L'Appartement (1996)

Wat een hoop flauwe kul en infantlele clichés. Hussel dat zooitje qua timing lekker vooruit en achteruit door elkaar en voor liefhebbers van rechttoe/rechtaan cryptogrammen zal het zo wel een feest van romantische spitsvondigheden opleveren. Voor meer getalenteerde speurneuzen leverde de te strak gestructureerde chaos helaas geen enkele meerwaarde op. Het bleef telkens heel mooi steken in wel erg plat gezeur. Als camouflage werd nog gebruik gemaakt van een tweedehands cadeaulint als versiering, maar helaas was dat nauwelijks nog te vermurwen om tussen een duim en de scherpe kant van een mes een beetje feestelijk te gaan krullen.

Shakespeare draait zich om in zijn graf en zucht opnieuw:

Het is natuurlijk geweldig om een citaat te gebruiken uit "Een Midzomernachtdroom" van Shakespeare. Zelf had ik nog niet het verband gelegd tussen dit stuk en deze film, maar inderdaad, je zou "L'Appartement" kunnen zien als een moderne uitvoering van het werk van Shakespeare. Door het digitaliseren lijkt echter iedere gevoeligheid uit het analoge origineel verdwenen te zijn.

Wat ik in de film vooral mis is de hartelijke humor te midden van alle gevoelsmatige verwarring in het stuk van Shakespeare. Mimouni weet met zijn fantasieloze film alleen maar het verstand wat te desoriënteren door een mozaïekvolle, maar zeer harteloze, manier van vertellen. Hij lijkt op een tovenaar, die probeert met de ene hand (het verhitte brein) de aandacht af te leiden van de andere hand (het kille hart), tijdens een truc om allerlei gevoelens als witte konijnen uit een zwarte, hoge hoed te toveren.

Hoe is het mogelijk dat de oogverblindende schoonheid van Bellucci en Bohringer en de sfeervolle ambiance je zo koud en onverschillig laten? De chemie met Cassel is bijna voelbaar, dwars door het witte doek heen, waardoor zelfs het koudste ijs spontaan zou verdampen. Voor goocheltrucs zou je beter een andere voorstelling bezoeken. Hier gaat het om de zinsbegoocheling, welke de mens telkens weer en al eeuwenlang ondergaat als ie verslonden wordt door een amoreuze betoveringsdroom. Het slachtoffer kan niet anders dan willoos de waan volgen.

Naast de zinbegoocheling bestaat er voor het gezonde evenwicht ook nog zoiets als de zinsontgoocheling. De chemie tussen Cassel, Bellucci en Bohringer was zeker wel op het scherm aanwezig. De mozaïekvolle context en de andere gebruikte stijlmiddelen zorgden er helaas voor dat de zinnen tijdens het kijken regelmatig negatief geprikkeld werden. Het geblindeerd blijven door alle geëtaleerde schoonheid werd dus vanaf het begin telkens verstoord door het ontgoochelend karakter van Mimouni's kille kunstjes uit de hoge hoed.

Laatst kwam ik een uitspraak tegen over de strijd tussen waanbeelden en verbeelding. "Waanbeelden ensceneren onze verlangens, de verbeelding maakt ons juist los van onszelf".

Volgens deze uitspraak zou de film van Mimouni vol zitten met waanbeelden. Er worden helemaal geen uitstapjes in gemaakt om los te komen van alle kinderlijke bevlogenheden. De verbeelding mag nooit verfrissend aan de slag gaan door even wat volwassen afstand te nemen tot de tragische hartszaken. Shakespeare doet dat bijvoorbeeld wel door de bosgeest Puck spottend commentaar te laten leveren op al de chaotische liefdesperikelen in "Een Midzomernachtdroom". De verfrissende en humorvolle kracht van de verbeelding wordt dus wel door Shakespeare gebruikt in zijn toneelstuk en niet door Mimouni in zijn film L' Appartement".

Een vermoeide zucht van Shakespeare over deze film:

Hoe je het ook wendt of keert, Shakespeare leeft nog steeds, al ligt hij eeuwenlang zwijgend (soms zuchtend) in zijn graf. Zijn woorden inspireren en hebben ook bij jou, Baswas, even het sterfelijke stof op je kleren doen opstuiven. Over de waardering van L'Appartement zullen wij het niet eens worden, maar dat hoeft ook niet. Misschien droom ik te graag en sta jij liever met beide benen vastgezogen in de kille stormachtige werkelijkheid?

