Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Spanje 1983

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje Grand Prix-wegrace van Spanje 1983
Circuito Permanente del Jarama
Officiële naam XXXIII Gran Premio de España de motociclismo
Land Vlag van Spanje Spanje
Datum 22 mei 1983
Organisator RACE/FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Derde Vlag van Japan Takazumi Katayama
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
Eerste Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Maurizio Vitali
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Spanje Jorge Martínez

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1983 was de vijfde race van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1983. De races werden verreden op 22 mei 1983 op het Circuito Permanente del Jarama nabij Madrid.

De 70.000 toeschouwers in Spanje kregen spannende races te zien. Was het normaal alleen de 250cc-klasse die spannende races te zien gaf, nu was dat ook zo in de meeste andere klassen, waarbij Kenny Roberts en Freddie Spencer voor het grootste spektakel zorgden. In de 50cc-klasse was Eugenio Lazzarini na deze race al bijna wereldkampioen, maar in de 250cc-klasse werd de lijst van titelkandidaten alleen maar langer.

Ron Haslam was in Spanje als eerste weg, terwijl Marco Lucchinelli al in de eerste ronde viel door een geblokkeerd achterwiel. Dat kwam doordat zijn krukas was gebroken. In de tweede ronde nam Freddie Spencer de leiding over, gevolgd door Kenny Roberts. Zij begonnen een gevecht dat de volle 37 ronden zou duren. De eerste twintig ronden volgde Roberts, maar toen ging hij Spencer voorbij en vanaf dat moment wisselden de posities voortdurend, soms wel drie keer per ronde. Na 25 ronden was meer dan de helft van de deelnemers op een ronde gereden. In de laatste ronde moesten Jack Middelburg en Sergio Pellandini worden gelapt. Die werden echter niet door blauwe vlaggen gewaarschuwd en Middelburg had niet door dat Roberts achter Spencer zat. Toen Spencer voorbij was hinderde hij Roberts daardoor en daarmee was de strijd beslist. Spencer en Roberts vatten het echter sportief op. Ze hadden allebei genoten van het gevecht en Roberts feliciteerde Spencer uitbundig.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 56:17.46 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Marlboro-Yamaha +0.55 2 12
3 Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda +32.45 4 10
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki +1:05.20 5 8
5 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki +1:15.62 9 6
6 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha +1:17.48 7 5
7 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha +1:33.20 10 4
8 Vlag van Nederland Jack Middelburg Honda +1 ronde 12 3
9 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki +1 ronde 13 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Suzuki +1 ronde 14 1
11 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki +1 ronde 16
12 Vlag van Italië Giovanni Pelletier Honda +1 ronde 22
13 Vlag van België Didier de Radiguès Honda +1 ronde 23
14 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Suzuki +1 ronde 21
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha +1 ronde 17
16 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde 26
17 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +1 ronde 24
18 Vlag van Frankrijk Christophe Guyot Suzuki +2 ronden 15
19 Vlag van Italië Corrado Tuzii Honda +2 ronden 27
20 Vlag van Spanje Francisco Rico Suzuki +2 ronden 25
21 Vlag van Spanje Carlos Morante Yamaha +2 ronden 28
22 Vlag van Duitsland Alfons Amerschläger Suzuki +3 ronden 29
23 Vlag van Spanje José Parra Suzuki +5 ronden 31
DNF Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Suzuki 19
DNF Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda Versnellingsbak 8
DNF Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 20
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda Val 3
DNF Vlag van Spanje Marco Grino Suzuki 30
DNF Vlag van Brazilië Marco Greco Suzuki Val 18
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli HRC-Honda Krukas 6
DNF Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki
DNQ Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Suzuki Blessure[1]
DNQ Vlag van Italië Loris Reggiani HB-Gallina-Suzuki Blessure[2]
DNQ Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Cagiva Niet aanwezig[3]
DNQ Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva Niet aanwezig[3]
DNQ Vlag van Italië Paolo Ferretti Suzuki Niet aanwezig

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 68
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Marlboro-Yamaha 47
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 30
4 Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda 28
5 Vlag van Italië Marco Lucchinelli HRC-Honda 25
6 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 24
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 20
Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha
10 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda 15

