The Cure - Seventeen Seconds (1980)

Hij was wél op

Ik vind The Cure vaak uitermate vervelend.

Behalve dit schijfje....koptelefoontje op en langzaam wegzakken in de duistere wereld van de The Cure

Vind deze ook de beste kuur-plaat!

Ben ik de enige die bij het begin van M denkt dat je naar Nirvana - About A Girl zit te luisteren ?

Exact dezelfde gitaarriedel en drumpatroon. Of is dit een algemeen bekend gegeven, en loop ik achter de feiten aan ?

Openlucht Apeldoorn

deel 2 A Forest

Play For Today

Fantastische cheesy beelden uit opa's tijd, In Your House! Het bandmateriaal is volgens mij nog net gered uit een bak snot ofzo

Dit album is een behoorlijke verandering na Boys Don't Cry. Dit is het, in mijn ogen, enige echte new wave album van The Cure. De produktie lijkt bijna wel een Martin Hannett geluid, zo statisch. Wel een echte klassieker dit en een lekkere plaat, maar lang niet mijn favoriet.

Ik ben de laatste tijd nogal geïnteresseerd in (donkere) Post-Punk, dus dacht ik er eens aan om dit album uit te proberen. A Forest kende ik al van dit album en die vind ik echt super (het nummer is lekker snel en het heeft een hele donkere sfeer). Jammergenoeg staan er behalve Play For Today verder niet echt pakkende songs op. Jammer, maar toch nog 3 sterren voor A Forest en Play For Today. De sound die die nummers hebben spreekt mij echt aan. Ik ga het album nog wat meer luisterbeurten gunnen, wie weet waardeer ik het dan beter.

Het voorlopig laatste lekkere album van the Cure. A forest is de topper van het album, andere favorieten zijn In your house, M, At night maar eigenlijk zijn alle nummers minstens goed.

Hierna zouden ze eerst een saai en daarna een praktisch onluisterbaar album maken voordat ze met stijgende lijn naar hun absolute meesterwerk Disintegration gingen.

Daar zijn de meningen nogal over verdeeld, met name dat zogenaamd "onluisterbare" album Het is maar aan welke oren je dat laat horen..

Na een paar luisterbeurten heb ik mijn stem verhoogd. De nummers weten mij nu stukken beter te boeien. Heerlijke donkere, sfeervolle sound heeft dit album (vooral de gitaar is heerlijk ), vooral bij de nummers Play For Today, A Forest, In Your House en M. Ik vind het ook heel knap dat The Cure zich in een korte periode zó goed heeft ontwikkelt, dit klinkt echt veel professioneler dan Boys Don't Cry en hier hebben ze een eigen, herkenbare sound gekregen. Ik geef nu 4 sterren.

zonder enige twijfel: het beste wat de cure ooit gemaakt heeft...
behoort tot mijn top 25 aller tijden ....

Faith, saai ?

Pornography, onluisterbaar ?


Luister nog maar eens grondig en kom dan jouw oprechte excuses aanbieden

Ik heb dat ding (Pornography) al zo'n 10 keer beluisterd. Als zoveel mensen hem goed vinden, dan moet er toch iets zijn, dacht ik. Sorry, maar ik vond niets.

Maar...
Pornography...
Is het meest fantastische wat ik ooit gehoord heb
Die angstaanjagende muziek, die door wansmaak doorweekte teksten,...
Ook al vind je Disintegration en seventeen seconds een stuk beter, een 1.0* voor Pornography is dan bijna onbegrijpelijk
Het is en blijft the cure. Akkoord, er zit veel variatie tussen hun albums maar het niveau ligt iedere keer zó hoog. De typische 'cure-sound' hoor je ook in ieder album terug...

En Faith...
FANTASTISCH album, allesbehalve saai of wat dan ook.
Is het toegestaan om het woord 'hemels' te gebruiken ?

Tribal gathering...
U maakt me diep bedroefd

Feeder, de man houdt evidentelijk niet van duistere muziek en dan zit je met Pornography natuurlijk erg fout

Dat je Faith zoveel minder vindt als deze Seventeen Seconds vind ik wel een beetje vreemd. Kwalitatief staan de platen minimaal op hetzelfde niveau en ook qua sfeer liggen ze eigenlijk niet ver van elkaar af. Faith is net wat mistroostiger, alà, maar bevat toch ook heerlijke gitaarwerkjes als Primary, Faith en Doubt en de bas van Gallup is niet minder dan meesterlijk op die plaat.

Ook al vervuild met al die bonusderrie. Na het titelnummer wil ik niets dan enige tijd stilte om een klein woord van dank te prevelen voor het bestaan van deze meesterlijke band.

17 Seconds is toch een stuk lichter verteerbaar dan Faith, denk ik. Faith start als een soort vervolg van 17 Seconds maar dwaalt dan nogal af in een grote grijze vlakte die niet voor iedereen makkelijk doorgaanbaar is. Pornography is weer heel anders, wel donker maar toch makkelijker verteerbaar, voor mij althans, dan Faith. Van Pornography word ik bijna vrolijk terwijl Faith me diep laat zuchten, het is een nogal zware plaat. 17 Seconds is misschien wel de aanloop naar de 2 opvolgers, maar een vrij licht verteerbaar werkje. Ik begrijp het daarom wel. Jammer alleen dat Pornography je niet pakt, Tribal.

"Pauze" al eens geprobeerd? Ben het overigens eens als het inderdaad zo is dat het op dezelfde cd verder gaat. Dacht namelijk dat dat niet zo was bij de deluxe editions, maar dat het om een extra cd gaat.

Dat klopt! Dus je hebt er in weze weinig last van..

