No Direction Home: Bob Dylan (2005)

Zeker een interessante film, hij deed mij ook wat. Maar Dylan blijft een mysterie. En sympathiek komt hij ook niet over in de film........

Dylan is ook niet symphatiek. Als hij dat wel was geweest had nooit de platen gemaakt die gelukkig heeft gemaakt.

geweldige film, heeft me respect opgeleverd vr Bob Dylan. wel jammer dat het zo plots afgelopen was, Scorsese had gerust nog een uur langer mogen filmen. de film is geweldig.

Ik had al oneindig veel respect voor Bob Dylan als persoon en zijn visie de wereld. Een tijdloze poeet die wat te vertellen had. En had schijt aan de dingen die mensen van hem wilden. I'm not there is ook geniaal.

De documentaire is echter soms wat vormloos en mist voor de niet dylan kenner misschien de enige continuiteit.

Briljant stukje is als ie bij de winkel staat over de "burn my cat, trim my dog and commision my cigarettes":P

haha ja dat was geniaal.

Ik kan deze docu gewoon niet minder dan 5* geven, sorry maar mijn objectiviteit verdwijnt bij dit prachtwerk en prachtmens "Bob Dylan".

Ik heb veel respect voor Scorsese als filmmaker en onlangs wist hij me enorm in positieve zin te verrassen met zijn nieuwste film Shutter Island. Deze documentaire is echter tot nu toe het minste wat ik van hem gezien heb.

Poe wat een lange zit was dit zeg. Ik heb niets met Bob Dylan en ook niet met diens muziek. Het eerste uur was echt helemaal niets. Slechte montage en grotendeels ook niet interessante info die we voorgeschoteld krijgen. Daarna wordt het zowaar ietsje beter. Dylan zelf is een man, die eigenlijk helemaal niet zo interessant is. Wat hij zegt is vrij inhoudsloos, al is zijn muziek soms nog best aardig.

Het laatste half uur is ook nog wel redelijk, maar al met al heeft Scorsese het veels te lang uitgesponnen. Vaak vind ik dat bij hem een pluspunt, hier is het voor mij een groot minpunt.

1,5*

Met een paar van zijn bekendste albums in de kast, kan ik mezelf niet een ontzettend grote fan noemen, laat staan een kenner. I'm Not There kon ik destijds niet helemaal volgen en ik had achteraf gezien beter eerst dit kunnen kijken.

Niet dat ik nu na dik 3,5 uur veel wijzer ben geworden van de persoon zelf, interessant was het ondanks dat wel. Dat zit hem in het archiefmateriaal en het verloop van zijn muzikale ontwikkeling van de eerste 5 jaar dat uitgebreid aan bod komt. Het interessantste gedeelte is wanneer Dylan een popster wordt. Die verschijning met zonnebril en zijn onderkoelde reacties op het boegeroep vond ik wel wat hebben.

Scorsese's keuze voor archiefmateriaal van o.a. King en Kennedy zijn onvermijdelijk, maar ook cliché. Hij valt soms ook wat in herhalingen en het weglaten van een aantal sprekers had wel gemogen. Dondert verder niet echt, want de film vloog om.

4*

Aardige documentaire over Bob Dylan, niets meer en niets minder. Dont Look Back is het niet bepaald, maar als liefhebber van Dylan vond ik het best leuk om te zien hoe Dylan langzaam doorbrak in de muziekindustrie. Wel duurde dit stuk erg lang, terwijl die tijd ook in andere dingen gestopt hadden kunnen worden. Ik vond de verdeling van de aandachtspunten dan ook het grootste minpunt hier. Sommige momenten werden eindeloos toegelicht, terwijl anderen niet behandelt werden of snel afgeraffelt verteld werden. Helaas waren dat vaak de interessantere momenten. Daarnaast wordt er geen enkele poging ondernomen om de artistieke kant van Dylan te begrijpen. Want de interessantste vraag is natuurlijk waar Dylan de inspiratie voor die geweldige nummers vandaan haalt. De teksten van Dylan zijn het beste aan zijn nummers en je hoopt als liefhebber op wat achtergrond op dat gebied. Er wordt geen woord over gerept, wat ook wel enigzins te verwachten viel. Dylan is op dat gebied nogal terughoudend en eigenlijk is dat ook maar beter zo.

