The Smashing Pumpkins - Aghori Mhori Mei (2024)

Ineens is Smashing Pumpkins toch wel in staat een middelmatig album af te leveren!
Na zoveel jaren ongemakkelijke bagger te hebben uitgebracht, wie had dit verwacht.

Het is soortvan fijn, maar ik sluit me aan bij wat er al eerder gezegd is; het klinkt niet verkeerd, maar er mist wat. Het is wat mij betreft gewoon niet geloofwaardig meer.
Een 'beetje' te laat allemaal daarvoor.

Het eerste nummer vind ik best goed, het wordt zelfs nergens echt slecht. Toch denk ik niet dat ik dit nog veel zal luisteren.
Ik kan zijn stem ook niet goed meer aanhoren.

Ik zet liever de oude stuff op. Daar is dit ook wel een mega referentie naar.

The Smashing Pumpkins, die grootste romantische grungeband van weleer heeft helaas de laatste jaren van zijn onvoorspelbaarheid haast een deugd gemaakt. Maar de originele kompanen Billy Corgan, Jimmy Chamberlain en James Iha komen hier met de resoluut franje- en singleloze lancering van hun dertiende tot ieders verrassing wel met een geweldig coole klapper op de proppen. Met een Corgan bovendien goed bij stem en in een prima productie. Geen oeverloze driedubbele geeuwer meer dus zoals die laatste keer. Neen, gewoon solied tien progressieve songs in een compact behapbare drie kwartiertjes. Waarin ze bovendien duidelijk weer de lucht van rock en metal diep hebben opgesnoven in plaats van zomaar wat aan te rommelen met al die synthesizers van voorheen. Terug daarmee zelfs bijna naar de tijd van hun magnum opus 'Mellon Collie And The Infinite Sadness', met opnieuw glansrollen voor de fuzzy gitaren, de enorme, loodzware riffs en naast de bas en de drums de snijdende nasale vocals van onze kale knikker Billy.

Al met de memorabele opener 'Edin' gaat het dak er helemaal af. Uit een Toolsgewijs zoetjes meanderende gitaarlick ontstaat ineens die bezeten withete Pumpkins-moordriff, startpunt van de hartbrekende groove en een psychedelisch opjuttende wall of sound waarvoor de fans de band altijd al zo hoog op handen droegen.

Daarna zo mogelijk nog meer hoogtepunt, het uit je duistere droom opstijgende progressieve monument 'Pentagrams', waarin het trio je werkelijk alles geeft. "Love never dies", horen we Corgan creepy toezingen. Het wordt het nieuwe anthem van een vernuftige, episch geïnstrumenteerde compositie .

Daalt dan, na nog zo'n explosieve headbanger 'Sighommi', na drie songs lang verpletterende riffs vol gitzwarte donkerte in de melodieën, voor heel even de nodige melancholische rust in van 'Pentecost'. Dartele piano, uitdijend strijkersfestijn en evenwichtig gedoseerde synthesizers. Sfeervol en wat werkt het daar goed.

Maar daarna vanaf het sinistere 'War Dreams of Itself' toch gewoon weer vol de decibels en de meest opwindende riffs. Niet te vergeten daarbij, simultaan ook de zoveelste demonstratie van Jimmy Chamberlain's allerstrakste drumtexturen.

Dan komt zwierig zwevend het popliedje 'Who Goes There' binnen. Corgan's vredige verhaal ondersteund door een telkens weer sierlijk opduikend gitaarlijntje.

'999' klinkt wat kribbig met die vervreemdend afdrijvende piano en daar komen in een trager ritme de gitaren al weer aangolven. Gigantisch de geluidsmuur die wordt opgebouwd. Pareltje van dynamische progkunst.

Ook 'Goeth the Fall' verdient het predicaat voortreffelijk, al is het een mistroostige ballad, maar Corgan maakt hem weer zo vintage The Smashing Pumpkins.

In het onverbiddelijk ritueel dat in het doordrammende 'Sicarus' wordt opgevoerd, met onder meer het op zijn transcendentst afbuigend refrein, gaan de Pumpkins haast Metallica achterna. Het zijn twee simpele Black Sabbath-noten die er finaal een gewichtig punt mogen achter zetten.

