The Lost Weekend (1945)

Een alcoholverslaving - net als elke andere vorm van verslaving - doet wat met een mens en ook zijn omgeving. Je verliest elke zin van redelijkheid en je hele sociale en professionele leven lijdt eronder. Ik begrijp wat Film Pegasus bedoelt met zijn "Hollywoodbenadering". Al bij al blijft het een 'praatfilm', maar wel eentje waarbij handelingen en het gedrag van de verslaafde duidelijk zijn. Geen vechtpartijen of crimineel gedrag, wel de constante hunker naar de drank en de veelvuldige pogingen om de naaste te misleiden, te bedriegen of te sussen.

Tragisch zijn de inventieve verstopplaatsen, op het gekke af. Doelloos zijn de steeds zalvende gebaren van de naaste omgeving als er telkens opnieuw een kans gegeven wordt. Totdat het de broer moe wordt ... Ray Milland doet het prima als dronkenlap zonder over te komen als een cliché lapzwans. Met met Billy Wilder achter de knoppen weet je dat je een strakke professionele regie voorgeschoteld krijgt. Sowieso één van mijn absolute favoriete regisseurs uit de oude doos.

The lost weekend is een krachtig sociaal drama die wel een indruk op mij heeft nagelaten, zowel inhoudelijk als ook technisch.

The Lost Weekend van de iconische regisseur Billy Wilder wordt gepromoot als een film noir, maar ik vond het persoonlijk veel en veel meer weghebben van een psychologische thriller. In dat opzicht doet het gebeuren een beetje denken aan een nog vroegere versie van een Roman Polanski-stilering, zeker de tweede helft gaat daarbinnen een aardig herkenbare kant op. Spijtig genoeg heeft The Lost Weekend last van z'n leeftijd, want de gedateerde manier waarop de personages met elkaar omgaan is moeilijk om te slikken. Bovendien is het acteerwerk van Ray Milland zwaar onder de maat waardoor het allesbehalve een innemend figuur is om wat voor te voelen. De bijpersonages zijn evenzeer oninteressant vormgegeven, maar gelukkig weet de soms bijzondere manier van regisseren nog wat leven in de brouwerij te stoppen. Enkele sfeervolle scenes zetten de toon en bereiken naar mijn inzien een absoluut hoogtepunt met de ziekenzaal-sequentie. De originele afsluiting geeft de film verder een bonusje mee, al zal dit niet voor iedere kijker zijn of haar cup of tea vormen.

Net als The Apartment die ik een paar weken geleden zag een film die mij vooral in de eerste helft erg wist te bekoren, maar daarna toch wat doodbloedt.

Ik kan er niet helemaal de vinger op leggen, maar het blijft vooral veel van hetzelfde dat blijft uitgesmeerd worden. Het slot vond ik ook niet helemaal geslaagd.

Niettemin een prima film waarvan ik een beetje verschoot dat ie van 1945 was. Goed oud geworden, zeg maar.

Knappe rol ook van Ray Milland, een acteur die ik niet kende maar mij wel wat deed denken aan James Stewart.

3* dan maar.

Herziening. The Lost Weekend volgt in enkele scenes (en niet de minsten) het handboek van de thriller, maar het is toch vooral een volbloed drama. De toon is vrijwel constant serieus, wat ongebruikelijk is voor Wilder maar het onderwerp was misschien te zwaar om het af en toe te verlichten met humor. De film heeft een aantal zeer geslaagde scenes, maar soms gaat het net wat over het randje zoals met die hallucinaties- al is een plastic vleermuis wellicht realistischer dan een roze olifant.

Zeker niet de beste Wilder maar een prima film. Milland en Wyman zijn ijzersterk, ook Nat de barman speelde fijn. Dissonant was de broer, maar die keert na het begin van de film gelukkig niet meer terug, een enkele flashback daargelaten.