı" okulunun önerdiği "optimal" devlet müdahalesinden çok daha geniş.[3] Stiglitz'e göre "görünmez el" diye bir şey yoktur.[4]

"Dışsallığın" olduğu zaman -birinin bir hareketi başkasına iyi veya kötü bir katkıda bulunuyorsa- piyasa iyi işlemez. Ama son araştırmalar gösteriyor ki mükemmel olmayan enformasyon ve risk piyasalarında bu dışsallıklar çok yaygın.
Bugünkü gerçek tartışma piyasa ile devlet müdahalesi arasındaki dengeyi bulmak (ve üçüncü bir sektör hükûmet dışı kâr amacı gütmeyen kuruluşlar). İkisi de gerekli. Birbirlerini tamamlayabilirler. Bu denge dönemden döneme ve bölgeden bölgeye değişebilir.[5]

"Aula Magna" ödülünün alışının sebepleri Stiglitz'in dediğine göre: "Ben Enformasyon Ekonomisi önemli, öncü değişikliklerini göstermeyi umdum. Enformasyonla ilgili sorunlar sadece piyasa ekonomisinde değil aynı zamanda politik ekonomide de yer alıyor ve konferansın son bölümünde, politik gelişim için eksik mükemmeliyetin bazı enformasyon etkilerini keşfettim."Stiglitz, Aula Magna

Etkin Ücret: Shapiro-Stiglitz modeli

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stiglitz ayrıca etkin ücret üzerine de araştırmalar yaptı ve neden işsizliğin olduğu, neden maaşların iş arayanların kontrolünde olmadığı (asgari maaşın olmadığı durumda) ve neoklasik pradigmasının gönülsüz işsizliğe cevap verip vermediğini sorgulayan Shapiro-Stiglitz modelinin yaratılmasında katkıda bulundu.[6] Bu soruların cevabı 1984 yılında Shapiro ve Stiglitz tarafından bir araya getirildi: "İşsizlik istihdamın bilgi yapısı tarafından kontrol edilir".[6] İki gözlem bu analizin altını çiziyor:

  • 1. Sermayenin diğer yapılarının tersine, insan kendi gücünü, çabasını seçebilir.
  • 2. işçilerin ne kadar güç sarf edeceğini belirlemek firma için maliyetli olur.

Shapiro-Stiglitz modelinin makalesinin matematiksel analizi, makalenin bakış açısının ötesinde. Tüm modelin açıklaması verilen linklerde bulunabilir.[7] Modelin bazı önemli uygulamaları şöyle:

  • 1. İşsizliğin artışını önlemek için ekonomik durgunluk sırasında ücretler yeteri kadar düşmez. Eğer emek talebi içeri kayarsa, maaşlar azalır. Ama ücretler düştüğü için, büyük olasılıkla işçiler işlerini yaparken ellerinden gelen çabayı göstermeyecektir. Eğer istihtah seviyesi aynı kalırsa (aynı şekilde işsizlik seviyesi de), işçiler görevini yapmaktan kaçacaklardır. Ücretler bir önceki istihdam seviyesini tutturmak için yeteri kadar düşmeyecektir. Bu sebepten dolayı ekonomik durgunluk sırasında işsizlik artmalıdır.
  • 2. Olası gerekçe(possible corollary): Ücret tembelliği. Bir ücretten <w*> diğerine <w**> atlamak her firmanın uygun ücret miktarlarının çok fazla değiştirmesi gerekecek, bu da işsizlik oranında kayışa yol açacak. Firmalar işsizlik oranı uygun şekilde artana kadar ücretleri kısamayacak (bir uyum problemi).

Çıktı asla Pareto etkin değil.

  • 1. Her firma daha az işçi çalıştıracaktır çünkü sosyal maliyetinden çok işe almanın özel maliyetleri olacaktır — sosyal maliyet <e> dersek her koşulda [w*>e'] olacaktır.
  • 2. Ayrıca negatif dışsallıklar da vardır. Her firma işe alarak diğer firmaların için işsizlik varlık değerini yükseltecektir <Vu>. Ama bu problem açıkça 'doğal işsizlik oranını' hep çok yüksek tutacaktır.
Ana madde: Etkin ücret

Bazı Stiglitz teorilerinin pratik uygulamaları

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stiglitz ve diğerlerinin teorileri matematiksel gerçekliği konusunda hiç olası bir şüphe yok iken, bu teorilerin politik ekonomiye ve ekonomik politikaların gerçek hayata uygulamaları konusunda birçok tartışma ve anlaşmazlık vardır.[8] Whither Socialism?(nereye sosyalizm)[9] adlı kitabında ilk olarak belirlediği yeninin gelişiminden anlayacağımız gibi Stiglitz politik-ekonomik görüşü sürekli olarak uyum sağlıyor.

