Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nastała noc wigilijna w Dikańce pod Połtawą, „jasna zimowa noc. Wyjrzały gwiazdy. Księżyc majestatycznie wypłynął na niebo – poświecić ludziom dobrej woli i całemu światu”.
U diakona, na sołtysa i Kozaka Czuba oraz innych zaproszonych, czeka uczta: kutia, warenucha, wódka na szafranie i mnóstwo wszelakiego jedzenia. Młodzież kolęduje, chodząc od domu do domu, zbierając do przygotowanych uprzednio worów fanty w postaci domowych przysmaków. Diabeł się spieszy, bo wie, że tyle będzie jego, ile zdąży nabruździć do pierwszego uderzenia dzwonu na jutrznię.
Ale tak naprawdę nic nie dzieje się tak, jak powinno, pomieszanie z poplątaniem jak w komediach Szekspira. Oksana nie kocha kowala Wakuły, Czub nie dociera na wystawną wieczerzę, diabeł gubi ukradziony księżyc, a Kozak, sołtys i sam diakon (który nie doczekał się gości) przemyśliwują (każdy z osobna rzecz jasna) o schadzce z wiedźmą Sołochą, prywatnie matką kowala.
Potem dzieje się jeszcze więcej i równie ciekawie.
Ta powiastka Gogola to jego powrót do kraju lat dziecinnych, czerpanie z bogactwa tradycji i obyczajowości ukraińskiej wsi, a także odnajdywanie własnej z nią tożsamości, oraz odważne przemycenie wątku Kozaczyzny. Motywy fantastyczne współistnieją na równi z realistycznymi, z tym że realizm jest po baśniowemu wyidealizowany, dlatego postać carycy gryzie się z jej powszechnie znanym wizerunkiem, szczególnie w kontekście być albo nie być Kozaków.

#WyzwanieLC2024 grudzień
Przeczytam książkę z motywem świątecznym

Nastała noc wigilijna w Dikańce pod Połtawą, „jasna zimowa noc. Wyjrzały gwiazdy. Księżyc majestatycznie wypłynął na niebo – poświecić ludziom dobrej woli i całemu światu”.
U diakona, na sołtysa i Kozaka Czuba oraz innych zaproszonych, czeka uczta: kutia, warenucha, wódka na szafranie i mn...

Rozwiń

Zwiń

Typowy świąteczny produkcyjniak. Nie była to ani porywająca, ani odkrywcza czy nawet ciekawa lektura. Takie sobie historyjki okołoświąteczne opowiedziane przez dwadzieścia dwie postaci ze świata kultury, biznesu i Kościoła, a stylistyka niektórych wspomnień przywodziła na myśl szkolne wypracowania na zadany temat. W kilku była mowa o wigiliach w 1981 roku, ale wypadły one mocno tendencyjnie.
Teksty, na które zwróciłam uwagę, to te napisane przez:
Marcina Kydryńskiego, bo chyba najbliżej mi do jego wizji przeżywania świąt.
„A mnie się wydaje, że trzeba być dla siebie dobrym, czułym i uważnym każdego dnia, a nie dręczyć się przed świętami, a potem w Wigilię coś udawać”
Katarzynę Miller, bo pokazuje rozterki, które towarzyszą nam przed, w trakcie i po świętach.
„Bo TRZEBA być z rodziną na święta, i już. Najwyżej potem się odchoruje. Czy na pewno TRZEBA?”
Andrzeja Morozowskiego, bo przypomniał mi o Wiktorze Baterze, którego biografię jakiś czas temu upolowałam i odłożyłam na półkę pt. nieokreślone kiedyś, a teraz wiem, że to kiedyś będzie całkiem wkrótce.
Siostrę Małgorzatę Chmielewską, bo tylko jej wspomnienie mnie wzruszyło.

#WyzwanieLC2024 grudzień
Przeczytam książkę z motywem świątecznym

Typowy świąteczny produkcyjniak. Nie była to ani porywająca, ani odkrywcza czy nawet ciekawa lektura. Takie sobie historyjki okołoświąteczne opowiedziane przez dwadzieścia dwie postaci ze świata kultury, biznesu i Kościoła, a stylistyka niektórych wspomnień przywodziła na myśl szkolne wypr...

