The Wolf Man (1941)

De film weet wat mij betreft net niet de sterke sfeer en gotische stijl van 'The Curse of the Werewolf' te halen, maar hij komt er wel aardig bij in de buurt. Vooral doordat Chaney's personage zo sympathiek is leef je zo met de man mee.

Lugosi komt dan eerder lachwekkend over als een haast cartooneske gypsy.

Rains komt wel overtuigend over in de rol van de vader die te lang in de onschuld van zijn zoon wil blijven geloven.

Mede door de korte speelduur verveeld deze Universal weer geen seconde. Een toffe film voor zij die deze klassieke monsterfilms kunnen waarderen.

Een sfeervolle productie in de Universal monster reeks die ook weet te vermaken. Het verhaal is dan wel hedendaags niet bijzonder meer, maar de film verveelt niet. Heeft een prima sfeer, de scenes in het bos , de scenes rond het zigeunerkamp en de scene op het kerkhof zijn enkele voorbeelden die hier qua sfeer aardig bovenuit steken. Deze film wordt er ook het één en ander besteed aan de aanvallen van de weerwolf en deze scenes zijn gelukkig niet offscreen, maar laat wel bijvoorbeeld een worsteling tussen Larry (in zijn gedaante als weerwolf) en zijn vader zien, waarbij hij zijn eigen zoon doodslaat . De korte rol van Bela Lugosi als zigeuner/weerwolf is mij nogal tegengevallen.

Die oude horror filmpjes die net zoals deze niet te lang duren zijn vaak fijne tussendoortjes, en daar valt The Wolf Man zonder twijfel ook tussen.

De film is uit 1941 maar heeft voor mij nog steeds de jaren 30 sfeer, wat ik in dit geval positief bedoel want de sfeer in The Wolf Man is voor mij de sterkste factor. Creatief gewerkt met mist bijvoorbeeld.

Toch had ik in het begin van de film wel een beetje moeite in het verhaal te komen, pas als ze naar het Gypsy kamp(of hoe dat heten mag) gaan wordt de film voor mij beter.

Zeker de moeite meer dan waard om mee te pakken.

3*

"Even a man who is pure at heart, and says his prayers by night, may become a wolf when the wolfbane blooms and the autumn moon is bright."

Zo luid de zin die de rode draad vormt in deze film. En wat voor een film? Want als er één film is die qua sfeer zo perfect past bij de oktobermaand dan is het wel deze! De meeste tijd zien we namelijk Lon Chaney Jr. rondlopen in griezelige bossen terwijl het rondom hem mist. Oké voor mensen die nieuwere films gewend zijn kan de wolf-man er wat cheesy uit zien. Maar bedenk wel dat dit allemaal met de hand (Yak-haar) is gemaakt inclusief de transformatie die we zien. En dat de film onder de geldende censuur-code werd gemaakt. (vraag me toch af hoe hij eruit had gezien zonder censuur?) Terwijl er niet eens een heel hoog budget moet zijn geweest. Dan is dat in vergelijking met de CGI-weerwolven van nu wel heel wat anders! Make-up artiest Jack Pierce levert hier dus best goed werk af!

Anders dan bij andere monsters zoals Dracula of de Mummie, is de Wolf-man geen boosaardige schurk. Nee, hij is veel meer het tragische slachtoffer, wat hem uiteindelijk ook menselijker maakt. Hij weet dat hij moord maar kan dit niet voorkomen. En wordt daar door gekweld door schuldgevoelens. Dat thema van goed en kwaad of tederheid en geweld zagen we ook bij Jeckyll en Hyde. Maar de Wolf-man heeft er nooit voor gekozen om zo te worden.

Het budget mag dan wel op B-film niveau zijn geweest, de cast was dat behalve! We zien louter sterren zo zijn daar Claude Rains (The Invisible Man, Casablanca) en oudgediende Ralph Bellamy (Ghost of Frankenstein) en Bela Lugosi.

Ook nu nog is deze zwart/wit film,een spannende en leuke horrorfilm. Hij is redelijk snel en zeker niet saai, er hangt een geweldige sfeer en de prestaties zijn sterk. Heerlijk.

The Wolf Man is een klassieke Universal-Horror die van grote invloed is geweest op het Horror-genre. Voorheen was de legende dat een Weerwolf bij volle maan simpelweg veranderd in een wolf. In deze film veranderd Lon Chaney Jr niet in een wolf, maar in een half-wolf, half-menselijk monster. Inmiddels een iconisch filmmonster geworden.