Eksik ve mükemmel olmayan enformasyon ortaya çıkınca, piyasa sisteminin Chicago okulu taraftarları gerçek dünyanın Pareto etkin iddialarını sürdüremediler. Bu sebepten dolayı, Stiglitz kapitalizimi, rasyonal-beklenti teoricilerinin izlediği kapitalizmin modelinden sapıp sosyalizme kayacağı paradoksundan daha gerçekçi bir varsayımda bulunmak için rasyonel-beklenti dengesini kullandı.[10]:Stiglitz'in ekonomiye etkisi Samuelson'nun önerdiğinden daha da çok müdahaleciliğe itti. Samuelson piyasa başarısızlıklarını etkin piyasanın bir istisnası olarak görmüştü. Oysa Greenwald-Stiglitz teorisi piyasa başarısızlığını bir norm olarak görerek, "devlet neredeyse her zaman piyasa kaynakları dağıtımını yükseltebilirdi" kurmuştur. Ayrıca Sappington-Stiglitz teoremi ""ideal bir hükûmet özelleştirme ile yapılabileceğinden çok daha iyi yönetim yapabilir".[11] (Stiglitz 1994, 179).[10]

Stiglitz'in bu önerileri ekonomistler tarafından değil de daha çok politik bilim adamları ve sosyoloji alanında bulunan tarafından benimsendi. Stiglitz'in ana ekonomik görüşleri ve içgüdüleri genelde doğru görünse de, hala bu devletin kurumları ne kadar zorlayıcı olmalı ve devlet ile sivil toplum arasında nasıl bir ilişki olması konusunda bir soru işareti bırakıyor.[12]

Politik Yaşamı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stiglitz'in Washington dönemi (1992 - 2000)

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stiglitz Clinton'un danışma ekibine mart 1992'de katıldı, ekonomik danışmanın ilk üyesi ve daha sonra başkanı olarak. Çevresel konularda çok etkin oldu ve daha sonra hiç geçmeyen toksik atık yasasının yapımına yardımcı oldu. Stiglitz'in görüşleri şu anda günlük tartışmalara sıkça konu olan ters seçim ve manevi zarar formülize etmekte yardımcı olmuştur.

Stiglitz'in en önemli katkısı ekonomik düşünceyi açıklamakta katkıda bulundu, "üçüncü yol", önemli ama sınırlı devlet müdahalesi; başıboş piyasalar sık sık iyi işlemezler, ama devlet piyasaya her zaman müdahale etmemelidir.

Bill Clinton tekrar başkan seçildiğinde, Stiglitz'e ekonomik danışmanlığın başında kalmasını teklif etti. Ama o önceden Dünya Bankası'nın başkan yardımcısı ve başekonomisti olarak anlaşmıştı.

Dünya Bankası son on yıllık komünizmden piyasa ekonomisine geçen ülkeler ve gelişmekte olan ülkelerin Uluslararası Para Fonu (IMF)'nin uyguladığı şok terapisi politikalarının bakarken, yarattığı GSYH küçülme ve yoksulluğun artışına çok büyük ve kötü boyuttaydı (ki şimdi de öyle). IMF gelişmekte olan ülkeler kredi verirken bazı şartlar koyuyor ve bu ülkelerin sanayilerinin genişlemeden dünyaya açılmalarını sağlıyordu ki bu daha uluslararası birçok pazara hazır olmayan piyasalar için felaket ile sonuçlanırken, gelişmiş ülkelerdeki korumacı politikalar devam ediyordu.

Stiglitz'in hep Amerika Birleşik Devletleri Hazine Sekreteri Lawrence Summers ile zayıf ilişkileri olmuştur. 2000 yılında Summers resmen Stiglitz'in işten ayrılmasını istedi. Stiglitz görevinin bitmesine bir ay kala istifasını sundu ve bankayı 2000 yılının şubat ayında terk etti.[13] Dönemin Dünya Bankası Başkanı James Wolfensohn kasım 1999'da Stiglitz'in istifasını açıkladı fakat başkanın özel danışmanı olarak bankada kalıcağını söledi.

