Bruce Dickinson - The Mandrake Project (2024)

Mensen die verrast zijn door het feit dat Bruce Dickinson Bruce Dickinson dingen doet, hebben waarschijnlijk zaken uit het meer recente verleden zoals "The Red And The Black" of "Days Of Future Past" gemist. Het komt uit zijn tenen, maar het is zeker niet (op het randje van) vals. Eigenlijk is het contrast tussen borst en kop op "Rain On The Graves" het grootst. Maar nog steeds niet anders dan anders.

Vooralsnog niet onverdeeld positief. Het klinkt allemaal zeer herkenbaar, zoals gewoonlijk wat zwaarder, rauwer en donkerder dan het Maiden-werk. Zijn vocalen storen me niet, hij zingt inderdaad vaker tegen de grenzen van zijn kunnen aan en knijpt dan wat met zijn stem, maar blijft wel zuiver. Het blijft gewoon een bijzonder goede zanger en laat dat hier weer horen.

Het zijn meer de songstructuren en melodielijnen die me nog niet allemaal echt weten te pakken. Er zit voldoende afwisseling in de plaat, dat is het probleem niet. Er hangt ook een lekker, ietwat duister sfeertje. Maar veel nummers klinken alsof er meer in had gezeten. Lekkere intro, mooie opbouw... en dan een wat teleurstellend refrein en ook geen andere toevoeging in de vorm van een een mooie brug of spetterende climax. Rain on the Graves is daar een goed voorbeeld van, dat blijft maar zo'n beetje hangen in een steeds herhalend refreintje.

Resurrection Men is een stuk interessanter. Met zijn aparte Latin feel af en toe, meerdere tempowisselingen en afwisseling tussen rustigere en stevige stukken gebeurt er van alles. Maar daardoor klinkt het ook een beetje als een verzameling van allerlei muzikale ideeën, die geen geheel vormen. Fingers in the Wounds kent dan weer Midden-Oosters geïnspireerde intermezzo's. En de laatste twee nummers hebben nadrukkelijke progrockelementen. Het is echt een album waar Bruce van alles doet wat hij in Maiden niet kwijt kan en dat maakt het zeker van toegevoegde waarde. Enkel Mistress of Mercy had niet misstaan op een Maiden-plaat.

Maar al die variatie leidt bij mij nog niet direct tot een ijzersterke overall indruk. Ik vermoed dat deze nog wel gaat groeien na meerdere luisterbeurten. Het zijn nu vooral het aanstekelijke Many Doors to Hell en de prachtig opgebouwde twee slotnummers die blijven hangen. De rest zal nog wat moeten landen.

Ik heb de beste man in 2023 twee keer live gezien en gehoord. De somewhere in time nummers zong hij stukken beter dan in 1986/87 en ook de hoge uithalen in de Time Machine haalde hij zonder dat het vals of iets dergelijks klonk.

Ja, hij was bruut in vorm in Amsterdam.

Ik heb ter vergelijking Senjutsu nog eens beluisterd. Ik vind de zanglijnen van Bruce op die plaat echt veel fijner dan wat hij op The Mandrake Project laat horen. Slechts spaarzaam gaat hij op Senjutsu even naar de hoogste regionen, om een woord of lettergreep kracht bij te zetten, of even een korte uithaal aan het einde van een zin. Verder zingt hij grotendeels in het middenregister, waarin hij tegenwoordig uitblinkt. Op The Mandrake Project zingt hij veel vaker hele zinnen in de hoogste regionen. En dat moet hij gewoon niet meer doen. Hierdoor overschreeuwt hij zich regelmatig, tot een punt waarop het gewoon pijnlijk wordt (onder anderen het begin van Resurrection Men).
En ja, Days of Future Past is inderdaad een Maiden nummer waarop Bruce vaker de hoogte ingaat. Maar omdat dat dat zo'n beetje het enige nummer op Senjutsu is waarop het dat zo veel doet, kan ik het op die plaat wel hebben.
En hier komt ook mijn tweede grote probleem met The Mandrake Project naar voren: de kille koude productie, die op z'n zachtst gezegd niet meehelpt om de stem van Bruce goed uit de verf te laten komen. Elke hoge uithaal doet bijkans pijn aan m'n oren. Ik ben ervan overtuigd dat als The Mandrake Project een productie als Senjutsu had gehad ik mij (veel) minder had gestoord aan al die hoge uithalen.