Martin Wimmer leidde na de start de kopgroep met Hervé Guilleux, Didier de Radiguès, Christian Sarron, Sito Pons, Alan Carter, Jean-Louis Guignabodet en Bruno Lüscher. Die twee laatsten vielen echter samen en even later gebeurde dat ook met Carter. Na een tijdje ging het gevecht om de leiding tussen Sarron en De Radiguès en weer wat later tussen Pons en Guilleux, die elkaar regelmatig uitremden. Uiteindelijk viel Pons terug in de groep met Wimmer en Sarron, terwijl De Radiguès en Guilleux aan de leiding gingen. In de 24e ronde kon De Radiguès niet meer schakelen en Guilleux won met 5 seconden voorsprong op Sarron. Die had het geluk achterblijver Manfred Herweh net voorbij te kunnen, terwijl die zijn landgenoot Wimmer juist in de weg zat.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Kawasaki 48:58.970 4 15
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha +5.020 12
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha +5.59 3 10
4 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax +5.91 7 8
5 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha +11.53 10 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha +12.12 1 5
7 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha +12.79 6 4
8 Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Mitsui-Yamaha +13.76 3
9 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax +20.69 2
10 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha +20.77 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Sonauto-Yamaha +26.97
12 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Armstrong-Rotax +50.32
13 Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA +50.60
14 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha +52.43
15 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Yamaha +55.07
16 Vlag van België Michel Siméon Yamaha +56.23
17 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax +1:03.29
18 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha +1:13.81
19 Vlag van Spanje Domingo Gil Yamaha +1:19.89
20 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha +1:30.27
21 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Real-Rotax +1 ronde
22 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Sonauto-Yamaha[4] +1 ronde
23 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha +1 ronde
24 Vlag van Spanje Antonio García Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha Versnellingsbak 2
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol
DNF Vlag van Nederland Mar Schouten MBA Carburateur 22
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Mitsui-Yamaha Val 8
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha Val 5
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Pernod
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha Val 9
DNQ Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Armstrong-Rotax
DNQ Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Hostettler-Yamaha Afwezig[5]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 38
2 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 32
3 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Kawasaki 30
4 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol 25
5 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Hostettler-Yamaha 24
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Chevallier-Yamaha
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 21
8 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 20
9 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha 16
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha

Maurizio Vitali had als snelste getraind en nam in de race de leiding van een kopgroep met Ángel Nieto, Eugenio Lazzarini, Pier Paolo Bianchi en Johnny Wickström. Halverwege de race kwam Bianchi aan de leiding en Wickström reed op de tweede plaats tot zijn motor de geest gaf. Vier ronden voor het einde vond Nieto het wel genoeg en samen met teamgenoot Lazzarini begon hij een voorsprong op te bouwen, die echter niet groot werd, want Bianchi werd derde met minder dan een halve seconde achterstand.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 46:42.95 6 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli +0.26 3 12
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero +0.45 7 10
4 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA +14.46 1 8
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA +25.22 4 6
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller Seel-MBA +28.98 2 5
7 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA +36.18 9 4
8 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +40.31 5 3
9 Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA +48.21 11 2
10 Vlag van Spanje Ricardo Tormo MBA +1:04.67 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1:04.84
12 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA +1:10.34
13 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti MBA +1:33.27
14 Vlag van Finland Esa Kytölä MBA +1 ronde
15 Vlag van Nederland Anton Straver MBA +1 ronde 25
16 Vlag van Spanje Antonio Boronat MBA +1 ronde
17 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA +1 ronde
18 Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA +1 ronde
19 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA +2 ronden
20 Vlag van Spanje Ángel del Pozo MBA
21 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA
22 Vlag van België Chris Baert MBA
23 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA
DNF Vlag van Finland Johnny Wickström MBA Motor 10
DNF Vlag van Italië Libero Piccirillo MBA 8
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger MBA
DNF Vlag van Nederland Hans Spaan MBA 26
DNQ Vlag van Finland Jikka Jaakkola MBA
DNQ Vlag van Italië Ezio Gianola MBA
DNQ Vlag van België Lucio Pietroniro MBA
DNQ Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel-MBA
DNQ Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA Afwezig
DNQ Vlag van Italië Fausto Gresini MBA Afwezig

