Dire Straits - Making Movies (1980)

Schitterend album nog steeds met als hoogtepunten de eerste 2 nummers, Les Boys is het minste nummer maar nog steeds best goed.

Ben blij dat ik het op vinyl heb

Teleurstelling na de geweldige eerste 2 albums. Tunnel of Love, Romeo and Juliet en Expresso Love zijn parels, de rest is matig met als dieptepunt Les Boys.

Zeker niet mee eens. Dit is de beste plaat van Dire Straits, althans mijn favoriet.

Het is natuurlijk smaak, maar ben het met Running eens: ook één van mijn favorieten. Hand in Hand en Skatewaway zijn nogal ondergewaardeerd op dit album want het zijn prima songs. Intro van skateaway alleen al: goud.
Les Boys is meer een soort protestsong en deed vooral in Duitsland tijdens liveshows nogal wat stof doen opwaaien. Houd ik van .

Jep, dit is wat mij betreft ook één van de beste van Dire Straits!

Making Movies staat op speciaal van de analoge tapes gemastered en audiophile pressed at Pallas-Germany. Het is een genot voor het oor. En dat ligt natuurlijk niet alleen aan de geluidskwaliteit, maar vooral aan wat je hoort.

Op dit Dire Straits album staan twee favoriete nummers van de band, die ze alleen maar overtroffen op hun live album Alchemy. Met name Tunnel of Love, wat daar maar liefst bijna een kwartier duurt, klinkt nog wat kruidiger als op deze LP. Niettemin blijft de studioversie natuurlijk ook heel fraai, vooral dat rustige tussenstukje. Romeo & Juliet is zo'n mooi nummer. Ook hier een mooie afwisseling tussen rustige en wat 'steviger' stukken, die het nummer en het verhaal de nodige dynamiek geven.
Heel side One van deze plaat is de moeite waard, want Skateaway heeft een heerlijke sound over zich. Alle instrumenten komen hierop prima uit de verf, natuurlijk de gitaar, maar ook de piano en de drums.

Op side B zijn Expresso Love, met die mooie piano en Solid Rock, met die fijne gitaar, hele aardige herkenbare Dire Straits songs. Het zijn nummers die lekker 'lopen' en in het gehoor liggen. Zou Expresso trouwens een taalfout zijn? Het moet Espresso zijn... Hand In Hand is minder bijzonder, wel aardig, en Les Boys hadden ze gewoon weg kunnen laten. Al met al toch een LP die de moeite meer dan waard is, zeker side One.

ongeloofelijk, prachtige tong in cheeck afsluiter, mooi als een walsje gebracht
De "fans"vinden het geloof ik maar niks.

Ha, ik ben geen fan hoor. Wel van de albums Love Over Gold & Alchemy. Gingen ze die laatste nog maar eens mooi heruitgeven op vinyl!

Nou de beste is naar mijn bescheiden mening iets te hoog gegrepen, maar vergeleken met hun voorganger Communique is het een behoorlijke verbetering. Met name de 2 openingnummers Tunnel of love en Romeo and Juliet maken dit album tot een luisterplezier, ook de nummer Expresso love en het korte maar degelijke Solid rock maken dat ik voor dit album een 4 geef.
Voor mij blijft het debuut en Love over gold de enige echte Dire Straits klassiekers.

Uiteraard luister ik deze CD vanaf de eerste Blue Swirl uitgave op Vertigo, dat luisterd voor mij toch wat lekkerder dan al die remasters die heden ten dagen te verkrijgen zijn.

Daarom zei ik ook 'één van de beste'

Niet één van de beste, voor mij gewoon de beste van Dire Straits.

Beste Dire Straits lp, allemaal goeie songs op 1 na, inderdaad Les Boys.