"Joseph E. Stiglitz üç yıl başekonomist olarak boyunca fakir ülkelere yardım konusundaki geleneksel yaklaşımların etkinliği ile ilgili sorular yönettikten sonra istifasını sunmuştur."[14]

Bu görevinde bile Amerika Birleşik Devletleri hazine başkanlığını hedef alarak IMF'yi eleştirmeye devam etti ve New Republic'de çıkan bir makalesinde şöle yazdı:

"IMF'ye küstah diyecekler. Gelişmekte olan ülkelere yardım ediyorum sanarak gelişmekte olan ülkelerin dediklerini IMF dinlemiyor bile diyecekler. IMF'ye azı sıkı ve demokratik yapıdan izole diyecekler. IMF politikalarının ülkeleri durgunluğa, oradan da krize süreklediğini söyleyerek olayları kötüleştirdiğini ifade edecekler. Ve bir yerde haklılar. Ben 1996'dan 1999 kasımına kadar, son yarım asılın en ölümcül küresel krizinde, Dünya Bankası baş ekonomistiydim. Ve IMF'nin Kuzey Amerika Hazinesine nasıl hesap verdiğini gördüm. Ve şok oldum."

Bu makale Dünya Bankası ve IMF'nin yıllık toplantısından bir hafta önce yayınlandı ve olayları kışkırttı.[15]

Politik Konuşmalara Davet

[değiştir | kaynağı değiştir]

2000 yılının temmuz ayında Stiglitz Ford, Rockefeller, McArthur, Mott Foundations, Kanada ve İsveç hükûmetlerinin de desteğini alarak Initiative for Policy Dialogue (IPD)'yi kurdu. Amaç gelişmekte olan ülkelere yardım konusunda demokratik süreci genişletmek ve alternatif politikalar ile alternatif fonlar bulmaktı

Ana madde: Initiative for Policy Dialogue

Stiglitz'in yayınladığı bazı kitaplar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stiglitz üç yüzün üzerinde akademik makalenin yanı sıra patent haklarından uluslararası iktisada, ekonominin yönetilmesinden iyi etkiye, karmaşık konulara açıklayıcı öneriler getiren birkaç kitabında yazarıdır.

Stability with Growth: Macroeconomics, Liberalization and Development

[değiştir | kaynağı değiştir]

(Büyüme ile İstikrar: Makroekonomi, Özgürleşme ve Gelişim)

Bu kitapta Stiglitz şu sıralardaki makroekonomik tartışmalara, sermaye piyasası serbestliğine, gelişme ve alternatif politikalarla gelişmeye değindi. Geleneksel makroekonomik görüşe göre Washington'daki görüş birliği, gelişim için fiyat istikrarını hedefleyen sınırlı amaçlar belirliyor, kuralları belirlenmiş para maliye politikası gibi az sayıda araç var ve piyasa ekonomisine temin edilmemiş bir inanç olarak tanımlanıyor. Fakat, yeni makroekonomik yapı gerçek istikrara ve uzun dönem sürdürülebilir ve eşitlenebilir büyümeye odaklanır, istikrarı oluşturmak, büyümeyi sağlamak için çeşitli standartlaşmamış yollar önerir ve piyasa başarısızlıklarının gerekli yerlerinde devlet müdahalesini kabul eder. Politika yapıcıları ekonomik etkinliği arttırmaya odaklanan yapısal reformlarla büyümeyi arttırmaya çalışırken, büyümenin sonuçlarına çok az önem vererek istikrarı sağlamaya çalışıyorlar. Daha fazlası sermaye piyasa serbestliği gibi yapısal değişikliklerin ekonomik istikrara çok büyük etkisi var. Bu kitap istikrar politikalarının uzun dönem büyümeye önemli etkilerinin olduğu üzerinde duruyor. Kitabın ilk kısmı bazı anahtar soruları sunuyor ve ekonomiye nessel bir boyuttan farklı bir göz ile bakıyor. İkinci kısmı ekonomik modellerin analizini sunuyor ve Keynesyen, Heterodoks ve muhafazakâr bakış açısıyla istikrar politikaları gibi makroekonominin temel konularını işliyor. Üçüncü kısmı benzer şekilde sermaye piyasalarının serbestliğini işliyor.

