Hercules (1997)

Ik probeer elke film altijd te beoordelen op twee dingen, kwaliteit en gevoel.
Niet elke film maakt wat bij je los, maar kan toch nog steeds met vakmanschap gemaakt zijn.
Er is duidelijk tijd en moeite in Hercules gestoken wanneer je kijkt naar de making of, helaas is dit niet altijd terug te zien in de film zelf.
De animatie is het net niet en blijkbaar vinden ook veel mensen het gospelkoor een verkeerde keuze. Ik vind het juist mooi dat componist Alan Menken elke Disney film van een eigen identiteit wilde geven, het gospelkoor is misschien niet helemaal geslaagd, maar de overige score is prachtig. En precies om deze reden vind ik het lastig om Hercules objectief te beoordelen.
Wanneer hij namelijk verwachtingsvol omhoog kijkt richting de sterren, tijdens het zingen van 'I can go the distance' krijg ik keer op keer kippenvel. Ook het moment dat Hercules op het einde Meg heeft gered en zijn 'goden gloed' krijgt, is voor mij onbetaalbare cinema.
Tel daarbij de goede stemmencast, een sterke badguy en een kleine epische finale met de titanen bij op en je hebt een film die eigenlijk nooit verveeld.
Hercules was ook één van de eerste films die ik in de bioscoop zag en inmiddels al ontelbare keren heb terug gezien. Ik kijk dan ook niet meer zo kritisch naar deze film, ik weet inmiddels wat ik kan verwachten en krijg keer op keer, zoals eigenlijk geldt voor alle Disney's, een film met het hart op de juiste plek.

Een beetje vergeten maar o zo goede animatiefilm.

Disney Classic #38

Hercules kende ik uit het weekblad Donald Duck maar de film heb ik destijds vreemd genoeg nooit gezien. De eerste kijkbeurt is waarschijnlijk ook meteen de laatste want op werkelijk alle vlakken stelt de film mij zwaar teleur.

Allereerst zijn de personages onthutsend zwak en is de romance tussen Hercules en Meg waarschijnlijk de meest ongeloofwaardige die Disney tussen '37 en '97 heeft gecreëerd. Omdat het verhaal ontzettend druk is en bomvol (zwakke) liedjes zit worden de kansen om in karakters te kunnen kruipen ook behoorlijk gereduceerd. Misschien nog wel teleurstellender zijn de tekeningen. Een andere animatiestijl is niet per se slecht maar qua detailniveau mag Hercules niet in de schaduw staan van zijn voorgangers. Anderhalf uur lang heb ik het idee naar een haastklus te kijken dat aan alle kanten is afgeraffeld. Achtergronden zijn vaak foeilelijk met als dieptepunt misschien nog wel de wolken. Maar ook de in neonkleuren getekende kennissenkring van Zeus deed bijna pijn aan mijn ogen.

Hoewel het verhaal van Hercules zich uitstekend leent voor een epische vertelling zit er nooit een moment van rust in de film. De kijker wordt van de ene in de andere sketch geslingerd. Diepgang is ver te zoeken en die verwijzingen naar allerlei films (Godfather, Seven Year Itch etc.) hoefden van mij ook niet zo nodig. Een Disney-product om heel snel vergeten.

1,5*

Gewoon niet mijn film. Saaie karakters, saai verhaal en niet memorabele liedjes. Mijn volledige recensie komt later.

Ik mis hier echt ursula, jafar en de stiefmoeder van cinderella.

Eerste bioscoopbezoek dat ik me kan herinneren. Hades blijft erg leuk.

Op dit moment ben ik bezig om veel Disney klassiekers te kijken. Het heeft me nooit echt aangesproken, maar in tweede instantie blijken de films dan toch te boeien.

