Miles Davis - Bitches Brew (1970)

Even als extra informatie:
Al deze 7 tracks staan op de 4 CD rerelease, op de originel LP stonden (zo uit m'n hoofd) maar 3 of 4 tracks.

Nee hoor, het originele album was een dubbel LP en bevatte tracks 1 t/m 6. Feio is er bij de geremasterde uitgave in 1999 aan toegevoegd.

Dit is overigens een waanzinnig boeiend album. Ik weet eigenlijk nog steeds niet of ik het nou echt mooi vind, maar al meer dan een jaar gaat er geen week voorbij of ik zet hem even op. Met name die klanktapijten van de Fender Rhodes piano's bespeeld door Herbie Hancock, Chick Corea en Joe Zawinul zijn betoverend.

Ik heb dit album "ontdekt" (stom woord - het album bestond natuurlijk al ) nadat Thom Yorke in '97 het in een Humo-interview het had over "Bitches Brew" als belangrijke invloed op "OK Computer".

Aan onze oude heer gevraagd of hij het album kende (Antwoord van pa: "Er is slechts één Miles Davis album jongen, en da's Kind of Blue !!!!!"). Toch uitgeleend in onze bib.

In eerste instantie dacht ik: "Wat heeft dit te maken met OK Computer?????"

Nu we wat ouder geworden en wijzer (kuch - kuch - kuch ) moet ik toch zeggen dat er muzikale verbanden te leggen zijn.

Kortom: bedankt meneer Yorke om me dit album te leren kennen

Wat voor muzikale verbanden dan, Zachary? Ik heb Bitches Brew van de week voor het eerst geluisterd, maar ik zal nog wel even nodig hebben om het te doorgronden.

Gôh - ze zijn niet echt expliciet te traceren - die verbanden tussen OK Computer en dit album.

Het is vooral te voelen in de manier dat ze hun muzikale vrijheid & creativiteit botvieren op beide albums ("13" van Blur is er ook zo ééntje, naar mijn mening).

Misschien later (wanneer ik mijn blabla-kant ontdekt heb ) kan ik me beter op het pure muzikale focussen.

Dit zal 't voorlopig moeten doen. Tikje karig. Sorry

Het geeft niet hoor, ik snap wel wat je bedoelt. Toen OKC net uitkwam hadden sommige journalisten het over klanktapijten. Misschien is dat zo'n term die ook op Bitches Brew van toepassing is. Maar ik moet dat dus nog gaan ontdekken voor mezelf.

Muzikaal is er denk ik geen enkele connectie tussen OK Computer en Bitches Brew. Wel een connectie qua "state-of-mind", beide albums zijn gemaakt door een groep muzikanten die nieuwe wegen zochten. Wat dat betreft heeft OK Computer muzikaal veel meer gemeen met bijv. Pink Floyd's Meddle album.

een album dat de jazz-rock-fusion losschudde. john mclaughlin's gitaarspel is apart. twee drummers! (r&b-drummer lenny white en jazz-drummer jack dejohnette). start de opname en jammen. experimenteren op enkele vooraf bedachte loopjes en stukken. hoewel ik het album respecteer kan ik er niet langer dan een kwartier naar luisteren, dan vind ik het wel genoeg. de onrust veroorzaakt enigzins luistermoeheid...

Het lijkt alsof het alleen maar losse jams zijn maar de meeste stukken en met name Bitches Brew is gebaseerd op een veelvoud aan opname-sessies waarna achter Miles Davis en producer Teo Macero het geheel d.m.v. van knippen en plakken in elkaar hebben gezet. Was een behoorlijk innovatief concept, tenminste in de jazzscene op dat moment.

Ik heb deze tijdens de vierdaagse van Nijmegen, toen ik een keer alleen was komen te lopen, denk ik een keer of 5, 6 achter elkaar geluisterd . Ik weet niet hoe het kwam, maar ik kon er geen genoeg van krijgen. Sindsdien is het echt één van mijn favoriete jazz-albums.
ps. En nee, Papa Glass, er is NIET maar één Davis-album! Er zijn er 2 .

Met Bitches Brew bracht Miles Davis zijn magnum opus uit. Een mix van Sly Stone, Jimi Hendrikx, Karlheinz Stockhausen en de gehele voorgaande jazz historie. Ook erg passend in die tijd.
Miles Davis weet zich te omringen met muzikanten in topvorm. Ik noem een John McLaughlin, Lenny White, Wayne Shorter, Larry Young, Chick Corea, Dave holland.

Geen cd die ik dagelijks opzet, daarvoor vergt het iets te veel van mijn aandacht en concentratie. Maar bij tijd en wijlen een machtig mooi stuk muziek.

Na al die jaren nog steeds een bijzonder hoogtepunt uit het oeuvre van deze geniale artiest.

Een van zijn hoogtepunten, zeker

telkens als hij een andere weg insloeg mocht men deze als geslaagt noemen
vooral bewonderingswaardig is dan het feit dat hij na wederom een geslaagde missie weer een andere weg insloeg

de man kende totaal geen faalangst, of was volledig overtuigt van zijn kunnen en dat van zijn bezetting, die ook niet bepaald kinderachtig is (zowel hier, als in andere periodes; vooral John Coltrane en Herbie Hancock zijn zwaargewichten)

Deze vindt ik minder..
Ik vindt de album kind of blue en de song round midnight echt super. De rest ben ik niet echt van onder de indruk.
Ik kom net kijken in het jazz wereldje en vindthet verekte moeilijk om soortgelijke muziek te vinden zonder trane getetter..