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 45
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 36
3 Vlag van Spanje Ricardo Tormo MBA 24
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA
6 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 20
7 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 14
8 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 10
9 Vlag van Italië Fausto Gresini MBA 9
Vlag van Zwitserland Hans Müller Seel-MBA

Tijdens de training in Spanje had het nog geregend en Stefan Dörflinger hoopte ook op regen in de race. Hij had namelijk een flinke griep en hoefde zo niet voluit te gaan. De regen bleef echter uit en er kwam dan ook geen echte strijd om de eerste plaats. Eugenio Lazzarini had na twee ronden al 10 seconden voorsprong en op de finish bijna het dubbele. George Looijesteijn leek te profiteren van de ziekte van Dörflinger, want hij reed aanvankelijk op de tweede plaats. In de vierde ronde werd hij gepasseerd door Dörflinger en later ook door Jorge Martínez, Claudio Lusuardi en Gerhard Bauer. Martínez en Lusuardi zorgden voor de meeste spanning en finishten slechts 0,09 seconde na elkaar. Lazzarini had nu aan drie tweede plaatsen genoeg om wereldkampioen te worden.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 34:51.30 1 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler +19.35 2 12
3 Vlag van Spanje Jorge Martínez Bultaco +27.80 4 10
4 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Villa +27.89 8 8
5 Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Ziegler +29.13 3 6
6 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler +29.34 6 5
7 Vlag van Nederland Hans Spaan Kreidler +37.98 7 4
8 Vlag van Spanje Daniel Mateos Kreidler +1:07.99 9 3
9 Vlag van Duitsland Hagen Klein FKN-Kreidler +1:19.86 2
10 Vlag van Duitsland Rainer Kunz FKN-Kreidler +1:41.17 1
11 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Roton +1:56.35 10
12 Vlag van Frankrijk Yves le Toumelin TYL +1 ronde
13 Vlag van Frankrijk Paul Bordes Moto 2L +1 ronde
14 Vlag van Spanje Joaquin Gali Bultaco +1 ronde
15 Vlag van Spanje Ramon Gali Bultaco +1 ronde
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Rudge +2 ronden
17 Vlag van Portugal Henrique Sande Moda
18 Vlag van België Chris Baert Kreidler
19 Vlag van Frankrijk Jean-François Verdier Derbi
DNF Vlag van Nederland Theo Timmer Casal Val 5
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Singer Kreidler
DNQ Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler
DNQ Vlag van Duitsland Rainer Scheidauer Kreidler

Top tien tussenstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 54
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler 42
3 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler 28
4 Vlag van Duitsland Hagen Klein FKN-Kreidler 21
5 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Villa 20
6 Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Ziegler 16
7 Vlag van Nederland Hans Spaan Kreidler 15
8 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler 14
9 Vlag van Spanje Jorge Martínez Bultaco 10
10 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Kreidler 8

Barry Sheene was privérijder geworden, maar voor de GP des Nations had hij via Suzuki-Britain een fabrieks-Suzuki XR 40 uit 1982 gekregen. In Duitsland stond die machine ook in zijn tent, maar hij kreeg geen toestemming om ermee te starten. De opdracht was gekomen van Suzuki in Japan. Toen hij voor de Spaanse Grand Prix ook geen toestemming kreeg om de fabrieksracer te gebruiken weigerde hij af te reizen.

Zoals wel vaker liet de Spaanse organisatie een aantal steken vallen. De teams en coureurs waren al eerder geconfronteerd met een staking van de Spaanse douane, waardoor een aantal de eerste trainingen misten. Bovendien werd er ook nog een training zonder opgaaf van redenen afgelast. Teams en toeleveranciers (zoals bandenfirma's) kregen te weinig rennerskwartierkaarten en de vrachtauto van Dunlop mocht niet achter het rennerskwartier staan, zodat het werken bijna onmogelijk werd gemaakt.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1983
FIM wereldkampioenschap wegrace
35e seizoen (1983)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1983

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1982
Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1984