Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moje pierwsze zetknięcie z twórczością Poego. Styl ma świetny, pióro także, a nastrój wyśmienity. Mam za to problem z fabułą, a raczej jej brakiem. Trochę to wszystko za krótkie, trochę pozbawione motywów bohaterów, trochę bez głębszego znaczenia. Niczym zapadająca się posiadłość Draculi w powieści Stokera, rozpada się też dom Usherów – bez satysfakcjonującego zakończenia.

To moje pierwsze zetknięcie z twórczością Poego. Styl ma świetny, pióro także, a nastrój wyśmienity. Mam za to problem z fabułą, a raczej jej brakiem. Trochę to wszystko za krótkie, trochę pozbawione motywów bohaterów, trochę bez głębszego znaczenia. Niczym zapadająca się posiadłość Dracul...

Rozwiń

Zwiń

Cudowny powrót do krainy wykreowanej przez Mortkę. Poprzednie potknięcia serii, wszelkie niespójności czy dziwactwa, nie mają tutaj miejsca.

To świetnie scementowana, klejąca się opowieść, w której wszystkie wątki zmierzają do satysfakcjonującego finału. Autor wpadł też na świetny pomysł z życzeniami, które dodatkowo urozmaicają całość. Zresztą w jego wypadku to częste: były już bajki, historie poznania bohaterów z Kociołkiem, teraz życzenia.

Przyczepić mógłbym się jedynie do kwestii ideowych, jakie Mortka narzuca czytelnikom. Pisze bowiem o idei rodziny, emancypacji kobiet czy instytucji domu i rodziny. To wszystko jest bardzo piękne i bym się nie czepiał, gdyby nie okładał tym czytelnika po łbie co kilka linijek. Jego pióro nadaje się niestety znacznie bardziej ku przaśności niż subtelności.

I to by było na tyle. Na kolejne tomy czekam z niecierpliwością i z pewnością sięgnę po nie zaraz po wydaniu!

Cudowny powrót do krainy wykreowanej przez Mortkę. Poprzednie potknięcia serii, wszelkie niespójności czy dziwactwa, nie mają tutaj miejsca.

To świetnie scementowana, klejąca się opowieść, w której wszystkie wątki zmierzają do satysfakcjonującego finału. Autor wpadł też na świetny pomysł...

Rozwiń

Zwiń

Świetny horror psychologiczny. Rozkręca się powoli, z każdą kolejną stroną mocniej wciągając czytelnika w matnię obłędu. Pochwalić trzeba Karikę za dobre pomysły i klimat dziwności świata. Sama treść przypomina bardzo reportaże pokroju Przełęczy Diatłowa czy creepypasty i legendy miejskie.

Jest tu kilka niedociągnięć. Autor niekiedy przesadnie rozwleka mniej znaczące wątki, szczególnie na początku powieści, czy pozwala głównemu bohaterowi szaleć i podejmować niezbyt rozsądne decyzje, zakrawające o brak logiki. Rzecz jasna w horrorach tego typu irracjonalność i zachwianie logiką są kluczowe, ale chodzi mi o coś innego. Niekiedy miałem też wrażenie, że Karika używa narkotyków czy niesympatycznego charakteru swoich postaci jako bezpiecznika, gdy jego narracja zapędzi się za daleko i obawia się, jakoby czytelnicy mieli uznać jego powieść za fantastykę.

Niemniej to bardzo dobry horror. Dobrze napisany, z ciekawymi pomysłami i świetnie stopniowanym napięciem.

Świetny horror psychologiczny. Rozkręca się powoli, z każdą kolejną stroną mocniej wciągając czytelnika w matnię obłędu. Pochwalić trzeba Karikę za dobre pomysły i klimat dziwności świata. Sama treść przypomina bardzo reportaże pokroju Przełęczy Diatłowa czy creepypasty i legendy miejskie....

Rozwiń

Zwiń

Zbiór bardzo krótkich opowiadań, luźno ze sobą powiązanych, w których pojawiają się elementy grozy, groteski i makabry. Sposób narracji, bardzo niedopowiedziany, pełen otwartości na interpretacje i leniwego prowadzenia akcji, jest bardzo japoński. Jeśli ktoś szuka naprawdę orientalnego pióra, a nie europejskiego wyobrażenia o wschodnim pisarstwie, tutaj je znajdzie.

Mimo to moja ocena jest dość niska, bowiem w opowieściach Ogawy – opowieściach grozy, groteski i makabry – elementów tych występuje nader mało. Mało tu potworów. Tych pod łóżkiem i tych wewnętrznych. Dużo więcej rozmyślań, czystego nieba i widm ledwie rysujących się w papierosowym dymie. Ot, tak metaforycznie.

Zbiór bardzo krótkich opowiadań, luźno ze sobą powiązanych, w których pojawiają się elementy grozy, groteski i makabry. Sposób narracji, bardzo niedopowiedziany, pełen otwartości na interpretacje i leniwego prowadzenia akcji, jest bardzo japoński. Jeśli ktoś szuka naprawdę orientalnego pió...

