Moonrise Kingdom (2012)

Een volslagen krankjorem verhaal dat wel een aantal momenten kent het doodschieten van het hondje is daar niet een van, en onnodig ook
De acteurs en actrices hebben wel iets weg van stripfiguren.
Bij die padvinders moest ik meerdere malen denken aan de "woudlopers" club met Kwik Kwek en Kwak in het Donald Duck weekblad.
Het meest spreekt mij de muziekkeuze nog aan.
Vooral die tijdens de aftiteling is erg leuk.

dat is karig brix, ben je wel een Anderson fan normaliter?

John Milton

Dit was de eerste film die ik van hem gezien heb.

Ik wil er best nog een proberen, een tip misschien?

Welke om mee door te gaan?

The Grand Budapest Hotel staat wel sowieso nog op mijn "to see" lijstje.

Brix

Grand Budapest Hotel is zijn beste. Twee films van hem die ik ook nog erg leuk vind zijn Fantastic Mr Fox en Rushmore.

Ik zou inderdaad dan Grand Budapest doen.

scorsese & John Milton

Dank voor de tips.

Fantastic Mr Fox zat ik ook al aan te denken.

Beide films staan nu op mijn lijstje, en Rushmore eventueel ook.

2e van Wes Anderson, 2e fiasco.

'The Grand Budapest Hotel' was al hemeltergend slecht, maar het plot van Moonrise Kingdom trok me wel. Toen wist ik echter nog niet dat de regisseur Wes Anderson was. Dit zag ik pas enkele minuten voordat ik begon te kijken, en toen begon ik sceptisch te worden. Het begin beloofde niet veel goeds, en het werd van kwaad tot erger. Helaas, want met een andere regisseur had het wel wat kunnen worden.

Dit was mijn 2e, en waarschijnlijk ook m'n laatste. Het ligt me gewoon niet.

'Poor Suzy. Why is everything so hard for you?'

Wes Anderson heeft zo'n typerende, unieke stijl dat je hem bijna zijn eigen genre kunt noemen. Ergens zijn zijn films stuk voor stuk heel verschillend, maar altijd is er dat haast ongrijpbare Wes-sausje overheen gegoten.

Haast ongrijpbaar zeg ik, want alle zes films die ik van hem heb gezien zijn lichtvoetig en moeilijk tegelijk. Altijd schuilt er achter die vrolijke, bont gekleurde beelden een diepere laag. Een clash van stijlen waarbij de bedoeling niet altijd duidelijk is.

Ook niet altijd levert dat goede films op. Vaak wordt Anderson om zijn oudere titels, zoals Rushmore en The Royal Tenenbaums, geprezen, maar daar ben ik het niet mee eens. Vooral vermoeiende films vind ik het. De humor doet me hier en daar glimlachen, ik herken wat emoties en geniet zelfs af en toe van de typische karakters, maar erg lekker lopen ze niet. Vaak zitten er enorm dode stukken in.

Naarmate de jaren verstrijken vindt hij echter steeds meer zijn draai. The Life Aquatic with Steve Zissou bevatte al meer scènes die je bijblijven, The Darjeeling Limited was zijn eerste film waarin de mix van komedie en drama goed uit de verf kwam, maar Moonrise Kingdom was zijn eerste écht goede film.

Eigenlijk combineert hij hier weer alles wat hem zo eigenzinnig en sterk maakt, maar vergeet hij ditmaal niet een film af te leveren die ook nog eens leuk is om naar te kijken. Het geforceerd raar doen is eraf, het is geen trucje meer.

Het begint al met dat lekker overzichtelijke wereldje. Een klein eiland met enkele rare karakters, zoals de kleine maar fijne rollen van niemand minder dan Bruce Willis als politieagent Sharp en Edward Norton als Scout Master Ward. Lekker kneuterig zoals we van Anderson gewend zijn doen ze op naturelle wijze hun ding. Als Ward bijvoorbeeld een van binnen dichtgeritste tent wil openmaken, heeft hij daar een speciaal haakje in zijn zakmes voor.

