Kraichgau
De Kraichgau isch e Hügellandschaft im Norde vo Bade.
D Landschaft
[ändere | Quälltäxt bearbeite]De Kraichgau isch e Region im nördliche Bade. Im Norde grenzt er a de Odewald im Süde a de Schwarzwald im Weschte an d Oberrhynisch Tüfebeni un im Oschte an di höchere Hügellandschafte vom Strombärg un em Heuchelberg un a de Zabergäu. Di gröschte Schtädt sin Sinse, Eppinge, Bad Rappenau, Brette un Brusel. Es bsunders Kennzeiche vo de Hügellandschaft sin di vile Dörfer, wo zum gröschte Teil scho im Mittelalter bsidelt wore sin. Näbe de Schtädt sin die gröschte Gmeinde Kraichtal, Bad Schönborn, Oberderdinge, Meckse un Neckarbischofse.
Di wichtigschte Bäch un Flüss, wo durch de Kraichgau düent flüsse, sin de Kraichbach, wo de Kraichgau sin Name her het un d Elsenz.
Geologisch isch de Kraichgau us ere Muelde zwüschem Odewald un em Schwarzwald entstande, wo sich Löss anglageret het. De Löss im Kraichgau het e Dicki bis zu 30 Meter. Wegem Löss, wo en sehr fruchtbarer Bode isch, cha ma im Kraichgau intensive Ackerbau betriibe un wil au s Klima sehr mild isch, gits Lüt, wo de Kraichgau – grad so wiis Markgräflerland – badischi Toskana düent nenne. Di höchschti Erhebig vom Kraichgau isch de Steinsbärg i de Nöchi vo Sinse-Weiler, wo vo de Burg Steinsbärg krönt isch. De Bärgfriid vo dere Burg nennt ma au de „Kompass vom Kraichgau“.
De Näme
[ändere | Quälltäxt bearbeite]Im Frühmittelalter isch im Lorscher Codex vo 769 de Kraichgau zum erschten Mol in ere Urkunde erwähnt worde. Derte wird er als Creichgowe bezeichnet, schpäter heissts in Urkunde au Chrehgauui (773) oder Craichgoia (778).
De Name Kraich, wo en Bach bezeichnet, wo vo Oscht nach Wescht durch de Kraichgau flüsst, chunnt vermutlech vom keltische Wort Creuch, wo Schlamm un Lehm meint. S Wort Gau stoht ursprünglech e offnigs waldfreis Gebiet.
|
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vum Artikel „Kraichgau“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde. |