De film was anders als ik had verwacht. De film speelt zich af in Engeland (ook al praten de dorpelingen regelmatig met een duidelijk Amerikaans accent en Chaney spreekt ook wel heel erg Amerikaans voor iemand die er maar 12 jaar geweest is), maar in plaats van een echte Highland-legende worden er allemaal zigeuners bijgehaald. Jammer vond ik ook welke keuzes er gemaakt zijn. De Wolf-man zelf is nauwelijks in beeld en echt spraken ven suspense is er niet echt, vooral veel gepraat over de mogelijkheid van een weerwolf.

Eerlijk is eerlijk, de film bevat een heerlijk sfeertje en de beelden in de mistige bossen waren schitterend. Chaney is een sterke Wolf-man, maar niet zo'n heel boeiend hoofdpersonage. Bela Lugosi zag er ook goed uit als de zigeuner, al was die ook heel kort in beeld. Nee, mijn favoriete Weerwolf-film blijft toch Silver Bullet omdat daar wel goed gebruik is gemaakt van het mysterieuze aspect en suspense.

It isn't a wolf... it's a werewolf!

Een aantal jaar geleden (mijn originele stem dateerde ergens van in 2008, dus het moet van rond die periode geweest zijn) schafte mijn broer zich een Universal horror box aan. Een verzameling aan klassiekers met onder andere Dracula, Frankenstein en The Mummy maar het waren eigenlijk de 'minder bekende' films in de box die het best scoorden bij mij. Zo blijf ik The Invisible Man één van de indrukwekkendste films uit zijn tijd vinden en ook The Wolf Man stond me als erg genietbaar bij.

Recentelijk de aparte Wolf Man box aangeschaft met daarin The Wolf Man en al zijn sequels en hoog tijd dus eens om Universal's bekendste film Wolf Man (leuk detail: de boxset bevat ook Werewolf of London, een geflopte voorloper die niets met Lon Chaney en co heeft te maken) aan een herziening te onderwerpen. Een herziening die dus 10 jaar later nog altijd netjes overeind blijft staan. De transformatie is minder indrukwekkend dan de manier waarop ze zich in mijn herinnering had gevormd, maar dat neemt niet weg dat dit nog altijd een heerlijk stukje cinema is. Het plot leent zich perfect voor bovennatuurlijke gebeurtenissen (die zigeuners zitten er toch ook voor altijd iets tussen..) en de personages zijn van vlees en bloed. Mooi ook dat de Wolf Man op zich niet het grote boze kwaad is. Larry wordt verscheurd door een tweestrijd die mooi tot zijn climax komt in de mistige bossen van Wales.

Lon Chaney Jr. (hier nog gecrediteerd als Lon Chaney, wat wel eens verwarrend kan zijn omdat zijn vader er ook een indrukwekkende carrière als monstericoon heeft op nagehouden) is dan ook de perfecte keuze als de sympathieke Larry. Er is gewoon iets met die man waardoor die keer op keer dit soort personages goed vorm weet te geven. Hij wordt ook ondersteund door een aantal behoorlijke namen. Zo is de bijrol van Bela Lugosi misschien ietwat klein (Lugosi zou naar het schijnt actief gesolliciteerd hebben voor de hoofdrol maar moest het uiteindelijk met de rol van de zigeuner Bela doen) maar laat wel indruk na. Ook Claude Rains kan weinig verkeerd doen en Evelyn Ankers deelt een goede chemie met Chaney. Ook Maria Ouspenskaya, die de rol van überzigeunster speelt, is nog een goede toevoeging. Zij schijnt nog wel meer op te duiken in de sequels, ben benieuwd.

Ja, ik blijf dit toch een indrukwekkende film vinden. Sowieso doet dit soort verhalen het altijd beter in zwartwit, maar George Waggner levert een uiterst sfeervolle film af. Dat gecombineerd met een uitstekende cast zorgt er gewoon voor dat The Wolf Man na al die jaren nog één van de indrukwekkendste films in het genre is. Qua transformatietechniek is hij al voorbij gestreefd, op de andere aspecten niet.

Dikke 4*

Amerikaanse monsterfilm met een indrukwekkende cast, maar een mager verhaaltje dat nergens weet te verbazen. Ik had vooral gehoopt op een leuke bijrol van Bela Lugosi, maar de arme stakkerd kreeg amper twee minuten schermtijd. Zoals gezegd is de plot weinig interessant. Veel geouwehoer en weinig of geen actie. Ze introduceren allerlei personages, om er vervolgens niets mee te doen. Het grootste probleem is het feit dat het monster zelf, de weerwolf, zo goed als geen dreiging uitstraalt. Integendeel, zijn belachelijke voorkomen werkt eerder op de lachspieren. Hij ziet er uit als een kruising tussen een bizon en een aap en zijn gehuil en gejank lijkt niet overeen te komen met de bewegingen van zijn mond. Hij loopt steeds al waggelend door hetzelfde stukje bos en wordt op het einde gedood door zijn oude vader. Niet de eerste anticlimax die ik tegenkom in horrorproducties uit dit tijdperk. Enkele zaken waren goed in beeld gebracht, de decors zijn doorgaans overtuigend en het acteerwerk is niet slecht, maar de rest was redelijk slaapverwekkend. Het duurt gelukkig niet te lang.