Kleine, onbenullige dingetjes, maar ze blijven je bij. Net als die heerlijke karakters van het jonge duo Sam en Suzy. Sam is een pijp rokende padvinder die geen moment voorbij laat gaan om zijn skills te tonen. Suzy, voortreffelijk neergezet door Kara Hayward die tot aan haar auditie nog nooit geacteerd had, is een wat nukkig meisje dat van huis wegloopt. Samen gaan ze op avontuur.

Uiterst onschuldig allemaal, wat nog eens aangedikt wordt door de bonte cinematografie die zelfs voor Wes-begrippen over the top is. Het shot van Suzy met verrekijker op de uitkijktoren is zo iconisch geworden dat het een vast onderdeel is van filmquizzen. Tenminste, zo stel ik me dat voor; ik doe ze zelf nooit. Over elk shot is nagedacht, alles oogt raar en symmetrisch. Maar bovenal vrolijk.

En daarom is het zo bijzonder dat Moonrise Kingdom eigenlijk helemaal geen vrolijke film is. Als je de film niet kent en iemand vertelt je over de achtergronden van het jonge duo, dan verwacht je een zwaarmoedig drama voorgeschoteld te krijgen. Sam is beide ouders verloren en zelfs zijn gastgezinnen stoten hem af. Suzy is op pak 'm beet 12-jarige leeftijd al depressief. Haar ouders hebben zelfs een boek in huis dat hen leert om te gaan met zwaarmoedige kinderen.

In Andersons eerdere films zouden deze ingrediënten met elkaar hebben gebotst. De humor zou doodslaan door de net te dominante serieuze ondertoon; de drama zou niet zijn aangekomen vanwege de humor. Moonrise Kingdom balanceert veel beter op dat dunne koord. De vaart zit er lekker in, alles krijgt net genoeg aandacht. Hier en daar sleept het misschien even, maar nooit duurt het meer dan een paar minuten voordat je weer wordt meegevoerd door Sam en Suzy's kleine grote avontuur.

Ondanks het positieve einde blijft de film je na afloop wel bezighouden. Want was die overwegend frisse wind niet één grote verdwijntruc? Is Sam en/of Lucy in werkelijkheid niet een doodongelukkig kind dat slechts in gedachten - en dus niet in werkelijkheid - het avontuur aangaat? Zijn daarom al die trucjes zo overdreven nep uitvergroot, zoals die met de bewust lelijkste CGI aller tijden opgeblazen hut?

Daarom is Moonrise Kingdom niet het luchtige niemendalletje dat het bijna zélf pretendeert te zijn. Daarom is het een film die je keer op keer kunt blijven kijken. Vakwerk van een echte kunstenaar in topvorm.

Leuke film mooi verhaal en prachtige beelden en stijlen.. goede acteurs ook.

Tussen mij en Wes Anderson zal het nooit helemaal boteren. Al dwingt hij ontzag af met zijn geheel eigen stijltje, met die sets die provisorisch aan elkaar lijken te zijn getaped met duct tape, papier-maché en karton, terwijl het in werkelijkheid een monnikenwerk was om elk shot te vullen met deze oogstrelende 'quirkiness'. Of ik heb ontzag naar hoe Anderson hier een pastiche maakte naar zoveel verschillende filmtradities (o.a. stomme film, western, West Side Story, Screwball Comedy) en het aan elkaar breit met die zo kenmerkende nostalgische, weemoedige hipsterfrisheid. Of ik heb ontzag naar hoe hij karakteracteurs, zoals Edward Norton en Bruce Willis, in rollen plaatst die zo ver afstaan van hun publieke imago als rouwdouwers en actiehelden, maar die verrassend gevoelig tot hun recht komen in deze prent. En Bill Murray die wederom Bill Murray is - en dat er nog veel Bill Murray mag verschijnen in films van deze markante cineast. Maar het neemt allemaal niet weg dat het voor mij zo artificieel en gekunsteld in elkaar steekt, dat ik nergens het idee heb dat ik meegesleept wordt in een overdonderend geheel. Liever een paar knipogen minder en een diepere uitwerking van personages en thematiek.

