Aiguina
|
Vilatge d'Occitània | 
|
|
Aiguina
Aiguines | ||
|---|---|---|
 | ||
| La plaça centrala d'Aiguina. | ||
| ||
| ||
| Geografia fisica | ||
| ||
| Coordenadas | 43° 46′ 32″ N, 6° 14′ 35″ E | |
| Superfícia | 114,43 km² | |
| Altituds · Maximala · Mejana · Minimala |
1 572 m 800 m 470 m | |
| Geografia politica | ||
| País |  Provença | |
| Estat |  França | |
| Region 93 |
Provença-Aups-Còsta d'Azur | |
| Departament 83 |
Var  | |
| Arrondiment 833 |
Brinhòla | |
| Canton 8301 |
Flaiòsc (Aups abans 2015) | |
| Intercom ZZZZZZZZZ |
CC de Lacs e Gòrgas de Verdon | |
| Cònsol | Charles-Antoine Mordelet (2020-2026) | |
| Geografia umana | ||
| Populacion Populacion totala (2018) |
272 ab.  277 ab. | |
| Densitat | 2,36 ab./km² | |
| Autras informacions | ||
| Gentilici | Aiguinois, Aiguinoises (en francés) | |
| Còde postal | 83630 | |
| Còde INSEE | 83002 | |
Aiguina (Aiguines en francés) es una comuna provençala situada dins lo departament de Var e la region de Provença-Aups-Còsta d'Azur.
Geografia
[modificar | Modificar lo còdi]Aiguina si situa au nòrd dau departament de Var entre lo Lac de Santa Crotz, lei Gòrgas de Verdon e lo Plan de Canjuers. Joís d'un clima mediterranèu refrejat per l'altitud. Lo relèu es dominat per lo Grand Margès (1 577 m) e per lei gòrgas. L'abitat es concentrat dins lo centre istoric dau vilatge. La màger part dau territòri comunau es cubèrt per de seuvas mediterranèas mai son accès es enebit. D'efiech, lei dos tèrç d'aqueu territòri fan partida dau camp de Canjuers. Au nivèu idrografic, Verdon marca lo limit orientau dau vilatge mai presenta pas de risc de vengudas deis aigas per la populacion car es ensarrat dins lei gòrgas. Un riu, dich Artubi, passa tanben dins la region. Au nòrd, lo territòri d'Aguina arriba fins ai ribas dau Lac de Santa Crotz.
Istòria
[modificar | Modificar lo còdi]De traças d'ocupacion preïstoricas son estadas identificadas sus lo territòri d'Aiguina. Durant l'Antiquitat, l'endrech foguèt tanben poblat per una populacion celtoliguras que bastissèt un oppidum sus lo pendís sud dau Grand Margès. Puei, durant lo periòde roman, una rota romana passèt dins la region.
Lo vilatge actuau apareissèt durant l'Edat Mejana amb l'installacion d'un castrum sus l'emplaçament de l'oppidum antic. En 1021, una construccion fortificada es egalament mencionada. Segon lei tèxtes, foguèt destrucha dos còps e tornada bastir a l'emplaçament de l'actuala capèla Sant-Pèire[1]. L'endrech foguèt sota la senhoriá de l'Abadiá Sant Victor fins au sègle XI. Au sègle XII, a la demanda de l'evesque de Riés, lei Templiers aurián construch un premier castèu de pèira[2]. Puei, lo vilatge passèt sota lo contraròtle de mai d'un ostau poderós de Provença coma lei Bauç, lei Blacas o lei Sabran.
Au sègle XVI, lo borg intrèt dins un periòde de prosperitat gràcias a sa produccion d'objèctes artesanaus de fusta. D'efiech, lo bois dei seuvas localas atraièt de tornaires. Lo rèsta de la populacion viviá de l'agricultura e dau norrigatge (principalament de cavaus). Au sègle XVII, lo castèu foguèt restaurat e prenguèt sa forma actuala. La senhoriá d'Aiguina passèt a l'Ostau dei Clapiers, una branca eissida dei Vauvenarga. Pasmens, la Revolucion Industriala entraïnèt de trèbols grèus en causa de recòltas marridas[3].
