The Cure - Seventeen Seconds (1980)

At night werd gisteren live gespeeld net als a forest maar wat klinkt at night live goed zeg!

Helemaal mee eens.!
Was een geweldige live uitvoering van At Night.
Band was sowieso in topvorm.

Zag deze top band voor het eerst in 1979 in het Zuiderpark in Rotterdam ( samen met Fisher- Z)

Ik ben niet jaloers op Neal Peart. Ik ben niet jaloers. Ik ben niet jaloers.

Ik wel...

Ja, was daar ook bij, heb er nog mooie foto's van. Het was de tweede keer dat The Cure optrad buiten de UK. De eerste keer was in juli van dat jaar in Groningen, en daarna dus op 9 september op Newpop in Rotterdam. De setlist was:
10.15 Saturday Night, Accuracy, Grinding Halt, Another Day, Object, Subway Song, Foxy Lady, Plastic Passion, Boys Don't Cry, Fire In Cairo, Killing An Arab en Do the Hansa. Allemaal songs van Three imaginary boys en een paar b-kantjes. Leek nog totaal niet op de muziek van Seventeen seconds (en Robert Smith leek nog totaal niet op Robert Smith).

Ik ben niet jaloers, ik ben niet jaloers, ik ben niet jaloers...

Maar goed, ik was toen net drie jaar, dus ik had er waarschijnlijk niet veel aan gevonden.

Je kan fragmenten van dat optreden alsnog bekijken: er staan enkele opnames op Youtube, te vinden via "the cure newpop rotterdam".

Jaaaaa, leuk, dank!

Vermoeiend is het woord wat me het eerst te binnen schiet na het integraal beluisteren van het gehele album. Deze viel me niet mee. Mij veel te zwaar, deprimerend. Op basis van Play for Today hier meer van verwacht. Een aantal instrumentaaltjes c.q. korte nummers, daar kun je je nog wel overheen zetten, maar verder weinig verheffends. Is dit dezelfde band die later met het geniale Lullaby zou komen? Nou ja, een artiest moet groeien na verloop van tijd en dat hebben ze zeker gedaan. Had hier liever wat meer van Robert Smith vocaal gehoord dan de repeterende uitingen van o.a. nieuweling Simon Gallup. Het is maar goed dat de geweldige tracks A Forest en Play for Today hierop staan. Verder niet zo aan mij besteed.
Met moeite peuren ze er hier nog een 3 sterren uit.

Dan ben je van de (vrolijker) pop van de groep. Voor mij is dit met de twee opvolgers absolute wereldtop, daarna vind ik het juist minder worden. Al is Lullaby een heul lekker liedje!

Hier staan een paar absolute 5/5 sterren nummers op, maar ook wat mindere helaas.

Nee, dit is briljant. Maar inderdaad geen 5 sterren waard.
Waarom dan niet?
Omdat het niet de muziek is die dit album 5 sterren waard maakt. Het is de kennis dat dit de link is tussen the cure en The Cure dat dit album goud maakt.

Inderdaad is niet alles op dit album heel goed. En ik vind ook A Forest zeker niet het beste van The Cure, maar dit album is de overgang tussen een bandje en een Legendarische Band.

Ik kan me erg vinden in dat statement! Dit album was natuurlijk essentieel voor de ontwikkeling van The Cure, maar dat weerhoudt me niet ervan kritisch te blijven over de mindere nummers.

Dit album kreeg ik 44 jaar geleden op mijn 14e verjaardag, morgen hoop ik 58 te worden en wordt nog steeds verrast door dit album !! Dat zegt wel wat..
En wat was ik er blij mee.
A measure of live (seventeen seconds)

Van harte, aj alias steve harris! Ja, ook ik blijf verrast worden door dit album! Tijdloos goed.

Bedankt voor de leuke reactie Ronald

Dit was zo'n beetje het 1e studio-album van een band die ik kocht vrij kort na de release; geen enkel album maakte voordien of nadien zo'n diepe indruk op mij - magnetisch!
Ik was net een paar weken 16 jaar en draaide deze grijs tot en met. Met de aanschaf van Seventeen Seconds begon ik mij zo langzamerhand los te weken van mijn rock, hardrock en vroege metalroots.
Vreemd genoeg ging ik veel later de overige platen verkennen van The Cure - ergens in de jaren 90, mede vanwege de in mijn ogen tegenvallende muziek die in de jaren 90 werd gelanceerd...
Ik ben een zwak gaan ontwikkelen voor The Cure die nog steeds aanwezig is.
Samen met Joy Division, die ik in 1986 ontdekte, zijn het mijn 2 meest favoriete bands geworden om te beluisteren en veel platen en cd's van aan te schaffen.
De meeste albums in aantal heb ik van The Doors, die ik ontdekte in 1983; maar ik vind The Doors de laatste 10/14 jaar toch wat gedateerd gaan klinken - niet de muziek, wel de lyrics.
The Cure en Joy Division zijn wat mij betreft tijdlozer en luister ik nog vrij vaak.

Het was 1980 , ik was 16 en verdiende wat bij in de plaatselijke platenzaak!
Winschoten had in die tijd een redelijke muziekscene,
je had Just Fancy( Rody-s) Night Fever en voor de wat meer alternatieve muziekliefhebber hadden we ‘t Pleintje, de uitbater/discjockey van deze legendarische
tent, haalde zijn te draaien muziek bij ons in de zaak.

Zo kwam ik in aanraking met de New Wave muziek van begin jaren tachtig. Comsat Angels, Joy Division, The Sound en natuurlijk The Cure.

Onbewust is in mijn geheugen best wat van deze muziek blijven hangen, af en toe nam ik wat mee naar huis, maar deze 17 seconds heb ik nooit meegenomen, waarom niet? Geen idee eigenlijk.

Onlangs kwam ik deze weer tegen op een platenbeurs, eindelijk ingelost en in mijn bezit.

Eigenlijk is het niet mijn soort muziek, maar naast Joy Division en The Sound hoort deze plaat bij mijn muzikale opvoeding. Af en toe komt ie tevoorschijn om dan terug te gaan naar die leuke tijd. De muziekscene in Winschoten stelt geen drol meer voor, maar de klanken van A Forest voeren mij terug naar die leuke tijd in de winkel.

Dit zo teruglezend voel ik me plotsklaps een “ oude lul “. . Drie en een halve ster voor de muziek en een halfje voor the gold old times.

Ik heb ook de nieuwe Cure geprobeerd, herkenbaar maar bovenstaande emotie ontbreekt, ik hou het bij deze Seventeen seconds