Aanvankelijk dreig ik af te haken door de té nadrukkelijke aanwezigheid van het stylisme. Maar geleidelijk weten de twee hoofdpersonages toch door het bordkarton heen te prikken met waarachtige en ook wel poëtische emoties. Ja, jammer dat ze gesnapt worden en daarna is de film terug wat kolderesker en dus ook terug wat minder, maar uiteindelijk toch mooier dan ik verwachtte. Fake vanbuiten, echt vanbinnen.

“We're in love. We just want to be together. What's wrong with that?”

Moonrise Kingdom is een aparte, absurde en kleurrijke film. Een echte Wes Anderson film, met het uitgangspunt van twee jonge tieners die zich outsiders voelen en besluiten er samen op uit trekken. Achtervolgd door allerlei vreemde eilandbewoners. De sterkste punten zijn de schitterende cinematografie, de sfeervolle muziek, de acteerprestaties en het verhaal rond Sam en Suzy. De focus had zelfs wat meer op deze twee tieners mogen liggen, want hier ligt de grootste kracht van Moonrise Kingdom. De jonge Gilman en Hayward zijn aandoenlijk samen.

Norton, Willis, Murray, McDormand, Schwartzman en later Swinton zijn perfect gecast, maar hun personages zijn gewoon een stuk minder interessant. De typische Anderson humor werkt wel, en vooral op het laatst wordt het weer een absurde janboel. Maar ook de melancholie straalt van de film af, en als coming of age film is Moonrise Kingdom dan ook meer dan geslaagd.

Niet slecht, maar ik denk niet dat Wes Anderson mijn regisseur zal worden. Ik vind zijn films erg gecompliceerd, misschien zelfs op het randje van fantasy, en ik vind het erg moeilijk om er een verhaal uit af te leiden, misschien ook omdat er weinig van a tot b gebeurtenissen zijn, en ik heb het wel moeilijk met films die vrij complex ogen, soms zelfs nodeloos, zoals bij veel klassiekers of mozaiekverhalen het geval is. Eenvoud werkt bij mij het beste, en ik vind dit niet eenvoudig, daarom dat ik een beetje moet lachen om de commentaren die zeggen dat dit een kinderfilm is. Mooi camerawerk en mooie muziek, daar niet van. De muziek werkt trouwens erg goed in deze film, en wordt vooral erg passend gebruikt, maakt de film iets luchtiger en sfeervoller. Wat wel niet werkt bij mij, is de humor, want die zie ik gewoon niet. Gelukkig dat deze film niet zo lang duurt, want op het einde had ik het echt wel gehad. Het middenstuk was het leukst. Had deze film 120 minuten geduurd, had die wellicht geen voldoende gehad. Morgen of in één van de komende dagen kijk ik nog The Grand Budapest Hotel, maar daar zal het ook bij blijven denk ik. Kleine 3,0* voorlopig.

Dit was helaas niks voor mij.

Ik vind de filmpjes die ik tot nu toe van Anderson heb gezien allemaal leuk.

Ook deze is geen uitzondering, het verhaal is erg uniek en is ook wel leuk (en dan zeker de 2de helft van de film). Alleen dan het grote minpunt, zonder dit had de film makkelijk een dikke 4 sterren kunnen zijn. De zogenaamde relatie tussen het meisje en het jongetje is ver te zoeken. Hun relatie kwam zeer onrealistisch over op mij. Wanneer ze ¨I love you¨ tegen elkaar zeiden kwam dat zo onrealistisch over. Erg jammer. Het had de film een heel stuk beter kunnen maken. De rollen van Willis, Keitel, Schwarzman en vooral Norton waren top. Murray, Mcdormand en Swinton waren niet zo speciaal. Mijn moeder astrid717 vond de film ook wel een aardig verhaal hebben, alleen is zij niet zo'n Anderson fan. Ze vond de film te houterig.

Typerende Anderson.