Rozwiń

Zwiń

I cóż z tego, że to moja dziewiąta, przeczytana w tym roku, książka autorstwa Stefanii Grodzieńskiej?
Każde kolejne zderzenie z humoreskami autorki jest dla mnie przede wszystkim spotkaniem z nienaganną polszczyzną. Oprócz niej w pakiecie otrzymuję żywą inteligencję, niebywale trafną obserwację psychologiczno-socjologiczną Polaków doby PRL-u, wysokiej klasy i doskonałej jakości satyrę, bo jeszcze na przedwojennym poziomie, kiedy granicę dobrego smaku niektórzy mieli we krwi.

Cóż z tego, że tematyka niedzisiejsza?
Mnie tam właśnie bardziej odpowiada to, jak drzewiej się pisało i mówiło.

Cóż z tego, że tekst pod tytułem „Cielęcina z galaretką” czytałam już przynajmniej trzy razy?
Zupełnie mi to nie przeszkadza, bo za każdym razem bawi mnie przedsiębiorczość i zaradność klienta, który dokonuje zakupu na własnych zasadach i nie podporządkowuje się tyranii peerelowskiej władzy sklepowej.

A teraz czas, na wybór dziesiątego tytułu literackiej mojej prywatnej patronki roku 2024 ;)

A żeby treści stało się zadość zbiór ten zilustrowała sama Ha-Ga. W swym wyrazistym stylu.

I cóż z tego, że to moja dziewiąta, przeczytana w tym roku, książka autorstwa Stefanii Grodzieńskiej?
Każde kolejne zderzenie z humoreskami autorki jest dla mnie przede wszystkim spotkaniem z nienaganną polszczyzną. Oprócz niej w pakiecie otrzymuję żywą inteligencję, niebywale trafną obse...

Rozwiń

Zwiń

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że naprawdę lubię czytać/słuchać Tyrmanda :)
Mam świadomość, że nie jest to literatura wysoka, wytrawna psychologicznie, wybitna, a niektóre chwyty pisarskie są tanie i łatwe, ale… solidarnie trzymam z Marią Dąbrowską, bo tak jak ona od „Złego”, ja nie mogłam oderwać się od słuchania tych opowiadań. Tyrmand wabi lekkością pióra, żywotnością i dynamizmem języka, celnością porównań, prowokuje dezynwolturą i zarazem ujmuje afirmacją życia.
Miałam wrażenie, że bohater wojennych, morsko-marynarskich opowiadań („Błyskawicę słychać w Olsofiordzie”, „Kajaluk”, Niedziela w Stavanger”, Tubingen ma białe kominy”) jest niczym Odyseusz. Niby wolność w Szwecji jest na wyciągnięcie ręki, ale spiętrzenie przeciwności losu nie pozwala ostatecznie do tego szwedzkiego brzegu dobić. I czytelnik tuła się wraz z bohaterem po norweskiej ziemi, niesiony z miejsca na miejsce.
Sportowe opowiadania („Opowieść o tragicznym tenisiście”, „Hanka”, „Zwyciężać, znaczy myśleć”) podobały mi się najbardziej, szczególnie „Hanka”. Jakże ja za tę dziewczynę trzymałam kciuki, jak zagryzałam wargi, by dobrze wybrała i dobrze… skończyła. Opowiadanie bokserskie miało w sobie zapowiedź czającego się za rogiem Złego, z klimatem półświatka, chuliganów i łobuzów warszawskich. Historia o tenisiście niezła, ale trochę zanadto rezonowała z paranaturalnym klimatem opowiadań Grabińskiego, co, u Grabińskiego mi odpowiadało, a u Tyrmanda raziło.
Losy „Jonathana Millera”, dla mnie jedno z ciekawszych, chociaż trochę nierównych, opowiadań z tego zbioru, swoją formą, historii w historii, przypomniały mi „24 godziny z życia kobiety” Zweiga. Bohater „Hotelu Ansgar” zaś jawi się jako połączenie Jamesa Bonda z Konradem Wallenrodem. I nie zapomnę również anegdotycznego opowiadania zatytułowanego „Rower”.
Jest też sporo o naturze Polaków. O naszych narodowych cechach, po których tak łatwo można rozpoznać rodaków na morzach, oceanach i obcych lądach. Bliskie są mi niektóre spostrzeżenia Tyrmanda.

#WyzwanieLC2024 listopad
Przeczytam książkę z pomarańczową okładką

Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że naprawdę lubię czytać/słuchać Tyrmanda :)
Mam świadomość, że nie jest to literatura wysoka, wytrawna psychologicznie, wybitna, a niektóre chwyty pisarskie są tanie i łatwe, ale… solidarnie trzymam z Marią Dąbrowską, bo tak jak ona od „Złego”,...

Rozwiń

Zwiń