Verder vind ik Faith nu juist wel meer op 17 seconds lijken, vergelijk nummers als In Your House of het titelnummer maar eens met dingen als Holy Hour of Faith, behoorlijk dezelfde lijn volgens mij. Faith blijft inderdaad wel wat meer bij melancholie hangen dan 17 seconds, maar die is nu juist van een zeldzame schoonheid vaak, All Cats Are Grey, Drowning Man en Holy Hour.. dat zijn toch mooie etherische liedjes, die ook wel op 17 seconds te vinden zijn?

Na de eerste drie nummers begint Faith met All Cats Are Grey ineens een stuk zwaarder te worden dan 17 Seconds, voor de gemiddelde luisteraar schat ik zo in, zeker met een nummer als The Funeral Party erna. Doubt is dan weer even een ommekeer, doordat het up-tempo is, maar met The Drowning Man wordt je compleet meegetrokken die depressie in en zo sluit het album ook af met een zware korst als Faith en dat maakt het album Faith zoveel zwaarder dan 17 Seconds, waar je op geen enkel moment een depressie ingesleurd wordt. Tenslotte hebben we daar ook A Forrest nog dat vrij ver achteraan komt en ons niet alleen op de been houdt, maar letterlijk ook op de been brengt. Wel vind ik beide albums op elkaar aansluiten alsof er niet eens tijd tussen het maken ervan heeft gezeten. Faith begint daar waar 17 Seconds eindigt, want je voelt op 17 Seconds de bui al hangen en die lucht begint gedurende Faith volledig te betrekken. Ook prachtig natuurlijk hoe Pornography daarna het gevoel geeft dat we ons maar gesettled hebben in deze misère, waardoor deze plaat een soort van wentelen in onze eigen zwartgalligheid wordt.
En nog even dit...
Tussen faith en Pornography is de depressie waarschijnlijk zo groot dat een album maken niet mogelijk is, dus het dieptepunt is nog niet eens vastgelegd. Pornography klinkt misschien vrij zwaar maar is de weg uit de depressie al. Kijk maar eens hoe positief:
"I laughed in the mirror for the first time in a year"

Precies !! En niet iedereeen heeft daar zin in..

Waarom vanuit een soort van vals romantisch perspectief jezelf in de "depresie"van de latere platen van de Cure storten?

Ik heb het idee dat The Cure met 17 seconds de "truc" uitgevonden heeft dat later verder uitgewerkt is. Dat maakt dit album voor mij authentiek en de overige albums zeurplaten..leuk voor melancholische tieners (?) vol zelfmedelijden.

17 seconds is voor mij een (klein) hoogtepunt in het ouvre van de Cure waarbij voor mij de schoonheid in het concept van het minimalistische donkere geluid zit, waarbij ik dan overigens nooit het idee heb dat Robert Smith ook maar enigzins in de buurt is geweest van de donkere buien waarover hij zingt.

Dat kan mij eigenlijk ook nooit zoveel schelen.. als het maar overtuigend klinkt en mooie muziek is. Van mij hoeft een zanger niet persé op een ijsblok met een touw om zijn nek voor de radiator te hebben gestaan om de muziek ineens te kunnen apprecieren

Verder is The Cure bij Pornography totaal overboard gegaan in grilligheid, bij wijze van extremiteitsexperiment. Die plaat klinkt dan ook als geen ander, het was duidelijk een éénmalige beproeving in de studio.. met mijn inziens een overdonderend effect! Net zoals sommige Wagner symfonieën enorm dik aangezet en voor veel mensen onverteerbaar zwaar en donker, voor mij zo'n beetje de blueprint van alles waar ik in muziek van houd

Maar met seventeen seconds is het ook heel erg goed toeven, ik vind hem eerder iets te ingehouden en onuitgesproken juist vergeleken bij de latere twee.

Ik houd dan ook niet van Wagner... (Te Duits) Verder zijn we het denk ik over het idee of concept van dit album wel eens..aleen.. smaken verschillen.En die stilte voor de storm op dit album was ik nog vergeten te vermelden, dat bevalt me wel. "De storm"zelf vind ik wat tegenvallen.

Wat mij betreft het beste album van 1 van de beste bands ooit.

Play For Today vind ik het beste nummer op dit album (overigens voor mij niet het beste The Cure-nummer).

Dit is een staaltje horror met de juiste betekenis van het woord; kippenvel!

5* en een plaats in mijn top-10.

vind ik tot nu het beste album van ze (voor Disintegration en Faith). De rest van de albums nog niet gehoord. Ik ben echter geen potentiele Cure fan. "Voorlopig", zal ik maar voorzichtigerheidshalve en om de goede mume-vrede te bewaren, aan toe voegen.

Van mij mag je het ook neersabelen hoor grovonion, het is jouw mening tenslotte en niemand doet daar iets aan af. The Cure is zoals veel bands een band waarbij je de 'klik' moet voelen, en dan ben je hooked, zoniet, zal het wel een bandje blijven zoals zovelen inderdaad

Prachtig album, maar moeilijk. Maar Play for Today en A Forest zijn natuurlijk briljant.

Ik denk, dat ik niets te veel zeg, als ik denk, dat dit 1 van de new wave klassiekers is. Dit album brengt ons "A forest"in de lange uitvoering, een nummer waar ik nogal veel op gedanst heb toendertijd. De nummers zijn allemaal vrij basic gehouden, met simpele instumentatie, maar dat geeft het album ook zijn karakteristieke sfeer. Op vinyl.

Daar denk ik nou precies ook zo over.

De eerste keer dat ik The Cure probeerde beviel het me niet, maar nu ik A Forest geluisterd heb...

Wereldnummer. Punt uit, dit album móét ik horen!