Miles Davis - Bitches Brew (1970)

Korte toevoeging bij mijn vorig bericht. Bij nader inzien verwijst Franck Maudit naar de klassieke novelle Heart of Darkness van Joseph Conrad. Dat gaat o.a. over ene Kurtz in Congo. Coppola heeft zich wellicht hierdoor laten inspireren en het personage verplaatst naar Vietnam. Daarmee wordt Franck's bijdrage hierboven voor mij to the point en volstrekt plaatsbaar bij dit album. Sorry daarom Franck voor de voorbarige popiejopie zinsneden in mijn vorig bericht over je schrijfstijl.

Excuses zijn geheel overbodig beste kistenkuif. Ik zag jouw opmerking over mijn associatieve schrijfstijl als een mooi compliment. Reviews zoals bij dit album zijn een kleurenpalet, een voorzichtige poging om mijn luisterervaring te vertalen naar woorden. Ieder doet er daarna mee wat hij/zij wenst. Laat me wel voorop stellen dat er weinig albums zijn die zo'n krachtige uitwerking op mijn verbeelding uitoefenen als deze Bitches Brew.

In mijn bespreking zijn er trouwens 4 verwijzingen. Om toch maar eens de vaagheid te doorbreken.
1. Joseph Conrad - Heart of Darkness
2. Francis Ford Coppola - Apocalypse Now
3. Jef Geeraerts - Gangreen 1 (Black Venus)
4. Ben Howard - Conrad

Zoals ik eerder opmerkte: welk een duister hart!

Dat ik jou niets te leren heb wist ik al langer hoor

Mijn favo jazz plaat.

Surreëel, tegendraads, onorthodox, experimenteel, revolutionair en ook nog eens zeer populair.
Een monster van een album dat uitdaagt en een koninkrijk aan melodieën en ritmes afvuurt.
Dit album straalt trots en kracht uit.
Het eist volledige concentratie, en beloont die verkenningsdwang in zijn volle glorie met een gevoel van extase.
Stimulerend maar toch mellow.

Ik luister actief mee en kan me zodoende ontspannen. Ik hoef me nergens druk om te maken, want ik kan wegvluchten in deze muzikale psychedelische, bizarre droom.
Qua sound is het nuchter en aards, maar qua beleving/uitwerking buitenaards.

Het koelbloedige karakter brengt me in een bepaalde flow/gemoedstoestand waardoor ik me de koning te rijk voel. Zijn brutale, grove en ''in your face'' elementen in combinatie met de verfijnde structuren brengen iets bijzonders.
En hoewel bijna alle nummers heel lang duren, klinken ze niet episch, het werkt allemaal niet naar een climax toe, maar brengt hoogtepunt na hoogtepunt.
Het is een avontuurlijke reis alsof je door een stugge gebied met allerlei obstakels je een weg baant, wat alleen maar voldoeninggevend is.

Een zwaargebied en juggernaut in jazz land.

We moeten streng zijn. Pharaoh's Dance en het titelnummer zijn perfect.
De overige nummers weten me echter net ietsje minder te pakken. Begrijp me niet verkeerd, ze zijn stuk voor stuk geweldig. Maar het is toch net dat tikkeltje minder beklijvend. Hierdoor is dit album jammer genoeg iets onevenwichtiger dan bijvoorbeeld In A Silent Way.

Trek je echter niets aan van mijn gezaag, ik ben gewoon aan het bitchen. (misschien beetje te lang in de zon gelopen)

Dan zou ik zeker niet naar The Complete versie (4 cd's) hiervan gaan luisteren, in dat geval ben ik bang dat je achteraf je lego-doos door het hele huis terug kunt zoeken.

Al zij gezegd dat dit album zich i.t.t. In a Silent Way (waarvan de box - The Complete *** wél meerwaarde heeft) zich meer leent voor socializing (bijv Risk, Stratego of Diplomacy spelen) dan In a Silent Way dat meer geëigend is voor soli(psi)stische aciviteit. Miles ondersteunt/draagt je mood terwijl Trane 'em (ver)bouwt, maar misschien ben ik aan het zwatelen.

In geen tijden zo'n rake opmerking gelezen. En nee, ik zwatel niet.

Mijn eerste Miles Davis, ben benieuwd.