Küreselleşme ile ilgili çalışmaları

[değiştir | kaynağı değiştir]

(Küreselleşmenin İşe Yaramasını Sağlamak) (2006) Bu kitap küreselleşmenin eşitsizliğine ve gelişmiş ülkelerin gelişmekte olan ülkelere olan aşırı etkisine dikkat çekiyor. Stiglitz yüksek vergi oranları, gelişmiş ülkelerin kendi yararlarına kullandıkları patent sistemleri, ayrıca gelişmiş ülkelerce yapılan fakir ülkelere yapılan hasarlar üzerinde durarak dünyanın daha sonradan hepimizin açı çekeceği bir istikrardan uzaklaştığına dikkat çekiyor. Bu kitap küreselleşme ile ilgili sorunların kararların arkasında giydirilmiş odaklara ve bu kötü etkilerin adiliğin yönlendirilişinin nasıl bakıldığı konusunu açığa vuruyor. Stiglitz şeffaflık kurumlarının dünyanın en fakir ülkelerinin yarına dönmesi gerektiğini ve demokrasi açığının dünyada hızla artığı konusunu şiddetle tartışıyor. Eksik piyasa çalışmalarının nasıl arzulanan düzeltici devlet müdahale politikaları yarattığını gösterdi.

Ekonomik fırsatlar yeterli ve geniş değil, finansal krizler tekrarlanması çok maliyetli ve zengin ülkeler bu konu için çok az şey yaptılar. Bu kitap iyimser bir bakış açısına sahip, toplumların küresel problemlere dikkat çekeceğini ve uluslararası ekonomik ilişkilerin iyiye doğru zorlanacağını umuyor. Stiglitz bu kitabı[16] iki milyondan fazla kopya sattı.

Ana madde: Making Globalization Work

The Roaring Nineties

[değiştir | kaynağı değiştir]

Bu kitap 2003 yılında basıldı. 1990'ların yükselişini analiz ediyor.

Küreselleşme Büyük Hayal Kırıklığı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stiglitz bu kitabı 2002'de yayınlamıştır. Türkiye'de de, aynı sene içinde [www.planb.com.tr Planb] Yayınevi tarafından Arzu Taşçıoğlu ve Deniz Vuralın çevirisi ile yayınlanmıştır. Stiglitz bu kitabında IMF'ye korkusuzca ağır eleştirilerde bulunmuştur ve bu sebepten olsa gerek bu kitapla adı fazlasıyla duyuldu.

Stiglitz küreselleşmeyi şöyle açıklıyor: "Küreselleşme, yani serbest ticaretin önündeki engellerin kaldırılması ve ulusal ekonomilerin daha fazla bütünleşmesi, iyi yönde kullanılacak bir güç olabilir; ve dünyadaki herkesi özellikle fakirleri zenginleştirecek potansiyele sahiptir". Küreselleşme önemli mal ve hizmetlerin fiyatlarını düşürdüğünden, yeni teknolojileri getirdiğinden, yeni piyasaların oluşmasını ve var olan piyasaları genişlettiğinden ve dış yardımı arttırdığından dolayı insanların kafasında iyi bir resim çiziyor. Fakat bazı şeyler göz ardı ediliyor ve yanlış uygulanıyor. 30'lu yıllardan sonra efektif talepi canlı tutmak için kurulan IMF, piyasanın başarısız olabileceği düşüncesi üzerine kurulmuş iken; günümüzde bazı ideolojik sebeplerden dolayı bu amacından saparak daha çok piyasa yönlü politikalara gönenerek gelişmekte olan ülkeleri zor durumlarda bırakıyor.

Kitap Stiglitz'in Dünya Bankası başekonomisti ve Amerika Birleşik Devletleri Ekonomi Daşmanlığı Başkanıykenki tecrübelerine dayanıyor. Akademik bir araştırmadan çok tanıklık ettiği olaylar ve duyduğu bazı şeyleri anlatıyor. Buna rağmen kitap temel ekonomi bilmeyenler için anlaşılması zor olabiliyor.

Özel hayatı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Stiglitz iki kere evlendi ve boşandı. Columbia Üniversitesi'nde halkla ilişkiler bölümünde çalışan Anya Schiffrin ile 2004 yılında üçüncü evliliğini yaptı.