Dit is film nummer elf. Deze viel toch een beetje tegen. De bad guy is leuk, maar het verhaal boeit me niet echt. Het is echt allemaal leuk gevonden, maar het komt er gewoon niet uit. Het voelt wat afgeraffeld aan. Dat is zonde, want er zat wel potentie in. Ik vind Hercules niet zo mooi geanimeerd en de liedjes zijn ook niet zo memorabel als ik ze normaal heb gehoord.

Danny DeVito spreekt echter een geweldig personage neer. Had ik nog wel meer van willen zien. Pain en Panic zijn ook erg leuk. Zoals ik al eerder zei is Hades ook erg leuk. Die personages maken deze film toch net iets beter. Daardoor kan deze film ook best wel amusant zijn.

Dat vraag ik me ook af. Misschien van nieuw-naar-oud?

Mijn eigen telling. Het is mijn plan om veel animatiefilms van Disney te (her)bekijken en daarbij is de volgorde voor mij niet van belang. Ik kijk ze dus kriskras door elkaar. Deze keer had ik zin in Hercules, maar Tarzan had ook bijvoorbeeld in mijn telling nummer elf kunnen zijn.

een film om je rot te lachen

Met die Griekse mythologie-films vergaloppeert men zich snel. Of het wordt een en al hoogdravend of melige onzin. Met de Disney-aanpak wordt ternauwernood beide valkuilen vermeden, maar er blijft wel een magere film over. Referentie hier, referentie daar, allemaal leuk en aardig, maar het weet maar weinig te boeien. Ook de animatie viel wat tegen, vond die draak er heel raar uit zien, net alsof de studio een quasi-3D-aanpak uitprobeerde of zoiets.

Disney kan veel beter dan dit. Het verhaal van Hercules biedt nochtans voldoende aanknopingspunten om een leuke film van te maken, maar het blijft bij enkele aardige verwijzingen. De hoofdmoot van het verhaal kan niet echt boeien en de diverse personages kunnen niet overtuigen, met name Hercules en Hades komen als hoofdpersonages onvoldoende uit de verf. De liedjes zijn niet al te best en ook qua animatie heeft Disney het vaak genoeg beter gedaan.

Disney's kijk op Griekse Mythologie.

Er is gekozen voor het verhaal van Hercules. Het wordt op een vrolijke, avontuurlijke manier verteld en hoewel het een erg vol verhaal is, komt er toch behoorlijk wat leuks voorbij. Al voelt het geheel wel behoorlijk rushed aan waardoor de impact en vooral de Disney magie wat uitblijft. Toch was er daarvan af en toe een kleine glimp van zichtbaar. Hercules en vriendinnetje Meg is misschien wel het meest oninteressante stel uit de Disney geschiedenis. Maar gelukkig zijn er nog Hades en Phil die geweldig zijn neergezet door DeVito en Woods. Vooral laatstgenoemde is erg op dreef. De animatie ziet er bij vlagen erg mooi uit en de Griekse feel komt door de stijl erg goed over. De liedjes en muziek zijn wat minder dit keer. Toch vond ik "I Won't Say I'm in Love" wel wat hebben. Menken kan veel beter dan dit.

Wel een erg vrolijke, vlotte film die best wat vermaak bied en een erg goede/leuke bad guy heeft die ook nog eens op een geweldige manier is ingesproken door Woods.

Aladdin in het extreme maar waar Aladdin nog zijn charme en het magisch omhulsel van Disney bevat met ongelooflijk aanstekelijke liedjes, leuke personages, een heerlijke schurk en een stevige portie humor slaagt Hercules er niet in om op die vlakken te voldoen.

De animatie was wel heel leuk met de Griekse taferelen die tevoorschijn worden getoverd (die CGI koppen van die paarse draak was echter wel heel lelijk). Jammer genoeg zijn de personages helemaal niet memorabel. Hercules vind ik wat saai en veel te naief, phil is wel geinig maar heeft op de duur weinig om handen en het vrouwelijke personage mocht wat meer twijfelen over de keuze die ze krijgt.