Rozwiń

Zwiń

Dlaczego ktoś, komu nie podobały się dwie poprzednie części, miałby sięgać po trzecią? Bo jest naiwny. Ja taki właśnie byłem.

Z drugiej części przygód Alicji nie zapamiętałem zbyt wiele, więc obietnica czterech niezbyt długich opowiadań w psychodelicznym uniwersum trochę mnie zachęciła. To był błąd. I nie chodzi nawet o to, że fabuła jest kiepska, akcja ma mega dziwnie rozłożone akcenty (wszystkie jej utwory wydają się składać z baaaardzo długiego wstępu i szybkiego, pełnego krwi zakończenia), bezsensownej brutalności (wszak każdy dorosły to pedofil bądź morderca) czy wszechpotężnej głównej bohaterki.

To z piórem Henry jest wiele nie tak. Ona pisze... źle. Po prostu źle. To grafomania, która bardzo wiele stara się osiągnąć, przy czym nie udaje się jej to w najmniejszym stopniu. Kompletnie nie rozumiem, czemu Vesper wzięło się za tego gniota i dlaczego zrobiło mu tak piękne okładki. Książki z tej serii są jak pięknie zapakowane słodycze, które okazują się po otwarciu starymi migdałami w czekoladzie deserowej. Może od tego wyłącznie rozboleć brzuch.

Dlaczego ktoś, komu nie podobały się dwie poprzednie części, miałby sięgać po trzecią? Bo jest naiwny. Ja taki właśnie byłem.

Z drugiej części przygód Alicji nie zapamiętałem zbyt wiele, więc obietnica czterech niezbyt długich opowiadań w psychodelicznym uniwersum trochę mnie zachęciła. T...

Rozwiń

Zwiń

Zbiór wierszy bardzo młodej poetki, którą należy docenić. Przede wszystkim za szczerość.

Bo te wiersze są przede wszystkim bardzo szczere, bardzo prawdziwe. Zarówno pod względem treści (autorka pisze o swoim złamanym sercu i pierwszej, młodocianej miłości, która w jej umyśle wciąż jest tą Wielką Miłością, po której melancholia zostanie z nią do końca życia, a nawet i dłużej), jak i języka (nie ma tu nieoczywistych, dziwnych zestawień, jak u Baczyńskiego, czy używania łaciny).

Reasumując, Kniat wydaje mi się mega ważnym i mega prawdziwym głosem swojego pokolenia. W jej piórze jest prawda. Prawda o otaczającej ją rzeczywistości, o emocjach, które hiperbolizuje i nie daje sobie z nimi rady, o potrzebie życia na maksa lub wręcz odwrotnie – wyciszenia w świecie minionym, sprzed Wielkiej Miłości.

Czytając poezję, zauważam w niej wiele fałszu. Widzę w niej słowa, o których wiem, że ich autorzy nie bardzo znają ich znaczenie. Oglądam zawiłe metafory, których jedynym celem jest być zawiłymi. Przyglądam się poetom, którzy oszukują. Zamiast tworzyć coś własnego, wzorują się na tych, którzy tworzyli przed nimi, bo wydaje im się, że tak trzeba. Ale świat się zmienił i potrzebujemy poezji nowej. Potrzebujemy poetek właśnie takich jak Marianna Kniat.

Zbiór wierszy bardzo młodej poetki, którą należy docenić. Przede wszystkim za szczerość.

Bo te wiersze są przede wszystkim bardzo szczere, bardzo prawdziwe. Zarówno pod względem treści (autorka pisze o swoim złamanym sercu i pierwszej, młodocianej miłości, która w jej umyśle wciąż jest t...

Rozwiń

Zwiń

Świetna historia. Bałem się powrotu do pióra Sapkowskiego, jednak strach ten był nieuzasadniony. Ta opowieść, choć krótka, jest naprawdę dobra i wciągająca. Pogłębia postać Geralta, jednocześnie w niczym jej nie umniejszając i nie modyfikując. Przy tym pozostaje całkiem niezłym kawałkiem prozy. Nie można zarzucić autorowi odgrzewania wczorajszego kotleta czy klepnięcia kolejnej historii o wiedźminie, bo... choć jest to kolejna historia o wiedźminie, różni się od wszystkich poprzednich.

Między innymi przez takie podejście można zobaczyć niebywały kunszt Sapkowskiego. Premiera książki zbiegła się nieco z premierą kolejnego komiksu o Geralcie, ze scenariuszem Sztybora. Jakże inne są to historie! Jakże inne jest tu podejście do głównego bohatera, jego moralności czy ogólnie przyjętego stylu opowiadania historii! Od jakiegoś czasu bowiem fani mierzyli się z problemem: „to już było!”, gdy szło o poszerzanie uniwersum. Sapkowski doskonale nam ten problem rozwiązał, dając nam przede wszystkim odświeżone, nowe spojrzenie na Geralta.