Gelukkig eindigt het album wel sterk met drie nummers die de rest van de plaat in de schaduw zet. Hier laat Bruce even horen het nog steeds te kunnen. Vooral in het tweede deel van Shadow of the Gods en Sonata horen we hem precies in het register zingen waarin hij tegenwoordig excelleert. Dit is de wijze waarop hij tegenwoordig ook veel zingt bij Maiden en hoe ik hem wil horen. Dus Bruce: pretendeer alsjeblieft niet meer dat je nog kunt zingen zoals 20 of 30 jaar geleden en omarm je huidige stemgeluid. Daar kun je zo ontzettend veel mee. En huur de volgende keer een producer in die begrijpt wat je stem tegenwoordig nodig heeft.

Als geheel dus toch een tegenvaller, die gelukkig positief eindigt. Vooralsnog 3 sterren.

Het feit dat Bruce vorig jaar in Amsterdam blijkbaar in vorm was (ik was er zelf niet bij), stemt mij in elk geval hoopvol voor de komende tour. Want daar heb ik wel degelijk veel zin in, want Bruce Dickinson blijft hoe dan ook één van mij vocale helden. Daar verandert één mindere plaat niks aan.

Echt? Ik vind de productie juist fantastisch. Lekker vol en vet en voelt daardoor eerder warm dan koud aan voor mij.

Het geluid is beter in balans dan op Tyranny Of Souls met zijn typemachinedrums.

Het is negentien jaar na Tyranny Of Souls dat we weer nieuw solowerk van Bruce Dickinson mogen verwelkomen. Opnieuw is de samenwerking met Roy Z. gezocht. Beide singles die voorafgaand aan de release verschenen, laten een herkenbaar Dickinsongeluid horen dat het nieuwe album een direct vervolg op Accident Of Birth, Chemical Wedding en Tyranny Of Souls is. Niets blijkt minder waar. Natuurlijk passen Afterglow Of Ragnarok, Rain On The Graves in dat stramien. En navolgend passen Eternity Has Failed en Mistress Of Mercy er ook wel in.

De overige nummers laten een andere Dickinson horen. Eentje die af en toe wat teruggrijpt op Tattoeed Millionaire en Balls To Picasso. Maar dan wel op een hele eigenwijze en eigentijdse manier zodat The Mandrake Project een hele eigen identiteit heeft. Daarmee is het een album geworden dat ik niet helemaal verwachtte. Maar toch eentje die wat mij betreft beklijft. Het is natuurlijk de kleine zestiger zelf die de nadruk legt op en kleur geeft aan de diversiteit aan songs. Met veel pathos werkt hij zich door zijn zanglijnen heen. Dickinson is een meester in het toepassen van dictie. Het is welhaast een toneelspeler.

In dat opzicht valt Many Doors To Hell op. Een redelijk traditionele hardrocksong. Maar in de verzen horen we veel David Bowie. En dat contrasteert dan weer met een krachtig ingezet refrein. Daarmee komt het album op afstand van Iron Maiden te staan.Resurrection Men pakt uit met een Americana feel. Het Shadowsgitaartje dat abrubt verstoord wordt door vlotte riffs maakt het nummer interessant en sfeervol. Fingers In The Wound zet in met keyboards en is daarmee ook een stuk luchtiger dan het openingsnummer.