Een schitterend filmisch 'Murnau' tenslotte laat het doek vallen. Zalig, als regen delicaat neerdruppelende pianotoetsen en met dramatisch symfonisch orkest dat krachtig de dans overneemt. Een typisch zwevende afsluiter de The Smashing Pumpkins helemaal waardig.

Dit kortom is zonder dieptepunten die uitgebalanceerde plaat geworden van The Smashing Pumpkins waar we al zo lang naar hebben uitgekeken. Hier zijn gepassioneerd en gefocust weer die woedende ratten in een kooi in een album zo vitaal en zo vol vuur. Daarom, veeg al die voorgaande kwakkeljaren samen, Billy, ze worden je bij dit fraaie 'Aghori Mhori Mei' helemaal vergeven.

Ben halverwege de plaat. Dat is verder dan ik volgens mij de laatste jaren wist te komen. De plaat voelt een beetje als menige reboot-film vd laatste jaren (Starwars, Ghostbusters, Indiana J, etc.): vol met nostalgische dingen die me wel bevallen, maar tegelijkertijd voelt het ook wat bedacht. Veel van die rebootfilms voelden in eerste instantie ok, maar sommigen zakten toch door het ijs. Wel vorm, geen inhoud.
En ik ben momenteel voorzichtig positief, maar het gevoel dat we worden bekocht zakt niet helemaal weg nog. Ik zie ergens iemand vh middenkader van het platenlabel tegen een dwarse Billy Corgan zeggen: "Maar Bill, dit is zoals de Pumpkins zouden moeten klinken! Dat is gebleken uit ons marketingonderzoek onder kalende veertigers". En dat Billy deze keer in een opvallend meegaande of depressieve bui dacht, " fok it, we doen het".
Een ander minpunt is dat ik heel veel muren van geluid hoor en sterke riffs, maar nog niet zoveel echte liedjes. Alleen 999 en Pentecost tot toe. Misschien komt het nog...

Dus tja. De tijd gaat het leren. Als het materiaal goed genoeg blijft hangen, laat ik me graag bedotten. En anders zetten we Mellon Collie maar weer eens op.

Een aangename verrassing, zeker na het recente Atum-drieluik, dat vooral uitblonk in nietszeggendheid. Ditmaal hoor je direct bij opener Edin dat het goed zit; Billy Corgan's zang is weer op niveau en productioneel klinkt dit behoorlijk goed. Het songmateriaal is over de hele linie genomen ook bovengemiddeld sterk. Hopelijk houdt de band stijgende deze koers vast.

Halfje erbij. Dit is voor mij een groeiplaat.

Ik heb er juist een halve ster afgehaald. Ik was aanvankelijk enthousiast maar het album beklijft niet echt. Ik vind het nog steeds hun beste album sinds Melloncolie maar ik betwijfel of ik het nog vaak ga opzetten.

Grappig, ik neig hier ondertussen ook naar. Oceania als 'post Mellon Collie' vind ik vele malen beter en ook Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 doet het niet slecht bij mij. Deze blijkt inderdaad minder goed te beklijven of zo.