Ik neem het terug..
Net In a silent way gehoord..
heel goed, vooral in a silent way zelf

Mijn eerste jazz album. Ik had nie beter kunnen beginnen! Vind het nog steeds het beste jazz album dat ik ken. Vooral leuk om te draaien 's nachts in de zomer. 5*

Merkwaardig toch dat er over deze plaat zoveel geleuterd wordt. Het concept heeft helemaal niks revolutionairs: een zeer uitgebreide ritmesectie legt middels een aantal riff’s en obstinato’s een fond waarop kan worden geïmproviseerd. Wel, beste muziekkenners die werkwijze kenmerkt de jazz al van in het begin. That’s it!

Is het niet eerder omdat de betrokken muzikanten hippe brillen en hippe kleren droegen, d’r elektrisch versterkte instrumenten werden gebruikt en er hier en daar een rockachtige ritmiek en harmoniek in terug te vinden was, dat het voor het op een (zeer) dun smaakje lopende rockpubliek – en Miles en de promo-afdeling van Columbia wisten dat maar al te goed - ineens de jazzplaat aller tijden werd?

Van echt visionaire muziek gesproken: ooit al eens gehoord van de twaalftoonstechniek, seriële en aleatorische principes en de muziek van Webern, Goeyvaerts, Nono, Scelsi?
Nee? Af en toe es die popblaadjes opzij leggen, popzenders uitzetten, de platgetreden paden verlaten en die commercieel voorgekauwde troep uitspugen mensen. Er valt nog heel veel te ontdekken. En laat je vooral niet intimideren door al die mini muzikale talentjes en zogenaamde ‘kenners’ wier ego’s toevallig groter zijn dan de jouwe! ….

En doe het zelf! Als je bv. in de jazzrayon wil blijven ga eens naar de bib, ontleen een leuk boek over de geschiedenis van de jazz en luister al experimenterend naar de platen van de muzikanten die je in je lectuur tegenkomt: oneindig veel spannender, boeiender en leerrijker!
Doen!

P.S.: Wat Yorke bedoelde slaat natuurlijk op de aanpak waarop OK Computer tot stand kwam. Verschillende versies van een track werden gemonteerd tot een soort van “blauwdruk”, die dan daarna door de band opnieuw werd ingespeeld.

Ik denk dat ik net zo'n zogenaamde kenner heb ontdekt.

slomosapiens = de kenner van de week

Het concept is het fuseren van jazz en rock. Davis had met dat concept al geflirt op In a silent way, maar hier laat hij zijn intuïties de vrije loop en creëerde een uitermate origineel album met briljante composities, dat bij mijn weten geen precedenten kent. Als het niks revolutionairs is, vertel me dan eens waarvan het is nageaapt?

Bovendien is dit album beroemd om het revolutionair gebruik van studiotechnieken. De werkelijke opnamen zijn best ver verwijderd van wat op het album is te horen omdat Davis (en Macero) er lustig op los knipte en plakte, totdat hij de track had die hij wilde hebben (Pharaoh's dance bestaat bijvoorbeeld uit 19 edits!).

Volgens mij ben je niet zo'n fusion-fan, en dat mag best, maar je kunt moeilijk gaan beweren dat het uitvinden van jazz-rock niks revolutionairs is.


Zou best kunnen, maar het feit dat dit album wereldberoemd is interesseert me geen zier. Het feit dat dit album steengoed is wel!


Een conservatoriumstudent aan het woord?


Is goed, meneer.

het is niet omdat iemand luigi nono, györgy ligeti, rihm, kurtág, furrer enz. best kan appreciëren dat die persoon dit hier nog geen plaat van wereldformaat zou kunnen vinden

ik heb echt géén idee hoeveel sterren ik deze plaat moet toekennen eigenlijk..
de muziek is niet mooi
maar toch erg bijzonder
entja
ik weet 't niet !

schijnt de ultieme davis plaat

idd erg appart

maar zet um zelden op, en als ik um opzet na 15 minuten weer af

erg bijzonder, maar kan e rniet naar luisteren

Dan heb je het eerste nummer nog niet eens gehoord . Ik luister m altijd helemaal uit en zet m dan soms nog een keer op. Schitterende plaat, kan er geen genoeg van krijgen.

is inderdaad een prachtig album, maar volgens mij is de ultiemde Davis plaat toch "Kind Of Blue".
...of zelfs de ultieme jazz plaat.

ik ga het nog steeds een kans geven, sommige platen vallen ineens op zijn plaats, een aantal jaren later als je um spontaan op zet

Voor mij is dit toch ook wel de ultieme Miles Davis én de ultieme jazz plaat.

Ik ben van plan dit album te kopen, mijn interesse voor jazz is gekomen, wie had dat ooit verwacht van Marcel.
Trouwens is dit aan te raden om met dit album te beginnen?
Ik heb wel wat jazz/pop albums dus eigenlijk ben ik wel een beetje bekend met dit soort muziek.

Ik zou niet met deze beginnen als ik jou was. Ik zou eerst met de wat rustigere ontspannen jazz beginnen... Het album Kind of Blue van Miles Davis lijkt me een beter idee...

Niet dat deze er veel voor onderdoet hoor, maar deze vind ik iets chaotischer.

Weer zo'n iemand die vindt dat alleen serialisme vernieuwende muziek is. Als je fan bent van steriele en kille muziek moet je vooral doorgaan met het luisteren naar serialistische muziek ...

Ja, want dit album was ook mijn introductie in de Jazz en het is nog steeds mijn favoriet.