PS Over Shakespeare gesproken, deze kan ik je beslist aanraden:

The Merchant of Venice

Inderdaad blijft Shakespeare na eeuwen nog steeds een geweldige inspiratiebron. Zijn taalbeheersing samen met zijn vermogen om allerlei menselijke situaties met simpele middelen neer te zetten maakt nog steeds indruk. "De Koopman van Venetië" met Al Pacino in een hoofdrol heb ik al gezien. Toch bedankt voor de tip.

Het gaat mij overigens niet zo zeer om met beide benen in een (of de) werkelijkheid vast te blijven zitten. Hoe verbeelding en werkelijkheid zich tot elkaar kunnen verhouden, interesseert mij veel meer. Dus ik mag af en toe graag dromen om zo de werkelijk wat te relativeren, maar daarnaast wil ik soms ook even wakker worden om te beseffen dat het een droom is.

Waar ik de laatste jaren aardig de pest in krijg, is de opkomst van "het-raadsel-om-het-raadselprincipe" in films. Omdat het soms als een zeer geslaagd trucje heeft gewerkt, wordt het met veel of zonder enige smaak in meer films gebruikt. Sommige mozaïekfilms, bijvoorbeeld "Magnolia", bevallen mij uitstekend. De optelsom van de door elkaar gehusselde stukjes leveren dan gevoelsmatig een meerwaarde op door de versterkende uitwerking die de losse onderdelen op elkaar hebben. Dit gedroomde neveneffect kon ik dus voor mijn gevoel nergens in "L' Appartement" ervaren. Maar goed, we zullen het daar inderdaad niet over eens worden met elkaar.

Het einde vond ik niet zo sterk. Zat me heel lang af te vragen hoe het zou gaan eindigen. Langzaam kreeg ik een beeld en ik vond het jammer dat het daadwerkelijke einde veel minder bevredigend was dan het in mijn ogen had kunnen zijn. Hierdoor toch een iets lager cijfer. Niet te min een zeer bovengemiddelde film, zeker leuk als je een avond niks te doen hebt.

4*

Goede film met een sterk spelende Romane Bohringer.

In 2004 bijna letterlijk remade als "Wicker Park", maar het afwijkende einde van deze remake vind ik sterker.

Voor het overige zijn de film nagenoeg gelijk.

Minder dan de remake.

Ik startte deze film met enige voorkennis omdat ik Wicker Park al eerder had gezien. Wicker Park vind ik prachtig, deze is goed. L'Appartement blinkt vooral uit in stijl, spanning en mysterie. Die stijl is grotendeels te danken aan de stad Parijs. De mooie appartementen, de kleine, gezellige cafés enzovoort. Op de cover staat dat de film Hitchcockiaanse thrillerelementen bevat en daar ik me licht in vinden. Natuurlijk is het niet te vergelijken met Hitchcock, maar soms stijgt de spanning redelijk hoog. L'Appartement doet eigenlijk ook de gehele speelduur niet onder voor de remake, maar het is het einde wat me heel erg tegenvalt. Ik wist dat ze Alex en Lisa niet zouden samenkomen, maar dat Alex voor Alice kiest slaat alles. Natuurliijk komt ook z'n verloofde nog even langs en als kers op de taart wordt Lisa ook nog eens opgeblazen. Voor mij hoefde ze niet samen te komen, juist niet zelfs, maar elkaar wederom mislopen in de veronderstelling dat ze wel voor elkaar kozen had er bij mij beter ingegaan. Verrassend was het wel.

3,5*

Film kon mij niet boeien, vond het maar flauw en zeker sfeerloos. Leek vaak meer op een toneelstuk, dan het fijne Parijs.Nee,niet mijn soort film.

Het begin vond 'k nog wel goed, maar na een tijdje begon er niet zoveel schot in de zaak te komen en begon de film een beetje te vervelen. Gelukkig herpakte de film zich weer naar het einde toe, maar vond het toch niet echt een must-see.

Goed geacteerd, maar de film miste wat vaart.

In de meeste tv-boekjes wordt de film als thriller omschreven, maar vond het toch eerder drama.

Prachtige film. Erg mooi gefilmd en alle facetten van de liefde worden op zeer fraaie wijze belicht...