Na films met monsters als Dracula, het monster van Frankenstein en de mummie kwam Universal Pictures met de weerwolf op de proppen in The Wolf Man. In vergelijking met eerdere Universal monsterfilms is de film minder. Minder boeiend. Minder spannend. Minder onheilspellend. Minder krachtig.

Voornoemde films zijn films waarin het monster daadwerkelijk de spil van het verhaal is. Het zijn fijne beklemmende films waarin het monster overtuigt met een sinistere aanwezigheid. In The Wolf Man doet de inbreng van het monster geen beklemmend gevoel oplaaien. Het monster is niet dreigend en komt zelfs wat lachwekkend over.

Het uiterlijk van de weerwolf maakt weinig indruk. Het monster ziet er tamelijk sneu uit. En ja, ik weet dat de film uit 1941 stamt en dat je het wezen met nostalgische ogen moet bekijken, maar zelfs met inachtneming daarvan blijft de weerwolf er sneu uitzien.

Misschien was dit feit beter te overzien geweest als acteur Lon Chaney jr. er in was geslaagd om zijn personage zichtbaar te laten lijden onder de vloek. Zijn worsteling met wat hem is overkomen is weinig intens en spreekt niet erg tot de verbeelding. Zijn verschijning als overdreven onnozele hals is tamelijk bespottelijk. Verstijfd en inspiratieloos acterend is hij allesbehalve de drijvende kracht in de film.

De film bevat mooie sfeerbeelden. Het in nevel gehulde boslandschap dat overduidelijk in de studio tot stand is gekomen, ziet er fijn spookachtig uit. Zo zijn er meer sfeervolle locaties. Ze voorkomen dat de nadruk teveel op de onbedoelde komische aspecten van het gebrekkige acteren en van de gebrekkige grime komt te liggen.

De film is best aardig, maar niet heel pakkend. De film roept geen intense gevoelsbeleving op. The Wolf Man is gewoon een sympathiek stukje filmgeschiedenis.

Een van de betere films uit de 'Universal Monsters - collectie'. Het verhaal is vlot en de beelden zijn super gefilmd.

De zoveelste monsterfilm van Universal. Sfeerrijk gefilmd maar niet echt spannend. maar dat is kenmerkend voor de meeste horrors uit die periode. Het meest positieve dat ik kan zeggen over films uit die periode, is de tijdsduur. Perfect om eventjes tussendoor te kijken

3*

Shocktober #16

Beetje houterige vertelling. Gelukkig aan de korte kant. Sommige opnames zijn best sfeervol, maar eng of spannend wordt het nooit.

3*

Herziening in combinatie met de docu “Monster by Moonlight!”. Universal had eerder al in het universum van de weerwolf uitstapjes gedaan. Op aangeven van de originele novelle van Bram Stoker was in de klassieker Dracula sprake van de graaf die zich naast vleermuisdracht ook wel ophield in wolvenoutfit, al werd het in de film niet getoond. Dan was er in 1935 uiteraard The Werewolf of London met de zgn. “Elvis” weerwolf (omwille van de bakkebaarden en kuif). Met deze The Wolf Man werd dan uiteindelijk toch de definitieve klassieke weerwolf vormgegeven. Ook hier is make-up man Jack Pierce veelbepalend geweest, net zoals hij dat was voor de legendarische Frankenstein/Karloff creatie. De creaties van Jack Pierce waren ambachtelijk en hadden het nadeel dat er zoveel tijd inkroop. Het aanbrengen van de vermomming van The Wolf Man duurde 6 uur, en dan nog eens 3 uur om het te verwijderen. Langer dan een volledige werkdag dus, en dan was er nog niet eens gefilmd! De film is opgenomen op 3 weken tijd dus dat moeten 3 redelijke helse weken geweest zijn voor een aantal betrokkenen. Het script was van de hand van Curt Siodmak, mits de nodige bemoeienissen van de studio. Zijn eerste bedoeling was om een ambiguïteit te creëren rond de vraag of Lon Chaney Jr. effectief transformeert in een weerwolf. Maar de studiobazen wilden het publiek geven wat het wenste: een shocker. Weg psychologische bodem dus. Een saillant detail is het verschijnen van de pentagramster op de huid van toekomstige weerwolf slachtoffers. Mogelijk kan dit gelinkt worden aan de joodse achtergrond van Siodmak die nazi-Duitsland ontvlucht was en dus wel wat afwist van (joden)sterren en de dood. Als decor zien we in deze film de zogenaamde “European village”, veelgebruikt in Universal monsterfilms. De ene keer met een Brits, de andere keer met een Spaans of Oostenrijks tintje naargelang de verlangde context. Verder zijn dan toch vooral de leuke expressionistische nevelachtige landschappen opvallend, noodzakelijk voor een film die het moet hebben van unheimliche sfeer en typerend voor wat je met dit soort films associeert.