Wes Anderson is een regisseur die ik redelijk hoog heb liggen, maar als ik de 4 films terugzie die ik van hem heb gezien zie ik nu dat er 3 slechts 3,0* stemmen hebben. Echter groeide The Grand Budapest Hotel dan wel weer uit tot 1 van mijn favoriete films aller tijden.

Moonrise Kingdom is op sommige vlakken ook zeker erg sterk. Vooral in de eerste paar minuten zien we op en top Anderson. Heerlijk scherpe camerabewegingen. Hoe die camera zo lineair en gelijk naar boven of naar de zijkanten gaat is echt een teken dat er een vakman achter de schermen staat.

Voor de rest ook weer erg kleurrijk en gedetailleerd. Maar ook zie ik nu wat ik wat minder aan Anderson vind, en dat zijn toch wel de dialogen en karakters. Want hoe mooi de film er visueel uit mag zien, zo ongemakkelijk zijn de dialogen en de karakters.

Bovendien zijn er maar weinig memorabele karakters in een cast van redelijk grote namen. Slechts Murray vond ik een beetje indruk maken en Willis ook wel in een wat aparte rol. De kinderen doen het voor de rest ook prima, maar zijn wel duidelijk onervaren en kunnen die Anderson-dialogen nog niet beheersen.

Voor de rest in de bossen weer opvallend weinig detail. Uiteindelijk begint de film na een zalig eerste half uur ook over in een wat neutralere manier van filmen. Dan verliest de film zijn kracht en begint het allemaal iets saaier te worden. De knappe camerabewegingen verminderen en het verhaaltje begint de overhand te nemen. Dat is het punt waar de film de mist ingaat.

Voor de rest wel behoorlijk verzorgd, maar optimaal boeien of absorberen wil het nooit. Wellicht na het zien van het geweldige Grand Budapest Hotel heb ik te hoge verwachtingen gekregen, maar uiteindelijk kreeg deze film me gewoon niet meer te pakken.

Vandaag te zien op TV > ARTE > 20:15 uur

Regisseur met lef.

Regie: Wes Anderson

Wes Anderson excentrieke romantische komedie speelt zich af in 1965 tijdens een padvinderskamp op het eiland New Pencanze dat alleen bereikbaar is per boot en waar je alleen te voet kunt verplaatsen. Kampleider Ward [Edward Norton] roept de hulp in van politieagent Sharp [Bruce Willis] en die typische kleurrijke bewoners die alleen in het universum van Wes Anderson bestaan om de weggelopen padvinder Sam Shakusky [Jared Gilman] terug te vinden. Dit heeft intussen de verveelde Suzy [Kara Hayward] ontmoet en neemt haar mee op een trektocht over het hele eiland. Een meer conventioneler verhaal dan Anderson volgende werken maar het gebrek aan chemie tussen en het beperkte acteertalent van Gilman en Hayward werkt averechts op de lachspieren. Murray en McDormand zijn wél vermakelijk als Suzy’s excentrieke ouders en Norton in padvindersoutfit moet je gezien hebben.

Vanaf de eerste seconden, wanneer je die symmetrisch ingekaderde beelden, het rijke kleurenpallet en de quirky toon opmerkt, weet je meteen zonder twijfel dat Wes Anderson aan het roer staat. Zijn stijl is een love it or hate it-geval (overigens geldt dat natuurlijk voor de meeste auteur regisseurs), maar ik behoor zeker tot dat eerste kamp. Ik kwam ogen te kort om de prachtige beelden, de subtiele visuele grapjes en het énorme scala aan details in mij op te nemen. Anderson creëert een wereldje dat zo apart, en tegelijkertijd ook zo herkenbaar aanvoelt. Ik zou op Moonrise Kingdom echter niet het label 'stijl boven inhoud' plakken, zeker niet. Tuurlijk, de visuele stijl en het aparte wereldje dat geschetst wordt is een grote reden waarom dit zo fijn is om naar te kijken, maar er zitten ook best veel inhoudelijke lagen en menselijke thema's in de film verwerkt. De 'wees en het probleemkind', en hoe ze beide liever in de ander z'n schoenen zouden staan, maar langs de andere kant elkaar toch begrijpen, of misschien wel juist daardoor. Prille kinder-/tienerliefde. Maar ook het perspectief van de ouders die voelen dat ze gefaald hebben; de scène met Murray en McDormand in bed spreekt boekdelen. Anderson weet een goede balans te vinden tussen een lichte toon en een wat zwaardere dramakant. Altijd wanneer het te serieus wordt komt er wel weer een lach aan te pas, en vice versa.

