Dire Straits - Making Movies (1980)

Als je deze toon nou ook had aangeslagen in je eerdere post dan had het allemaal zo'n vaart niet gelopen denk ik. Natúúrlijk moet je juist je eigen mening laten horen alhier. En het liefst nog zo afwijkend mogelijk ook wat mij betreft. Maar zoals gezegd kwam je berichtje nogal aanvallend en bot over. Op mij wel althans.

On topic, mannen.

Samen met Love over gold de beste van Dire Straits.

No offense taken van mijn kant, maar ik ben het dan ook wel met je mening over dit album eens

Ik ben soms te direct, maar meen het niet kwaad.

Hoe goed Dire Straits hun muziek is, zo lelijk zijn hun platenhoezen. Er zijn wel wat uitzonderingen (ik heb altijd een zwak gehad voor die hoes van de Money for Nothing verzamelaar) maar dit is gewoon een rode vlek met een blauwe band.. Gelukkig is de muziek die hierop staat wel geweldig. Een album waar in de achtergrond wel wat problemen waren - onder andere het vertrek van David Knopfler omdat er ruzie was tussen de Knopfler broertjes - maar daar valt weinig van te merken is. Making Movies benadert nagenoeg de perfectie en het is alleen die verdomde Les Boys die jammer genoeg wel wat afbreuk doet. Het is een catchy nummer, ik zit nog altijd een paar uur met het refrein in mijn hoofd wanneer ik het album heb gedraaid, maar het past zo verschrikkelijk slecht bij de geweldige songs waar we de voorafgaande 35 minuten op getrakteerd werden. Ze hebben indertijd nog een aantal nummers opgenomen die niet op Making Movies zijn terecht gekomen (Making Movies, Suicide Towers, Twisting by the Pool en Sucker for Punishment) en voor mijn part had Les Boys verwisseld mogen worden voor één van die nummers. Ik ben daar weliswaar niet 100% zeker van, want van de meeste nummers (Twisting by the Pool werd uiteindelijk gereleased op ExtendeDancEPlay en past in die versie hier ook niet echt) is enkel maar een ruwe demoversie terug te vinden. In ieder geval: het hoogtepunt zit hem aan het begin met Tunnel of Love en Romeo and Juliet maar tot aan nummer 7 zijn het allemaal pareltjes.

De hoes van het debuut vind ik bijzonder mooi!

En die niet alleen. Ik vind de meeste hoezen van Dire Straits-albums eigenlijk bijzonder goed aansluiten bij de muziek die er op staat, en dat vind ik bij platen toch altijd wel een pluspuntje. De bezonken, sombere toon van het schilderij ('In the gallery') van het debuut geeft de sfeer van de muziek prachtig weer. Die enveloppe met die eenzame wandelaar in het maanlicht op Communique vind ik passen bij de broeierige, zomerse sfeer van dat album, De bliksemschicht van Love over gold past goed bij de gitaarerupties op die plaat en die steelgitaar van Brothers in arms is voor mij een referentie aan het ietwat 'koude', metalige geluid van dat album. Zelfs de ietwat rommelige hoes van Alchemy sluit prima aan bij de sfeer van het wervelende live-optreden dat erop is vastgelegd.

Alleen met deze schieten ze inderdaad mis. Heb het concept nooit begrepen. Een gemiste kans, ook omdat dit, ook gezien de titel, juist het meest filmische DS-album is, waarop mooie verhalen worden verteld. Ik denk steeds als ik 'm opzet: daar had meer in gezeten. Ik sluit zelfs niet uit dat een mooie, filmische hoes mijn puntenwaardering nog met een half puntje was opgekrikt. Raar maar waar; het gaat natuurlijk om de muziek, maar de verpakking kan echt een meerwaarde zijn.

Who is afraid of Red, White en Blue?

Absoluut! De Thick as a Brick originele LP cover van Jethro Tull bijvoorbeeld (iets dat in de CD versie compleet om zeep is geholpen) vind ik echt een pareltje dat het hele album naar een hoger niveau tilt.

Ik zat altijd met het idee trouwens dat de hoes van Making Movies eigenlijk zo'n ouderwets filmklapbord op zijn kant was in andere kleuren maar dat klopt dus niet. Ik heb nog altijd geen idee wat ik er dan wel in moet zien, al ben ik wel akkoord dat de andere hoezen van de groep beter zijn dan deze. Nog altijd niet mijn meug maar wel beter.

...een minimale hoes omdat ze de muziek de talking wilden laten doen..??

Ja daarom noemden ze het Making Movies

De hoes ... het is maar een hoes natuurlijk en de diepere betekenis ontgaat ook mij. Opvallen doet hij wel. Dan maar verder over de muziek. Ik vond en vind dit muzikaal het sterkste album van de band. En dan heb ik het vooral over Tunnel of Love, Romeo and Juliet en mijn favoriet Expresso Love.

Daarmee is vooral de start van het album ijzersterk. David Knopfler verliet tijdens de opnames in augustus 1980 de band na verhitte discussies met broer Mark, zo weten we nu. Waarschijnlijk zal de broedertwist iets met macht en muzikale koers te maken gehad hebben, er kan immers maar één kapitein zijn op een schip. De kwaliteit van dit album is er niet minder om. Gloedvolle, gepassioneerde songs, schitterend gitaarwerk, een lekker stevig rockgeluid. Dan laat ik Les Boys even buiten beschouwing, maar dat hoef ik niet uit te leggen, denk ik.

Dire Straits is met dit derde album ver gekomen in songwriting en bandgeluid. Samen met Love over Gold (1982), een album dat veel meer op filmmuziek lijkt, de beste albums van de band naar mijn mening.