Eternity Has Failed is een bewerking van If Eternity Should Fail. Het nummer was al bedoeld voor een volgende Dickinsonplaat. Zoals bekend eindigde het op Book Of Souls. Een beetje vergelijkbaar met Bring Your Daughter To The Slaughter dat ook via de solocatalogus op een Maidenplaat eindigde. Eternity Has Failed is naast flink ingekort ook tekstueel wat aangepast. Naar analogie van de veranderde titel is het een soort reprise danwel conclusie van het oorspronkelijke nummer.

Het meest verrassend vind ik de drie slotstukken. Daarin gaat het tempo danig naar beneden om min of meer niet meer omhoog te gaan. Een finale met drie ballades beginnende met het akoestische Face In The Mirror. Een mooi maar niet opzienbarend rustpuntje met een persoonlijke tekst. Shadow Of The Gods volgt het idioom van een heavy ballad. Ruimte voor de zanger om zich te profileren.

Het mooist wordt voor het laatst bewaard. Het gothisch getinte Sonata meandert bijna tien minuten langs je buis van Eustachius. Alles wat je verwacht, gebeurt net niet en daarmee is het toch een fraaie en sfeervolle song.

Rondom het album hangt ook een één of ander concept. Een stripverhaal zat bij het mediabook dat ik heb aangeschaft. Ik ben er nog niet aan toegekomen. Maar ik begrijp dat dit uitgemolken gaat worden met allerlei vervolgstripverhalen. Ik geloof het allemaal wel. Uiteindelijk ben ik erg onder de indruk van waarmee Dickinson ons om de oren slaat. Als ik bijvoorbeeld Accident Of Birth erbij pak, meen ik dat The Mandrake Project toch veelzijdiger is. Het is in elk geval eigenwijs om niet geheel op die succesvolle plaat voort te borduren. Over het album hangt een heerlijke mystieke sluier en dat geeft het geheel extra cachet.

Al met al een album waar heel veel op te ontdekken valt. Buiten de zang gebeurt er van alles en nog wat. Van vet riffwerk tot subtiele inkleuringen. Het blijft mooi om te zien hoe Dickinson loskomt van Iron Maiden in zijn solowerk en van een aantal heavy en wat minder heavy songs een coherent geheel kan maken.

Ik vind eerder de zang op Senjutsu regelmatig storend. Luister naar een nummer als Lost in a lost world, dan snap je hopelijk wat ik bedoel.

De laatste twee albums van Iron Maiden pakten me niet zo. Iets met de productie, hoge zanglijnen die te vaak knepen én lange nummers die mijn aandacht niet vasthielden. Ik vond ze een lange zit.

Met de loftuitingen op Bruce Dickinsons The Mandrake Project kan ik wél mee. Een krap uur durend vliegt de tijd voorbij met warme productie plus verrassend sterk songmateriaal waarin zelfs bongo's effectief blijken. En hoera, de man zingt vaker in zijn middenregister!

Het resultaat komt ontspannener, natuurlijker over én komt ongeforceerd krachtig binnen. Daarbij is het gitaarwerk heerlijk: alle lof voor Roy Z. wiens composities bovendien enorm passen bij een iets bedachtzamere Dickinson, die desondanks heavy blijft.

Om maar met de deur in huis te vallen; deze plaat stelt mij een beetje teleur. Wellicht komt dat ook, omdat mijn verwachtingen te hoog waren. Zeker als ik dit afzet tegen de knaller van Judas Priest had ik van dhr. Dickinson ook een meesterwerk verwacht.

Toch biedt deze plaat genoeg leuks, favoriete nummers zijn ‘Fingers in the Wounds’ en ‘Rain on the Graves’. Ook de toevoeging van ‘Eternity Has Failed’ is wel leuk gedaan t.o.v. de eerdere versie van Maiden. Geen grote knallers, gewoon degelijk materiaal.

Wellicht is dit een groeiplaat en valt het kwartje later nog. Ik ben in ieder geval wel benieuwd wat Bruce live neer gaat zetten in Groningen aanstaande mei!