Vooral het personage van Ed Norton is op een aandoenlijke en droge manier érg grappig; met zijn korte padvinder-broek en zakmesje. Bruce Willis speelt ook een heel leuke rol (op zich al een knappe prestatie om als regisseur een toffe prestatie uit Willis te krijgen zo post-2000), en de twee kinderen deden dat allerminst slecht. Zij kunnen misschien nog niet zo perfect met de Anderson-humor omgaan zoals de oude vast-gedienden dat wel kunnen, maar toch meer dan degelijk (vooral Kara Hayward). In het laatste kwartier gaat het overigens allemaal wel een beetje over the top, maar toen klikte het bij mij wel opeens dat we hier eigenlijk in se met een 'fantasy-verhaal' te maken hebben. Suzy's personage die constant uit fantasieboeken zit voor te lezen, en zelfs een keer opmerkt dat de hoofdpersoon van zulke verhalen altijd een wees is, past er perfect bij als je er zo naar kijkt. Ik vond het in ieder geval prettig van begin tot einde. Dikke 4*.

Gewoon niet mijn ding. Het jonge koppel was enorm leuk, maar dat was dan ook het enige. Vooral de volwassenen, neergezet door grote namen, werkten me op mijn zenuwen. De personages waren regelmatig flauw. Zeker naar het einde toe werd het echt chaotisch. Ik kan prima tegen absurditeiten, maar hier werkte het averechts. Het begon dus allemaal heel aardig, maar ik was blij dat het erop zat bij het zien van de aftiteling.

Bij Moonrise Kingdom heeft Wes Anderson ondertussen al zijn gekende stijl verder uitgewerkt. Veel pastelkleuren, een indrukwekkende cast, de nodige droge humor en symmetrie in zijn beelden. Het verhaal van twee jongeren die samen op de loop gaan. Met een groep scouts, haar ouders en de politie achter hen aan. Ze zitten op een eiland, dus is het nooit enorm dramatisch, maar vooral tragische romantiek.

De stijl van Anderson zal komende films nog beter uit de verf komen, maar het is toch best genieten. Er zit een heerlijke vaart in de film met de nodige mooie scènes en komische situaties. De camerabeelden en het kleurenpalet kleden de film mooi aan.

[/quote]

Daar zijn ze denk ik ook van afgeleid

Om het met een woord te omschrijven: HILARISCH!

Mijn eerste film van Anderson en zeker niet mijn laatste.

Maar snel The Grand Budapest Hotel kijken, want die blijkt veel beter te zijn.

Tegen beter weten in zet ik dan toch weer een Wes Anderson film op. Waarom? Tsja... na bijna dagelijks een komedie op te zetten voor meerdere jaren op rij blijven er weinig films over. Het hoge gemiddelde heeft mij dan toch weer gelokt om een film tegen beter weten op te zetten.

Het is een typische Wes Anderson. Saai, overdreven, onrealistisch. Maar nu gaat Wes nog een stap verder en schiet wat scènes die dicht bij kinderporno in de buurt komen. Het voegt ook helemaal niks toe aan de film, tenzij je het realistisch vindt dat een kind van 12 een pijp in z'n mond heeft en zich bij vlagen gedraagt als William Churchill. En die trouwplannen heeft. En die bier drinkt. Nogmaals, een twaalfjarige.

Komedie my ass. Niet één keer kunnen lachen. Dit is een drama/romantiek, waarbij dat laatste buiten proportioneel in beeld wordt gebracht.