De keutels van Corgan, ik blijf ze met milde fascinatie volgen als onschuldige auto-ongelukken. De hoop dat hij ooit nog met iets op de proppen zal komen dat in de schaduw mag staan van zijn ‘gouden periode’ (die exact samenvalt met de oorspronkelijke pumpkins-incarnatie, ik ben zo iemand die Adore en de Machina’s daar ook zéker toe rekent) is inmiddels al ellendig lang geleden vervlogen en daarmee doet het ook niet meer zo’n pijn. Stiekem hoopte ik zelfs dat er op dit nieuwe album iets net zo lachwekkends zou staan als Hooray! op de vorige, zodat deze zelfgedwongen luisterbeurt tenminste nog iets op zou wekken. Maar nee, nergens wordt dit album zo ridicuul als ook maar wat van de voorgaande rits pumpins-platen, hoewel ook nergens zo briljant en onderscheidend als op hun klassiekers. Het speelt allemaal redelijk op save wat we hier horen, maar grotendeels toch ook ouderwets lekker. En het is ergens best verfrissend dat Corgan zich voor die kwalificatie van ‘ouderwets lekker’ nou eens niet te goed lijkt te voelen. Hoe we dit album moeten beoordelen heeft alles met verwachtingsmanagement te maken. Op basis van wat je in 2024 van Corgan zou verwachten is dit album (ik weiger die titel uit te typen) niet minder dan ‘fenomenaal’ te noemen, op basis van een vergelijking met wat hij ooit met de wereld deelde ‘redelijk ondermaats’, en ten slotte min of meer objectief bekeken ‘gewoon een prima plaatje’. Grootste mankement van dit werk is dat verreweg het sterkte nummer de opener is, die had echt zo op Gish kunnen staan (en voegt in die zin dus niet al teveel toe, maar toch maar toch). Echt leuk ook voor Jimmy dat-ie eindelijk weer eens echt mag knallen! Dat was toch ook wel heel raar van die laatste Pumpkins-releases, dat de oude bezetting (op die ‘ene’ na dan) met het nodige tromgeroffel eindelijk weer bij elkaar was en dat ze nagenoeg niet te horen bleken. Hoe dan ook, Edin zet wat mij betreft de verwachtingen toch net te hoog in waardoor wat volgt toch een beetje als een plumpudding in elkaar zakt, met alleen hier en daar nog wat korte oplevingen. Maar deze pompoenenplumpudding bevat aanzienlijk meer smaak dan Corgan ons decennia lang heeft willen serveren. Benieuwd of dit de opmaat vormt naar meer smakelijks, of dat dit slechts een kortstondige knieval naar de fans betreft, maar laten we er maar met nederige dankbaarheid voorzichtig van smikkelen.

Goeth The Fall is het beste van deze plaat. Blij dat Billy een nieuwe 1979 heeft geschreven

Pentagrams is een sterke tweede.

Klinkt zeker niet slecht, vergeleken met de laatste platen. Zitten slim verwijzingen naar de jaren 90 platen in, maar na een paar keer luisteren kom ik tot de conclusie dat het het niveau van weleer echt niet haalt. Geeft ook niet, maar dit is voor mij geen return to form. Ik zet weer eens even heerlijk Siamese dream op.

Eigenlijk wel een lekkere plaat. Ben nooit echt fan van Corgan zijn stem, maar muzikaal is dit wel weer erg lekker.

Hele fijne plaat. Smashing Pumpkins waren in de jaren negentig een echte topband voor mij. Met deze plaat raken ze het niveau van weleer weer aan. Heerlijk.

Goede songs, sterk gitaarspel. Zang beter dan tig platen achter elkaar. Corgan kan het nog. Wie had dit nog gedacht (... ik eerlijk gezegd niet)!

Dit album past wat mij betreft heel goed bij het muzikale oevre uit de jaren 90 van de band. Goed album.

Ik zal eens een knuppel in het hoenderhok gooien.
Is het even goed als hun beste werk in de 90s, nee.
Gish was, hoewel heel geïnspireerd door Jane's Addiction een knaller van een debuut. All killer no filler.
Op Siamese dream stond Today, Disarm en Mayonaise.
Op Mellon collie... stond 1979, bullet with... en tonight.
Alle andere nummers op Siamese dream en Mellon Collie zijn fillers.
Sorry. Het is, zeker op Mellon Collie megalomane waanzin.
Dit is beter, minder pedant, duidelijker dan die platen.
En korter. Korter is beter bij de SP.

Bij deze smijt ik die knuppel keihard terug

Ik help mee en ga op zoek naar versterking

Ik vind dit album zeker goed. Ja korter is beter. Maar de eerste twee zijn echt mega goed. En Melon Collie en Adore zijn ook topplaten. Maar de vorige twee (mega)projecten waren zeer teleurstellend. Van die twee projecten hadden ze hooguit 8 of met 2 extra opvullers veel beter voor de dag kunnen komen. Nee SP uit de 90s is hoe ik the Smashing Pumpkins wil horen. En met dit album ben ik zeker ook tevreden.