Making Movies - Ja, hun beste plaat wat mij betreft
Love Over Gold - Nee niet bij hun beste platen, ondanks het fenomenale Telegraph Road

Dire Straits, wie kent ze niet en wie is er niet groot mee geworden

Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik de geboorte van de groep zeer bewust heb meegemaakt en zo dus ook al de albums kon horen en beoordelen in het tijdsgewricht waarin ze uitkwamen. Waarbij natuurlijk ook de muzikale invloeden uit die betreffende periode onmiskenbaar een rol heeft gespeeld.

Sultans of Swing was natuurlijk een megalomaan goed visitekaartje wat de band op het eerste album -en als eerste single- afgaf in 1978. Het was tevens de gitaar-signature die Mark Knopfler tot een van de beste gitaristen ter wereld maakte, hij heeft daardoor nadien meegespeeld op albums van vele grote tijdgenoten - Kate Bush, Bryan Ferr e.v.a.- en zo ook op hun werk een visitekaartje achter gelaten, maar dit terzijde.

Wat mij opvalt bij het lezen van dit topic over dit album is dat men op de een of andere manier continu vergelijkingen trekt met andere nummers van de band. Zelf vind ik dat een beetje onzinnig, de groenteboer verkoopt appels en peren, voor beiden zijn er liefhebbers en een hele grote groep mensen houdt van beiden en wisselt af. Zo is dat ook met deze muziek, voor ieder is er wel iets da smeer aanspreekt, maar all over is de muziek op al die albums Dire Straits pur sang.

Waar de meesten het wel over eens zijn is dat we hier te maken hebben met een wereldgroep met een volstrekt eigen geluid (bepaald door het al eerder genoemde kenmerkende spel van M. Knopfler) .
Nu anno 2021 is het niet meer zo bon ton om te zeggen dat je een fan/follower bent omdat veel mensen het eerder muzak dan muziek vinden, zwaar te onrechte!!!

En zoals bij veel muzikale ontwikkelingen worden er parallellen getrokken tussen oude en nieuwe bands. Ik heb ook werk van The War on Drugs en hoor de overeenkomsten, maar de eerlijkheid gebied mij (en daarin ben ik het eens met `Pinsnider) dat ik Dire Straits van een veel hoger en origineler niveau acht.

Veel werk van Dire Straits is zo vaak gedraaid dat mensen een overkill ervaarden, dat is jammer want probeer je voor te stellen dat nummers als : Brothers in Arms, Sultans of Swing of Private Investigations, nu uit zouden komen, min december 2021, dan weer zou de kritische muziekpers mondiaal uitrukken om het "nieuwe" werk te bejubelen.

Ik vind op ieder Dire Straits album topnummers staan en ook nummers die mij minder aanspreken (hetzelfde gaat eigenlijk op voor al het solowerk van Mark Knopfler). Maar all over blijf ik wel een band zien die een bovengemiddeld aantal voortreffelijke albums heeft uitgebracht, met op ieder album wel een of twee nummers die de tand des tijds tot ver na ons leven zullen doorstaan.

Nu even over Making Movies (de hoes doet mij denken aan het beroemde werk van Barnett Newman, who's afraid of.....) ik vind over het algemeen de hoezen van de groep wel goed gekozen, met als mooiste de eerste. Met een vaag "Hopper" gevoel.

In het solowerk van Knopfler hoor ik af en toe nog wel een stevige referentie naar het oude Dire Straits werk, zoals de super single: What it is, wat ik ervaar als een Dire Straits nummer en dat me dan op dat moment ook weemoedig maakt.

Schrijvend over deze groep maakt ook melancholiek en dan denk ik :
De zeventiger jaren: wat een geweldige muziek werd er toen gemaakt: de eerste drie Dire Straits ~Albums, het mooiste werk van Supertramp, Roxy Music, ELO, David Bowie, Fleetwood Mac, Queen, The Eagles, Kate Bush. Allemaal musici waarvan het werk maar zelden is geëvenaard.

Werkelijk prachtig album, deze had ik indertijd op lp en helemaal grijs gedraaid. Alle nummer zijn magistraal. Persoonlijk vind ik Romeo and Juliet van een bovenaardse kwaliteit. Doet me altijd nog heel erg veel.

In de jaren tachtig had een oom van mij dit album op een cassettebandje gezet.
Telkens als ik hem weer opzet, brengt mij dit terug in mijn tienertijd.

Vooral het openingsnummer vind ik een fantastisch uitgerekt nummer, wat zich zeker kan meten met hun grote hitsuccessen "Sultans of Swing" en "Private Invastegations".
Een ander hoogtepunt op dit album is "Hand in Hand".

Overige nummers zijn ook prima, behalve "Solid Rock". Dit nummer had voor mij niet gehoeven.

Tja hier zet Dire straits toch en grote stap hoor. Niet dat de vorige albums slecht waren, integendeel met sultans of swing en lady writer hadden ze al prima hits. Maar broer David werd tijdens de opnamens van dit album uit de band gegooid die kon het niet bij houden. Ook gingen ze werken met en extra bandlid. Alan Clark mocht erbij en orgel/piano ingaan vullen. Al schijnt op het album zelf vooral de toetsenist van de E street band het nog ingespeeld te hebben. En dat maakt het voor mij net af. Heeerlijke goed uitgewerkte nummers op wat hier boven al gezegd na : solid rock. Vind ik ook idd het mindere nummer op de plaat. Maar hier zetten ze en grote stap en der zouden nog mooie dingen volgen

Hier kan ik kort over zijn, dit is het allerbeste Dire Straits album. Gewoonweg fantastisch!

Voor de LP liefhebbers en die dit album ook nog eens top vinden: Limited Edition Half Speed Master LP.
Nog voor een leuke prijs overigens. BOL is volgens mij ietsie goedkoper