NOOIT meer Wes Anderson, ben helemaal klaar met zijn meuk.

Graag gezien maar ik moet toch zeggen dat na het zien van The grand budapest hotel en The life acquatic of Steve Zizou de filmstijl van Anderson vrij gelijkaardig loopt. Het begin is knap door het huis als een poppenhuis te zien met de symmetrie, een camera die als een streetview google door het huis beweegt met als begeleiding de muziek van Benjamun Britton. Maar het was al eerder gedaan in die andere films en het voelde een beetje als een herhaling. Toch ook leuke vondsten, grappige details, randje karikaturale personages (vooral de volwassenen zoals Murray, Keitel, Swinton) maar deze keer is de kern ietwat meer emotioneler door het recht van kinderen voor vrijheid te nemen (een recht dat volwassenen en instituties proberen af te nemen). Moonrise Kingdom is op en top entertainment maar de verrassingen door de creatieve stijl wordt met elke Wes Anderson film iets minder.

Gekeken op de gok en dit bleek een zeer aangename verrassing! Moonrise Kingdom is lastig in een hokje te plaatsen, maar naar mijn mening is dit in de eerste plaats een aandoenlijk liefdesverhaal tussen twee jonge, tegendraadse pubers. Ontzettend bepalend is de chemie tussen Jared Gilman en Kara Hayward en die is er zeker. Het is natuurlijk soms op het ongemakkelijke af, maar dat is passend bij hun leeftijd en ook bij de excentrieke stijl van Wes Anderson. In een ver verleden heb ik wel eens iets van hem gezien en recent nog een kortfilm, maar dit is een regisseur die ik misschien nog eens wat meer onder de loep moet nemen.

De film, en dan vooral de ontwikkelingen tussen de twee jonge hoofdrolspelers, wist mij in ieder geval moeiteloos te boeien. Het stelt natuurlijk allemaal niet heel veel voor wat er gebeurt, maar door de ogen van de kinderen is dit natuurlijk een groots avontuur. De volwassen acteurs zijn ook goed. Met name Bruce Willis en Edward Norton vallen in positieve zin op, niet in de laatste plaats doordat er sprake lijkt te zijn van enige zelfspot. De film wist me namelijk geregeld aan het lachen te brengen. Daarnaast bekroop ook mij een sprookjesgevoel bij deze film, wat vooral komt doordat er zo veel prachtige shots in zitten. Ontzettend veel beelden kwamen voorbij die je het liefst zou inlijsten en aan de muur zou hangen.

De ietwat eigenaardige stijl, die overigens voortduurt tijdens de aftiteling, moet je liggen. Daardoor zal Moonrise Kingdom niet voor iedereen zijn, maar eenieder die het verhaal aanspreekt, raad ik wel aan het te proberen. Ik kon het in ieder geval heel goed hebben en heb er heel erg van genoten. Fijne sfeer, die me in een opperbeste stemming wist te brengen. Zo'n film die ik in ieder geval zeker over een tijd weer opnieuw zou willen zien.

4*

Een kwalitatief goede blu-ray van Criterion bekeken. Dit merk staat erom bekend de beste transfers van films op blu-ray uit te brengen. Wat mij van begin tot einde enorm stoorde, was dat de beelden van alle scenes waren verprutst met een gele tint. Dit heeft de regisseur dus kennelijk zo gewild. De film zelf vond ik een 94 minuten durende kwelling. ik hoopte vergeefs op nog een leuke wending die maar niet wilde komen. Gezien de hoge score op MM was dit voor mij een onaangename verrassing.

Er wordt altijd vermeld dat al die aanpassingen de originele visie was van de regisseur. Ik betwijfel het heel erg of dat ook daadwerkelijk het geval is. Volgens mij hebben die regisseurs daar helemaal niks mee te maken en is het gewoon een kwestie van incompetentie. Kijk maar de nieuwe uitgave van 'In the mood for love' bijvoorbeeld. Die is helemaal groen gemaakt om een of andere reden en ziet er nu echt bijzonder lelijk uit.