Hun derde album bevat 2 pareltjes, namelijk de eerste 2 nummers. De rest is gewoon heel goed. 'Tunnel of Love' is een absolute favoriet van mij. Zowel tekstueel als de muziek (gitaar en piano) zijn heel emotioneel. Het instrumentale deel naar het einde toe is van ongeëvenaarde schoonheid. 'Romeo and Juliet' koos ik ooit als opdracht toen we voor school een favoriet liefdesnummer moesten kiezen. De docent kende het niet, maar hij wilde de tekst houden en ontdekte er zoveel schoonheid in. Eigenlijk een pijnlijke tekst met een vleugje humor. Veel teksten maakte hij met de grond gelijk en deze scoorde heel goed. Apetrots was ik. 'Skateway' is charmant met dat rolschaatsende meisje: 'Hallelujah, here she comes.' Alleen 'Solid Rock' vind ik iets minder, althans volgens de status dat het nummer verworven heeft.

Iets nieuws ontdekt: de liveversie van 'News' uit 1980 (Dortmund) gaat over in instrumentaal deel dat later 'Private Investigations' zal worden. Dat wist ik niet.

Uitgebalanceerde plaat. Beste van Dire Straits? Denk het wel, de concurrentie komt van 'Love Over Gold'. Sowieso een fijn album.

Nou, ik ben wel zo'n liefhebber van dit album dat ik zowel de originele swirl-CD als de remaster heb, maar ik hoor, behalve een iets hoger overall-volume, weinig verschil tussen die twee. Eigenlijk zonde om beide versies te bezitten, maar ik laat het maar zo.

Vanavond - vrouw en kinderen het huis uit, zodat het volume open kan - de originele Vertigo LP weer eens op de draaitafel gelegd en die bevestigt wat anderen hier ook al melden: geluidstechnisch is dit een fantastische opname. Vooral de nummers op kant 1 zijn heerlijk in balans, zeker als drummer Pick Withers in nummers als Romeo & Juliet en Skateaway stevig inzet tijdens de refreinen. Valt me bij het draaien van dit album trouwens op dat Dire Straits een stuk minder speels en uitgebalanceerd klinkt nadat Pick Withers de drumkit verlaten heeft. Wat een heerlijke fills heeft die man op die eerste drie platen neergelegd.

Ik vind dit overigens niet het beste DS-album, dat blijft voor mij toch het uiterst sfeervolle debuut. Het had misschien anders gelegen als ze de kwaliteit van kant 1 hadden doorgetrokken naar kant 2. Maar nee, na de eerste drie nummers, die stuk voor stuk vijf sterren waard zijn, zakt deze plaat op kant 2 nogal in: twee nummers in de categorie 'wel aardig' (Les Boys, Hand in hand) en twee eendimensionale rocknummers die me gewoon weinig doen. Het is dat de piano van E Street Band-lid Roy Bittan die nummers nog wat verlevendigt, maar anders... Juist in die nummers klinkt al het stadiongeluid door waar Dire Straits grote successen mee zou gaan behalen, maar dat mij niet echt aanspreekt.

Kortom: Kant 1 = 5 sterren, kant 2 = 2,5 ster. Ik rond het af naar een totaalscore van 3,5.

Running On Empty Mee eens, Dire Straits was 1 van 'mijn' bands die mijn prog-rock-vrienden konden waarderen, zij meer op basis van 'Love over gold' en 'Brothers in arms' maar dit bleef toch 'mijn' album, uit het formidabele platenjaar 1980 (het breukvlak van de 'New wave' -met nog scherpe randjes- naar de ietwat behaagziekere 'eighties'), met nog echt een lyrische 'rock 'n roll feel' en last but not least Roy Bittan op de toetsen!

heerlijk album kort maar met 3 goede begintracks die lekker lang zijn

Tegenwoordig is het schijnbaar mode om Dire Straits af te doen als een sullig bandje met duffe muziek
waarvan de massa zonder veel muziel smaak die aanschaft omdat dat nu eenmaal zo de gewoonte is.
Vindt iemand de nieuwe CD van een andere band niet vernieuwend genoeg dan wordt er denigrerend naar Dire Straits gewezen. Daar doe ik niet aan mee.
Making Movies is voor mij een top album met als hoogtepunt Solid Rock.