Yayınları

[değiştir | kaynağı değiştir]
Kitaplar
  • 2006, Making Globalization Work ISBN 0-393-06122-1, Penguin Books, 2006Avustos .
  • 2006, Stability with Growth: Macroeconomics, Liberalization, and Development ISBN 0-19-928814-3 (Initiative for Policy Dialogue Series C); Joseph E. Stiglitz, Jose Antonio Ocampo, Shari Spiegel, Ricardo Ffrench-Davis, and Deepak Nayyar; Oxford University Yayınları 2006
  • 1996, Whither Socialism? - The MIT PressWhither Socialism ? STIGLITZ, Joseph E., (Wicksell Lectures), MIT Yayınları, Şubat 1996.]
  • 2000, Frontiers of Development Economics: The Future in Perspective, Gerald M. Meier tarafından eklenmiş, Dünya Bankası, Mayıs 2000.
  • 2002, Principles of Macroeconomics, Carl E. Walsh ile birlikte, W.W. Norton & Company, Mart 2002.
  • 2002, Economics, Carl E. Walsh ile birlikte, W.W. Norton & Company, Nisan 2002.
  • 2002, Peasants Versus City-Dwellers: Taxation and the Burden of Economic Development, Raaj K. Sah ile birlikte, Oxford Üniversitesi yayınları, Nisan 2002.
  • 2002, Küreselleşme Büyük Hayal Kırıklığı, Planb Yayınları, ISBN 975-8723-00-6, Haziran 2002.
  • Towards a New Paradigm in Monetary Economics, Bruce Greenwald, Cambridge Üniversitesi yayınları.
  • 2003, 90'ların Yükselişi, CSA Yayın Ajansı, ISBN 975-8828-05-3, Ekim 2003.
  • Fair Trade for All: How Trade Can Promote Development—Joseph E. Stiglitz, Andrew Charlton; Hardcover
  • Economics of the Public Sector. Joseph E. Stiglitz
  • 2002, The Rebel Within: Joseph Stiglitz and the World Bank by Joseph E. Stiglitz (Editor), Ha-Joon Chang (Editor), ISBN 1-898855-91-9, Anthem Yyınları, Wimbledon Publishing Company (- Şubat 25, 2002)
  • 2005, The Development Round Of Trade Negotiations In The Aftermath Of Cancun Joseph E. Stiglitz, Andrew Charlton (- Şubat 30, 2005)
  • 2005, A Chance For The World Bank by Joseph P Stiglitz (Foreword), Jozef Ritzen, ISBN 1-84331-162-3, Anthem Press, Wimbledon Publishing Company (Mayıs 30, 2005)
  • Readings in the Modern Theory of Economic Growth Joseph E. Stiglitz (Editor), Hirofumi Uzawa (Editor)
Makale, konferans ve videoları
  • 2007, The Economic Consequences of Mr. Bush, Vanity Fair, December 2007 Issue
  • 2007, Where is the World Going To, Mr. Stiglitz? Jacques Sarasin, First Run Features Wayback Machine
  • 2001, New Ideas About Old Age Security: Toward Sustainable Pension Systems in the 21st Century, edited with Robert Holzmann, Dünya Bankası, Şubat 2001.
  • 1996, The World Bank Research Observer: No 2: Avustos 1996 Joseph Stiglitz
  • 1993, “Post Walrasian and post Marxian economics,” Journal of Economic Perspectives, vol. 7, pp. 109–14
  • 1993, “Market socialism and neoclassical economics,” Bardhan, P. K. and Roemer, J. E. (eds.), Market Socialism. The Current Debate, New York: Oxford University Press
  • 1989, “Principal and agent,” in J. Eatwell, M. Milgate and P. Newman (eds.), The New Palgrave. Allocation, Information and Markets. New York: W. W. Norton
  • 1987, “The causes and consequences of the dependence of quality on prices,” Journal of Economic Literature, vol. 25, pp. 1–48
  • 1981, Credit Rationing in Markets with Imperfect Information, The American Economic Review, Vol. 71, No.3 (June 1981), pp. 393–410, by Joseph E. Stiglitz and Andrew Weiss
  • Dünya Bankası Videoları 14 Kasım 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
  • Stiglitz2in kendi sayfasındaki makaleleri