De tweede helft, de overstap naar de electrische muziek, vond ik een stuk boeiender. Die archiefinterviews met Dylan zijn geweldig, evenals de beelden van het verschrikkelijke publiek tijdens concerten. Prachtig tijdsbeeld levert dat op en het is ook zelfs ontroerend om te zien hoezeer Dylan daar uiteindelijk onder lijdt en duidelijk concertmoe wordt. Duidelijk het sterkste deel van de docu. Het is wel jammer dat het ook echt tweedelig aanvoelt. Twee verhalen in een. De vraag die dit oproept is: waarom dan ook niet meteen die andere verhalen in latere delen? Je kunt niet alles hebben neem ik aan. Als totaalplaatje is dit dus misschien een ietwat teleurstellende docu, maar er zitten genoeg boeiende momenten in om de Dylanliefhebber bezig te houden. Mensen die niets met Dylan hebben zullen hier waarschijnlijk weinig uit halen. In tegenstelling tot Dont Look Back.

3*

I don't mind being shot, I just don't dig being told about it

Ik begin Bob Dylan cd per cd te ontdekken. Het begon nog niet zo lang geleden met een mooie rode CD box met daarin 3 best of cd's van bovengenoemde. De CD kostte 2x niets en was een verschrikkelijk mooie editie maar sindsdien is de muziek van Dylan continu aanwezig in mijn nog jonge leventje. Vanaf dan komt er zo om de maand eens één of twee schijfjes van Dylan binnen ten huize Metalfist en al een serieuze tijd was het de beurt aan deze No Direction Home. Ik had de film blind gekocht omdat de combinatie Scorcese en Dylan me al lang over de streep hadden getrokken maar ik had me niet gerealiseerd dat de film meer als 3 uur ging duren. Daarstraks dan toch eens tijd van gemaakt om hem op te zetten en man, wat heb ik genoten.

Films over Bob Dylan kan ik precies altijd wel trekken. I'm Not There. behoort nu al tot één van mijn favoriete films maar ook dit werk van Scorcese hoort daar vast en zeker bij. Het is eigenlijk vreemd maar eigenlijk concentreert de film zich met zijn lange speelduur maar op een redelijk korte periode uit het leven van Bob Dylan. De film werkt geheel toe naar de omschakeling van akoestisch naar elektrisch in 1966, wat dus eigenlijk maar een viertal jaar is als je rekent vanaf zijn eerste cd. Het lijkt niet veel maar Scorcese brengt hier dan wel een heerlijk geheel naar het scherm. Dylan werkte al met Scorcese ten tijde van The Last Waltz maar gaf hem ook toestemming om alle materiaal uit het archief te gebruiken, iets wat hij nog nooit had toegestaan aan eender welke documentairemaker. Scorcese maakt hier dan ook gretig gebruik van en we krijgen dan ook bijzonder veel beeldmateriaal dat voor de fan een waar walhalla is. Ik ben sowieso geen fan van Youtube dus veel materiaal en live-opnames waren nieuw voor mij. Het is wel jammer dat Scorcese vooral gebruik maakt van de film Don't Look Back. Ik kon het gevoel niet vermijden dat dit een soort vervolg op die documentaire was waardoor sommige stukken nogal onsamenhangend overkomen. Daar komt dan ook nog eens bij dat het soms allemaal nogal chaotisch aan elkaar is geplakt, iets wat vooral in de interviews met Dylan zelf is te merken. Vaak zie je erg hard dat twee zinnen worden geknipt en geplakt tot één zin waardoor je je soms afvraagt of die zin wel effectief is wat Dylan bedoelde. Ach, het zijn maar een paar kleine minpuntjes want voor de rest wordt er een uitstekend coherent beeld geschetst voor de fan. Er worden een aantal interessante thema's aangesneden waaronder het Woody Guthrie gedeelte, de overgang tussen akoestisch en elektrisch en de evolutie die Dylan doormaakt. No Direction Home kent een erg lange speelduur en was bij mij gespreid over 2 discs maar toch vliegt de documentaire zo voorbij.

