Wiktor Bater

Nikt nie spodziewał się rzezi, w zasadzie nikt i nigdy- na Dubrowce, w Biesłanie, Czeczeni, Abchazji i Bałkanach... Chociaż korespondent wojenny czasami wie, to czego nie widzą postronni uczestnicy wydarzeń. Wie, że Putin nie liczy się z Rosjanami, ważne jest bezkompromisowe rozprawienie się z terrorystami; wie, że lepiej nie mieć pieczątki z Izraela, ale także, że jak się nie ma pieczątki z Turcji to będzie się trzeba tłumaczyć w Iraku etc. Notatki Batera bardzo przypominają mi "13 wojen i jedną" Millera, bo w tych opowieściach centrum stanowi dziennikarz, jego przeżycia i doświadczenia. Nie opisuje krwawych zajść, ale przedstawia swoją pracę od kulis. Dowiemy się o tym jak żyć, gdzie mieszkać, kogo pytać, dlaczego się bał, co wyniósł z danego kraju. Dla mnie jego punkt widzenia jest tym ważniejszy, że nie chlubi Gruzji (taka jest tendencja, moja także),a przychylnym okiem patrzy choćby na Abchazję. Niby drobiazg, a uczy żeby spojrzeć szerzej i starać się zrozumieć racje. Jaka jest ta książka? (użyj jednego przymiotnika)- szczera! "Dla dziewięćdziesięciu pięciu procent dziennikarzy wojna to przede wszystkim okazja, żeby zaistnieć. Nic więcej."