The Smashing Pumpkins, onder leiding van Billy Corgan, zijn al jarenlang een belangrijke band in de alternatieve rockwereld. Met albums zoals Siamese Dream en Mellon Collie and the Infinite Sadness uit de jaren '90 wisten ze een eigen geluid te creëren. Hun mix van shoegaze, grunge en psychedelische rock maakte hen uniek en populair. In augustus 2024 brachten ze hun nieuwste album uit, Aghori Mhori Mei. Dit album laat zien dat de band nog steeds durft te vernieuwen, al komt het niet helemaal in de buurt van hun grootste klassiekers. Toch biedt het veel interessants en is het een boeiende luisterervaring.

Het album heeft een donkere, mysterieuze sfeer. Het combineert alternatieve rock met gothic invloeden en een vleugje industriële muziek. Dit zorgt voor een spannend en soms verontrustend geheel. The Smashing Pumpkins mengen zware gitaarpartijen met dromerige, ambient klanken, wat elk nummer een meeslepend karakter geeft. De productie is erg goed: alle instrumenten klinken helder en passen perfect bij elkaar. Billy Corgans melancholische zang komt goed naar voren, terwijl de subtiele toetsenpartijen en de zware gitaren de sfeer versterken. Elk nummer heeft een eigen identiteit, wat het album interessant en afwisselend maakt.

De opener, Edin, zet meteen de toon. Het nummer heeft dreigende gitaarakkoorden en een hypnotiserend ritme. Het gaat over verlies, innerlijke strijd en de dood. De tekst is vol donkere beelden, zoals "Transmuting graves via radio wave" en "Tears in heaven". Dit nummer is somber en zet een melancholische sfeer neer die door het hele album blijft hangen. Een ouderwets SP nummer. Bits en schurend. (8,5)

Pentagrams is een krachtig nummer over liefde en vergankelijkheid. De herhaling van "Love never dies" klinkt ijzig en koud, wat liefde bijna ongenaakbaar maakt. De tekst gebruikt poëtische en symbolische beelden, zoals verwijzingen naar Lazarus en Diana. Dit geeft het nummer een mystieke en introspectieve sfeer. De combinatie van melancholie en rauwe energie maakt dit nummer intens en meeslepend. (8)

Een ander opvallend nummer is Sighommi, dat thema’s zoals verlies en geloof onderzoekt. Het heeft een droevige melodie, waardoor het een gevoelige en kwetsbare kant laat zien. Dit nummer gaat over de zoektocht naar verlossing, met een sfeer die zowel hoopvol als somber aanvoelt. (7)

Pentecost heeft een soortgelijke toon en draait om verloren liefde. De tekst gaat in op pijn, spijt en reflectie. Het nummer benadrukt hoe moeilijk afscheid kan zijn en laat dat goed horen in de melancholische muziek en emotionele teksten. Het orkest erbij geeft het een boost. (7)

War Dreams of Itself neemt een duistere wending en verkent thema's zoals chaos en verval. Het nummer gebruikt Babylon als symbool voor moreel verval en zelfvernietiging. De sfeer is onheilspellend, met sombere melodieën en bijna apocalyptische teksten. Het nummer roept ongemak op, wat goed past bij de thema’s van desillusie en existentiële crisis. (8)

Who Goes There onderzoekt vragen over identiteit en levensrichting. De teksten zitten vol surrealistische beelden, zoals "zebras on a megaphone" en "a postcard from the cross". Dit roept een gevoel van vervreemding en onzekerheid op. De mysterieuze sfeer en de onderliggende spanning maken het nummer intrigerend en meeslepend. (8)

999 is een donker, intens nummer over angst, vervreemding en het zoeken naar waarheid. De tekst zit vol stormachtige en mystieke beelden, wat bijdraagt aan de dreigende sfeer. De muziek sluit hier goed bij aan, met een intense, introspectieve toon die emoties versterkt. (7,5)

Goeth the Fall is een dromerig en melancholisch nummer dat draait om verlies en verlangen. Het roept beelden op van verwoesting en nostalgie. Dit nummer voelt bitterzoet aan en laat een diepe emotionele indruk achter.(7)