Wow, wat een plaat. Ben totaal niet thuis in de jazz, maar als groot Zappafan, klinkt het allemaal erg vertrouwd. Kende Davis niet als beinvloeder van Zappa, maar ze hebben zeker veel van elkaar weg, zo op het eerste gehoor.


Jammer dat dit meteen zijn beste schijnt te zijn.

In a Silent Way is nog beter

Wie zegt dat?

Las het her en der, maar ga zeker verder in zijn oeuvre duiken, want het bevalt me zeer goed!

Tsja dat bepaal je altijd zelf uiteindelijk. Dat soort gegevens zijn zo subjectief. Zogenaamde critici/experts zitten er zo vaak naast, vind ik. Veel succes met je zoektocht

Ik weet niet of Davis Zappa heeft beïnvloed, maar ik weet wel dat Zappa heel erg gecharmeerd was van Eric Dolphy. Luister maar eens naar Out to Lunch van Dolphy. Die vibe hoor je in de sound van Zappa's jazzy albums (wat is dat? I know) wat mij betreft wel terug.

En nee, Bitches Brew is niet z'n beste voor mij, daarvoor komen In a Silent Way, Filles de Kilimanjaro en Tribute to Jack Johnson eerder in aanmerking.

Dit is een magistraal album waarin ik volledig kan wegdromen.

Zelf heb ik het idee dat heel veel jazz musici sterk zijn geïnspireerd door het meesterwerk van Miles. En laat ik de versie op double vinyl nu scoren 3 jaar terug op een platenmarkt in Dordt. En wel puntgaaf! Tot op de dag van vandaag zeer verguld mee.......Gaat dit luisteren en oordeel zelf....

Stiekem vind ik Miles runs the Voodoo down het fijnst. Goed verteerbaar en te behappen.

Soms zijn er die (on)nodige persoonlijke discussies wat betreft voorkeur binnen het oeuvre van een bepaalde artiest die je als liefhebber probeert te beslechten: What's Going On of Let's Get It On? Wish You Were Here of The Dark Side of the Moon? Ook bij Miles Davis was er geen ontsnappen aan.

Nu zal Kind of Blue altijd bijzonder blijven; simpelweg omdat het als eerste album mijn kennismaking met Jazz erg toegankelijk maakte. Toen ik deze echter in mijn oude collectie zag staan, werd het meteen hoog tijd om het nog eens op te leggen! Bitches Brew is een wonderlijk intensieve luisterervaring Er zijn weinig werken die zo extensief zijn en tegelijkertijd mijn aandacht doorlopend weten te prikkelen, op zowel een uitdagende als een ontspannende manier.

Dit was me vooral bijgebleven als muziek vol aangename en onverwachtige wendingen, en dat blijft het ook.

Fantastische hoes !

Zeer zeker de LP uitvoering. Heb alle Miles Davis albums op LP èn cd. Maar de LP klaphoezen uit de jaren 70 dragen gigantisch bij aan de mood en sfeer van de muziek. Had eerst gewoon alles op cd maar raakte toch verknocht aan het oorspronkelijke analoge vinyl geluid en de mooie grote hoezen. Alles weer op LP gekocht. Haha. Crazy!

Zo crazy is dat niet.
Wat Bitches Brew betreft had ik aanvankelijk alleen de 'CBS Jazz Masterpieces' dubbel cd in bezit die in de jaren 80 uitkwam. Deze heeft een nogal dof geluid met heel weinig resolutie en een overdreven ruisonderdrukking. Meer recent kwam de 40th anniversary versie beschikbaar die ik voor een zeer interessante prijs kon kopen.
Het verschil in detaillering, klankkleur en dynamiek is enorm. De muziek klinkt ook enigszins anders omdat de originele tapesporen zijn geremixed tot een nieuw geheel, maar niet op een storende wijze.
Een nummer als Miles runs the voodoo down komt ineens tot leven en daarmee kon ik dat prachtige nummer voor het eerst pas goed doorgronden en op waarde schatten.
Van Miles Davis heb ik ongeveer 50 cd's in bezit, de meeste gelukkig in de nieuwere Legacy uitvoeringen en niet in de Jazz masterpieces variant. Hiermee is de geleidelijke ontwikkeling van Miles en zijn bands goed te volgens en met name vanaf ongeveer 1968 de aanloop naar Bitches Brew. Het is niet zo dat dit zomaar uit de lucht kwam vallen, maar meer een moment waarin m.i. alle muzikale puzzelstukjes op hun plaats vielen die leidden tot dit meesterwerk.