Hoewel je tijdens de film erg gaat hopen dat Alex en Lisa zouden samen komen (mooi hoe de regisseur dit gevoel weet op te roepen), vond ik het toch een prima eind.

De film deed me overigens erg denken aan Los Amantes del Círculo Polar.

De haast koortsachtige zoektocht naar de (verloren) liefde komt wel sterk overeen. Ook bij het verloop van beide films zie ik wel overeenkomsten.

Goede film, met fijn camerawerk, waarbij de sfeer vooral in het begin erg sterk is en authentiek overkomt. Helaas is het gauw gedaan met het mysterie en zit de film lang niet zo ingewikkeld in elkaar zoals het voor ogen had.

Cassel was op dreef rond '95-'96. Ook in L'Appartement is hij niet op een fout te betrappen, al compenseert zijn personage dat keurig. Max heeft, net zoals zijn loser vriend, weinig geluk met vrouwen. Telkens weer voel je de romance tussen zijn vingers door glippen.

Amusant van de eerste tot de honderdzestiende minuut.

Kleine 4*

Ps. Wat is er met Mimouni gebeurd?

Een wel erg bedacht plot, maar op zich wel een vermakelijk filmpje.

Het komt allemaal niet echt 100% over, motivaties en keuzes van mensen zijn te willekeurig. Ook merk je dat het zoals gezegd wel erg bedacht en geschreven is, hier heeft iemand een hele tijd op een klassieke romanceplot zitten broeden, en in een modern jasje gestoken. Dat elke keer elkaar mislopen etc. bijvoorbeeld werd op een gegeven moment echt te belachelijk. Dan mik je inhoudelijk op het toeval-element, maar doe je er scriptmatig alles aan om dat er uit te schrijven door heel opzichtig mensen op het juiste moment te laten wegkijken/-lopen/-draaien.

Maar hoe dan ook, best leuk verder, op de een of andere manier ben je toch benieuwd hoe het verder gaat en afloopt, en dan werkt een film tot op zekere hoogte wel. Ook het camerawerk en de muziek was vrij aardig.

Redelijke 3*, minpunten meegerekend.

Leuke film met een hoge John Lantinggehalte maar dan in Parijs en zeer mooi verfilmd.

Een film die het overduidelijk van het 2e deel moet hebben. In ongeveer het eerste hele uur heb ik meerdere malen zitten verzuchten dat het een romance zou worden (waar ik totaal niet van hou), maar omdat wel opviel dat dit niet standaard uitgewerkt werd, ben ik toch maar blijven kijken.

De leidraad is en blijft liefde en hoewel ik daar geen voorstander ben, werd het tweede deel beter te verteren. Het mysterie-gehalte wordt wat groter en er wordt hoe langer hoe meer gespeeld met tijdslijnen en chronologie. Helaas lijkt de regisseur dan ook hier weer in door te slaan. Het was op een gegeven moment moeilijk meer bij te houden. Daarom kwam het dan weer te geforceerd over. Iets wat ook gezegd kan worden over het houtigere acteerwerk, wat dan niet echt meehelpt een fijn verhaal neer te zetten. Ik wist niks van deze film toen ik begon te kijken (behalve dat ik een thriller verwachtte) en ik zou zweren dat het uit begin jaren '80 zou komen.

De bedoelingen waren duidelijk goed in orde, maar de uitwerking rammelt aan teveel kanten om er echt een aangename film van te maken.

Zonder echt enige nut extra verwarrend gemaakt met allerlei flashbacks..

Plot is lineair verteld weinig bijzonder. Toch wil je het ontraffelen, in dat opzicht is het dan weer geslaagd.

Sfeer is op zich ok, maar verder wat mat gefilmd.

Halfje erbij voor de mooie Bellucci, wat een vrouw..

Veel gedoe met tijdspringen, wel lang haar, geen lang haar, stalken, niet stalken, wel vrienden, geen vrienden. En dat wordt extra moeilijk gemaakt door dingen niet duidelijk te vermelden en door het eerder genoemde tijdspringen.

Een film met net zo veel positieve punten als negatieve. Het is behoorlijk sfeerrijk en het is gemakkelijk om te vallen voor de setting, Belucci en enkele romantische scènes. Daarnaast is de film een sterk plotdriven mysterie. Oppervlakkig gezien is dat de het perfecte ontbrekende ingrediënt voor een meesterwerk. Als je (w.m.b.) wat beter kijkt is het een hoop onzin. De keuzes van de personages zijn vaak onzinnig, de toevalligheden te talrijk en veel plotontwikkelingen te bedacht.