Verder is de film weinig spannend omdat Hercules toch onoverwinnelijk is en voelt heel de film aan als een soort Las Vegas trip. Aladdin had dit ook al maar Hercules maakt het extremer en hierdoor gaat de charme verloren. De beste momenten zijn uiteraard met de schurk Hades. Heel leuk design, ongelooflijk grappig maar jammer genoeg niet zo kwaadaardig. Ook de scene met de drie heksen vond ik geniaal en de onderwereld had een lekkere donkere sfeer.

Hercules is wel vermakelijk en kijkt lekker weg maar ik vind het de minste film uit de Renaissance-periode. 3*

Tegenvallend script. Het had over de 12 werken moeten gaan, maar men verkoos een nogal sullig liefdesverhaaltje als hoofdonderwerp.

De Griekse mythologie vond ik vroeger en vind ik nu nog steeds niet zo interessant. Toch hoorde Hercules in de Disney-verzameling te staan. De grafische stijl is even wennen maar best te pruimen. Sommige achtergronden en designs vallen wat tegen, ook het uiterlijk van Hercules vond ik nooit zo leuk, maar andere ontwerpen zoals dat van Hades en de onderwereld zijn weer erg geslaagd.

De film kent best wat grappige momenten, om sommige heb ik vroeger zelfs compleet dubbel gelegen. Dit komt vooral van Hades en zijn onderdanen, een memorabele slechterik. Hercules zelf is niet zo geslaagd, nogal naïef en klunzig. Van Phil en Pegasus ben ik ook nooit zo'n fan geweest. Het viel me nu pas op dat Meg nogal sensueel is. Loopt een beetje met haar kont te draaien en praat continu om te verleiden.

Niet alle liedjes waren geslaagd, maar er zitten één of twee leuke tussen. Het gospelkoor vind ik best een leuke afwisseling ten opzichte van andere Disney's. Best de moeite waard.

Disney is van plan om een live-action film van Hercules te maken. Eerlijk, voor mij hoeft het niet

Ik vraag mij trouwens af hoe ze Phil gaan doen... een echte geit met het hoofd van DeVito op geplakt?

Herzien. Als scholier was ik verslingerd aan het lezen van Griekse mythologieën en was dus erg enthousiast toen ik hoorde dat er een Hercules film zou komen. Het resultaat vond ik echter destijds al niet overweldigend en dat is verslechterd bij deze herziening en dat ligt met name aan de uitwerking van bepaalde keuzes, waarvan ik de motivatie desondanks nu wel begrijp.

Allereerst de tekenstijl. Ik vond dat bij het uitkomen van de film al erg lelijk, maar ik begrijp nu dat men de tekenstijl van de Griekse vazen heeft geprobeerd te imiteren. Ik vind het echter nog steeds lelijk. Dan het gospelkoor. Griekse toneelspelen in de oudheid werden verteld door een koor en daaraan heeft men nu geprobeerd een moderne draai te geven. De liedjes zijn echter weinig memorabel en vaak zelfs gewoon irritant, dus helaas, het werkt niet. Het voelt geforceerd modern aan en een modern jasje kan soms goed werken (neem bijvoorbeeld Romeo + Juliet), maar hier wringt het.

Deze keer in de oorspronkelijke dub gezien waarbij ik me ook aan de voice acting kon ergeren. Het voelt op de een of andere manier allemaal erg New York aan, wat wellicht ook door de rol van Danny DeVito komt, maar ook omdat de stad Thebe in de film eenzelfde vibe met snelle mensen, wat een ander voorbeeld van een modern jasje dat wringt oplevert. De film poogt verder grappig te zijn, maar veel meer dan wat een snelle babbel, wat slapstick en Hades die weer eens ontploft is het niet.

Verder is de film niet vies van een kapitalistische boodschap (Hercules is lekker bezig met z'n merchandise), maar vooral van slijmerige Disneyboodschappen van "je moet in je hart kijken, en een echte held is bereid zich op te offeren" word ik onpasselijk.