3,5*

Ik begin langzaam enthousiaster te worden. De zang stoort mij nog maar op enkele momenten en de nummers beginnen zich steeds meer te nestelen in mijn brein.

Wel blijf ik het gevoel houden dat er in mijn oren iets niet helemaal klopt aan de productie. Wellicht dat ik daardoor in eerste instantie zo kritisch was op de stem van Bruce. Ik heb het idee dat het te maken heeft met de hoge tonen, die nogal aanwezig zijn in de mix, waardoor de hoge uithalen van Bruce soms scheller klinken dan nodig is.

Maar misschien ligt het aan mij en ben ik inmiddels dermate geconditioneerd door alle standaard glad getrokken producties van tegenwoordig dat mijn oren even tijd nodig hebben zich aan te passen als dit een keer niet zo is.

Die productie is dus ook precies hetgeen waar ik me aan "stoor" en niet lekker in de cd kom. Zeker als je het vergelijkt met de nieuwe Priest, klinkt dit album niet echt prettig (voor mij).
Ook lijkt er verschil te zitten tussen verschillende nummers, met name hoe de verschillende instrumenten in de mix zitten. Afteglow of Ragnarok vind ik vrij modderig klinken en de stem van Bruce zit op een gegeven moment maar een beetje verstopt in de brij, terwijl zijn vocalen in het volgende nummer opeens veel verder voorop in de mix staan en het geheel ook "helderder" klinkt.
Dit heb ik zowel bij spotify als bij de blauwe vinyl versie.

Paul Bruce Dickinson, Bruce Dickinson, Bruce Bruce, The Air Raid Siren. 65 is hij al ondertussen en hij is een man met vele talenten: schermer, auteur, zanger, lijnpiloot, radiopresentator. Zijn biografie “What Does This Button Do?” zou ik toch eens moeten lezen, zijn zangcarrière omvat de groepen Samson en Iron Maiden (deze laatste mits een tussenpauze, waarin de sympathieke Blaze Bayley de uitdagende zanghonneurs waarneemt). Op mijn leeftijd (55) besef ik wel dat hij toch een groot deel van mijn muzikaal leven heeft meebepaald.

Na zijn vertrek uit Iron Maiden in 1993 bouwt hij verder aan zijn solocarrière en die reeks albums evolueert van Rock / Hard Rock naar alsmaar harder tot het label (Heavy) Metal opnieuw van toepassing blijkt. The Mandrake Project heb ik enkel op cd, zonder al die extra verpakkingen en andere lokkertjes die bij het album (zouden) horen.

Het jaar is nog jong, maar voorlopig is dit één van mijn favoriete albums van 2024, laat het openingsnummer een logisch vervolg horen op het destijds snoeiharde Tyranny of Souls uit 2005, dan valt des te meer de variatie op dit album op. Het lijkt soms een bloemlezing uit zijn voorgaande soloalbums én weeral met een fabuleus geluid, hoewel je hem hier en daar hoort lispelen. Niemand is perfect.

Verwacht je op een album van een klein uur hier en daar een dip, wel, ik hoor geen enkele dip, die variatie aan songs samen met die productie én die natuurlijk aanvoelende flow zorgt voor een geweldig album. Stiekem – o, heiligschennis – hoor ik dit album (en enkele andere soloalbums) veel liever dan vele Iron Maiden albums sinds zijn terugkeer in 1999. Waarom?

The Mandrake Project bevat tien nummers in 59 minuten maar nergens klinkt het langdradig, nergens denk ik dat de songs te lang duren. Ik durf zelfs te stellen dat op zijn albums meer gebeurt in kortere tijd dan in de vaak heel lange en voorspelbare nummers op de Iron Maiden albums. Zijn versie van Eternity vind ik zelfs veel beter dan de versie van de Ijzeren Maagd op het album The Book of Souls.