La Revolucion Industriala entraïnèt lo declin de la populacion a partir deis ans 1840-1850. Lo maximom demografic foguèt agantat en 1836 amb 1 079 abitants (còntra 913 en 1792). Aquela baissa dau nombre d'estatjants foguèt continü fins a la Premiera Guèrra Mondiala que marquèt una acceleracion sobda dau fenomèn (581 abitants en 1911, 390 en 1921). Durant aqueu periòde, doas familhas installèron de maquinas de vapor per industrializar la produccion de bolas de petanca claveladas. Aqueu comèrci demorèt dinamic fins ais ans 1920 e si mantenguèt fins a la Segonda Guèrra Mondiala.
En causa d'aqueu declin, lo vilatge perdèt son importància. Pasmens, aquel isolament favorizèt l'activitat de la Resisténcia e lei tropas italianas foguèron obligadas de construrre de molons de pèiras per empachar l'aterratge d'avions[4].
Après la guèrra, la rota RD71 foguèt dubèrta en 1950. Permetèt de desvolopar lo torisme dins la region mai lo declin demografic contunièt. D'efiech, la creacion dau camp de Canjuers entraïnèt l'integracion de dos tèrç dau territòri comunau dins la basa militara e la disparicion d'onze jaç. Puei, en 1975-1976, la creacion dau Lac de Santa Crotz menèt a la pèrda de 116 ectaras suplementaris. Lo minimom demografic foguèt agantat a aquela epòca amb 132 abitants recensats en 1975. Dempuei aquela data, lo torisme a permés una leugiera aumentacion de la populacion que s'es estabilizada entre 250 e 270 dempuei 2006.
Patrimònis culturau e environamentau
[modificar | Modificar lo còdi]Gràcias a son istòria anciana e son saupre-faire en matèria d'artesanat, Aiguina a un patrimòni culturau relativament important per un vilatge d'aquela talha. Au nivèu arquitecturau, lo monument pus important es lo castèu que data dau sègle XVII. Dins aquò, la vila assosta l'ensemble dei monuments importants d'un borg medievau (capèla, glèisa, lavador, relòtge, etc). La tradicion dei tornaires de fusta dau vilatge es egalament entretenguda amb un pichon musèu installat dins un obrador restaurat.
Au nivèu environamentau, Aiguina dispausa d'atots fòrça importants gràcias a sa proximitat amb lei Gòrgas de Verdon. Pasmens, la geologia locala es egalament fòrça interessanta amb mai d'una estructura de remarca. En particular, au mens cinc avencs son estats identificats sus lo territòri comunau. De mai, d'autrei desenaus de baumas si tròban dins la zòna militara.
-
Lo vilatge d'Aiguina. -
Lo castèu d'Aiguina e lo lac de Santa Crotz -
La Glèisa Sant Joan -
Plaça centrala dau vilatge
Personalitats liadas amb la comuna
[modificar | Modificar lo còdi]Veire tanben
[modificar | Modificar lo còdi]Liames extèrnes
[modificar | Modificar lo còdi]Nòtas
[modificar | Modificar lo còdi]- ↑ Jacques Cru, « Petra Castellana », Verdon, n° 1, estiu de 1999, p. 35.
- ↑ Bernard Falque de Bezaure, Sur les traces des Templiers du Var, des Alpes-Maritimes, Provençalement Vôtre, 2000, p. 17.
- ↑ Monique Cubells, « Les mouvements populaires du printemps 1789 en Provence [archive] », Provence historique, volume 36, no 145, 1986, pp. 310-322.
- ↑ Jean-Marie Guillon, « Les années de guerre dans le pays du Verdon varois », Verdon, n° 6, autona de 2001, pp. 90-104
.svg){kind=small}