Dylan is zo'n persoon waar ik urenlang naar kan kijken. Het is vreemd want de man kent bijzonder weinig emoties, toch zeker in het interview dat Scorcese afneemt met de zanger.Dylan geeft op zich wel weer weinig informatie over zichzelf weer maar daar zit dan ook de kracht van de man in mijn opzicht. De mysterieuze factor is een groot pluspunt aan het imago van Dylan maar gelukkig weet Scorcese dat je geen meesterwerk kunt maken met alleen maar beelden van Dylan die wat over zichzelf vertelt. Daarvoor geeft hij te weinig prijs over zijn beweegredenen van zijn muziek en dergelijke dus zijn er gelukkig nog de vele archiefbeelden en de vele interviews met collega's of jeugdvrienden. Ik begrijp de commentaar wel dat dit aspect niet echt deftig is uitgewerkt, dat is het ook, maar ik stoorde me er niet zo bijster hard aan. Bij elke persoon wordt wel gezegd wat ze zijn, waren of wat de link is met Dylan en als het er niet expliciet bijstaat, dan wordt het wel duidelijk aan de hand van live opnames of foto's. De film kent dan ook een groot aantal artiesten die de moeite waard zijn om te zien maar jammer genoeg wordt ook dit aspect niet altijd even goed uitgewerkt. Neem nu iemand zoals Johnny Cash. Geniale zanger en heeft een aantal keren samengewerkt met Bob Dylan (ze hebben elk op een studioalbum van de andere gezongen) maar de relatie tussen hen beide wordt amper uitgewerkt. Toch zijn het factoren waar ik me tijdens het zien niet erg aan stoorde. De beelden spreken voor het overgrote deel voor zich waardoor dit een erg interessant werkje is.

Scorcese heeft me ook wel geïnteresseerd gekregen in Don't Look Back, een documentaire die precies over hetzelfde onderwerp gaan, althans toch ongeveer dezelfde tijdsperiode. In ieder geval is No Direction Home een uitgebreide biografie over de eerste 4-5 jaar van leven van Dylan. De archiefbeelden zijn verbluffend en de interviews zijn erg vaak de moeite waard, met hier en daar een uitzondering maar dat is niet moeilijk als je bekijkt dat de documentaire meer dan 3 uur duurt. Een dikke aanrader voor een Dylan fan maar een Dylan leek zal hier vrees ik niet veel aan hebben.

4.5*

Heb altijd wel wat gehad met Dylan. Een man met zo'n karakteristieke (maar ook slechte) stem, die dan zulke sterke songs kan maken (maar ook klote nummers, dat dan weer wel) en daarmee dan hele volksstammen aan zich kan binden en nog steeds enorm veel respect krijgt van vele heden daagse muziekanten. Daarin is hij boeiend. Ook in het feit dat hij dat blijft zonder ooit iets echt noemenswaardigs in interviews te zeggen. Hij blijft een beetje vaag en op de vlakte, is nooit scherp en uitgesproken wat je van een man die dergelijke songs heeft geschreven en vertolkt juist wel zou verwachten. Maar goed. Dan de docu gekeken en na een hele erruge lange zit ontzettend ontgoogeld en teleurgesteld achter gebleven. Is dit het nou? De documentaire van de hand van een van de groten in de regisseurs-bussiness door wellicht de beste songwriter in de muziek van na de 2e wereld oorlog (en wellicht ook van daarvoor)? Wat een deceptie. Vage, onsamengangende beeldenbrij die constant deed hopen dat het nu dan toch echt interessant zou gaan worden. Van clipje naar commentaar, naar registratietje naar interview. En geen moment iets noemenswaardigs. Na een maand zijn nagenoeg alle beelden al van mijn netvlies verdwenen. Wat was nou de lijn, wat was nou de vorm, waar waren nou de gloriemomenten in zijn carriere in de besproken jaren? Ht komt er niet uit. Een zwart-wit brij die nog geordend moet worden of nog van een voice-over moet worden voorzien. Daar hou ik het maar een beetje op. En dat dan met zo'n fraaie filmposter.