Czy warto było czytać? A jakże! Czy warto było z tym nieco zwlekać, tłumacząc swoje lenistwo niechęcią do kolejnej z dziesiątek podobnych do siebie wiedźmińskich przygód? Zdecydowanie nie! Jeśli ktoś z was się waha – żałować będzie, jeśli to sobie odpuści!

Świetna historia. Bałem się powrotu do pióra Sapkowskiego, jednak strach ten był nieuzasadniony. Ta opowieść, choć krótka, jest naprawdę dobra i wciągająca. Pogłębia postać Geralta, jednocześnie w niczym jej nie umniejszając i nie modyfikując. Przy tym pozostaje całkiem niezłym kawałkiem p...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawy komiks, który porusza bardzo współczesne problemy relacji ludzko-zwierzęcej. Mamy więc problem przemocy wobec zwierząt, mamy weganizm, mamy też samozwańczego sędziego i kata. Ten ostatni zasługuje na wyjątkową pochwałę.

Główny antagonista – jeśli można go tak nazwać – wypada tu zdecydowanie najlepiej. Cała reszta postaci, w tym niestety Geralt, wpada w proste schematy. Te schematy zaś zaczynają powoli przypominać wyżłobione do granic możliwości koleiny, którymi powoli przestaje dać się już jeździć. A przynajmniej jazda nimi zdecydowanie nie jest już przyjemna. Kolejny autorytarny władca, niewdzięczna smarkula, panicz-sadysta i kobieta, którą bierze na skruchę. Skąd my to znamy? O, może z kolejnej opowieści o Geralcie?

Broni się więc główny antagonista i tematyka. O rysunkach, kresce, kadrach... nie można powiedzieć właściwie nic ciekawego. Są, bo są. Czasami zagra jakaś czerwień, czasami użyje się kurczaka jako metafory czegoś innego, ale ogólnie rzecz ujmując to bardzo staroszkolny komiks i żaden z artystów odpowiedzialnych za ten tom tutaj nie zabłysł. A szkoda, bo wydaje mi się, że z tej tematyki dało się wycisnąć więcej.

Ciekawy komiks, który porusza bardzo współczesne problemy relacji ludzko-zwierzęcej. Mamy więc problem przemocy wobec zwierząt, mamy weganizm, mamy też samozwańczego sędziego i kata. Ten ostatni zasługuje na wyjątkową pochwałę.

Główny antagonista – jeśli można go tak nazwać – wypada tu z...

Rozwiń

Zwiń

Świetne dopełnienie cyklu, który zapewnił mi sporo rozrywki i emocji. Słodko-gorzkie zakończenie było właśnie tym, czym być powinno. Pióro Grzędowicza jest ciekawe, jego bohaterowie barwni i prawdziwi, a stworzony przez niego świat wciągający. Aż chciałoby się więcej i po zakończeniu serii pozostaje po niej czytelniczy kac. Trudno dojść po tym do siebie.

Jednocześnie Grzędowiczowi przydarzyło się po drodze sporo potknięć, przede wszystkim przy okazji kreacji głównych złoczyńców. Ci są przerysowani i szaleni, w ten niesmaczny sposób, który zakłada zło i okrucieństwo dla idei. Ponadto książka ciekawie rozwija niektóre wątki, których koniec pozostaje niesatysfakcjonujący bądź zostają one pominięte. Dlaczego ten i ten bohater przeżyli niewolę? Co zmieniły w nich wizyty w tych i tych krainach? Tego mi brakowało.

Podsumowując, cykl Grzędowicza wciąga i bawi, choć nie jest to arcydzieło gatunku. Jest się do czego doczepić, ale jest też wiele elementów, dzięki którym można tu wiele wybaczyć.

Świetne dopełnienie cyklu, który zapewnił mi sporo rozrywki i emocji. Słodko-gorzkie zakończenie było właśnie tym, czym być powinno. Pióro Grzędowicza jest ciekawe, jego bohaterowie barwni i prawdziwi, a stworzony przez niego świat wciągający. Aż chciałoby się więcej i po zakończeniu serii...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawa książka z bardzo małą ilością tekstu, na której stronach możemy przeczytać opowieść złożoną z czegoś, co w moim pojęciu leży najbliższej cytatów z Coelho. O ile jednak Coelho tworzył książki długie, o tyle Mackesy syntezuje jego sposób myślenia w maleńkie fragmenty.

Rzecz ładna i ciekawa. Jej przeczytanie nie zabiera więcej niż piętnaście minut. Niemniej nie zachwycałbym się nią tak bardzo, jak robią to niektórzy.

Ciekawa książka z bardzo małą ilością tekstu, na której stronach możemy przeczytać opowieść złożoną z czegoś, co w moim pojęciu leży najbliższej cytatów z Coelho. O ile jednak Coelho tworzył książki długie, o tyle Mackesy syntezuje jego sposób myślenia w maleńkie fragmenty.

Rzecz ładna i ...

Rozwiń

Zwiń