Meer zelfs, overal klinkt zijn zang geweldig, hij zoekt vaker de lagere regionen op, hij beroert minder repetitieve zanglijnen en als je de songs nog eens hebt, dan heb je goud in je handen.

Wat duid ik hier aan als favoriete nummers? Allemaal (zelfs Face in the Mirror, ahum), omdat ik (weeral) nergens een minder gevoel krijg. Het voelt prettig aan, het luistert lekker weg, het is als thuiskomen. Hoe vaak worden dergelijke geijkte uitdrukkingen gebruikt maar als het de waarheid is? Ik ben geen puzzelaar, maar hier lijkt ieder stukje op de juiste plaats te liggen. Knap album van Bruce (en zijn partner in crime, gitarist / producer Roy Z).

Dat heb ik op mijn 26ste al hoor ! Ik luister al wel een groot deel van mijn leven naar Iron Maiden, ongetwijfeld mijn favoriete band ooit! Zal denk ik ook nooit meer weg gaan. ik ga Bruce volgende week weer live zien, dat is dan de tweede keer dit jaar. Ik zal hem en de band Iron Maiden voor altijd blijven volgen denk ik, en als ik de kans heb ze live te zien, pak ik dat met beide handen aan.

Daar is hij dan, de tot nu toe laatste solo-plaat van Dickinson, en eigenlijk best een vermakelijke plaat geworden al zeg ik het zelf. Zoals ik al aangaf bij de aller eerste plaat; het solo werk van Dickinson heeft mij nooit echt gegrepen. Hoewel het uiteraard de zanger is van mijn favoriete band en hij best wel wat leuke singletjes op zijn naam heeft staan, was het popperige van zijn platen niet het gene wat ik per direct zocht in zijn solo-werk.

Toch bleek dat maar een tijdelijk iets te zijn, waarna Dickinson toch zijn draai in het solo-werk wist te maken, er toch veel tijd voor over had (gezien zijn tijdelijke Maiden break) en toch nog een soort eigen sound kon creëren, merk ik dat ik in 'The Mandrake Project' toch wel weer steeds het gevoel had dat ik weer naar de zanger van aan het luisteren was, dan dat hij zijn eigen sound gebruikte maar, dat komt eigenlijk ook meerendeels door het feit dat hij een soort re-sample maakte van If Eternity Should Fail, dan zijn de linkjes best makkelijk te leggen.

Maar ook deze plaat kent best leuk werk, live was Dickinson ook fantastisch en heb hem dus twee maal gezien in dezelfde maand; mij hoor je echt nooit meer klagen. En achteraf is deze plaat ook gewoon een leuke plaat geworden, weinig echte uitschieters naar mijn mening maar, ook wel weer een paar vrij leuke songs die ik nog regelmatig aan ga zetten.

Lijstjestijd komt eraan. Ik loop alle releases uit 2024 die ik aan mijn collectie heb toegevoegd nog eens langs om mijn oordeel op te frissen en te kijken of ze mogelijk in mijn top 20 een plaats krijgen.

De ‘oudjes’ doen het goed dit jaar. Saxon, Judas Priest en Deep Purple brachten uitstekende albums uit. Ook Bruce Dickinson brengt een kleine 19 jaar na Tyranny Of Souls een uitstekend solo-album uit. The Mandrake Project is een bijzonder gevarieerd album geworden. Het opent duister met het zware Afterglow Of Ragnarok, klaart wat op met de luchtige hardrocksong Many Doors To Hell, combineert americana met onvervalste Black Sabbath-riffs, tovert oosterse sferen naar voren op het gedragen gezongen Fingers In The Wounds en klinkt contemplatief op het rustige Face In The Mirror.

De donkere en organische productie laat de nummers goed tot zijn recht komen en past uitstekend bij dit album. Wie vooral moderne, platgewalste en gladgestreken producties gewend is zal wellicht even moeten wennen.

Score: 86/100

Namsaap's Top 20 van 2024 - MusicMeter.nl