Grumman S-2 Tracker
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Załoga |
4 |
Historia | |
Data oblotu |
4 grudnia 1952 |
Wycofanie ze służby |
1976, USN |
Liczba egz. |
1284 |
Dane techniczne | |
Napęd |
2 x Wright R-1820-82A |
Moc |
1525 HP każdy |
Wymiary | |
Rozpiętość |
22,12 m |
Długość |
13,26 m |
Wysokość |
5,33 m |
Powierzchnia nośna |
45,06 m² |
Masa | |
Własna |
8310 kg |
Startowa |
11860 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
450 km/h |
Prędkość przelotowa |
240 km/h |
Prędkość wznoszenia |
341 m/min |
Pułap |
6700 m |
Zasięg |
1350 km |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
Argentyna, Australia, Brazylia, Holandia, Kanada, Peru, Tajwan, Turcja, Urugwaj, USA (US Navy) | |
Rzuty | |
Grumman S-2 Tracker (początkowo S2F) – amerykański pokładowy samolot do zwalczania okrętów podwodnych z okresu zimnej wojny, produkowany przez zakłady Grumman. Dwusilnikowy samolot o napędzie tłokowym. Pierwszy samodzielny samolot do zwalczania okrętów podwodnych wprowadzony do służby Marynarki Wojennej USA (US Navy). Używany także szeroko przez inne kraje świata.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Poprzednik samolotu, Grumman AF-2 Guardian, był pierwszym samolotem specjalnie zaprojektowanym do zwalczania okrętów podwodnych, ale działając w systemie hunter – killer samoloty te operowały w parach: jeden służył do wykrywania okrętów, drugi przenosił uzbrojenie, podobnie jak w przypadku wcześniejszych samolotów Grumman TBM-3W/S Avenger[1]. Marynarka USA zdecydowała następnie o skonstruowaniu większego dwusilnikowego samolotu, który łączyłby obie funkcje[1].
Projekt Grummana (model G-89) był górnopłatem z dwoma silnikami gwiazdowymi Wright R-1820 Cyclone o mocy po 1500 KM[1]. Zarówno dwa prototypy (XS2F-1) i pierwsze 15 samolotów produkcyjnych zostało zamówione w tym samym czasie, w dniu 30 czerwca 1950 roku. Pierwszy lot prototypu odbył się 4 grudnia 1952 roku[1]. Pierwszy samolot seryjny oblatano w lipcu 1953 roku[1]. Samolot wszedł do służby w dywizjonie VS-26, w lutym 1954 roku. Do 1962 roku oznaczony był S2F Tracker, następnie, według ujednoliconego systemu oznaczeń, S-2 Tracker[1].
Grumman w sumie wyprodukował 1185 samolotów S-2 Tracker. Kolejne 99 samolotów zostało wyprodukowanych w Kanadzie w ramach licencji przez De Havilland Canada[2]. Samoloty wyprodukowane w USA były sprzedawane do różnych krajów, w tym Australii, Japonii, Turcji i Tajwanu. tajwan i Argentyna użytkują zmodyfikowaną wersję wyposażoną w silnik turbośmigłowy[3].
S-2 Tracker został w lotnictwie Marynarki USA ostatecznie zastąpiony przez samolot Lockheed S-3 Viking[2]. Ostatni dywizjon użytkujący S-2 Tracker (VS-37) został rozwiązany w 1976, a ostatni S-2 został wycofany ze służby w dniu 29 sierpnia 1976. Maszyny te nadal są używane jako samoloty gaśnicze.[potrzebny przypis]. W innych krajach Trackery były używane w podstawowej roli jeszcze do początku XXI wieku[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f Rybak 2003 ↓, s. 65
- ↑ a b c Rybak 2003 ↓, s. 66
- ↑ Rendall, Siekański 2001 ↓, s. 138.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- David Alexander Rendall, Apoloniusz Siekański: Lotnictwo : przewodnik encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2001. ISBN 978-83-7150-819-6. OCLC 749571570.
- E.F. Rybak. Pokładowy samolot ZOP Grumman S2F Tracker. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/2003. VIII (39), s. 65-66, 2003.