Een van de meer mystieke nummers is Sicarus, dat decadentie en spirituele verlossing verkent. Verwijzingen naar de godin Kali geven het een duistere en vurige symboliek. De sfeer van dit nummer is intens en krachtig, met een bijna rituele ondertoon. (7,5)

Het album sluit af met Murnau, een somber en introspectief nummer dat gaat over innerlijke demonen en het zoeken naar verlossing. De dromerige klanken en melancholische melodie maken dit een kalme afsluiting van een emotioneel en spiritueel geladen album. (7.5)

Met Aghori Mhori Mei bewijst The Smashing Pumpkins dat ze nog steeds relevant zijn. Het album combineert elementen van hun oude geluid met nieuwe invloeden, wat zorgt voor een unieke mix. Hoewel het misschien niet de impact van hun klassieke albums heeft, is het een sterke toevoeging aan hun discografie. Vooral fans van donkere, atmosferische rock zullen dit album waarderen. De experimentele rand en de meeslepende sfeer maken het een aanrader voor liefhebbers van intense muziek met diepgang.

Waardering: 7,6
Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Is dit wederom een AI-gegenereerde recensie, Jorro? Het leest allemaal zo gefabriceerd en reclame-achtig.

Normaal gesproken ben ik er snel uit als het om nieuwe albums gaat. Dat vinden velen maar vreemd, toch is het zo. Zeker als het om oude grote helden gaat.
Want ja, de Pumpkins waren mijn laatste echt grote helden waar ik enorm fan van was. Je kent dat wel: posters, shirts, prullaria en uiteraard alles op (toen nog) cd kopen. En bootlegs. oh ja: stapels....

En toen was het zomer 2024: de Pumpkins zouden 'back to form' zijn. Eindelijk het niveau van de eerste albums. Dat soort verhalen neem ik met een korreltje zout, maar als zelfs mensen het zeggen die ik serieus neem op dat vlak dan gaat het kriebelen.

Maar ik was op vakantie in Memphis toen Aghori Mhori Mei uitkwam en zat in een heel andere vibe waar de Pumpkins eigenlijk niet in thuis hoorden. En toch kon ik de verleiding niet weerstaan en was mijn eerste constatering:


En daarna viel het wat stil. Slecht teken?! Wellicht. Ik greep niet heel vaak naar dit album en er was nog geen fysieke release te bekennen. Die is er sinds afgelopen weekend wel dus het album kwam weer wat meer naar de oppervlakte.

Is het nog steeds 4*? Ja en nee. Ja als ik de vergelijking maak met Shiny and Oh So Bright, Vol. 1 en nee als in 'de teleurstelling dat dit helemaal niet back to form is'. Ik hoor het echt niet. Op Oceania staan nummers waar ik dat wel hoor, hier niet. En toch is het ook best wel een prima album, maar dan moet ik echt dat verleden loslaten. Dat lukt me gewoon niet. Damn dat fan-zijn. Bij Pixies lukt me dat namelijk wel. Daar laat ik het verleden los en kan ik ongedwongen naar Pixies 2.0 luisteren en constateren dat het gewoon fijne indie-popnummers zijn. Bij Billy & co. lukt dat simpelweg niet en ik gooi het dus maar op mijn enorme liefde van toen, een liefde die een flinke optater heeft gekregen na Mellon Collie en waar de liefde absoluut niet terug hoog is gaan opvlammen. Het werd een waakvlam die af en toe een beetje hoger is gaan staan. Dat gebeurt hier gelukkig zeker nog wel, maar feit is dat dit voor mij gewoon de zoveelste keer hopen op beter was, wetende dat 'beter' eigenlijk nooit meer zal komen.

Loslaten? Nee, dat wil en kan ik niet en daarvoor is Aghori Mhori Mei best leuk, maar ik moet wel eerlijk zijn: die 4* is natuurlijk best gul en als ik ga vergelijken dan.... oh nee, dat doen we maar niet (ik doe mijn best).

Nieuwe Pumpkins en ik werd nieuwsgierig. Het begint sterk, maar valt dan al snel terug om even op te leven bij War Dreams of Itself. Dan wordt het weer wat minder tot Sicarus.
Het is al met al een leuk album met een paar echt goede momenten, maar geen klassieker.