Mujeres al Borde de un Ataque de "Nervios" (1988)

Graag gezien. Ik prefereer dit boven zijn onevenwichtige melo drama's begin jaren 90. Knotsgekke verhalen, wirwar van verhaallijnen die op één of andere manier dan toch met elkaar te maken krijgen, mooie visuele vondsten (het dakterras als centrum van de handelingen, zwart wit in het begin als metafoor voor de playboy bv). Een speelse Almodovar die gewoonweg wil onderhouden met een eigen stijl en hoe een nationaal gerecht het geheim wapen kan uitmaken van een bende vrijgevochten neurotische vrouwen op het randje van een zenuwinzinking. Een allegaartje van ontrouw, liefdesverdriet, familieruzies en terroristen, Je kan dit bekijken als zijn Spaanse versie van de Hollywood soap opera’s

Niet de beste Almodóvar, maar anno 1988 werd het wel zijn grote doorbraak. De gekende elementen zijn er voor zijn typische films met een heerlijke humor, kleurrijke figuren en visueel een mooi pastelkleurig palet. De man heeft later veel betere films gemaakt, maar fans zullen hier wel van houden. En ook al wordt het nooit memorabel, is de film best genieten.

Die begincarrière van Almodovar is vaak nog een leeg gat bij mij. Moet ik dringend wat bijwerken. Een absurde film was dit, niet van wat ik gewoon ben van zijn meer recente werk. Ik moest in het begin even doorbijten, maar naargelang de film vorderde, kon ik er best de humor van inzien. Erg veel kleur in de film, letterlijk en figuurlijk, decor en personages.

Almodovar slaagt erin om alles uiteindelijk mooi aan elkaar te breien. Dat is misschien wel de sterkte van de film. Ook de absurde humor doet zijn deel in het zakje al overtuigt dit niet altijd. Speelse en amusante stijl die je een beetje moet liggen. Een aantal geweldige scènes geven mij hem het voordeel van de twijfel? De eens hysterische en dan hunkerende Pepa - om nog maar te zwijgen van de paranoïde vriendin - was bij momenten een leuk schouwspel.

Het was een mooie film. En inderdaad: komedie/drama. Heb veel gelachen. ook toen Lucia 2 wapens had, had ik het gevoel dat het speelwapens waren. Dusja, gezellig om gisteren naar te kijken.

Leuk filmpje, dat het over een net iets andere boeg gooit dan je doorgaans gewoon bent. Het is allemaal heel jolig en luchtig, maar ook super absurdistisch en verrassend. Gekke personages die in nog gekkere situaties belanden, maar wel doen alsof dit telkens allemaal de normaalste zaak ter wereld is. Het personage van Antonio Banderas dat de hele tijd de vriendin van het hoofdpersonage probeert te kussen, of gewoonweg dat hele terroristen-plot. De manier waarop de personages allemaal samenkomen. Die gekke taxi-chauffeur die de hele tijd op het juiste moment arriveert, en verder totaal geen rol van betekenis speelt. Elke verhaallijn en elk personage staat met elkaar in verbinding, maar het is allemaal zo absurd en onrealistisch dat Pedro Almodovar nergens pretendeert dat je dit als kijker serieus moet nemen. De ontwikkeling van de vrouwelijke personages, en überhaubt het centraal stellen van de vrouwen, is een verfrissende keuze. De mannelijke personages zijn sulletjes (Antonio Banderas; hele grappige rol van hem) of oud, verwaand en zielig (het personage van Ivan op het einde op de luchthaven). De taxichauffeur is de betekenisloze sidekick. Grappig toch.

Het kleurgebruik en de manier van filmen voelde ook heel uniek aan. Heel felle contrasterende kleuren, bijna een collage soms. Hoewel er dus heel veel individuele goede elementen in de film zitten, die er op papier in principe een toppertje van zouden moeten maken, was ik persoonlijk echter niet altijd helemaal mee met de vibe en sfeer van de film. Het is toch wel een unieke cocktail van chaos en gekte, en als je dan niet 100% mee bent, verliest de film je op sommige momenten. Niettemin apprecieer ik de film voor wat het is, en heb ik me er mee vermaakt.

3*.

Ik houd wel van over the top. Zoals bijvoorbeeld Francois Ozon komedies.

Bij deze film heb ik steeds het idee dat het niet over the top genoeg is. Je verwacht eigenlijk continu dat het verhaal nog verder ontspoort, wat het op het eind gelukkig wel doet. De John Lanting achtige elementen zijn gewoon niet leuk genoeg gebracht.

De humor is gewoon te flauw. Met moeite uitgekeken.

Ja mee eens.

Enerverend.

Dit soort soapachtig gewauwel is echt mijn ding niet. Zeer kleurrijk weergegeven, zowel in de decors als personages, maar het melodramatische, het over-the-top drama is niet aan mij besteed. Het is de stijl, want ik denk niet dat Pedro Almodóvar veel mis doet binnen zijn vooropgesteld doel. Voor de liefhebbers, ik zal het daar dan maar op houden. Alleen spijtig dat ik niet bij die groep behoor.

1,5