Wanneer Belucci en Cassel op het punt staan om samen te wonen, moet Belucci natuurlijk precies op het punt dat er een antwoord wordt verwacht weg voor een repetitie. Ze laat niet blijken of ze interesse heeft, Cassel blijft in het ongewisse. Nu kan dat nog zo zijn en misschien had ze aanvankelijk wat twijfel dus vooruit. Vervolgens besluit Belucci dat ze wil, maar uitgerekend op dat moment moet ze voor 2 maanden naar het buitenland. Tegelijk staat Cassel ook voor de keuze om naar het buitenland te gaan. Dit ben ik nog bereid te pikken. Dat Belucci vervolgens geen tijd heeft even kort langs te gaan, te bellen, zelf een brief voor hem achter te laten, maar wel haar vriendin (met geheime agenda) te vragen een brief te posten met uitleg vond ik al compleet onzinnig. Vervolgens voelt Cassel zich bedondert, wil hij van de receptioniste geen telefoonnummer en is hij er ogenblikkelijk klaar mee en gaat ook naar het buitenland. En ook zij onderneemt geen poging meer even te bellen, nog een brief te sturen of wat dan ook. Ze verliezen elkaar uit het oog en gaan verder met hun leven.

Wat een onzin. Wat daarna volgt blijft vrij onzinnig in de keuzes van de personages. Het eind is echter weer een stap verder qua onzin. Hij verkiest opeens Bohringer boven Belucci. En vervolgens zijn vrouw boven Bohringer. En dus hebben we zitten kijken naar een hoop gedoe om niets.

Jammer, want had het wel gelukt om met een intelligente mix van verhaal en sfeer (even kort samengevat) te komen had het inderdaad een meesterwerkje geweest. Nu gaat er een vol punt vanaf. 3 sterren.

Wicker Park en L'Appartement. Remake en origineel, en het leek me wel eens leuk om ze beide achterelkaar te herzien.

Wicker Park is de uitzondering van de regel: een remake die beter is. Want dat is ontegenzeglijk zo: de soundtrack is veel beter, de beelden zijn mooier, de locaties zijn frisser, het verhaal is beter uitgewerkt, Josh Hartnett is veel beter op zijn plek dan Vincent Cassel, en Diane Kruger wint het bij mij van Monica Bellucci - ook qua acteren in deze film. Er is eigenlijk maar een punt waarop het origineel beter scoort dan de remake, en dat is Romane Bohringer die veel beter gecast is, een veel meer toepasselijke uitstraling heeft dan het wat bravige tutje dat Rose Byrne neerzet. De eerste scene in het appartement van L'Appartement is ook beter, en dat komt vooral daardoor - hoewel het appartement zelf in het origineel ook erg mooi is.

Beide films lijken in een behoorlijk aantal opzichten echt sprekend op elkaar - het storybook is overduidelijk herbruikt. Maar het verhaal is wel degelijk op punten essentieel verschillend geworden, en ook dat vind ik meestal in het voordeel van de remake uitpakken. Net ietsje minder verklarend dan het origineel, ietsje meer mysterie, ietsje dapperder. Dat is dan weer niet zo bij het einde - net wat flauw. Maar het origineel maakt daar dan weer een ongeloofwaardig potje van.

Allebei best leuke films, intrigerend en cinematografisch mooi. Maar de remake vind ik toch duidelijk een tikkie beter. Het kan dus wel.

In het begin lijkt het om de obsessie van Max (Vincent Cassel) voor Lisa (Monica Bellucci) te draaien, maar uiteindelijk wordt het een een vrij ingewikkelde plot met flashbacks, leugens en misverstanden.

Deze plot, geïnspireerd door A Midsummer Night's Dream, zou beter bij een komedie passen: A (Lucien) valt op B (Alice) valt op C (Max) valt op D (Lisa). Simpele oplossing: B (Alice) moet veranderen, dan eindigen we met twee koppels. Helaas spelen E (Daniel) en F (Muriel) ook nog mee en loopt het anders af.

Er zit een verwijzing in naar The Apartment: de herkenning van het poederdoosje met het gebroken spiegeltje.

Leuk om eens te zien, maar geen klassieker.