Ik heb nog overwogen een halfje extra te geven omdat de setting de antieke wereld betreft, waar ik nog steeds veel mee heb, maar nu ik al het gal teruglees dat ik gespuwd heb kom ik toch op het minimum uit. 0,5*.

Ik denk dat je mening wat overeenkomt met deze videoreview, Black Math

Inderdaad!

Dit vond ik in het bijzonder interessant, omdat ik toch wat opgestoken heb wat betreft plotstructuren. Ik schrijf "het wringt", maar ik vind het soms lastig onder woorden te brengen wat er precies scheelt. Ik denk dat deze video dat een stuk duidelijker weet te verwoorden.

Een van de Disney films die ik pas geleden heb ontdekt en die ik dan ook niet heb gezien toen ik een kind was. Toen ik de film uiteindelijk ging kijken vond ik het weer een leuke film.

Bekijk hier mijn volledige beoordeling: Review Hercules

De kids film van vorige vrijdag avond! Toch wel een vergeten film, veel minder in de picture dan The Lion King, Aladdin en andere.

Al bij al viel het me best mee, de kinderen vonden het ronduit fantastisch en zij zijn toch nog altijd de doelgroep.

Mooie animatie, de techniek heeft het sindsdien realistischer gemaakt, maar over schoonheid valt in deze te discussiëren wat mij betreft.

Het verhaal is natuurlijk gekend maar bevat een aantal serieuze inzakkingen. Zo kunnen Pain & Panic eerst Pegasus makkelijk overmeesteren en enkele scènes later gebeurt met evenveel gemak het omgekeerde. Idem dito met Zeus & de Titanen. De eerste poging loopt grandioos fout, wanneer Hercules erbij is, lukt alles.

3.5*

Hercules komt uit de gouden jaren '90 van Disney, maar als je goed kijkt zie je toch wel dat in de 2e helft er meer gemakzucht komt. Hercules mikt meer op de humor dan op een deftig verhaal met sterke nummers. Nochtans toch ervaren rotten die hier aan meewerkten. De Griekse mythologie wordt helemaal versneden tot een paar leuke figuurtjes. De focus ligt op grappige figuurtjes voor de kinderen, terwijl je regelmatig ironisch genoeg een woordspeling of verdoken grap tegenkomt die eerder voor volwassenen bedoeld zijn.

Hercules is een film zonder ziel en lijkt vooral bandwerk te zijn, gedreven door het krampachtig vasthouden aan dezelfde formule die stilaan uitgedroogd begint te geraken. Met opvolgers Mulan en Tarzan werd het net iets beter, maar daarna begon een brokkenparcours met af en toe een klein succes, afgewisseld door veel missers.

Hades maakt nog wel wat goed, maar dat komt vooral omdat de rest zo slecht is. Jammer, want hij verdient wel een betere film. Irritant wordt het ook weer niet, maar Hercules oogt gewoon goedkoop en is eerder wat vervelend.

Deze viel me tegen bij herziening. Het verhaal is flinterdun. Normaal is dat niet zo'n probleem, als er maar voldoende is om dat te compenseren. Met een interessante hoofdpersoon of leuke liedjes bijvoorbeeld. Maar daar is in deze film helaas ook geen sprake van. Hercules is een best saai personage en de liedjes vond ik eerder irritant dan mooi. Het meest positieve in deze film zijn de slechteriken, Pain en Panic en vooral Hades.

Too much swing zullen we maar zeggen. Alsof je met de verfkwast van links naar rechts zwaait. Ook de musical deuntjes bevielen mij niet echt. Hij is zeker wel mooi getekend en gedetailleerd maar het geheel heeft gewoon te weinig smoel. En dan vraag ik mij ook nog af voor welke doelgroep deze film is gemaakt want voor de kleintjes is ie zeker ook niet geschikt. Een voldoende dat nog net maar niet meer dan dat.

Film 3,0

Beeld 4.5

Geluid 4,5