Zeker een prettige, entertainende kijkervaring. Of vier Universal vervolgfilms (waarin The Wolf Man telkens wel gekoppeld werd aan één of meerdere andere Universal monsters) nodig waren, laat ik even in het midden. Maar deze original mag er zeker zijn. Lon Chaney is een geweldig tragische held, Claude Rains speelt een typerend dubbelzinnige rol, we hebben hier Maria Ouspensakaya als übergypsie en last but not least Bela Lugosi in een goeie dramatische rol (uiteraard met een kantje aan). Ook heeft de film een prima score waarbij men gebruik heeft gemaakt van de eeuwen lang door de Katholieke Kerk verguisde tritonus (de duivelse tooninterval) zoals ik leerde uit de docu.

Een film uit de oude tijden.

Bijzonder hij nog steeds, zo mooi van kwaliteit is.

Ook het camera werk voor toen is eigenlijk prachtig.

Een mooie oude cinema film,maar niet echt spannend te noemen.

Maar wel een prima classic film.

Eén van de monsters uit de Universal Monster Classics en nog geen slechte ook niet. Wat in de schaduw van Frankenstein, Mummy of Dracula is The Wolf Man zeker geen slechte film. Niet de eerste weerwolffilm, maar wel de film die de blauwdruk leverde voor het genre zoals we dat nu kennen. En Lon Chaney Jr speelt de titelrol met een hart en minder theatraal dan de andere monsters. Heerlijk in het mistige bos en een dorp uit vervlogen tijd. De weerwolf zelf is wel een kind van zijn tijd, al zie je dat zowat alle latere weerwolffilms worstelen met een geloofwaardige voorstelling van weerwolven zonder te verdrinken in karikaturale make-up of slechte CGI. De tijdsduur van iets langer dan een uur is ook goed. Een leuke film!

Mooi opgebouwd verhaal rond een sympathieke hoofdrolspeler die gebeten wordt door een weerwolf. Deze film uit de Universal Monster Classics kan zeker wedijveren met de andere klassiekers zoals Dracula en Frankenstein. Prachtige mistige locaties en schitterende zwart/wit fotografie. Lon Chaney is een opvallende tragische held met een hart op de goede plaats. De film heeft een geweldig sfeertje met een paar leuke personages zoals Bela Lugosi als de zigeuner, de lieflijke Evelyn Ankers als Gwen en Maria Ouspenskaya als waarzegster. 7/10

Een klassiek horrorwerkje waar spijtig genoeg niet heel veel meer van over is. Enkel de decors, die door regisseur George Waggner soms geweldig worden versierd, maken een goede indruk. Met name het overtollige gebruik van mist zorgt voor visuele voldoening, maar de film laat daartegenover genoeg kansen liggen. Met name de zeer korte verschijning van iconisch horroracteur Béla Lugosi is spijtig, want de overige personages zijn weinig interessante individuen. Zelfs voor 1941 wordt vrijwel iedere protagonist saai ingevuld, met als klap op de vuurpijl dat Lon Chaney Jr. een nogal slechte acteerprestatie aflevert. De wolfaanvallen maken een tegenvallende indruk vanwege een ietwat sullige uitstraling van de wolf zelf, maar The Wolf Man wint wel punten als het aankomt op de decors en de eerste 15 minuten. Als geheel duurt het enkel 70 minuten, maar ik moet bekennen dat die 70 aanvoelen als 120. Blij dat ik het achter de rug heb, maar ik ben het ook zo vergeten.

Sfeervolle horror film die natuurlijk sterk gedateerd is, maar ik kan hier goed naar kijken. De decors, de camera technieken, de special effects: als je ziet wat deze film neerzet voor die tijd kun je niet anders dan van deze film houden. Er wordt "charmant" geacteerd, de film heeft een goed tempo en, typisch voor die tijd, een korte speelduur. De film is helemaal opgeknapt in 4K en de soundtrack hebben ze opgeknapt, maar MONO gelaten. Kan me dit soort films niet voorstellen met een Dolby Atmos soundtrack; dat zou er niet bij passen. Vier sterren voor deze klassieker.