Eens met bovenstaande, ja. Het probleem met Dire Straits is echter wel dat ze zelf met hun laatste gesteriliseerde albums het flink voor zichzelf vernaggeld hebben. Daardoor zou je haast vergeten dat hun eerste platen echt wel leuk waren.

Deze zelf vind ik altijd wel hun beste, vooral door Skateaway en Expresso Love. Het gevaar van saaie braafheid ligt echter al wel op de loer.

Het vreemdste daaraan vind ik dan nog dat aan de ene kant veel mensen lijken af te geven op Dire Straits, terwijl de dames en heren muzieksnobs over elkaar heen buitelen om superlatieven voor de War on Drugs te bedenken. En dat terwijl The War on Drugs een duf aftreksel van Dire Straits is....
On: wat een plaat blijft dit inderdaad!!!!

Tsja, ik vind dan zowel Dire Straits als The War on Drugs erg tof. Die laatste band zie ik dan ook als de moderne vaandeldragers van het relaxte pubrockgeluid van Knopfler en co.

Tsja terug ... Als ik de komende opmerking bij een War on Drugs pagina laat optekenen word ik waarschijnlijk door de speciale eenheden en elitetroepen van de muziekpolitie alhier vannacht van mijn bed gelicht en naar de muziekgoelag vervoerd, alwaar ik de gehele dag wordt blootgesteld aan Radiohead, Arcade Fire, the National en War on Drugs, maar:
Die jongens (WoD) mogen met hun eentonige rechttoerechtaan monotoon doordenderende niemendalletjes toch niet eens in de schaduw staan van meneer Knopfler en consorten? Je kunt vanalles aanmerken op Dire Straits en natuurlijk zijn ze vaak gezapig en oubollig, maar de kwaliteit en inventiviteit spat er van af! WoD heeft de truc van Knopfler gejat en door een duffe kantoortuin met nepplanten getrokken....

Zeer goed album! Tunnel of Love is mijn favoriete Dire Straits nummer en ook Romeo and Juliet vind ik fantastisch. De rest is niet helemaal hetzelfde niveau, maar het blijft wel overal goed. Enkel afsluiter Les Boys past niet helemaal in het plaatje, al zou ik het ook niet als even gruwelijk omschrijven als sommige anderen hier. Gewoon een simpel liedje, dat daardoor wat afsteekt tegen de rest van het album.

4*

Gisteren dit vinyl weer eens opgezet. Toch wel een erg fijn album dat een vroeg hoogtepunt kent met het meesterlijke Tunnel of Love en Romeo and Juliet. Les Boys valt wellicht wat uit de toon naast de rest van de nummers, maar is zeker geen minder nummer. Die zijn er dan ook niet op dit album, waar ik die op de eerdere twee albums (persoonlijk) wel had.

Dit album kocht ik op vinyl op mijn 13e en na al die jaren blijft Making Movies overeind.
Aanvankelijk bleef ik steken in de A-kant, die een van de beste plaatkanten is die ooit is gemaakt.
Ondertussen luister ik even graag naar de B-kant, en zelfs Les Boys kan ik appreciëren als cabaret-achtige afsluiter. Meesterwerk

Fijne plaat, waarbij vooral kant A van een hoog niveau is.
Kant B houdt dit helaas niet vast.

De eerste drie Dire Straits-platen nog eens opgezet. De eerste twee nog altijd heel goed maar deze viel toch een beetje tegen, zeker kant twee. Symbolisch misschien want het volgende werk vond ik helemaal niet meer te pruimen .

Briljante plaat.

Beste Dire Straits plaat.

Inderdaad een sterke 3de plaat. Verveelt nooit.