Net als Dylan's personage zelf is dit een saaie documentaire. Er wordt veel gepraat, maar weinig gezegd. De meeste geïnterviewden lijken nog steeds in de trip van de 60's te zitten. Wie is Dylan nu? Waarom deed hij de dingen die hij deed? Wat drijft de beste man? Niets over zijn persoon wordt uitgelicht, het blijft allemaal erg oppervlakkig. Zijn arrogantie is het enige dat ik meekrijg. En dat wist ik al.

Het duurt veel en veel te lang. Ruim drie uur vullen met niets interessants, afgewisseld met soms een boeiend verhaal - dat dan vaak niet eens over Dylan zelf ging - maken het kijken tergend. Ik heb bepaalde stukken dan ook doorgespoeld.

Dylan's muziek is niet slecht, maar dat kan de docu niet redden. Ook de regie niet. Ik ben van Scorsese beter gewend, die, ondanks dat hij recentelijk qua films een paar steken heeft laten vallen, altijd een geweldige regie verzorgt. Dit is echter een ongeïnspireerd knutselwerk van interviews en archiefmateriaal. Zoals kappeuter als zei: "No Direction is helaas ook van toepassing op de regie."

Dè film uit de Top 250 waar ik het meest tegenop zag.

Gelukkig blijkt het allemaal goed mee te vallen. Juist omdat ik van tevoren helemaal niets af wist van de persoon Bob Dylan. De naam was mij wel bekend, maar of hij nou dood of levend was en welke nummers nou bij hem hoorden, geen idee en ook nooit enige moeite gedaan om hem even te googelen.

De 200 minuten gingen gewoon best vlot voorbij. Bob Dylan die zelf aan het woord is, was een beetje saai. Het verhaal over zijn opkomst, zijn ( hypocriete ) fans, de inhoud van Bob Dylan `s muziek en de vele gesprekken met mensen die met hem gewerkt hebben waren wèl interessant. Al was ik graag nog wat meer te weten gekomen over de thuissituatie van Bob Dylan.

De muziek had ik nog nooit eerder gehoord, maar vond ik toch best wel aangenaam voor een keertje. Uitzondering op die regel, is: Like a Rolling Stone. Een fijn nummer die ik gelijk even toegevoegd heb aan mijn mp3 playlist. Een 3*

Ik vind het een geweldige documentaire. Prachtig beeld van de 60s en gaafe muziek.

Pareltje!

5,0

Opnieuw gekeken en blijft 'em gewoon geweldig vinden.

Een prachtig verhaal van Bob Dylan, we volgen hem tot de 60s. De film weet alles uit zijn leven geweldig neer te zetten: zijn jeugd en vooral wat voor een inspirerend mens hij is. Ook de 60s cult en muziek komt heerlijk terug: rock, concerten, die cult om hem heen en belangrijke gebeurtenissen in zijn leven en ook zijn liefde voor muziek. Het wordt heeerlijk neergezet! Ook prachtige beelden die te zien zijn.

Ik vind dit gewoon een geweldige film. Echt super! Mijn 5,0 blijft staan natuurlijk.

2 jaar na z'n documentaire The Blues kwam deze documentaire uit over Bob Dylan. Scorsese weet wel hoe hij een documentaire moet maken, maar het verschil met The Blues is toch groot. Dat is echt met liefde en respect gemaakt in tegenstelling tot het wat standaard portret van Dylan. Fans van de zanger zullen hier wel aan hun trekken komen. En zelf als muziekliefhebber vond het best wel interessant. Veel beeldmateriaal, de master himself aan het woord en een weergave van een tijdsgeest. Als film vond ik het nogal standaard en soms vrij eng. Dan had ik meer aan de creatieve biopic I'm not there.

Boeiende documentaire; komt wat traag op gang en qua muziek absoluut niet mijn ding, maar de complexe Dylan en zijn bijzondere levensverhaal zorgen in ieder geval wel voor onderhoudend kijkvoer. Met ruim 3 1/2 uur uiteraard aan de bijzonder lange kant, maar ik heb me eigenlijk nergens verveeld. Fraaie interviews met de man zelf en een schat aan bijzonder archiefmateriaal.