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ a b [ https://nobelprize.org/nobel_prizes/economics/laureates/2001/stiglitz-autobio.html 31 Mayıs 2013 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. Joseph E. Stiglitz: The Sveriges Riksbank Prize in Economic Sciences in Memory of Alfred Nobel 2001]
  2. ^ a b GREENWALD, Bruce and STIGLITZ, Joseph E. 1986 Externalities in Economies with Imperfect Information and Incomplete Markets, Quarterly Journal of Economics, no. 90.
  3. ^ [ https://www.cuhk.edu.hk/gpa/wang_files/state.pdf 1 Aralık 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. WANG, Shaoguang. The State, Market Economy, and Transition. Department of Political Science, Yale University.]
  4. ^ [ https://www.guardian.co.uk/comment/story/0,3604,863426,00.html#article_continue 13 Aralık 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. STIGLITZ, Joseph E. There is no invisible hand. London: The Guardian Comment, December 20, 2002.]
  5. ^ [ https://blogs.iht.com/tribtalk/business/globalization/?p=177 27 Aralık 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. ALTMAN, Daniel. Managing Globalization. In: Q & Answers with Joseph E. Stiglitz, Columbia University and The International Herald Tribune, Oct 11, 2006 05:03AM.]
  6. ^ a b [ https://links.jstor.org/sici?sici=0002-8282(198406)74:3%3C433:EUAAWD%3E2.0.CO;2-G 5 Temmuz 2023 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. SHAPIRO, Carl and STIGLITZ, Joseph E. Equilibrium Unemployment as a Worker Discipline Device. The American Economic Review, Vol. 74, No. 3 (Jun., 1984), pp. 433-444.]
  7. ^ [ https://econ-www.mit.edu/faculty/download_appen.php?id=54 31 Ağustos 2006 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. AUTOR, David H. Lecture Note: Efficiency wages, the Shapiro-Stiglitz Model, MIT and NBER,November 1, 2003]
  8. ^ [ https://www.developmentinpractice.org/apc_ap-v14n3x525073q.html 29 Eylül 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. SANAHUJA, José Antonio. Consensus, dissensus, confusion: the "Stiglitz Debate" in perspective. Development in Practice, Vol 14, 2004]
  9. ^ [ https://www.nybooks.com/articles/15630 13 Aralık 2007 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. FRIEDMAN, Benjamin M. Globalization: Stiglitz's Case. The New York Review of Books, Volume 49, Number 13 · August 15, 2002]
  10. ^ a b "BOETTKE, Peter J. What Went Wrong with Economics?, Critical Review Vol. 11, No. 1, P. 35. p. 58" (PDF). 1 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 10 Aralık 2007. 
  11. ^ "SAPPINGTON, David E. M. e STIGLITZ, Joseph E. Privatization, Information and Incentives. Columbia University; National Bureau of Economic Research (NBER) June 1988; NBER Working Paper No. W2196" (PDF). 18 Mayıs 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 10 Aralık 2007. 
  12. ^ "PRYCHITKO, David L. Book Reviews, Whither Socialism?, The Cato Journal, Cato Institute, vol. 16, no. 2. David L. Prychitko is the Head of the Department of Economics (Northern Michigan University), a Faculty Affiliate in the Program on Markets and Institutions at the James M. Buchanan Center for Political Economy (George Mason University) and the author of over a dozen socio-economic books mainly on Marxism and socialism". 30 Eylül 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Aralık 2007. 
  13. ^ "HAGE, Dave. Joseph Stiglitz -- A Dangerous Man, A World Bank Insider Who Defected. Minneapolis Star-Tribune, October 11, 2000". 14 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2007. 
  14. ^ Stevenson, Richard W. (25 Kas 1999). "Outspoken Chief Economist Leaving World Bank". 31 Aralık 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Şubat 2024 – NYTimes.com vasıtasıyla. 
  15. ^ "WADE, Robert. U.S. Hegemony and the World Bank: Stiglitz's Firing And Kanbur's Resignation., New Left Review, 9 Oct 2000, pp 9-10." (PDF). 29 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Aralık 2007. 
  16. ^ see Stiglitz discuss his book on Youtube 9 Şubat 2024 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.

The Economic Consequences of Mr. Bush, Vanity Fair, December 2007 Issue

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
Video Dersleri
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Joseph_E._Stiglitz&oldid=33809720" sayfasından alınmıştır