Deux Fois Cinquante Ans de Cinéma Français (1995)

Wat zie ik, nog geen ***** voor een gogard...?

Dat is uiterst bevreemdend, omdat koekel me leert dat deze film in 1995 draaide op het festival in 010, waaruit volgt dat hier veel mensen rondlopen die hem hebben gezien.

Enfin, JLG maakte de film iov het BFI, en verdomde het om 100 jaar cinema te celebreren. Dit levert de antipode op van de Varda film met Piccoli, misschien dat deze intellectueel-elitaire poging de pundits meer kan behagen dan gene. Gogardianen gaan er met hun aandoenlijke naiviteit zonder meer vanuit dat Piccoli volslagen wordt overrompeld door de stekelige vragen van de grote goeroe die trouwens uitgedost is als clown( let op de wijde broek !) en die de schijnbaar onnozele speelt, maar het verhaal gaat dat Piccoli een gekende acteur is en wie weet is het allemaal geensceneerd...

Hoe dan ook, Piccoli komt er niet best af in een colloquium dat de gekende gogard thematiek over exploitatie, Hollywood, en de dood door geld van de cinema aansnijdt.

Na deze beproeving gaat Piccoli uithuilen op zijn kamertje, waar hij uiteraard ontdekt dat het Grote Genie volkomen gelijk had: de jeugd van tegenwoordig - in de hoedanigheid van het hotelpersoneel onder wie een bonne met een lekkere reet- kent alleen nog maar Arnold Schwarzenèkkèr en Madonná, Marcel Dalio of Dita Parlo kennen deze patjepeeers niet en dat is natuurlijk meteen een onomstotelijk bewijs voor de stellingen van de Grootmeester...

Dit alles wordt gelardeerd met de gebruikelijke typografie en collages uit de geschiedenis van de Franse cinema, eerst slechts de klassieken en in de laatse 5 minuten beelden van gogards NV buddies onder wie Rohmer, Rivette en TrufFAUT.

Op de achtergrond horen wij gekende klassieken va oa Saint-Saens, Fauré, Ravel en Debussy.