Met Filles de Kilimanjaro (1968) wordt inderdaad de weg ingeslagen richting Bitches Brew, maar met de daaropvolgende Tribute to Jack Johnson (1971) wordt wat mij betreft pas het toppunt van de reeks afgeleverd. Ik vind Tribute een nog beter album dan het soms wat zwalkende Bitches Brew.

Wie heeft de hoes ontworpen of geschilderd van Bitches Brew?
Het is heel opvallend.

Mati Klarwein. De cover van Santana - Abraxas (1970) is bv. ook van zijn hand.

(Mati Klarwein | Discogs)

Ik heb Abraxas, heel sexy.
Ook de muziek.

Met: Miles Davis (trompet); Joe Zawinul, Chick Corea, Larry Young (elektrische piano); Wayne Shorter (sopraansax); Bernie Maupin (basklarinet); John McLaughlin (elektrische gitaar); Dave Holland ((elektrische) bas); Harvey Brooks (elektrische bas); Jack Dejohnette, Lenny White (drums); Don Alias (drums, congas); Jim Riley (percussie)

Toen ik een paar jaar geleden voor de grap begon (hahaha) met het doornemen van Miles Davis' hele oeuvre vanaf het begin, zou ik niet hebben voorspeld dat mijn favoriete periode van hem de 'elektrische' zou worden. Meestal kan ik niet zoveel met 'fusion' of crossover en hoor ik mijn jazz het liefst geheel akoestisch. Maar hier zijn we dan, met de derde plaat op rij die ik 4,5 geef.

Nu kende ik deze plaat al wel, het was zelfs de tweede plaat van Miles Davis die ik ooit luisterde (en daarmee mijn tweede jazzplaat ooit na Kind of Blue). Ik vond het toen al wel een toffe plaat geloof ik, al kon ik er niet veel kaas van maken, zo'n twintig jaar geleden, en heb ik hem daarna eigenlijk nooit meer gedraaid.

Frisse oren deden hier wonderen, want het album staat al een week op drie op hoge rotatie en weet me elke keer helemaal in te pakken. De plaat gaat duidelijk verder waar In a Silent Way (zes maanden eerder opgenomen) ophield, met het wat meer funky geluid waarin de keyboards sfeerbepalend zijn. Op die laatste plaat speelde Tony Williams nog mee, die ruim vijf jaar met Davis had gespeeld maar in zijn liveband toen al was vervangen door Jack Dejohnette. Die laatste is hier eindelijk ook op een plaat van zijn baas te horen, op één stereokanaal terwijl op de andere een tweede drummer zit.

Dit verschil in de ritmesectie valt direct op, de artistieke, polyritmische touch van Williams wordt vervangen door een meer rockende, tribale beat die de (stevige) bodem vormt voor een minder gestructureerd, meer psychedelisch geluid. Met ook twee bassisten, een extra blazer en percussionisten erbij ontstaat een wilde kookpot, een plaat die minder coherent is dan zijn voorganger maar op zijn meest uitgelaten momenten zo intens is dat ik er helemaal in kan wegkruipen.

Daarbij moet ik vermelden dat de plaat me vooral goed bevalt op momenten dat ik er niet naar hóef te luisteren, op de koptelefoon op de fiets of tijdens huishoudelijke taken, of zo. Met volle aandacht erbij kan ik nog weleens een tikkie ongeduldig worden tijdens de momenten dat de band maar wat raak lijkt te priegelen (desondanks is natuurlijk alles zorgvuldig in elkaar gepuzzeld door producer Teo Macero, dus niet zo spontaan als het lijkt).
Maar de momenten dat ik op de fiets zit en ineens hele kilometers kwijt ben omdat ik helemaal in de wereld van Bitches Brew zit, zijn toch doorslaggevend (ik let nog steeds wel op, hoor, dus geen zorgen over de verkeersveiligheid).

geweldig album. ‘the complete bitches brew sessions’ (4 cd-box) bevalt nog steeds goed.