Przejdź do zawartości

Grumman E-1 Tracer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
E-1 Tracer
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Grumman

Typ

samolot wczesnego ostrzegania

Załoga

4

Historia
Lata produkcji

1954 – ?

Dane techniczne
Napęd

2 x Wright R-1820-82A

Moc

1525 HP każdy

Wymiary
Rozpiętość

22,3 m

Długość

13,8 m

Wysokość

5,1 m

Powierzchnia nośna

46,3 m²

Masa
Własna

9359 kg

Osiągi
Prędkość maks.

365 km/h

Prędkość przelotowa

262 km/h

Prędkość wznoszenia

341 m/min

Pułap

4815 m

Zasięg

1610 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
US Navy

Grumman E-1 Tracer – pierwszy samolot wczesnego ostrzegania należący do US Navy i zaprojektowany specjalnie do spełniania tego zadania. Był wersją rozwojową Grumman S-2 Tracker i wszedł do służby w 1954, zastąpiony został przez E-2 Hawkeye na początku lat 70.

Pierwszym oznaczeniem samolotu jeszcze według starego systemu US Navy było WF, z czego wywodziła się jego potoczna nazwa „Willy Fudd”. S-2 Tracker, którego rozwinięciem był E-1, był wcześniej oficjalnie znany jako S2F, a popularnie jako „Stoof”, a drugą popularną nazwą E-1 było "Stoof with a Roof" (Stoof z dachem).